Զանազան լեզվական հարցեր

[Ուլուանա]

Երկուսն էլ ճիշտ են, բայց ես, օրինակ, նախընտրում եմ միասին գրելաձևը՝ իմիջիայլոց։

Հըմ, նոր մի հետաքրքիր բան պարզեցի. նույն հեղինակի 1997 թվի բառարանում երկու ձևերն էլ նշված էին, իսկ 2008–ին լույս տեսած բառարանում միայն միասին գրելաձևն է նշված որպես ճիշտ։
Փաստորեն, ճիշտ էի անում, որ միասինն էի նախընտրում։ Ի դեպ, մինչև էդ բառարանների լույս տեսնելը ես լսել էի, որ անջատ գրելաձևը հնացած է համարվում, ու հիմա միայն միասինն է ճիշտ համարվում։ Մի խոսքով՝ միասին՝ իմիջիայլոց։

[Հայկօ]

Ինձ իմ բոլոր դասախոսները ու ճանաչածս բոլոր մասնագետները ասել են, որ երկուսն էլ ճիշտ են, սակայն նախընտրելին առանձին տարբերակն է: Ի միջի այլոց՝ սա տրամաբանորեն էլ է ճիշտ. չէ՞ որ սա գրաբար է և բառացիորեն նշանակում է «մյուսների միջև» (ռուսերեն, օրինակ, между прочим): Իսկ գրաբարում, ինչպես և արդի հայերենում, «մյուսների միջև»-ը գրվել է առանձին :

[Ուլուանա]

Ինձ իմ բոլոր դասախոսները ու ճանաչածս բոլոր մասնագետները ասել են, որ երկուսն էլ ճիշտ են, սակայն նախընտրելին առանձին տարբերակն է: Ի միջի այլոց՝ սա տրամաբանորեն էլ է ճիշտ. չէ՞ որ սա գրաբար է և բառացիորեն նշանակում է «մյուսների միջև» (ռուսերեն, օրինակ, между прочим): Իսկ գրաբարում, ինչպես և արդի հայերենում, «մյուսների միջև»-ը գրվել է առանձին :

Հա, էդ տրամաբանությունը պարզ է։ Բայց փաստն էն է, որ Դավիթ Գյուրջինյանի՝ համեմատաբար նոր՝ 2008 թ–ին լույս տեսած «Միասին, անջատ կամ գծիկով բառեր» բառարան–տեղեկատուում գրված է միայն միասին ձևը։ Նման դեպքերում արդեն կարևոր չէ, թե նախկինում ոնց էր ընդունված։ Հատկապես նախորդ հրատարակչության մեջ երկու ձևերի առկայությունը ցույց է տալիս, որ անջատ գրելաձևը, փաստորեն, հանվել է գործածությունից։

[Հայկօ]

Ուլուանա ջան, Դավիթ Գյուրջինյանը բնավ էլ անքննելի հեղինակություն չէ (համենայն դեպս՝ ինձ ու ոչ միայն ինձ համար) : Եվ եթե կարելի է տրամաբանորեն բացատրել, թե ինչու՞ պիտի այդ բառը գրվի առանձին, ապա միասին գրելաձևը ոչ մի տրամաբանական բացատրություն չունի՝ բացի, իհարկե, արդեն որոշ չափով ձևավորված ավանդույթի ուժից: Ամեն դեպքում՝ այսօր երկուսն էլ ճիշտ են համարվում:

[Ուլուանա]

Ուլուանա ջան, Դավիթ Գյուրջինյանը բնավ էլ անքննելի հեղինակություն չէ (համենայն դեպս՝ ինձ ու ոչ միայն ինձ համար) : Եվ եթե կարելի է տրամաբանորեն բացատրել, թե ինչու՞ պիտի այդ բառը գրվի առանձին, ապա միասին գրելաձևը ոչ մի տրամաբանական բացատրություն չունի՝ բացի, իհարկե, արդեն որոշ չափով ձևավորված ավանդույթի ուժից: Ամեն դեպքում՝ այսօր երկուսն էլ ճիշտ են համարվում:

Ես չեմ պնդել, որ Դավիթ Գյուրջինյանն անքննելի հեղինակություն է։ Բայց ավելի վստահելի աղբյուր կարո՞ղ ես նշել, բացի տրամաբանությունից, որովհետև բոլորս էլ գիտենք, որ լեզվում, ցավոք, ոչ միշտ է տրամաբանությունը որոշում այս կամ այն լեզվական հարցի ճակատագիրը։ Փոխարենն ուղղակի ինչ–որ ձև ընդունվում է որպես ճիշտ, ու դրանից հետո արդեն էական չի լինում, թե այն որքանով է տրամաբանական։ Էսօր ես ու դու գործածում ենք բազմաթիվ բառաձևեր, որոնք տրամաբանական չեն, եթե խորանանք, ու նախկինում այլ են եղել, բայց էսօր էդպես է ընդունված, էդպես ենք օգտագործում, չէ՞։

[Whyspher Whisper]

Ես էլ "վերջի վերջո"-ի եմ հանդիպել միասին գրված: Իսկ դա ճի՞շտ է:

[Արևածագ]

Ես էլ "վերջի վերջո"-ի եմ հանդիպել միասին գրված: Իսկ դա ճի՞շտ է:

Այո', ճիշտը « վերջիվերջո» տարբերակն է: Աղբյուր. Հովհ. Բարսեղյան «Հայերեն ուղղագրական- ուղղախոսական, տերմինաբանական բառարան» :

[Rammstein]

Հըմ, նոր մի հետաքրքիր բան պարզեցի. նույն հեղինակի 1997 թվի բառարանում երկու ձևերն էլ նշված էին, իսկ 2008–ին լույս տեսած բառարանում միայն միասին գրելաձևն է նշված որպես ճիշտ։
Փաստորեն, ճիշտ էի անում, որ միասինն էի նախընտրում։ Ի դեպ, մինչև էդ բառարանների լույս տեսնելը ես լսել էի, որ անջատ գրելաձևը հնացած է համարվում, ու հիմա միայն միասինն է ճիշտ համարվում։ Մի խոսքով՝ միասին՝ իմիջիայլոց։

Ծիծաղս գալիս է…

Տեսնես ինչո՞վ է «հին» առանձին գրելաձեւը։ Ես միշտ առանձին եմ գրել, ու հիմա էլ եմ առանձին գրում։ Հո տուն-տունի՞կ չի` էսօր սենց ա ճիշտ, վաղը` նենց…

[Harcaser]

Ծիծաղս գալիս է…

Տեսնես ինչո՞վ է «հին» առանձին գրելաձեւը։ Ես միշտ առանձին եմ գրել, ու հիմա էլ եմ առանձին գրում։ Հո տուն-տունի՞կ չի` էսօր սենց ա ճիշտ, վաղը` նենց…

Իմիջիայլոց, այս բառի և նման այլ բարդությունների գրությունը շեշտի հետ է կապված: Եթե ցանկանաք, կմանրամասնեմ:

[Շինարար]

Իմիջիայլոց, այս բառի և նման այլ բարդությունների գրությունը շեշտի հետ է կապված: Եթե ցանկանաք, կմանրամասնեմ:

Իմ անչափ սիրելի Հարցասեր, թեման եթե բացված է և հարցը տրված է, ուրեմն ցանկություն կա, որ տվյալ հարցի վերաբերյալ ով ինչ հիմնավորված բան գիտի, սակայն եթե դու ցանկանում ես, որ քեզ առանձնահատուկ դիմեն, ապա այո, իմ հարգելի Հարցասեր, ինձ շատ հետաքրքրեց շեշտերի տեսությունը, խնդրում եմ՝ մանրամասնիր, ես մեծապես շնորհակալ կլինեմ

[Արևածագ]

Շատ հաճախ, թե' գրառումներում, թե' հեռուստաեթերից լսում ենք « ոչ մեկ» աչք ծակող ու ականջ սղոցող տարբերակը: Այստեղ էլ երևի գրված կլինի դրա մասին, ուղղակի չեմ կարող թեմայի բոլոր գրառումները կարդալ: Արևելահայերենում անձին վերաբերող «ոչ մեկ» բառակապակցությունը պիտի միշտ գործածվի «ը» որոշյալ հոդով՝ «ոչ մեկը: ՈՒղղական հոլովով դրվող ենթական պարտադիր ունի «ը» հոդը՝ «Ոչ մեկը, Արմենը, քույրը չգնաց, չբերեց ...և այլն»:
Միայն որպես թվականով արտահայտված չափի մակբայ լինելու դեպքում կարող է գործածվել «ոչ մեկ»- ի անորոշ տարբերակը՝ «...զգուշացվում է ո'չ մեկ անգամ »:
Կարծում եմ «ոչ մեկ» -ի մասին ամեն էջում կարելի է հիշեցնել

[Դատարկություն]

Մի հարց ունեմ Կարող է էլի են հարցրել, բայց ոնցոր չգտա

Այսօր մի տեղ գրառում էի անում ու հանդիպեցի հետևյալ խնդրին`

Շրջապատող աշխարհում ոչինչ չկա:

Հիմա «ոչինչ չկա» ասելը ճի՞շտ է. եթե «ոչինչ չկա», ուրեմն` «ամեն ինչ կա», սա ինձ սխալ թվաց, իսկ եթե օրինակ դրա փոխարեն գրեի` «ոչինչ կա», սա էլ սխալ կլիներ. եթե «ոչինչ կա» ուրեմն, այնուամենայնիվ, ինչ - որ բան կա, դրա համար էլ «ոչինչ» չի լինի:
Խնդրում եմ, ասեք թե ո՞ր տարբերակն է ճիշտ: (չնայած, ես վերջում «ոչինչ չկա»-ն ընտրեցի )

[Ուլուանա]

Մի հարց ունեմ Կարող է էլի են հարցրել, բայց ոնցոր չգտա

Այսօր մի տեղ գրառում էի անում ու հանդիպեցի հետևյալ խնդրին`

Շրջապատող աշխարհում ոչինչ չկա:

Հիմա «ոչինչ չկա» ասելը ճի՞շտ է. եթե «ոչինչ չկա», ուրեմն` «ամեն ինչ կա», սա ինձ սխալ թվաց, իսկ եթե օրինակ դրա փոխարեն գրեի` «ոչինչ կա», սա էլ սխալ կլիներ. եթե «ոչինչ կա» ուրեմն, այնուամենայնիվ, ինչ - որ բան կա, դրա համար էլ «ոչինչ» չի լինի:
Խնդրում եմ, ասեք թե ո՞ր տարբերակն է ճիշտ: (չնայած, ես վերջում «ոչինչ չկա»-ն ընտրեցի )

«Ոչինչ չկա» արտահայտությունը ճիշտ է։ Հաշվի առնելով, որ հայերենում (ավելի ճիշտ՝ արևելահայերենում) ընդունված է կրկնակի ժխտումը, ի տարբերություն, օրինակ, անգլերենի, նմանատիպ արտահայտությունները ոչ միայն լրիվ բնական են, այլև այլ կերպ չէին էլ կարող լինել։
Համանման ձևով պետք է լինի «ոչինչ չեմ ուզում», ոչ թե «ոչինչ եմ ուզում», կամ «ոչինչ չգիտեմ», ոչ թե «ոչինչ գիտեմ»։ Մի խոսքով՝ արևելահայերենում նմանատիպ դեպքերում կրկնակի ժխտում է կիրառվում։
Ուրիշ բան, որ որոշ համատեքստերում կարող է, օրինակ, «ոչինչ կա» արտահայտությունը գործածվել՝ սպեցիֆիկ իմաստով, ոչ թե «ամեն ինչ կա» արտահայտության հակառակ իմաստով, այսինքն՝ էսպիսի դեպքերում պարզապես շեշտվում է հենց ոչնչի առկայությունը, ոչ թե ամեն ինչի բացակայությունը։

[Շինարար]

«Ոչինչ չկա» արտահայտությունը ճիշտ է։ Հաշվի առնելով, որ հայերենում (ավելի ճիշտ՝ արևելահայերենում) ընդունված է կրկնակի ժխտումը, ի տարբերություն, օրինակ, անգլերենի, նմանատիպ արտահայտությունները ոչ միայն լրիվ բնական են, այլև այլ կերպ չէին էլ կարող լինել։
Համանման ձևով պետք է լինի «ոչինչ չեմ ուզում», ոչ թե «ոչինչ եմ ուզում», կամ «ոչինչ չգիտեմ», ոչ թե «ոչինչ գիտեմ»։ Մի խոսքով՝ արևելահայերենում նմանատիպ դեպքերում կրկնակի ժխտում է կիրառվում։
Ուրիշ բան, որ որոշ համատեքստերում կարող է, օրինակ, «ոչինչ կա» արտահայտությունը գործածվել՝ սպեցիֆիկ իմաստով, ոչ թե «ամեն ինչ կա» արտահայտության հակառակ իմաստով, այսինքն՝ էսպիսի դեպքերում պարզապես շեշտվում է հենց ոչնչի առկայությունը, ոչ թե ամեն ինչի բացակայությունը։

Ուղղակի Դատարկության հարցը երևի ավելի շատ փիլիսոփայության բնագավառին էր վերաբերվում, քան լեզվաբանության

[Ուլուանա]

Ուղղակի Դատարկության հարցը երևի ավելի շատ փիլիսոփայության բնագավառին էր վերաբերվում, քան լեզվաբանության

Դե, էն վերջին բերածս օրինակը կարծես թե հենց էդ ոլորտին էլ վերաբերում էր, էլի։