Ժարգոնը ժամանակակից հայ գրականության մեջ

[Ուլուանա]

Իմ կարծիքով, եթե ժարգոնը այնպես է օգտագործվում, որ աչք չի ծակում, կարելի է: Ցանկացած բան, որ օգտագործվում է գրականության մեջ, պետք է այնպես լինի, որ ընթերցողը այլ տարբերակ չպատկերացնի, պետք է պատճառաբանված լինի: Բերեմ "Տիտանիկ" ֆիլմի օրինակը: Սեքսի տեսարանը այնտեղ ինչ նուրբ է պատկերված, բայց միևնույն ժամանակ ռեժիսյորը չի խուսափում մերկ տեսարանից, օրինակ եթե նկարիչը մերկ կին է նկարում, բնական է, որ բնորդը պետք է մերկ լինի, այլ տարբերակ չկա: Մեզանում ժարգոնը հաճախ չարաշահում են մոդայիկ երևալու համար, նույնը բարբառային խոսքի մասին կարող եմ ասել: Մաթևոսյանը գրական լեզվով այնպես է գրում, որ միանգամից հասկանում ես, որ կերպարները Լոռեցի են: ԿԱՐԵԼԻ Է ՆԱև ԳՐԵԼ ԳՐԱԿԱՆ ԺԱՐԳՈՆՈՎ:

Համաձայնելով՝ փորձեմ մի լրացում կամ, ավելի ճիշտ, լուսաբանում մտցնել. երբ հերոսները ժարգոնով խոսող են, ապա ստեղծագործության մեջ նրանց խոսակցությունը ժարգոնով ներկայացնել ընդամենը իրականության ճիշտ արտացոլում է նշանակում, հակառակ դեպքում նույնիսկ աղավաղում ու կեղծում կլիներ, հետևաբար ժարգոնի գործածությունն այս դեպքում միանգամայն արդարացված կարելի է համարել, բայց երբ հեղինակի խոսքն է ժարգոնով ներկայացվում, դա արդեն ուրիշ հարց է։ Անձամբ ինձ համար որոշակիորեն ընդունելի չէ. տհաճ է, միաժամանակ ընկալում եմ որպես մի տեսակ արհամարհական վերաբերմունք ընթերցողի նկատմամբ, ինչպես նաև հավակնոտության նշան, թեկուզև թաքնված Վերջին ասածս վերաբերում է այն գրողներին, որոնք շատ լավ կարող են գրել գրական լեզվով, բայց գերադասում են ժարգոնը՝ հավանաբար դա ազատամտության վառ դրոևորում համարելով։ Իսկ այն ստեղծագործողները, որոնց լեզվական գիտելիքները միայն ժարգոնով գրելուն են բավարարում, առավել ևս ավելի լավ է՝ բոլորովին չգրեն։