Հայկական պոեզիայի գոհարներ

[Դեկադա]

Համացանցում ժամանակ առ ժամանակ փնտրում եմ Գեղամ Սարյանի այս բանաստեղծությունը: Ուզում եմ նորից կարդալ ու ճշգրիտ տարբերակը վերհիշել: Չկա': Տեղադրում եմ դպրոցական տարիներից հիշողությանս մեջ մնացածը:

Թող մութն ընկներ անտառի մեջ մի հեռու
Մենք հրաշքով հանդիպեինք իրարու:
Թող չգտներ մեզ հովն՝ ինչքան որոներ,
Մեր շշուկը թող չլսեր ո'չ մի քար:
Առավոտը թող համառեր ու չգար:
Ակնթարթը հավասարվեր մի տարու-
Չանջատվեի'նք, չտանջեի'նք իրարու:

Իսկ ինձ էս մեկն ա շատ դուր գալիս:


Ինձ հետ հաշտ մընա, հոգյակըս, ինձ հետ հաշտ մընա,
Ոչ կարող եմ չըսիրել քեզ և ոչ մոռանալ,
Արի կյանքում գեթ մի անգամ սրտիս հետ գնա,
Սըրտիս խորհուրդը ուրիշին չեմ կարող բանալ:
Հավատա ինձ, որ անզոր եմ տիրել իմ հոգուն,
Հավատա ինձ, իմ սիրելի, էլ չեմ դիմանա,
Անվերադարձ կըգնամ ես թողած մայր ու տուն,
Ինձ հետ հաշտ մընա, հոգյակըս, ինձ հետ հաշտ մընա...