Վազգեն Մանուկյան

[Վիշապ]

Սկսենք վերջից: Ջախջախիչ մեծամասնությունն այն մարդիկ են, ովքեր Վազգեն Մանւկյանի նման երկրի շահը գերադասում են անձնականից ու ոչ թե մտածում են կերակրաման վերադառնալու կամ ռևանշ անելու համար, այլ երկիրը երկիր դարձնելու համար` թեկուզ անձնական մեծ զրկանքներ կրելու միջոցով:
Հիմա փորձեմ պատասխանել հիմնական հարցադրմանը:
Վազգեն Մանուկյանը եղել է Խորհրդային Հայաստանի վերջին վարչապետը, իսկ դա ԽՍՀՄ-ի ակտիվ փլուզման ժամանակահատվածն էր, այսինքն այն ժամանակ, երբ ինչպես ժողովուրդն է ասում "շունը տիրոջը չէր ճանաչում": Թալանելու համար դրանից հարմար ժամանակ և դրանից հարմար պաշտոն նույնիսկ ամենավառ երևակայությամբ չես կարող գտնել: Ու եթե նա այդ բանն անող լիներ, գոնե մի փոքրիկ առանձնատուն կկառուցեր, էլ չեմ ասում արտասահմանյան շքեղ մեքենաների, եկամտաբեր օբյեկտների ու այլնի մասին:
Պռոշյան գյուղի մի բնակչուհի պատմում էր.
"Պատերազմի ժամանակ երևի կհիշեք, որ բացի լույսից նաև տրանսպորտ էլ համարյա չկար: Հարևանուհուս ու նրա աղջկա հետ անհույս կանգնած տրանսպորտի ենք սպասում` մեր կաթ ու մածունը քաղաք հասցնելու ու վաճառելու համար ու մեկ էլ Պաշտպանության Նախարարության կողմից մի "Վոլգա" դուրս եկավ կանգնեց մեր դիմաց, միջից դուրս եկավ ՊՆախարար Մանուկյանն ու օգնելով մեզ մեր բեռը իր ծառայողական մեքենայի բեռնախցիկում տեղավորեու, հարգալից ձևով հրավիրեց նստել: Վարորդին խնդրեց մի քիչ արագ քշել` կորցրած վայրկյանները վերականգնելու նպատակով: Ես նրա ցավը տանեմ, նրա նման կիրթ ու քաղաքավարի մարդ դեռ չեմ տեսել ու այս իմ պատմածը առաջին դեպքը չէր, ինքս եմ տեսել, երբ նա ուրիշներին էլ է այդպես օգնել: Հեչ չես ասի` թե բարձրաստիճան պաշտոնյա է:"

Կրծում եմ այսքանն էլ բավական է, չնչին ցանկության դեպքում, Մանուկյանի մասին ճշմարիտ կարծիք կազմելու համար:

Հարգելիս, էլի ու էլի պիտի ասեմ որ մարդկությունը ու քաղաքականությունը տարբեր հարթություններն են, լոկալ առումով լավ մարդն ու հրաշալի անձնավորությունը գլոբալ առումով կարող է շատ վատը լինել մի ողջ ժողովրդի համար և հակառակը, գլոբալ առումով ժողովրդի համար մեծ գործեր անող հզոր առաջնորդն ու քաղաքագետը կարող է լոկալ առումով բանի պետք չլինել, նույնիսկ առհամարել բնակչուհուն ու անցնել։ Էմոցիաներով պետք չի դատել։ Այս առումով հիշեցի մի անեկդոտ։
Ուրեմն Ռեյգանը ուղղաթիռով շրջում է Միսիսիպի գետի ավազանով, մեկ էլ տեսնում է երկու սպիտակամորթ մոտորանավակով մի սևամորթի հետևից ման են ածում «սկեյթի» վրա։ Վայրէջքի հրաման է տալիս, իջնում է ուղղաթիռից, ժողովուրդ է հավաքում ու հանպատրաստից ճառ է արտասանում թե՝ վերջապես երկրում ժողովրդավարությունը հաղթանակել է, ու մենք վերջ ենք տվել ռասիզմին, և դրա վառ ապացույցն է սևամորթների ու սպիտակամորթների համատեղ զբոսանքը մակույքով։
Ժողովրդի մեջ երկու ամերկիացի սպիտակամորթ լսում են, մեկը դառնում է մյուսին՝
լավ մարդ է, ժողովրդավար, բայց կոկորդիլոսի որսից բան չի հասկանում։