Նյարդերիս վրա ազդում ա էն, որ Հայաստանում ամուսնուս ամեն տեղ սփյուռքահայի կամ արտասահմանցու տեղ են դնում ու փորձում խաբել։ Նախ և առաջ՝ տեսքով պայմանավորված, դե, իր մեղմիկ– քաղաքավարի խոսելաձևն էլ վրադիր՝ լրիվ փչացնում ա ամեն ինչ։ Հատկապես ինչ–որ բան առնելիս, երբ ապրանքները ֆիքսված գին չունեն, հենց սկզբից, դեռ ձայնն էլ չլսած՝ նայում են Վազգենի «ոչ այս երկրից» մակնիշի դեմքին ու մի հատ հո ԹԻՎ չեն կրակում։ Էն օրը վերնիսաժից մի բան էինք առնում, որից մի քանի օր առաջ էլ էինք առել 1500 դրամով, իսկ էդ անգամ էն նախորդը չկար, մի ուրիշ տեղ տեսանք, գինը հարցրինք, սկզբում 3000 ասեց, ընդ որում՝ չափն էլ մեր նախորդ առածից մի քիչ փոքր էր, ասեցի, որ մի երկու օր առաջ դրանից մեծը կես գնով եմ առել, սկզբում 2500 իջեցրեց, հետո տեսավ՝ չի կպնում, 1500–ով համաձայնեց։ Ես էլ արդեն որոշեցի, որ սրանից հետո մի բան առնելիս ինքը պիտի մի կողմ քաշվի, ես խոսեմ. փառք աստծո, ես սփյուռքահայի տեսք չունեմ
։
Էջանիշներ