Կանանց քահանայությունը

[Rammstein]

Մի բան էլ ավելացնեմ։ Քանի որ Եւան առաջինը մեղք գործեց, դրա համար էլ կինը պետք է լինի ամուսնուն հնազանդ։ Այս պատճառով էլ կինը չի կարող լինել հոգեւոր առաջնորդ։ Ով այս բաները չի ընդունում, ապա մինշանակորեն կասեմ, որ նա քրիստոնյա չէ։

[Monk]

անընդհատ Աստվածաշունչն եք մեջբերում... լավ էլի, մյուս քրիստոնյաները որ ընդունում են, ոնց-որ հեչ էդ գիրքը իրանց Սուրբ գիրքը չի?

Աստղ ջան, Սուրբ Գրքից մեջբերումով պատասխանելու մեջ տարօրինակ ոչինչ չեմ տեսնում: Բա հո Ղուրանից չենք մեջբերում անելու? Մյուս քրիստոնյաներից բոլոր առաքելահաստատ Եկեղեցիներն էլ այս հարցում միաձայն են: Իսկ բողոքական որոշ հարանվանություններ, որ ընդունում են կանանց քահանայությունը, ոչ այնքան հիմնվում են Սուրբ Գրքի վրա, որքան այն հարմարեցնում են իրենց տեսակետներին: Նույն ձևով տեղ են տալիս նաև բացահայտ հակաքրիստոնեական մի երևույթի` միասեռականների ամուսնության ընդունելիության, դեռ ավելին` հոգևորական ձեռնադրության: Հիմա ինչ, ասենք իրենք էլ են տեղյակ Սուրբ Գրքից ու որ անում են դա, ուրեմն մի բան գիտեն?
Իսկ կանանց քահանայության արգելքը պետք չի ընդհանրապես հասարակական կյանքի հարթության մեջ դիտարկել: Այդ արգելքներն ունեն կոնկրետ ասպեկտ` հոգևոր, աստվածաբանական, քանի որ քահանայությունն ի վերջո հոգևոր, աստվածաբանական կատեգորիա է: Ես այդ արգելքներին բավականին մանրամասն անդրադարձել եմ այստեղ : Կարդա, և եթե հարցեր առաջանան, միասին կքննարկենք:

[Լեռնցի]

Ես չեմ ջոկում, կույր եք?/Աղջիկներին/: Չի երեևում, որ տղամարդը ավելի ուժեղ արարած է, քան կինը: Ինչքան էլ ուզում են ժամանակները փոխվեն, բնության օրենքներն ամփոփոխ են:

[Anushiki]

<Բայց կամենում եմ, որ դուք գիտենաք, որ թե ամեն մարդի գլուխը Քրիստոսն է, և կնկայ գլուխը` մարդը, և Քրիստոսի գլուխն` Աստված> Կորնթացիս 11/3
Այս համարը, կարծում եմ, բովանդակում է յուրաքանչյուրի տեղն ու դիրքը:
Նաև պատահական չէ, որ պսակադրության մեջ փեսան երդվում է տեր լինել, իսկ հարսը` հնազանդվել:

[Monk]

Ես չեմ ջոկում, կույր եք?/Աղջիկներին/: Չի երեևում, որ տղամարդը ավելի ուժեղ արարած է, քան կինը: Ինչքան էլ ուզում են ժամանակները փոխվեն, բնության օրենքներն ամփոփոխ են:

Տուրո ջան, ուժեղությամբ որոշվեր, հիմա Հռիփսիմե Խուրշուդյանը կարող էր եպիսկոպոս դառնալ (լուրջ օրինակ եմ բերում, կխնդրեի հանկարծ կատակի չվերածել թեման ):

[Լուսաբեր]

Տուրո ջան, ուժեղությամբ որոշվեր, հիմա Հռիփսիմե Խուրշուդյանը կարող էր եպիսկոպոս դառնալ (լուրջ օրինակ եմ բերում, կխնդրեի հանկարծ կատակի չվերածել թեման ):

Ինձ թվում է նա այդ ուժեղությունը ի նկատի չուներ

[Monk]

Ինձ թվում է նա այդ ուժեղությունը ի նկատի չուներ

Իսկ ես ի նկատի ունեմ, որ ուժեղ-թույլ լինելը չէ պատճառը:

[Լուսաբեր]

Էտ հասկանալի է,ուժը ինչ կապ ունի եթե վերցնենք հենց կոնկրետ ուժ հասկացողությունը,բայց ես կարծում եմ Turo jan-ը ի նկատի ուներ որ տղամարդիկ ավելի խելացի են, միտքը տղամարդկանց մոտ ավելի ճիշտ է(գիտեմ հեսա էլի աղջիկները կնեղանան) որի հետ ես ինքս լիովին համամիտ եմ:Որքան էլ մենք աղջիկներս չընդունենք դա միևնույն է փաստ է:Դրա համար եմ ասում կանայք ինչ գործ ունեն քահանա ըլնեն:Նույննա գնանք ծառայենք(սա մի քիչ հարաբերական է թեկուզ համեմատելու համար):

Ավելացվել է 1 րոպե անց

Իսկ ես ի նկատի ունեմ, որ ուժեղ-թույլ լինելը չէ պատճառը:

Իսկ ինչը??

[Monk]

Էտ հասկանալի է,ուժը ինչ կապ ունի եթե վերցնենք հենց կոնկրետ ուժ հասկացողությունը,բայց ես կարծում եմ Turo jan-ը ի նկատի ուներ որ տղամարդիկ ավելի խելացի են, միտքը տղամարդկանց մոտ ավելի ճիշտ է(գիտեմ հեսա էլի աղջիկները կնեղանան) որի հետ ես ինքս լիովին համամիտ եմ:Որքան էլ մենք աղջիկներս չընդունենք դա միևնույն է փաստ է:Դրա համար եմ ասում կանայք ինչ գործ ունեն քահանա ըլնեն:Նույննա գնանք ծառայենք(սա մի քիչ հարաբերական է թեկուզ համեմատելու համար):

Դա արդեն խնդիրը տեղափոխում է այլ հարթություն` կնոջ տեղն ու դերն ընդհանրապես հասարակական կյանքում, որն ուզած թե չուզած այս թեմայի շրջանակներից դուրս է գալիս, քանի որ ավելի ընդգրկուն բովանդակություն ունի:

Իսկ ինչը??

Նայեք այստեղ

[Ambrosine]

Մոնկ ջան, եկա ճիշտ է, խոստացել էի, որ աշխատելու եմ ներվերդ չուտել, բայց չգիտեմ՝ ինչպես կստացվի

մյուսների համար ասեմ, որ հետաձգում էի պատասխանելս, քանի որ նախ ժամանակ չունեի սուր բանավեճերի, հետո էլ ահավոր նյարդայնացած էի

ինչպես կարելի է հոգևոր հարցերում կարևորություն տալ ուժին? լավ, սա անցնենք
իմ գլխում չի տեղավորվում, թե ինչպես է պատահել, որ տղամարդիկ ավելի խելացի են և դեռ ավելին, կանայք դա ընդունում են Լուսաբեր ջան, դու որ գիտնականի դարակազմիկ աշխատությունն ես կարդացել, որտեղ նշված ա այդպիսի միտք?
միգուցե իրենց ուղեղը ավելի ծանր է, բայց դա ոչինչ չի նշանակում, միևնույն է օգտագործում է 7 տոկոսը. չեմ ուզում շատ ծավալվել, որովհետև գուցե վիրավորեմ տղաներին

իսկ Լուսաբերի՝ ՏուրոՋանի գրառման մեկնաբանությունը, տիպիկ Աստվածաշնչյան մեկնաբանություն էր. պետք չի հասկանալ այնպես, ինչպես գրված է սևով սպիտակին գրված է

անցնենք բուն խնդրին. Աստվածաշունչը ասում է այդ դրույթը, որը, ճիշտն ասած, շատ դժվար է մարսել այն էլ 21-րդ դարում: Աստվածաշունչը գրվել է շաաաաաատ շուտ, որպեսզի քննարկվեր իրավահավասարության սկզբունքը:

Ես ձգձգում էի իմ գրառումը, քանի որ որոշել էի մի ամբողջ դոկտրին այստեղ գրել, այն էլ Տեր Շմավոնի հետ զրուցելուց հետո միտքս փոխեցի: Ես առաջ էի քաշում իրավունքը, որը վեր է կանգնած ամեն տեսակի պետականությունից, ամեն տեսակի օրենքից: Ես հիմա էլ ասում եմ, որ Աստվածաշունչը չի կարող ռեգուլյատիվ գործոն հանդիսանալ թեկուզ այս հարցում. այդ դրույթը հակասում է իրավունքին, ուստի հանդիսանում է ոչ իրավական <<օրենք>> ու ենթակա չէ իրականացման: Տեր Շմավոնի բացատրություններից ես հասկացա, որ այս ամենի հիմքում ընկած է սովորութային իրավունքը. ինչի դեմ ես արդեն ոչինչ չունեմ. բայց էլի դեմ չեմ կանանց քահանայությանը

Տեր Շմավոնը նշեց մի քանի հանգամանք, որոնք ես անտեսել էի.
1. ընտանիք, այն էլ հայկական: Եթե կինը զբաղվի քահանայությամբ, այդ դեպքում ով պիտի զբաղվի երեխաների դաստիարակությամբ? սա ըստ իս, ինչ-որ չափով լուծելի խնդիր է. կարելի է դայակ վարձել

2. կինը ամեն դեպքում գեղեցիկ է. նրա քարոզները չեն լսի, այլ իրեն կնայեն. դա առաջին անհաջողությունն է: Ընդհանրապես չէի մտածել այս ուղղությամբ Այսինքն՝ մարդիկ կգնան այդ կնոջ հետևից միայն նրա գեղեցկության համար, այլ ոչ թե Աստծու

ու, այս ամենն էլ հաշվի առնելով, ես նորից իմ կարծիքին եմ մնում, որ կինը կարող է լինել քահանա. կին սարկավագներ եղել են


էլի կարելի էր ծավալվել

[Ambrosine]

Մի բան էլ ավելացնեմ։ Քանի որ Եւան առաջինը մեղք գործեց, դրա համար էլ կինը պետք է լինի ամուսնուն հնազանդ։ Այս պատճառով էլ կինը չի կարող լինել հոգեւոր առաջնորդ։ Ով այս բաները չի ընդունում, ապա մինշանակորեն կասեմ, որ նա քրիստոնյա չէ։

Լավ, եթե ընդունենք անգամ, որ Եվա-Ադամ իրողություն է, ապա հալալ ա Եվային, որ կարողացել է Ադամին ենթարկել իր կամքին

իսկ հետո... ինձ բնավ հարկավոր չի, որ Հիսուսը լինի Աստծու որդին, ընտանիք չունենա... որ ես համարեմ իր գաղափարները հումանիստական ու ընդունեմ քրիստոնեական ուսմունքը:

Ոչ դու, ոչ էլ մեկ ուրիշը ոչ մի բարոյական իրավունք չունեք որոշելու՝ ով է քրիստոնյա, ով՝ ոչ

[Monk]

Մոնկ ջան, եկա ճիշտ է, խոստացել էի, որ աշխատելու եմ ներվերդ չուտել, բայց չգիտեմ՝ ինչպես կստացվի

անցնենք բուն խնդրին. Աստվածաշունչը ասում է այդ դրույթը, որը, ճիշտն ասած, շատ դժվար է մարսել այն էլ 21-րդ դարում: Աստվածաշունչը գրվել է շաաաաաատ շուտ, որպեսզի քննարկվեր իրավահավասարության սկզբունքը:

Ես ձգձգում էի իմ գրառումը, քանի որ որոշել էի մի ամբողջ դոկտրին այստեղ գրել, այն էլ Տեր Շմավոնի հետ զրուցելուց հետո միտքս փոխեցի: Ես առաջ էի քաշում իրավունքը, որը վեր է կանգնած ամեն տեսակի պետականությունից, ամեն տեսակի օրենքից: Ես հիմա էլ ասում եմ, որ Աստվածաշունչը չի կարող ռեգուլյատիվ գործոն հանդիսանալ թեկուզ այս հարցում. այդ դրույթը հակասում է իրավունքին, ուստի հանդիսանում է ոչ իրավական <<օրենք>> ու ենթակա չէ իրականացման: Տեր Շմավոնի բացատրություններից ես հասկացա, որ այս ամենի հիմքում ընկած է սովորութային իրավունքը. ինչի դեմ ես արդեն ոչինչ չունեմ. բայց էլի դեմ չեմ կանանց քահանայությանը

Տեր Շմավոնը նշեց մի քանի հանգամանք, որոնք ես անտեսել էի.
1. ընտանիք, այն էլ հայկական: Եթե կինը զբաղվի քահանայությամբ, այդ դեպքում ով պիտի զբաղվի երեխաների դաստիարակությամբ? սա ըստ իս, ինչ-որ չափով լուծելի խնդիր է. կարելի է դայակ վարձել

2. կինը ամեն դեպքում գեղեցիկ է. նրա քարոզները չեն լսի, այլ իրեն կնայեն. դա առաջին անհաջողությունն է: Ընդհանրապես չէի մտածել այս ուղղությամբ Այսինքն՝ մարդիկ կգնան այդ կնոջ հետևից միայն նրա գեղեցկության համար, այլ ոչ թե Աստծու

ու, այս ամենն էլ հաշվի առնելով, ես նորից իմ կարծիքին եմ մնում, որ կինը կարող է լինել քահանա. կին սարկավագներ եղել են


էլի կարելի էր ծավալվել

Չնայած խոստացել էիր ներվերս չուտել, բայց ես դա այնքան էլ լուրջ չէի ընդունել, հաշվի առնելով գեղեցիկ սեռին յուրահատուկ որոշ հատկանիշներ
Իսկ հիմա արդեն լուրջ. Աստղ ջան, ես չգիտեմ, թե Տեր Շմավոնը կոնկրետ ինչ է ասել, բայց բերածդ երկու փաստարկները, որոնք, չնայած քո այդքան ուժեղ համոզմունքին կանանց քահանայության հարցում, այդուհանդերձ համոզիչ են քեզ թվում, բայց ինքս դրանց հետ համաձայն չեմ: Եթե ընտանիքի պարագան ենք վերցնում, ապա կինն ընդհանրապես ընտանիքից դուրս որևէ գործունեություն չպիտի ծավալի, լինի դա հասարակական, քաղաքական կամ չգիտեմ ինչական: Այսինքն` այդ դեպքում այդ արգելքն ավելի լայն ծավալ պիտի ընդունի, քան պարզապես քահանայության պարագան է: Իսկ այստեղ միանշանակ որևէ բան ասելը թերի կլինի, եթե ոչ սխալ: Ելքերից մեկը դու առաջարկել ես. երեխայի համար դայակ վարձելը: Չնայած կարծում եմ, որ երեխայի համար որևէ դայակ երբեք չի կարող փոխարինել իսկական մորը: Թեմայից չշեղվեմ էլ, կարծում եմ պարզ է: Իսկ ինչ վերաբերում է կնոջ գեղեցկությանը, ապա սա շատ թույլ փաստարկ է. նախ` կան կանայք, որ ցանկացած տղամարդուց էլ տգեղ են, մյուս կողմից էլ, հարցը հակառակ կողմից քննելով, ապա բարետես տղամարդիկ էլ պիտի հոգևորական չդառնան, քանի որ նույն խնդիրը կարող է ծագել նաև այդ պարագայում: Չեմ կարծում, թե նման խնդիրներում մարդու արտաքին տեսքը էական դեր ունի: Թե չէ Տիմոշենկոն վաղուց արդեն Ուկրաինայի ցմահ նախագահ կընտրվեր
Աստղ ջան, քահանայության հարցը իրավագիտական խնդիր չէ, որ շեշտը դնենք իրավունքի վրա: Սա աստվածաբանական հարց է, և ես այս հարցի շուրջ մի հսկա ճառ եմ գրել: Ստիպված եմ ինքս ինձնից մեջբերում անել, իսկ քեզ կխնդրեմ, որ ասես, թե կոնկրետ որ կետի հետ համաձայն չես.

Այս հարցին բոլոր առաքելահաստատ ուղղափառ եկեղեցիները, այդ թվում եւ Հայ Առաքելական Եկեղեցին, միշտ էլ միանշանակ ժխտական պատասխան են տվել, մինչդեռ բողոքական հարանվանությունները եւ Անգլիկան եկեղեցին որոշ վերապահումների են դիմում` կանանց շնորհելով քահանայական, անգամ եպիսկոպոսական աստիճան: Նման քայլը փորձ է արվում հիմնավորել Սուրբ գրքով` վկայակոչելով Պողոս առաքյալի խոսքը. «Դուք բոլորդ, որ ի Քրիստոս մկրտուեցիք, Քրիստոսով զգեստաւորուեցիք, ուրեմն, խտրութիւն չկայ ո՛չ հրեայի եւ ո՛չ հեթանոսի, ո՛չ ծառայի եւ ո՛չ ազատի, ո՛չ արուի եւ ո՛չ էգի. որովհետեւ դուք ամէնքդ մեկ էք ի Քրիստոս Յիսուս» (Գաղատ. Գ:27-28): Եթե խտրություն չկա, ապա դա պետք է լինի բոլոր պարագաներում, հետեւաբար` նաեւ քահանայության հարցում: Վկայակոչումն առավել հաստատուն է դառնում Պետրոս առաքյալի կողմից քրիստոնյաներին տրվող բնորոշումով. «Բայց դուք ընտիր ցեղ էք, թագաւորութիւն, քահանայութիւն, սուրբ ազգ, Աստծու սեփական ժողովուրդ» (Ա Պետ. Բ:9, տե՛ս նաեւ Ելք ԺԹ:6, Յայտ. Ե: 10): Հետեւաբար, վերոհիշյալ խնդրին արգելք եղող պատճառներն ավելի շատ արգասիք են ավանդապաշտական նախապաշարումների:
Սակայն որքանո՞վ է սա համապատասխանում իրականությանը: Որպեսզի մեզ հստակորեն ներկայանան կանանց քահանայագործման արգելքները, նախ նշենք, որ քրիստոնեական եկեղեցու քահանայությունը սկզբնավորվում է հենց Քրիստոսից, եւ քահանան իր անձով խորհրդանշորեն ներկայացնում է նրան: Անժխտելի է այն փաստը, որ մարմնացյալ Աստվածորդին հանդես է գալիս տղամարդու կերպարանքով, հետեւաբար կնոջ անձը երբեք չի կարող դառնալ նրա խորհրդանշական պատկերը:
Քրիստոսի քահանայական իշխանությունն իր շարունակական ընթացքն ունեցավ առաքյալների միջոցով, իսկ Քրիստոս երբեք իր ընտրյալ 12 առաքյալների թվում որեւէ կնոջ չընդգրկեց, հակառակ, որ նրա հետեւորդների թվում կային բարեպաշտ կանայք, որոնք նրա կողքին էին անգամ այն ժամանակ, երբ առաքյալները լքել էին նրան: Կանանց քահանայության ջատագովները սա փորձում են բացատրել հետեւյալ կերպ. կինը հրեական միջավայրում ճնշված կարգավիճակում էր, եւ Քրիստոս, հարմարվելով ընդունված կարգին, ընտրեց միայն տղամարդկանց: Նախ` Քրիստոս երբեք տուրք չտվեց այդ կարգերին, այլ ընդհակառակը, վերացրեց կնոջ նկատմամբ եղած ավանդական սահմանափակումները. ուշադրության էր արժանացնում նրանց, այցելում եւ ուսուցանում ( Ղուկ. Ժ:38-40), անթաքույց զրուցում նրանց հետ (Հովհ. Դ:6-27), բժշկում եւ կատարում նրանց խնդրանքները ( Մարկ. Ա:29), ներում եւ պաշտպանում է օրենքով դատապարտելի շնացող կնոջը (Հովհ. Ը:3-11), որով ցույց է տալիս նաեւ, որ այս հարցում կնոջ պատիժն ավելի խիստ չպետք է լինի, քան տղամարդունը, վերացնում է տղամարդու` կամայականորեն կնոջն արձակելու օրենքը` հավասար իրավունքներ հաստատելով նրանց միջեւ ( Մատթ. ԺԹ:3-9, Մարկ. Ժ:2-11), իր հարությունից հետո նախ կանանց է երեւում, իսկ նրա հարության լուրը հրեշտակները կանանց են հանձնարարում հաղորդել աշակերտներին (Մատթ. ԻԸ:7-10): Կանանց այս աստիճան բարձրացնող Տերը երբեք չէր կարող զանց առնել այնպիսի կարեւոր հանգամանք, ինչպիսին քահանայությունն է, իսկ մարդկային, այն էլ սխալ օրենքների նկատմամբ հարմարվողականություն վերագրել հանուն արդարության եւ ճշմարտության խաչյալ Փրկչին` պարզապես անհանդուրժելի է:
Առաքելական շրջանում եւս կին քահանաների չենք հանդիպում, չնայած նրանք բարեսիրական գործունեություն էին ծավալում (Գործք Թ:36), սպասարկում եկեղեցուն (Հռոմ. ԺԶ:1), անգամ մարգարեանում (Գործք ԻԱ:9), բայց ոչ երբեք` քահանայագործում: Այս փաստն ընդգծվում է հատկապես նրանով, որ Հուդայի փոխարեն 12-րդ առաքյալի թեկնածուներ են առաջադրվում երկու տղամարդ աշակերտներ (Գործք Ա: 15-26), մինչդեռ կարո՞ղ էր լինեն ավելի մեծ թեկնածու, քան Տիրամայրն էր:
Հրեական միջավայրում ընդունված սովորություններն այստեղ եւս դեր խաղալ չէին կարող, քանի որ առաքյալներն իրենց քարոզչությամբ շուտով դուրս եկան հրեական շրջանակից եւ տարածվեցին դեպի շրջակա քաղաքներն ու երկրները, ուր հունահռոմեական քաղաքակրթության եւ հեթանոս քրմուհիների առկայության պայմաններում բնավ խորթ պիտի չթվար կին քահանաների գոյությունը, սակայն այստեղ եւս կին քահանաների չենք տեսնում` չնայած հրեական շատ օրենքներ ու սովորույթներ, ինչպես օրինակ` թլփատությունը, պարտադիր չհամարվեցին:
Արգելքի էությունը հասկանալու համար նշենք, որ Աստծո եւ նրան հավատացող մարդկության միջեւ կնքված ուխտը Հին կտակարանում խորհրդանշորեն նույնացվում է հարսի եւ փեսայի միջեւ եղող սիրո հետ (տե՛ս Օսէէ Բ:16, Երեմ. Բ:2, Երգ երգոց): Նոր կտակարանում եւս Քրիստոս եւ եկեղեցին հանդես են գալիս որպես փեսա եւ հարս (տե՛ս Մարկ. Բ:19, Հովհ. Գ:28-30, Բ Կորնթ. ԺԱ:2, Յայտ. ԺԹ:7-8):
Ինչպես կինն է գոյություն առել ամուսնու կողից, այնպես էլ եկեղեցին է հիմնվել Քրիստոսի կողից բխած ջրի եւ արյան` Ս. Մկրտության եւ Ս. Հաղորդության խորհուրդների վրա: Եվ եթե առաջին Ադամը մեղքի ու մահվան իշխանության տակ ընկավ կողակցի դրդումով, ապա երկրորդ Ադամը` Քրիստոս, ազատեց իր կողակցին` եկեղեցուն, այդ իշխանությունից եւ հաստատեց անարատության եւ սրբության մեջ: Ինչպես ամուսինն ու կինն են մեկ մարմին, այնպես էլ Քրիստոս եւ եկեղեցին: Քրիստոս, որ գլուխն է եկեղեցու, իրականացրեց մարդկության փրկությունն իր մարմնի խաչելությամբ ու հարությամբ եւ շարունակում է փրկագործությունը դարձյալ իր մարմնի` եկեղեցու միջոցով: Քահանան հանդես է գալիս ոչ թե սոսկ իբրեւ մարմնի անդամներից մեկը, այլ խորհրդանշում է հենց գլուխը` Քրիստոսին, ուստի նա պետք է նման լինի նրան ամեն ինչով, նաեւ սեռով:
Ինչ վերաբերում է Գաղատ. Գ:27-28 եւ Ա Պետ. Բ:9 վերոնշյալ համարներին, ասենք, որ քրիստոնեական քահանայության երկու ըմբռնում գոյություն ունի. առաջինը քրիստոնյաների համընդհանուր քահանայական կարգն է, որ տրվում է մկրտությամբ` փրկության եւ հաղթանակած եկեղեցու անդամ դառնալու համար: Սրանով իրոք վերանում են բոլոր տեսակի սեռային, ազգային, տարիքային, դասային եւ այլ տարբերությունները, եւ ամենքը հավասարվում են փրկության շնորհի առջեւ: Երկրորդը պաշտոնակատար կամ սպասարկու քահանայությունն է, որով համընդհանուր քահանայության միջից ընտրված անձինք, ձեռնադրությամբ ստանալով առաքելավանդ իշխանությունը, կոչվում են կատարելու սրբազան խորհուրդներն ու պաշտամունքային ծիսակարգերը եւ դառնալու Տիրոջ տեսանելի ու շոշափելի խորհրդանիշները: Այս երկրորդ պարագայում էլ հենց կանանց առջեւ պատնեշվում է բնական եւ աստվածադիր արգելքը:
Այսուհանդերձ հստակեցնենք, որ տղամարդու եւ կնոջ համար հաստատված այս կարգը երբեք էլ խտրականություն կամ ստորադասում մտցնել չի նշանակում, այլ Աստծո սահմանած նվիրաբաշխում: Աստված կնոջը տվել է մեկ այլ մեծագույն շնորհ` մայրությունը, որով նա կարողացավ բարձրանալ իր ճնշված դիրքից եւ հասնել Աստվածամոր փառքին: Տեղին է իբրեւ եզրափակում հիշել Գարեգին կաթողիկոս Հովսեփյանցի խոսքը, ըստ որի ընտանեկան հարկը մի եկեղեցի է, որի քահանան մայրն է:

[Ambrosine]

ես քո ճառը կարդացել էի այս թեմայում իմ առաջին գրառումը կատարելուց առաջ. բայց նորից կկարդամ

Քահանան հանդես է գալիս ոչ թե սոսկ իբրեւ մարմնի անդամներից մեկը, այլ խորհրդանշում է հենց գլուխը` Քրիստոսին, ուստի նա պետք է նման լինի նրան ամեն ինչով, նաեւ սեռով:

հարց. ով է սա սահմանել? պատասխան՝ մարդիկ: Ուրեմն այդ նույն մարդիկ, որ գրեին 21-րդ դարում, այսպես չէին գրի

Ինչ վերաբերում է Գաղատ. Գ:27-28 եւ Ա Պետ. Բ:9 վերոնշյալ համարներին, ասենք, որ քրիստոնեական քահանայության երկու ըմբռնում գոյություն ունի. առաջինը քրիստոնյաների համընդհանուր քահանայական կարգն է, որ տրվում է մկրտությամբ` փրկության եւ հաղթանակած եկեղեցու անդամ դառնալու համար: Սրանով իրոք վերանում են բոլոր տեսակի սեռային, ազգային, տարիքային, դասային եւ այլ տարբերությունները, եւ ամենքը հավասարվում են փրկության շնորհի առջեւ:

այսինքն, եթե մկրտված ես, ուրեմն քահանա ես?

Երկրորդը պաշտոնակատար կամ սպասարկու քահանայությունն է, որով համընդհանուր քահանայության միջից ընտրված անձինք, ձեռնադրությամբ ստանալով առաքելավանդ իշխանությունը, կոչվում են կատարելու սրբազան խորհուրդներն ու պաշտամունքային ծիսակարգերը եւ դառնալու Տիրոջ տեսանելի ու շոշափելի խորհրդանիշները: Այս երկրորդ պարագայում էլ հենց կանանց առջեւ պատնեշվում է բնական եւ աստվածադիր արգելքը:

ինչ աստվածադիր արգելքի մասին է խոսքը? Հիսուսը ասել է, թե կանայք չեն կարող լինել քահանա?

Այսուհանդերձ հստակեցնենք, որ տղամարդու եւ կնոջ համար հաստատված այս կարգը երբեք էլ խտրականություն կամ ստորադասում մտցնել չի նշանակում, այլ Աստծո սահմանած նվիրաբաշխում: Աստված կնոջը տվել է մեկ այլ մեծագույն շնորհ` մայրությունը, որով նա կարողացավ բարձրանալ իր ճնշված դիրքից եւ հասնել Աստվածամոր փառքին:

իսկ մինչ Աստվածամայրը կինը չէր մայրանում?

ներվերիցդ բան մնաց?

[Չամիչ]

Ճիշտն ասած մինչեվ հիմա երբեք չէի մտածել էս հարցի շուրջ:

Ճիշտն ասած չեմ պատկերացնում կնոջը քահանայի դերում,բայց այստեղ կա մի շատ խորը նրբություն, որը ցավոք տղամարդիկ աչքաթող են անում:
Ի սկզբանե սեռերի միջեվ կա հստակ դերային բաշխում, սա բնական է, եվ ոչ թե մարդիկ են սահմանել այս դերերը այլ հենց ինքը բնությունը: Եվ այստեղ չկա գլխավոր կամ երկրորդական դեր: Իսկ տղամարդը շատ հաճախ չարաշահում է իր դիրքերը ստիպելով որ կինը իրեն զգա երկրորդական դերում: : Այս առումով ես հասկանում եմ Astgh-ի դիրքորոշումը: Թերագնահատելով կնոջ դերը տղամարդը դրանով իսկ դրդում է կնոջը դառնալ ավելի ուժեղ եվ անկախ` անցանկալի եվ անարդար դերային բաշխումից:

[Rammstein]

Ճիշտն ասած մինչեվ հիմա երբեք չէի մտածել էս հարցի շուրջ:

Ճիշտն ասած չեմ պատկերացնում կնոջը քահանայի դերում,բայց այստեղ կա մի շատ խորը նրբություն, որը ցավոք տղամարդիկ աչքաթող են անում:
Ի սկզբանե սեռերի միջեվ կա հստակ դերային բաշխում, սա բնական է, եվ ոչ թե մարդիկ են սահմանել այս դերերը այլ հենց ինքը բնությունը: Եվ այստեղ չկա գլխավոր կամ երկրորդական դեր: Իսկ տղամարդը շատ հաճախ չարաշահում է իր դիրքերը ստիպելով որ կինը իրեն զգա երկրորդական դերում: : Այս առումով ես հասկանում եմ Astgh-ի դիրքորոշումը: Թերագնահատելով կնոջ դերը տղամարդը դրանով իսկ դրդում է կնոջը դառնալ ավելի ուժեղ եվ անկախ` անցանկալի եվ անարդար դերային բաշխումից:

Համաձայն եմ, կա դերային բաշխում, ու չկա գլխավոր-երկրորդական, թող լինի հավասարություն, բայց ի՞նչ կապ ունի այստեղ կրոնը։ Հիմա էդ կրոնի ձեւը տենց ա` որ կանայք իրավունք չունեն քահանա դառնալու։ Եթե համաձայն չենք, ապա նշանակում է չենք ընդունում տվյալ կրոնը (քրիստոներության պարագայում դա նշանակում է քրիստոնյա չլինել)։ Սա ոչ թե, Աստղի ասած, ես եմ որոշում` ով ա քրիստոնյա, ով` ոչ, այլ որոշում ա Սուրբ Գիրքը ու պարզ տրամաբանությունը։