varo987-ի խոսքերից
Նկատել եմ, որ արտագաղթողները սիրում են կրկնել, որ ստեղ ապագա չկա դրսում գոնե երեխեքս ապագա կունենան.
Ուրեմն հորս ընկերը ու կինը ուսուցիչ են 4երեխա ունեն, ժամանակին 90-ականների վերջին ուսուցչի աշխատավարձը հազիվ սովամահ չլինելուներ հերիքում.
Բայց մարդիկ ընդանրապես չենել մտածել գնալու մասին.
Էտ 4երեխանել ծնողների հետ միասին մեջքի-մեջքի աշխատել են, բարձրագույն կրթություն են ստացել, աշխատում են նորմալ մասնագետներ են ամեն մեկը իր ոլորտում կայացած մարդիկ մեկը աղջիկա ամուսնացելա, տղաները ծառայել են, 2տղան ամուսնացել են տունել արդեն ունեն, ավտոյել մեկը 2երեխա ունի հիմա 3-րդինա սպասում.
Ոչ մի բարձրաստիճան պաշտոնյա կամ օլիգարխ բարեկամ չի եղել, որ ծանոթի հաշվով մի տեղ տեղավորելա, ամեն ինչ իրանց արդար քրտինքով հասել են մարդիկ ու բոլորնել մասնավոր ոլորտում են աշխատում.
Հետարքրքիրա դուրս գնացողները քանիսնա ասենք Հոլանդիայում կամ Կանադայում 4երեխու բարձրագույն կրթություն տվել 2հատ տուն առել ու էտ բոլորը մի 20տարում՞
Ստեղ ֆորումումել շատերը կա որ արտագաղթել են ու մեծ մասը կրթություն ստացած մարդիկ են ոչ սևագործ ու պիտի որ դրսում ավելի մեծ շանսեր ունենան, բայց ֆորումում իրանց պոստերը կարդալով էդքանին հասնելուն նույնիսկ մոտ չեն.
Մտածում են արժի մի հատ երեխա ունենալ, թե էտ շատա զրո հատ երեխա պահելը ոնց որ ավելի հեշտա.
Ուղղակի պետքա լավատես լինել ու դժվարությոններից չվախենալ էդքան բան ու ամեն ինչ կստացվի. Իսկ եթե չստացվի մեծ հավանականությամբ դրսումել չի ստացվելու.
Սովորաբար արտագաղթողները իրանց կյանքը իրականից մի քիչ ավելի վառ գույներով են պատմում, ժողովրդական խոսք կա չէ, ասումա "էշ նստելը մի այիբա, էշից ընկնելը 2այիբա".
Ամաչում են որ նեգատիվ պահերից շատ ասեն, հարց կծագի, որ վատա բա գնացել ես, որ ինչ անես՞)))
Մեջբերել
Էջանիշներ