Զանազան լեզվական հարցեր

[Շինարար]

Արտասանութիւն փոխելը գրեթէ անկարելի է, այս պատճառով ալ պէտք չէ պահանջել, որ արեւմտահայը փոխէ իր արտասանութիւնը: Երբ օր մը կը վերամիանանք ֆիզիքապէս ու կ'ապրինք կողք-կողքի, նոր սերունդը կամաց-կամաց կը մոռնայ Քաքիկ-ը ու կ'արտասանէ Գագիկ: Մինչդեռ արեւելահայերուդ համար դժուար չէ որոշել, որ տուեալ բառին հայերէնը պիտի գործածէք, երբ այդ հայերէնը կա՛յ: Սա այնպիսի բան մըն է, որ գրեթէ ոչ մէկ ճիգ կը պահանջէ, կը բաւէ կամենալ՝ կարենալու համար: Ըստ այսմ ալ՝ հանդուրժողականութեան հարց չի դրուիր: Տեղի ունեցածը ազգային արժէքներու հանդէպ ցուցաբերուած անտարբերութիւնն է: Իսկ մեզի պէս փոքր ժողովուրդի մը թոյլատրուած չէ անտարբեր ըլլալ:

Հարգելի Գագիկ, ապրելով Հայաստանում`մենք նման սուր կարիք չենք զգում ամեն կերպ խուսափելու օտարաբանություններից և հրաժարվելու այնպիսի բառերից, ինչպիսիք են տոլերանտը, հեքիաթը, մերսին: Դրանով մեր արժանապատվությունը որևէ կերպ չի խոցվում: Հասկանում եմ, որ օտար միջավայրում հնարավոր ա նման ցավագին մոտեցում, չնայած Բեյրութում հայերը կարծես թե թույլատրված էին համարում իրար բարևել բոնժուղ-ով ու շնորհակալություն հայտնել մերսի-ով: Որևէ կերպ կասկածի տակ չեմ առնում իրենց հայ լինելը: Շատ ավելի գնահատելի ա զրույցում փոխադարձ հանդուրժողականությունը, հարգանքը, դիմացինին առանց վիրավորելու անհամաձայնություն հայտնելը. սրանք նույնիսկ ազգային պատկանելության հետ կապ չունեն, համամարդկային կարևորություն ունեն: Հայ լինելուց առաջ կարևոր ա մարդ լինել