Թեման ունի հինգ աստղ ու ոչ մի գրառում. այ քեզ պարադոքս:
Ուզում եմ գրել իմ կարծիքը: Գտնում եմ, որ բոլոր գրողները և ըստ այդմ նրանց ստեղծագործությունները բաժանվում են երկու խմբի: Առաջինի մեջ են մտնում այն գրողները, որոնք ամբողջությամբ սևեռված են իրենց ես-ի վրա ու ցանկանում են հնարավորինս ներկայացնել իրենց հոգում կուտակվածը. սովորաբար այդ կուտակվածը ցավ կամ բողոք է լինում: Երկրորդի մեջ են մտնում նրանք, ովքեր ուղղված են ոչ թե իրենց ես-ին, այլ աշխարհին և փորձում են ներկայացնել այն ամենը, ինչ մեզ շրջապատում է, բայց հետաքրքիր ու տարբեր, երբեմն անսպասելի «լույսերի» ներքո: Հենց վերջիններս էլ ունենում են հաջողություն, ու հենց նրանց ստեղծագործություններն են (կամ դրանցից լավագույննները), որ մնում ու ապրում են:
Հենց դա է գրականության դերն ու նպատակը՝ ներկայացնել աշխարհը, կյանքը, մարդկային հարաբերությունները, պարզ ու հասարակ բաները այնպես, որ նրանք պատկերվեն իրենց ողջ երանգներով, երևան բոլոր կողմերից՝ դրանով իսկ ընթերցողի համար դառնալով բացահայտումներ և ուսուցողական ուղեցույցներ: Կոնկրետ ինձ՝ որպես ընթերցողի, ոչ այնքան հետաքրքիր է որևէ մեկի (եթե իհարկե դա հանճարեղ անձնավորություն չէ) ներքին խմորումների արգասիքներն ընթերցելը, որքան աշխարհի մասին պարզ բառերով գրված որևէ գործ կարդալը, որից հետո այնքան շատ մտածելու բան է ստեղծվում:
Իմ կարծիքով ցանկացած գրող, եթե ուզում է թողնել մնայուն արժեքներ, պիտի աշխատի նայել «դուրս», ոչ թե «ներս»: «Դրսում» այնքան հետաքրքիր բաներ կան, միայն պետք է նկատել ու կարողանալ այնպես գրել, որ կարդացողն էլ անպայման տեսնի այդ ամենը ու ոչ միայն տեսնի, այլև կարդալուց հետո դեռ երկար մտածի իր տեսածի մասին... Աշխարհն ու կյանքը մնայուն են, իսկ ես-ը անցողիկ: Այդ պատճառով էլ ոչ մի եսակենտրոն ստեղծագործություն այնքան չի ապրի, որքան աշխարհին ուղղվածը:
Մեջբերել
Էջանիշներ