Դեղնակարմիր սեր

[lili-4]

Գարնանամ՞ուտն էր պատճառը, թե՞ ջերմ արևը, կամ էլ այդ ժպտացող ծաղկած բալենին, որ Անահիտն այդքան լավ տրամադրություն ուներ: Կամ թե պատճառը նոր աշխատանքի մեջ է՞ր: Արդեն մեկ ամիս է, ինչ աշխատում է: Ուսումն ավարտելուց հետո անմիջապես տեղավորվեց աշխատանքի: Ոչ բոլորի բախտն էր այդպես բերում: Դե պարզ է, իր համար դժվարություն չկար, մայրը ճանաչված բժշկուհի է, ինքն էլ ստանալով բժշկի որակավորում, շնորհիվ մոր ծանոթների, գտավ աշխատանք: Սկզբում դժվարությամբ ընդունեց այս աշխատանք առաջարկը, դե ավելի շուտ կցանկանար մեծ հիվանդանոցում աշխատել, ոչ թե ծերանոցում: Մի տեսակ մենակ էր իրեն զգում, բոլորը տարիքն առած մարդիկ էին: Կարծես աշխատողներն էլ հատուկ մեծահասակներ էին ընտրված, գուցե երիտասարդները չեն էլ ցանկանում այստեղ աշխատել: Սկզբում նեղվում էր, իրեն պարտադրված հասնում աշխատանքի: Օրերն էլ թվում էին երկար ու ձանձրալի: Իսկ այսօր չկար այդ զգացումը: Ի?նչն էր պատճառը, ի՞նչ էր փոխվել այս մեկ օրվա մեջ, որ այսքան ուրախ է: Նստել էր ծաղկած բալենու տակ դրված նստարանին ու նայում էր բակում գարնան արևով ջերմացող ծերունիներին: Հիմա բոլորն էլ հարազատի պես էին, անգամ այն կամակոր պապիկը, որ հաճախ էր իրեն բարկացնում, հունից հանում, նույնիսկ մեկ անգամ լացացրել էր: Միշտ թերահավատորեն էր նայում իրեն, նշանակած դեղերը չէր խմում, պատճառաբանում էր, թե այս երեխան ինչ գիտի, որ իրեն բուժի: Հիմա դա հիշում էր որպես մի կամակորություն, ոչ թե չարություն:
Նորից հերթով նայեց ծերունիներին: Մի տաք ալիք անցավ մարմնով, երբ հայացքը կանգ առավ իրենից քիչ հեռու նստած փոքրամարմին կնոջ վրա: Նախորդ օրը այս տատիկի սենյակում սովորականից ավելի երկար մնաց: Պատճառը ոչ թե նա էր, այլ այդ սենյակի մեկ այլ տարեց: Նա անկողնային հիվանդ է: Վիճակը բավականին վատ էր: Ծերունական հիվանդությանը գումարվել է նաև քաղցկեղը, որը մաշում ու քայքայում է խեղճ կնոջը: Ցավերն այնքան ուժեղ էին, որ ստիպվածէին ցավազրկող ներարկել: Բուժել հնարավոր չէր, փորձում էին ինչ-որ կերպ ցավերը մեղմել:Ա յստեղ շատ հազվադեպ էր պատահում, որ ծերանոցի բնակիչներին այցելուներ ունենան: Այս կնոջն էլ իր աշխատած մեկ ամսվա ընթացքում ոչ-ոք չէր այցելել: Մինչև այդ օրը: Այդ օրը մի երիտասարդ էր եկել` հիվանդի քրոջ որդին էր: Սենյակի մի անկյունում նստած` լուռ հետևում էր բուժաշխատողների աշխատանքին: Անահիտը հաճախ էր զգում իրեն սևեռած հայացքը, որի մեջ մի տեսակ ջերմություն կար: Փորձում էր ցույց չտալ, որ նկատում է: Դեմքի լուրջ հայացքով թաքցնում էր ներքին հուզմունքը, բայց շառագունած այտերը մատնում էին իրեն:
Գործն ավարտելուց հետո գնաց աշխատասենյակ: Նստել էր սեղանի մոտ, բայց գրառումներ անելու փոխարեն տարվել էր մտքերով: Անկախ իրենից այդ տղայի մասին էր մտածում, փորձում հիշել դեմքը, պահվածքը: Սթափվեց դռան թակոցից:
-Մտեք,- ասաց ու գրիչն առավ ձեռքը: Ներս մտնողը հենց այդ պատանին էր: Մի պահ շփոթվեց, թվաց, թե մատնեց իրեն, իր մտքերին: Բայց շուտ կարողացավ թաքցնել շփոթմունքը և պատրաստակամ նայեց նրան.
-Լսում եմ:
-Բժշկուհի, եկել եմ շնորհակալությունս հայտնեմ:
_Դե դա մեր գործն է, դրա համար շնորհակալ լինել պետք չէ:
-Հասկանում եմ, բայց Դուք այնքան հոգատար ու սրտացավ եք: Շատերը հարազատից չեն ստանում այն, ինչ Դուք եք տալիս:
Պատմեց, որ ինքը բանակում ծառայելիս է եղել, այդ պատճառով չի մորաքրոջն այցելել: Մորաքույն այստեղ միայնակ է, բոլոր հարզատները օտարության մեջ են: Այստեղ մանցած միակ հարազատն ինքն է: Ուզում է ինչ-որ կերպ թեթևացնել, մեղմել եթե ոչ ցավը, ապա գոնե հոգու կարոտի մորմոքը:
Առաջին անգամ էր տեսնում այդ տղային, բայց մի տեսակ ջերմություն, հարազատի շունչ էր հաղորդում իրեն: Զրուցում էր, պատմում իր անցյալի մասին, ապագա ծրագրերի մասին: Անահիտը չէր հիշում, թե վերջին անգամ երբ էր այսքան երկար զրուցել, այն էլ տղամարդու, այն էլ օտար, անծանոթի հետ: Միշտ խուսափել էր մարդաշատ միջավայրից: Բարեկամները գիտեին իր մելանխոլիկ բնավորությունը և շատ չէին անհանգստացնում: Ուսանելու տարիներին ավելի շատ էր մեկուսացել, դարձել ինքնամփոփ: Կուրսեցիներից չորս տարով մեծ էր: Միայն չորրորդ տարն էր, որ կարողացավ իր համռության շնորհիվ ընդունվել: Ու մի տեսակ ամաչում էր իր մեծ լինելուց: Իր հասակակիցները բարձր կուրսում էին` իրենց ընկեր- ընկերուհիներով, իր համար կարծես տեղ չկար: Իսկ կուրսում էլ չէր գտնում իրեն հարմար մեկին: Հետո շատ ուշ կարողացավ մտերիմ ընկերուհի ունենալ:
Իսկ հիմա նստել ու զրուցում է տարիքով իրենից բավականին փոքր ու անծանոթ մի տղամարդու հետ:
Գնելի գնալուց հետո էլ երկար ժամանակ մտովի շարունակում էր զրուցել: Հիմա նորից նրան մտաբերեց…

շարունակելի...

[Lernci]

Ես ակումբում նորեկ եմ և փորձում եմ ճանաչել նրա անդամներին:Ասեմ քեզ, որ դու գիտես ինչպես տպավորություն թողնել:Քո պատմությունը շատ հետաքրքրող սկիզբ ունի հուսով եմ շարունակությանը շատ չենք սպասի:

[Sunny Stream]

Мы требуем продолжение банкета!!!
Շատ եմ սպասում շարունակությանը... Վերնագիրը շատ հետաքրքիր է ու ձգող... Աղջկա մտահոգությունները` նույնպես...

[lili-4]

Կփորձեմ չուշացնել շարունակությունը, իսկ չհուզել չեմ խոստանում, դա իմ թուլությունն է…

[^SRTIK^LA^]

սպասում եմ ավարտին,այն ել անհամբեր....

[Դեկադա]

Ջանիկս շարունակությունն ու՞ր է..........

[lili-4]

-Բարև Ձեզ, ինչպե՞ս եք:
Անսպասելի բարևից Անահիտը կտրվեց մտքերից: Գնելն էր: Գուշա՞կ է, ինչպե՞ս է կարողանում կողքին լինել այն պահին, երբ իր մասին է մտածում:
_Բարև Ձեզ, շնորհակալ եմ, լավ եմ:
-Եկա մորաքրոջս այցելության, տեսա, որ այստեղ եք, մտածեցի նախ Ձեզ տեսնել, իմանալ, թե ինչպես է նա, նոր այցելեմ իրեն:
-Ինչ ասեմ, լավ նորության սպասելն անիմաստ է, պարզապես այս պահին մի քիչ հանգիստ է, ցավերը մի քիչ մեղմացած:
Զրուցելով գնացին հիվանդի մոտ: Էլի նույն անկաշկանդ, հաճելի զրույցը: Ի՞նչն է այս տղայի մեջ այսքան գրավիչ, որ անընդհատ ուզում է զրուցել. ձա՞յնը, հաճելի խոսելա՞ձևը, հարազատի հանդեպ սրտացավությո՞ւնը: Անահիտը չէր կարողանում դա հասկանալ, բայց այն, որ ցանկանում էր նրա հետ զրուցել, ժխտել չէր կարող:
Գնելի այցելությունները դարձան հաճախակի: Այն օրերին, երբ չէր գալիս, անպայման զանգում , մորաքրոջ որպիսությունն էր հարցնում, անհանգստանում էր նարա վիճակով: Անահիտը վախենում էր ինքն իրեն խոստովանել, որ այդ հեռախոսազանգերը սովորական հարց ու փորձից ավելի երկար էին տևում: Խոսում էին երկար- բարակ, ինչի՞ մասին: Լսափողը ցած դնելուց հետո փորձում էր հիշել, թե ինչից էին խոսում, ինչ էին պատմում, բայց չէր կարողանում մի կարգին բան հիշել: Այ քեզ չաչանակ: Ուրիշներին էր մեղադրում հեռախոսով երկար զրուցելու համար, հիմա ինքը չի կարողանում առանց դրա: Չկար ոչ մի պայմանավորվածություն, բայց գիտեր, որ ամեն օր ճիշտ նույն ժամին զանգելու է: Մի տեսակ այդ զանգերը դարձել էին պահանջ, իր կյանքի անհրաժեշտ մի մասնիկ: Դժվար ու դանդաղ էին անցնում սպասման վերջին րոպեները: Ծիծաղելի է, բայց թվում էր, թե որքան դանդաղ էին ընթանում վայրկյանները, այնքան արագանում էին սրտի զարկերը: Վայրկյանները, իհարկե, դանդաղ չէին ընթանում, բայց այ սիրտն իսկապես արագ էր խփում: Ու երբ հեռախոսով լսում էր ձայնը, մի անկառավարելի ու հաճելի դող էր անցնում մարմնով: Երևի դրանից էր, որ առաջին պահին ձայնը դողում էր, հուզմունքը թաքցնել չէր կարողանում: Գնելի ձայնի մեջ այնքան վստահություն, դրության տիրոջ հանդարտություն կար, որ փոխանցվում էր Անահիտին, ու կարողանում էր կարճ ժամանակում վերագտնել իրեն, լինել նորից անկաշկանդ, առանց հուզական բարդույթի: Ու խոսում էին, խուսում…
Զանգերի պես Գնելի այցելություններն էլ դարձան հաճախակի: Բոլորը դրական էին խոսում նրա մասին. <Ինչ հոգատար, սրտացավ մարդ է, հիվանդ մորաքրոջը չի մոռանում>: Անահիտը փորձում էր ցույց չտալ, բայց հասկանում էր, ու դիտմամբ է ուշ ժամի գալիս, հետո էլ, իբր պատահաբար, միասին էին դուրս գալիս: Այնքան էլ մոտ չէր իրենց տունը, բայց ոտքով էին գնում, նորից զրուցում, զրուցում…
Տանը երկուսով էին` ինքն ու մայրը: Քույրն ամուսնացել ու գնացել էր արտասահման , իսկ հայրը մահացել էր: Մայրն առաջվա պես էլ չէր անհանգստանում իր ուշ գալու համար, գիտեր, որ Գնելի հետ է գալիս: Ինքն էր պատմել նրա մասին: Պատմել էր, թե ինչ հոգատար մարդ է, ինչպես է անհանգստանում մորաքրոջ համար: Մայրը մի տեսակ իր խոսքերին լրիվ չէր հավատում: Որոշել էր, որ անպայման հրավիրի իրենց տուն, ծանոթացնի: Դեռ Գնելին չէր ասել իր որոշման մասին, մտածում էր, որ ճանապարհին կասի: Այդպես էլ արեց, հասել էին իրենց շենքի մոտ, և երբ Գնելն ուզում էր հրաժեշտ տալ.
-Գնե’լ, չե՞ս գա մեր տուն:
Գնելը նայեց Անահիտին ու մի պահ չհասկացավ . կատակ է, թե լուրջ: Անահիտը իրեն էր նայում չարաճճի երեխայի պես` մանկական ժպիտը դենքին:
-Ձեր տո՞ւն:
-Հ~ա, չե՞ս ուզում մամայիս հետ ծանոթանալ:
_Ուզում եմ, բայց գոնե շուտ ասեց լինեիր, առաջին նագամ գալիս եմ, անհարմար է այսպես:
-Ոչ մի անահարմար, -Անահիտը շարունակելով ժպտալ, թևանցուկ արեց Գնելին ու թեքվեց դեպի իրենց շքամուտքը: Այնքան արագ ստացվեց այդ պահը, որ Անահիտը մի տեսակ շփոթվեց իր արարքից: Գնելին թևանցուկ անելն ու նրան հպվելն այնքան հաճելի էր, որ ակամայից տաք հոսանքը սրտից փոխանցվեց այտերին, շռագունեց ու շփոթված ձեռքը ետ պահեց: Հիմա Գնելը հնազանդ երեխայի պես բարձրանում էր աստիճաներով ու ձեռքը բռնել պետք չէր: Անահիտը գնում էր առջևից ու թիկունքին զգում Գնելի հայացքը: Օրը տաք չէր, բայց զգում էր, թե ինչպես է քրտինքի կաթիլներից մարմինը խոնավանում…

շարունակե՞մ...

[Cassiopeia]

Իհարկե շարունակի… սպասում ենք…

[^SRTIK^LA^]

սպասում եմ.........

[Sunny Stream]

շարունակե՞մ...

ըհը... ինչքան Անահիտն ուրախանում է, էնքան արդեն տխրում եմ՝ զգալով ինչ-որ վատ բան, որ երևի կոտրի նրան... հն՞...

[lili-4]

Տուն մտնելով, արագ- արագ ծանոթացրեց մորն ու Գնելին ու, ներեղություն խնդրելով, դուրս եկավ , իբր ցանկանում է շորերը փոխել: Մտավ բաղնիք, ցայվեց սառը ջրով: Աստված իմ, ինչի՞ է այսպես հուզվում, ինչի՞ չի կաորղանում ինքն իրեն տիրապետել: Ախր ո՞վ է Գնելը, ընդամենը իրենից ութ տարով փոքր մի երիտասարդ: Ի՞նչն էր իրեն ստիպում այդ մարդու մոտ կորցնել ինքնակառավարումը, ինքնատիրապետումը:
Փոխեց շորերն ու գնաց հյուրասենյակ: Գնելն ու մայրը զրուցում էին: Նույն ինքնավսահ կեցվածքը, նույն դրության տերը: Ինչպե՞ս էր կարողանում:
-Ես հիմա սուրճ դնեմ ու գամ:
-Չէ, Անահի’տ ջան, դու նստիր, հոգնած կլինես, ես կեփեմ սուրճը:
Մայրը ամեն հյուրի համար չէ, որ պատրաստակամ սուրճ է պատրաստում: Ուրեմը հավանել է: Դրանից այնպիսի զգացողություն ունեցավ, կարծես ոչ թե Գնելին, այլ իրեն են հավանել:Գուցե՞ նրա համար, որ իրենց ճաշակները համընկա՞ն: Ախր մայրը մարդկանց գնահատելիս շատ խիստ է մոտենում ու երբեք չէր սխալվում: Երկար չնստեց Գնելը: Հյուրասիրության համար շնորհակալություն հայտնեց ու գնաց: Անահիտը սպասում էր, որ մայրը կխոսի Գնելի մասին: Խոսեց, բայց շատ կարճ, ոչ այնքան, ինչքան ինքն էր ցանկանում:
-Ոչինչ, վատ տղա չէր երևում, եթե իհարկե ձևեր չի անում, հիմա ոչ բոլորը հիվանդ մորաքրոջ հոգս կտանեն:
Այսքանն ու վերջ, իսկ Անահիտը ուզում էր, որ էլի ու էլի խոսի նրա մասին, անընդհատ հաստատի, որ լավ տղա է, որ հոգատար է, որ…Չէ, իզուր էր սպասում: Առանձնացավ իր սենյակում` իբր նոր նյութ կա ր կարդալու: Կարդա՞լ, հոդվածն այդպես էլ մնաց առաջին էջում, թերթող չեղավ: Դրա փոխարեն Անահիտը թերթում էր իր վերջին ժամանակի ապրած ամեն մի օրը, ամեն մի պահը: Եվ այդ ժամանակի ամեն մի ծալքում, անկյունում նա է` Գնելը, իր հեռախոսազանգերով, իր այցելություններով, իր հաճելի զրույցներով:
_Գժվե՞լ եմ, ինչ է, չլինի՞ սիրահարվել եմ: Չէ մի, ի?՞չ սեր, դա սեր չէ, պարզապես հաճելի անձնավորություն է:
Անահիտը գիտակցում էր, որ մտքում անգամ վախենում է ինքն իրեն խոստովանել, որ սիրում է ու դրանից խուսափել հնարավոր չէ: Հնարավոր չի, քանի որ ուզում է ամեն օր լսել, տեսնել, քայլել այդ մարդու հետ:
Գնելը սկսեց մեկ- մեկ նաև իրենց հյուր գալ: Ամեն օր չէ, որ մայրը տանն էր լինում: Նա մանկաբուժ էր և հաճախ էր մնում գիշերային հերթափոխության: Նման օրերին Գնելը ավելի երկար էր մնում, Անահիտն էլ իրեն ավելի ազատ էր զգում: Մի տեսակ ազտվում էր մոր հսկող հայացքից:
Աշուն է, դեղնակարմիր տերևները ժպտում, լույս ու ջերմություն էին ճառագում Անահիտին: Մարդիկ բողոքում էին ամեն օր տեղացող անձրևից, սառը օրերից, իսկ Անահիտը դա չէր նկատում: Նա իր հոգում սփռված վառ գույների պես աշնան գույներով էր հիանում, բերկրանք ապրում:
Այդ օրը Գնելը չէր եկել, հեռախոսով էլ շատ կարճ զրուցեցին, հիվանդ ուներ, շտապում էր: Տուն գալիս անձրև էր մաղում, բայց ոտքով եկավ: Մտածում էր, մի գուցե ճանապարհին կհանդիպի Գնելին: Տեղ հասավ լրիվ թրջված: Մրսում էր: Մտավ տաք ցնցուղ ընդունելու: Ջրի տաք շիթերը հաճելի էին ու չէր շտապում դուրս գալ: Ալարելով մազերը չորացրեց, փաթաթեց սրբիչով, հագավ տաք ու փափուկ խալաթն ու գնաց խոհանոց: Թեյ կխմի ու կպառկի:Մենակ երկար նստելու ցանկություն չկար:
Դռան զանգը ստիպեց մտքերից կտրվել: Այս ուշ ժամին միայն հարևանուհին կլիներ: Բացեց դուռն ու զարմացած նայեց: Գնելն էր. թրջված, սառած կանգնել էր դռան առաջ`իր պես թրջված մի մեծ ծաղկեփունջ ձեռքին:
-Կարե՞լի է:
-Վայ, էս ինչ եմ կանգնել- մնացել, իհարկե արի ներս:
Անահիտը շփոթված մի կողմ քաշվեց` տեղ տալով Գնելին: Ինչպե՜ս կգրկեր ու կհամբուրեր այս թրջված, այս սառած ու այսքան ցանկալի , ջերմությունը վրայից կաթող մարդուն:
-Անահիտ, այս ծաղիկները քեզ, հանավում ե՞ս:
-Իհարկե հավանում եմ, բայց ինչի՞ առթիվ:
-Չե՞ս ծիծաղի, որ ասեմ:
-Չեմ ծիծաղի:
-Իսկապե՞ս:
-Իսկապես:
-Այսօր իմ ծննդյան օրն է, ես էլ քեզ համար ծաղիկներ բերեցի: Դու ուրախ չե՞ս այսօրվա համար, ու ծնվել եմ, կամ:
Ցրտից շառագունած դեմքին փայլում էին Գնելի խորամանկ աչքերը:
-Ախ դու աղվես, հա’, ուրախ եմ, ոնց ուրախ չլինեմ: Բայց այ դու լրիվ թաց ես, հիմա կմրսես:
-Ավելի լավ, քեզ պես բժշկուհու հոգատարության տակ կլինեմ:
-Գիժ ես իսկական:Վա~յ, սպասիր, խալաթով եմ, գնամ փոխվեմ,այնպես անականկալի բերեցիր, որ չէի նկատել:
-Չէ, մի գնա,Անահի’տ, մնա խալաթով: Այսպես շատ ավելի լավն ես,ավելի հարազատ:
Անահիտը չգիտեր իրեն թվաց, դա իր հորինած հերթական պահն էր, թե իրականում այդպես ասաց Գնելը:
-Բայց…բայց էսպես հարմար չի:
-Ինչի՞,Անահիտ, ինչի՞ չի հարմար, մենք անծանոթ ե՞նք,օտա՞ր,-ասած ու ձեռքով օղակեց Անահիտի մեջքը, քաշեց դեպի իրեն ու համբուրեց: Ծաղիկների թերթիկների ցողի սառնությունն ու Գնելի շուրթերի ջերմությունն այրեցին Անահիտի շուրթերը: Այրող համբույր…

[^SRTIK^LA^]

անհամբեր շարունակությանն եմ սպասում .դե մի տանջի էլի

[Dina]

Ես էլ եմ անհամբեր սպասում շարունակությանը.
Մի շնչով կարդացի։ Շատ լավն էր

[Dayana]

Շքրունակությու՞ն չգիտեմ կա շարունակություն թե ոչ, բայց եթե չկա, ապա դրա բացակայությունն այնքան էլ մեծ չի լինի, քանի որ մի տեսակ ավարտուն դառավ

Հ.Գ. Ավատարիդ վստահ առաջ տանող տղան Գնելն է իսկ աղջիկն Անահիտը՞

[lili-4]

սպասում եմ.........

ըհը... ինչքան Անահիտն ուրախանում է, էնքան արդեն տխրում եմ՝ զգալով ինչ-որ վատ բան, որ երևի կոտրի նրան... հն՞...
Ճիշտ ես նկատել: Վատ պահեր կլինեն:Ու դեռ ավարտին էլ չեմ հասել, կփորձեմ չուշացնել…