User Tag List

Էջ 1 2-ից 12 ՎերջինըՎերջինը
Ցույց են տրվում 1 համարից մինչև 15 համարի արդյունքները՝ ընդհանուր 102 հատից

Թեմա: Հայկական պոեզիայի գոհարներ

Համակցված դիտում

Նախորդ գրառումը Նախորդ գրառումը   Հաջորդ գրառումը Հաջորդ գրառումը
  1. #1
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    44
    Գրառումներ
    12,740
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    31 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Սիրտ Հայկական պոեզիայի գոհարներ

    Որպեսզի ամեն մի բանաստեղծին նվիրված առանձին թեմա չբացենք, մտածեցի, որ ավելի լավ կլինի, եթե մի ընդհանուր թեմա լինի, որտեղ կարող ենք դնել մեր սիրած բանաստեղծությունները։

    Սկսեմ իմ ամենասիրած բանաստեղծներից մեկի՝ Համո Սահյանի բանաստեղծություններից.

    ԱՌԱՋԻՆ ՍԵՐ

    Ես չգիտեի, թե ինչ է սերը,
    Ի՞նչն էր այդքան շուտ ինձ տնից
    Ինչու՞ էր երկար թվում գիշերը,
    Եվ ինչի՞ց էր, որ քունս չէր տանում։

    Ես չգիտեի, թե ինչ է սերը,
    Բայց ոչ մի անգամ չէի քարկոծում,
    Երբ վազում էին ձեր գիժ հորթերը
    Մեր կանաչ-կանաչ բանջարանոցում...

    Ես չգիտեի, թե ինչ է սերը,
    Բայց ուզում էի գտնել մի հնար,
    Որ ձեր ծաղկաբույր դեզի ստվերը
    Ամբողջ օրը մեր կտուրին մնար։

    Ես չգիտեի, թե ինչ է սերը,
    Բայց երբ քո տատը մեր տուն էր գալիս,
    Շփոթվում էին սրտիս զարկերը,
    Եվ պոկվում էի օջախի սալից։

    Բայց երբ գնացի ես հեռուները,
    Ես չմոռացա նոր սիրո բոցում,
    Տատիդ փեշերը, դեզի ստվերը,
    Այն գիժ հորթերը բանջարանոցում։

    Ձեր այն պարտեզը, ձեր այն ծառերը...
    Եվ նոր հասկացա առանց թախծելու,
    Որ այդ է եղել առաջին սերը
    Ու երբեք-երբեք չի մոռացվելու։
    1954 թ.
    Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 31.08.2006, 07:06:
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  2. Գրառմանը 4 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Ripsim (03.03.2012), Արևածագ (11.09.2010), Յոհաննես (28.12.2016), Նաիրուհի (09.09.2010)

  3. #2
    Պատվավոր անդամ Մասսագետ-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    20.03.2006
    Տարիք
    36
    Գրառումներ
    561
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հայկական պոեզիայի գոհարներ

    Էս մեկը երևի իմ իմացած բոլոր բանաստեղծություններից իմ ամենասիրածն ա:

    Մահվան Տեսիլ

    Որպես լքված թավջութակի ձգված մի լար՝
    Դողում է սիրտս կարոտով մի ահարկու.
    Կարոտներիս գագաթն է այն՝ վերջի՜ն քնար. -
    Մի պիտկ պարան ու երկնուղեշ փայտեր երկու:
    Որպես բախտիս մութ քամահրանքը, կամ որպես
    Մի հին խոստում, որ անկատար, դրժած թողի -
    Կախաղանի փայտերն ահա քաղաքի մեջ
    Կանգնել են, սեգ, ու սպասում են կախվողի:
    Կանգնել են, լուռ իրար կքած, փայտեր երկու,
    ՈՒ մեջտեղում դողում է, մեղկ ու երերուն,
    Մի գորշ պարան, ինչպես տխուր այս օրերում
    Անբոց մորմոքը նաիրյան իմ ո՜րբ հոգու:
    Իջել է շուրջը մի անհուր իրիկնաժամ,
    ՈՒ լռություն մի անստվեր, անդուռ, անդող,
    Ինչպես մորմոքը օրերի, ինչպես դաժան
    Մահվան թախիծը՝ իմ անլուր սիրտը բանտող:
    ՈՒ խանութները, գորշ կքած, ու այն մարդիկ,
    Որ հավաքվել են փայտերի շուրջը հիմա,
    Մահվան բեկուն այդ քնարին այդքան մոտիկ -
    Ի՞նչ են ուզում՝ այդքան տխուր ու ակամա:
    Եվ արդյոք ո՞վ է երազել այդքան դաժան -
    ՈՒ լուսավոր առավոտները իմ հոգու
    Ո՞վ դարձրեց - մի անկրակ իրիկնաժամ,
    ՈՒ գորշ պարան, ու երկնուղեշ փայտե'ր երկու:
    Գուցե այդ ե'ս եմ, որ կարոտով իմ լուսնահար
    Ո'չ մի կրակ հեռուներից ձեզ չբերի,
    ՈՒ ցանկացա, որ չօրհներգե ո'չ մի քնար
    Լուսապսակ, պայծառ գալիքը Նաիրի...

    Երթամ հիմա: ՈՒ կարոտով անմիխիթար,
    Իմ երգիչի երազներով ու հրերով,
    Անհրապույր իմ օրերի երգով մթար
    ՈՒ նաիրյան իմ երազի վերջին սիրով, -
    Երթամ մարող ու մարմրող իրիկվա մեջ,
    Որպես ուլու հալածական, որպես տեսիլ -
    Տա՜մ պարանոցս կարոտին այն երկնուղեշ
    ՈՒ օրորվեմ՝ եղերական ու անբասիր...
    Թող ո'չ մի զոհ չպահանջվի ինձնից բացի,
    ՈՒրիշ ոտքեր կախաղանին թող մո'տ չգան.
    Եվ թող տեսնեն ի'մ աչքերի մեջ կախվածի,
    Իմ բո'րբ երկիր, լուսապսակ քո ապագան:
    Թող դուրս ընկած իմ աչքերի մեջ կախվացի
    Նոքա տեսնեն պայծառ օրերդ ապագա, -
    Թող ո'չ մի զոհ չպահանջվի ինձնից բացի,
    Ո'չ մի ստվեր կախաղանին թող մոտ չգա...

    Չարենց

  4. Գրառմանը 2 հոգի շնորհակալություն են հայտնել.

    Milli (06.09.2011), Արևածագ (11.09.2010)

  5. #3
    Պատվավոր անդամ Վազգեն-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.03.2006
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    541
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հայկական պոեզիայի գոհարներ

    Սա էլ իմ սիրված բանաստեղծություններից մեկը։ Հեղինակը Ռաֆաել Պատկանյանն է։

    ՀԱՅ ԵՎ ՀԱՅՈՒԹՅՈՒՆ

    Ո՞վ է հայը, մի՞թե նա է, որ խոսում է հայ լեզվով,
    Եվ կամ՝ որի մականունը հանգում է յան մասնիկով,
    Որ ուտում է ամենայն օր ճաշին տոլմա ու փըլավ,
    Կամ՝ պարծանոք միշտ հագնում է հայի գըդակ ու հալավ։

    Ո՞վ է հայը, մի՞թե նա է, որ գընում է Հայի ժամ,
    Ու տարենը հաղորդվում է խիստ սակավից՝ չորս անգամ,
    Որ կյանքումը պաս չի կերել, ծոմ էլ պահում է նույնպես,
    Հորանջելիս խաչ է կընքում՝ բաց բերանն ու երես։

    Ո՞վ է հայը, մի՞թե նա է, որ տեսնելիս տերտերին
    «Օրհնյա ի տեր» պատրաստ ունի ամեն րոպե իր բերնին.
    Որի համար մեծ ամոթ է, նաև մեղք է մահացու,
    Թե Ջատիկի թաթախմանը չուտե թերխաշ կարմիր ձու։

    Չէ՛, սիրելի՛ս, ազգությունը չէ արտաքին արարմունք,
    Հայ ծընելըդ անգամ չի տալ քեզ հայության իրավունք,
    Ով է կամ յան մականունիդ վերջի վանկի մասնիկը,
    Կարմիր ձվով կամ թե անձու կատարում ես զատիկը։

    Քալլա-փաչա կամ թե բորշ է ամեն օրվա կերածըդ,
    Սեռտուկ, պայլտո կամ թե չուխա է վըրայի հագածըդ —
    Ողջը մին է. ծեսով չես տալ ազգիդ վընաս կամ օգուտ,
    Տեղը մընա ազգությունը, այդ նաև վարձ չէ՛ հոգուդ։

    Թե դու հայ ես՝ հայությունդ պիտի հարգես անպատճառ,
    Հայաստանը պիտի լինի հուսո աստըղ քեզ համար.
    Օտարինը դու մի՛ ատիլ, մի՛ էլ սիրիլ կուրորեն,
    Բայց քու Հայի օգուտները միշտ վե՛ր դասե ամենեն։

    Արվեստ, ուսում, շըքեղարվեստ տարածե՛ հայ ազգի մեջ,
    Բայց բըռնությամբ միշտ հեռացուր նորա մեջեն կրոնի վեճ.
    Քեզ ի՞նչ շահ է, թե դու կասես՝ հոգին բըխել է Հորից,
    Կամ թե Որդին հոգվով սրբով անսերմ ծընունգ է Մորից...

    Թո՛ղ, սիրելի՛, այդ խընդիրքը, աչքըդ դարձո'ւր դեպ հարավվ
    Բյուր-բյուր հոգիք դու կըտեսնես կորած դորա պատճառավ,
    Բայց մինչ այսօր այդ խընդիրքը մընացել է անվըճիռ,
    Թույլ խելքո՞վըգ աշխատում ես քակել անքակ այդ կընճիռ։

    Սիրե՛ ազգըդ ո'չ լոկ խոսքով, սիրե' ինչպես քու անձը,
    Նորա օգտին, թե պետք լինի, զոհե՛ բոլոր քու գանձը,
    Մի՛ խընայիլ կյանքըդ անգամ, արյունըգ բե'ր նորան զոհ
    Ո՛ չ այն հուսով, որ քու ազգը իսկույն լինի քեզնից գոհ։

    Իստակ սերը չի՛ պահանջում ամենևին տըրիտուր,
    Թե տվածը հետ առնվի՝ դորան կասեն առուտուր,
    Բայց վա՜յ նոցա, որք անըզգա են յուր ազգի վիճակին,
    Հազա ր անեծք նոցա վերա, երնեկ շան պես սատակին։

    Թե դու հայ ես գիտե՞ս արդյոք՝ ո՛վ էր ազգիդ նախահայր,
    Ո՞րտեղ, ո՞ր կողմ նա ընտրել էր ազգի համար Հայ աշխարհ:
    Քանի՞ տարի անկախ մընաց Հայը օտար ազգերից,
    Ի՞նչ էր պատճառ, որ նա ընկավ իր առաջվա փառքերից։

    Ո՞ւր ցըրվեցավ քու խեղճ հայը, ունի՞ այժմ օգնական,
    Կա՞ մի հընար, միջոց կամ հույս նորա կրկին նորոգման.
    Թե կա հընար՝ դու պատրա՞ստ ես անձըգ ազգիդ զոհ անել,
    Խիստ կըտըտանք, սաստիկ տանջանք, սով ու ծարավ միշտ տանել։

    Դու պատրա՞ստ ես թողնել կայքըդ, ծընողք, եղբարք սիրական,
    Սիրելվույդ տեղ կըրծքիդ սեղմել միշտ մահառիթ հըրացան,
    Դու պատրա՞ստ ես անվախ երթալ թշնամիի սուրի դեմ,
    Սարսափելի մահըդ տեսնել դու կարո՞ղ ես ծաղրադեմ։

    Այդ ժամանակ քեզ հայ կասեմ, ես քեզ սիրով կը գըրկեմ,
    Թե ջուր ընկնիս՝ ջրի՛ց, թե՝ հուր, ես քեզ հուրից կըփրկեմ։
    Բայց թե փորըդ տոլմաներից կամ փըլավից տըռաքի,
    Հավատացի՛ր, ուտելովդ օգուտ չես բերիլ ազգի։

  6. #4
    Պատվավոր անդամ Վազգեն-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    27.03.2006
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    541
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հայկական պոեզիայի գոհարներ

    Այս բանաստեղծությունը տարիներ առաջ մեր տան նկուղոմ եմ գտել՝ մի կտոր թղթի կտորի վրա տպված։ Այնպես որ հեղինակին չեմ կարող նշել։ Բայց դուրս գալիս է։

    ԱՍՈՒՄ ԵՆ ԹԵ…

    Այնպես անփույթ, այնպես հանգիստ
    Անցնում ես իմ տան մոտով,
    Մինչ ես ուրիշ տներում իսկ
    Քեզ եմ փնտրում կարոտով։

    Ասում են, թե մոռացել ես, չեմ հավատում, իմ անգին,
    Պարզապես դու հեռացել ես, մոտս թողել քո հոգին։

    Եվ այնպես հեշտ, այնպես հանգիստ
    Մատնում ես ինձ աշխարհին,
    Մինչ դողում է որպես երդում
    Անունդ իմ շուրթերին։

    Ասում են, թե ինձ դավել ես, չեմ հավատում, իմ անգին,
    Պարզապես դու խռովել ես ու տանջում ես իմ հոգին։

    Անցնում ես դու ու չես նայում,
    Մինչ ես կագնած մոլորուն,
    Քեզ աչքերիս մեջ եմ պահում
    Ու տանում եմ հետս տուն

    Ասում են, թե սերը սուտ է, չեմ հավատում, իմ անգին,
    Առանց սիրո տունս ցուրտ է, արի շունչ տուր կրակին։

  7. Գրառմանը 1 հոգի շնորհակալություն է հայտնել.

    Արևածագ (11.09.2010)

  8. #5
    Պատվավոր անդամ
    StrangeLittleGirl-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    18.03.2006
    Հասցե
    Լապլանդիա
    Գրառումներ
    24,583
    Բլոգի գրառումներ
    18
    Mentioned
    41 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հայկական պոեզիայի գոհարներ

    Ես էլ հեղինակին չգիտեմ, բայց մի ժամանակ կիթառով նվագում էի ու երգում այս երգը: Բայց կարծեմ ռաբիզ երգ էր: Գոնե ուսուցիչս այդպես էր ներկայացրել:

  9. #6
    ավագ մոդեր
    Ուլուանա-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.03.2006
    Հասցե
    ԱՄՆ
    Տարիք
    44
    Գրառումներ
    12,740
    Բլոգի գրառումներ
    21
    Mentioned
    31 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հայկական պոեզիայի գոհարներ

    Ես այդ երգը հանրային ռադիոյով եմ շատ լսել։ Բայց ռաբիս չէր։
    Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
    Ռոյ Գուդման

  10. #7
    Լիարժեք անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.02.2007
    Գրառումներ
    106
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հայկական պոեզիայի գոհարներ

    [QUOTE=Վազգեն;3650]Այս բանաստեղծությունը տարիներ առաջ մեր տան նկուղոմ եմ գտել՝ մի կտոր թղթի կտորի վրա տպված։ Այնպես որ հեղինակին չեմ կարող նշել։ Բայց դուրս գալիս է։

    ԱՍՈՒՄ ԵՆ ԹԵ ՄՈՌԱՑԵԼ ԵՍ
    Խոսք՝ Ս. Կապուտիկյան
    Երաժշտ.՝ Խ. Ավետիսյան

    Էջ 302
    ԵՐԳԱՐԱՆ
    Կազմեցին՝
    ՇԱՐԱ ՏԱԼՅԱՆ, Եվ ՎԱՂԻՆԱԿ ՉԱՔՄԻՇԵԱՆ
    Խմբագիր՝
    Պ. ՄԻՔԱՅԵԼՅԱՆ

    «ՀԱՅԱՍՏԱՆ» ՀՐԱՏԱՐԱԿՈՒԹՅՈՒՆ
    ԵՐԵՎԱՆ 1966

  11. #8
    ... aniko-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    09.11.2006
    Գրառումներ
    210
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հայկական պոեզիայի գոհարներ

    Եղիր Երջանիկ

    Պետք չէ խոսքերը հասկանալ որպես
    Բառերի շարան,
    Ընկալիր նրանց էությունը խոր,
    Գտրի մտքերը այն չատասանած,
    Քանզի բառերը հաճախ լինում են
    Դիմակ խորհրդին,
    Եվ արտահայտում ամենից անկախ
    Մի ուրշ իմաստ:

    Պարծենկոտ սրտից դու մի ընդունիր
    Ոչ մի լավություն, քանզի լավություն
    Անում է նա սոսկ իր քիթը վերև
    Ցցելու համար...
    Համեստը միայն կարող է լինել
    Պարգևաշնորհ ու բարեհոգի,
    Նրան վստահիր քո նվիրական
    Գաղտիքներն ամեն...

    Ամեն դառնություն համարիր որպես
    Ժամանակավոր անհաջողություն,
    Իսկ անհաջողը ընդունիր ինչպես
    նախորդն այն բանի, որ հաջորդը
    Քո հաջողությունն ու ցնծությունն է,
    Ու թե կարող ես, այս ամնեից զատ,
    Գտիր ծիլը այն հոգուդ հարազատ...
    Երջանկությունը նվաճել է պետք...

    Սամվել Մկրտչյան
    իսկ կյանքը շարունակվում է...

  12. #9
    Պատվավոր անդամ Grieg-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    30.03.2006
    Գրառումներ
    1,049
    Բլոգի գրառումներ
    1
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Սիրտ Re. Հայկական պոեզիայի գոհարներ

    [QUOTE=vartabooyr;268214]
    Մեջբերում Վազգեն-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Այս բանաստեղծությունը տարիներ առաջ մեր տան նկուղոմ եմ գտել՝ մի կտոր թղթի կտորի վրա տպված։ Այնպես որ հեղինակին չեմ կարող նշել։ Բայց դուրս գալիս է։

    ԱՍՈՒՄ ԵՆ ԹԵ ՄՈՌԱՑԵԼ ԵՍ
    Խոսք՝ Ս. Կապուտիկյան
    Երաժշտ.՝ Խ. Ավետիսյան
    Շատ եմ սիրում այդ երգը, կարծես ամեն մի զգացմունքից միքիչ միքիչ լինի ` տխրություն, հուսահատություն, ոգեվորվածություն, ափսոսանք և սեր
    ...

  13. #10
    Սկսնակ անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.05.2010
    Հասցե
    Բելգիա
    Գրառումներ
    56
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Սիլվա Կապուտիկյան
    Առավոտը միշտ խոստանում է......
    Օրվա համբերատար սպասումից հետո, երեկոն թախծում է ու ներում.......

  14. #11
    Սկսնակ անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    17.05.2010
    Հասցե
    Բելգիա
    Գրառումներ
    56
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)
    Մեջբերում Վազգեն-ի խոսքերից Նայել գրառումը
    Այս բանաստեղծությունը տարիներ առաջ մեր տան նկուղոմ եմ գտել՝ մի կտոր թղթի կտորի վրա տպված։ Այնպես որ հեղինակին չեմ կարող նշել։ Բայց դուրս գալիս է։

    ԱՍՈՒՄ ԵՆ ԹԵ…

    Այնպես անփույթ, այնպես հանգիստ
    Անցնում ես իմ տան մոտով,
    Մինչ ես ուրիշ տներում իսկ
    Քեզ եմ փնտրում կարոտով։

    Ասում են, թե մոռացել ես, չեմ հավատում, իմ անգին,
    Պարզապես դու հեռացել ես, մոտս թողել քո հոգին։

    Եվ այնպես հեշտ, այնպես հանգիստ
    Մատնում ես ինձ աշխարհին,
    Մինչ դողում է որպես երդում
    Անունդ իմ շուրթերին։

    Ասում են, թե ինձ դավել ես, չեմ հավատում, իմ անգին,
    Պարզապես դու խռովել ես ու տանջում ես իմ հոգին։

    Անցնում ես դու ու չես նայում,
    Մինչ ես կագնած մոլորուն,
    Քեզ աչքերիս մեջ եմ պահում
    Ու տանում եմ հետս տուն

    Ասում են, թե սերը սուտ է, չեմ հավատում, իմ անգին,
    Առանց սիրո տունս ցուրտ է, արի շունչ տուր կրակին։
    Սիլվա Կապուտիկյան
    Առավոտը միշտ խոստանում է......
    Օրվա համբերատար սպասումից հետո, երեկոն թախծում է ու ներում.......

  15. #12
    Բացակա
    Գրանցման ամսաթիվ
    04.05.2006
    Հասցե
    Երեվան
    Տարիք
    44
    Գրառումներ
    991
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հայկական պոեզիայի գոհարներ

    Չարենցից էն կողմ աշխարը էտ կարգի բանաստեղծ չի տեսել

    ՏՐԻՈԼԵՏ ԻՆՏԻՄ

    Արդեն ամեն ինչ անիմաստ է,
    Իզուր այդպես դու շիկնեցիր,
    Ինչի?դ է կյանքը, իր իմաստը,
    Արդեն ամեն ինչ անիմաստ է:
    Թողել ենք նավը, ղեկը, լաստը,
    Իսկ ծովը մութ է ու անծիր,
    Արդեն ամեն ինչ անիմաստ է,
    Իզուր այդպես դու շիկնեցիր:

    Ընդհամենը 8 տող, որոնցից 4-ը կրկնվում են, բայց ինչքա~ն զգացողություններ է արթնացնում

  16. #13
    Երջանիկ մամա Cassiopeia-ի ավատար
    Գրանցման ամսաթիվ
    30.08.2006
    Հասցե
    Yerevan, Armenia, Armenia
    Տարիք
    45
    Գրառումներ
    3,759
    Բլոգի գրառումներ
    5
    Mentioned
    12 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հայկական պոեզիայի գոհարներ

    Պարույր Սևակ, անտիպ բանաստեղծություն.
    Մենք իրար ձեռք չսեղմեցինք
    Եվ չասեցինք իրար անուն,
    Լոկ ժպտացիր դու գեղեցիկ,
    Ես հայացքով ողջունեցի,
    Ե՞րբ են այդպես ծանոթանում:

    Մենք իրար ձեռք չսեղմեցինք,
    Բայց ծանոթ ենք իրար արդեն,
    Դու իմ երազն ես գեղեցիկ,
    Որ իմ ձեռքով ստեղծեցի,
    Բայց չեմ կարող ձեռքով քանդել:

    Վաղուց արդեն ծանոթ անուն
    Ու սիրելի դեմք ես դարձել,
    Որ վայելքներ է խոստանում,
    Աչքով կանչում, ձեռքով վանում,
    Ուզում է ինձ քաղցր տանջել:

    Ես ուրիշին եմ պատկանում,
    Դրա համար օտար եմ քեզ,
    Դրա համար ես ինձ վանում,
    Այդ է գոնե խոստովանում
    Հայացքը քո պարզ ու անկեղծ...

    …Ծանոթներ ենք ապօրինի,
    Չսեղմեցինք մենք իրար ձեռք,
    Բայց ե՛կ, այսօր մի վարանի,
    Սեղմենք իրար մի գրկի մեջ,
    Ծանոթանանք այսօր նորից
    Օրինաբա՜ր, ապօրինի՜…

  17. #14
    Լիարժեք անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.02.2007
    Գրառումներ
    106
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հայկական պոեզիայի գոհարներ

    ԻՄ ԵՐԿԻՐԸ

    Գրեց՝ Խաչիկ Դաշտենց


    Իմ երկիրն է չքնաղ Լոռին և Ակնի կիրճը աննման,
    Իմ պապերն են կերտել Վանը բրիչներով ուրարտական,
    Ո՛վ մարդ, հայոց տունն է քո դեմ, զգույշ անցիր դու իմ բակից,
    Ամեն քարը որմ է՝ պոկված մի հին բերդի աշտարակից:

    Երեք հազար տարի անդուլ քայլել եմ ես մաքառելով,
    Աշխարհավեր ամեն զարկի ու փոթորկի կուրծքս տալով,
    Իմ շուրջ փոշի դարձան անհետ Բաբելոն ու Ասորեստան,
    Իսկ ես հաւետ հայ եմ կոչվում և իմ երկիրը՝ Հայաստան:

    Ես կերտեցի երանելի Անին շքեղ ու սյունաշար,
    Ուր երգ դարձավ ամեն աղյուս, նկար դարձավ ամեն մի քար,
    Բարձանում եմ՝ ձեռքերիս մէջ նորից մարմար ու վեմ բռնած
    Եւ երգերս աշխարհների ամենաբորբ երգին խառնած:

    Եւ դեռ քանի՝ Թորոմանյան, Օրբէլի ու Մառ պիտի գան
    Պեղեն Կարմիր բլուրներն իմ, քաղաքներն իմ հնադարյան,
    Եւ դեռ քանի Լինչ ու Լեման պիտի դողան հիացմունքից՝
    Կանգնած անցած փառքերիս դեմ և շլացած իմ նոր փառքից:

    Ես չեմ մեռնի, քանի մի քար հիշեցնում է ինձ դեռ Անին
    Եւ Մուշի մոտ որոտում է նվիրական Արածանին,
    Քանի Արաքսը մայրական վայր է իջնում իմ Բյուրակնից
    Եւ Մաիսն է նայոմ նրան արևաշող ամպի տակից:

    Ավելացվել է 3 րոպե անց
    ՁԱՅՆ ՏՈՒՐ, ՈՎ ԾՈՎԱԿ...

    Րաֆֆի
    1835-1888



    Ամեն տեղ տիրած խորին լռություն.
    Կարծես թե մեռած լինի բնություն:
    Նստած սգավոր, պանդուխտ միայնակ,
    Ո՜հ, քե´զ եմ տեսնում, ով փայլուն լուսնյակ:

    Աշխարհի սկզբից դու մինչ ի վախճան,
    Երկնակամարով առնում ես շրջան.
    Ո՜հ, դու տեսե՞լ ես հայ ազգ բարեփառ,
    Արդյոք տեսնում ես նորա ցավ անճար:

    Արդյոք դո՞ւ ևս խղճալուս նման,
    Տեսած Հայաստան ժանտ ոտքի կոխան,
    Թափում ես աչքից աղի կաթիլներ,
    Եւ սրտիդ միջում ցցվում են նետեր:

    Քա´ր է քո սիրտը, և խիղճըդ մեռած,
    Քանի՞ արյուններ, քանի՞ կոտորած
    Տեսար, լռեցիր և դարձյալ պայծառ,
    Հայ երկրի վերա կապում ես կամար:
    __

    Ձա´յն տուր, ով ծովակ, ինչո՞ւ լռում ես,
    Ողբակից լինել չկամի՞ս դժբախտիս:
    Շարժեցե´ք, զեփյուռք, ալիքը վետ-վետ.
    Խառնեք արտասուքս այս ջրերիս հետ:

    Հայաստանի մեջ անցքերին վկա,
    Սկզբից մինչ այժմ, խնդրեմ ինձ ասա´.
    Մի՞թե միշտ այսպես կըմնա Հայաստան
    Փըշալից անապատ, երբեմն բուրաստան:

    Մի՞թե միշտ այդպես ազգը խղճալի,
    Կըլինի ծառա օտար իշխանի,
    Մի՞թե Աստուծո աթոռի մոտին
    Անարժան է հայն և հայի որդին:

    Արդյո´ք գալու է մի օր, ժամանակ,
    Տեսնել Մաիսի գլխին մի դրոշակ,
    Եվ ամեն կողմից պանդուխտ հայ ազգիք,
    Դիմել դեպ յուրյանց սիրուն հայրենիք:

    Դժվա´ր այդ. միայն, Տեսուչըդ վերին,
    կենդանացրու հայության ոգին,
    Ծագի´ր նոցա դու քո լույս գիտության,
    Որով իբր էակ նոքա բանական,
    Կճանչեն մարդուս կյանքի խորհուրդը,
    Կըլինեն գործովք տիրոջ փառաբան:
    __

    Հանկա´րծ ծովակի երեսին մի լույս.
    Ջրից դուրս եկավ նազելի մի կույս,
    Մի ձեռնում ուներ նա վառած լապտեր,
    Իսկ մյուսում՝ քընար փայլուն փըղոսկեր:
    Արդյոք հուրի՞ էր, հրեշտակ աննշան,-
    Ո՞չ, հայ մուզաների տիպ համանման:
    - Հայոց ճակատագիրը կարդա´, ով մուզա,
    Ներկա և գալոց գուշակիր, ասա´:
    (Ասաց երկնային այն ոգի քաղցրիկ):

    - Ավետիք տամ քե´զ, նժդեհ պատանի.
    Սրբի´ր աչքերից արտասուքդ աղի:
    Կըգան նոր օրեր, օրեր երջանիկ,-
    Երբ Տիրոջ կամքը, ազատ ու արդար
    Կը թագավորե – կրկին ոսկեդար:

    - Հայոց մուզայքը կզարթնուն կրկին.
    Հայոց պառնասը կը ծաղկի վերստին,
    Եվ Ապողոնյան կառքը լուսարար,
    Կըբոլորե Հայոց թուխ երկնակամար:

    -Մենք ևս քո պես, - երբ խորին գիշեր
    Պատեց Հայաստան, - սգավոր օրեր
    Շատ ենք անցուցել. այժմ սիրելի,
    Մենք ևս Հաշտության ստացանք ձիթենի:
    Սիրեցե´ք քնարի լարերը ժանգոտ.
    Ելե´ք Հայաստան երգով եռանդոտ,
    Զարթեցրեք Հայոց աշխույժը մեռած,
    Լցվեցավ կամքը, հասավ ժամանակ,
    Օրը կըբացվի, - ահա´ Արուսյակ
    Ձեզ հայտնի նշան, ասում է Աստված:
    Կրկին մթնացավ: Չքացավ պատկերը:
    Երկար ժամանակ դյութական ձայնը
    Լըսվում էր խառն ալիքների հետ,
    Օդին տիրել էր բուրումն հոտավետ:

    Ախորժելի՜ լուր, ավետիք քաղցրիկ,
    Որպեսզի՜ հըրճվանք. մուզայդ գեղեցիկ,
    Ասա մեզ, մեկնիր, արդյոք հնարի՞ն
    Մի մեռած մարմնի զարթնող վերստին...
    Վերջին խմբագրող՝ vartabooyr: 02.05.2007, 11:10: Պատճառ: Գրառման ավելացում

  18. #15
    Լիարժեք անդամ
    Գրանցման ամսաթիվ
    01.02.2007
    Գրառումներ
    106
    Mentioned
    0 Post(s)
    Tagged
    0 Thread(s)

    Re. Հայկական պոեզիայի գոհարներ

    ՄԵՍՐՈՊ ՄԱՇՏՈՑ

    Գրեց՝ Սարմեն



    Ա

    Աշնան միջօրէն շռայլ պերճութեամբ
    Գունազարդել է դաշտն Արարատեան,
    Երկինքը լազուր, երկինքը անամպ
    Փռւել է որպէս անպարփակ ովկիան:

    Ամենուր գոյնե՜ր, գոյնե՜ր ու գոյնե՜ր,
    Ոսկեզօծւել են և´ դաշտ, և´ այգի,
    Մասիսներն այնպէս հաստատ են կանգնել,
    Որ կարծես սիւներ լինեն երկնքի:

    Անդորր է չորս դին. հովը չի փչում,
    Չեն դողում ո´չ շիւղ, ո´չ տերև, ո´չ ծառ,
    Երգով գնում է կռունկների չուն,
    Դէպի հեռաւո՜ր արևոտ աշխարհ:

    Այդ խաղաղ պահին, թագաւորանիստ
    Վաղարշապատի իր ապարանքում,
    Մթնած, մտախոհ, անքուն, անհանգիստ,
    Մի մարդ էր ցաւից մերթ ընդ մերթ տնքում:

    Նրա մահճի մօտ նստել էին լուռ
    Ազնւատոհմիկ երկու այր հասուն.
    Մէկը հագել էր սքեմ սևաթոյր,
    Մէկը կապել էր զօրականի սուր:

    Հիւանդը նստեց՝ բարձին հենւելով,
    Հայրաբար նայեց այցելուներին,
    Բացելով հոգու խորքերը խռով,
    Այսպէս սկսեց խօսքն իր մտերիմ.

    -- Ծերութիւնը ինձ ուզում է յաղթել,
    Երկնքից մի ձայն կանչում է՝ արի,
    Երբ իմ տենչերը անկատար են դեռ,
    Եւ ծանր է բախտը հայոց աշխարհի:

    Մենք չունենք հիմա թագաւորութիւն,
    Խլել են մեզնից թէ´ թագ, թէ´ երկիր,
    Մենք չունենք հիմա Լուսաւորչի տուն,
    Սահակ Պարթևը մեռաւ տարագիր:

    Եւ ես խորհում եմ, խորհում անդադար,
    Ի՞նչ պիտի լինի վիճակը ազգիս,
    Պիտի կորնչի՞ հայն ստեղծարար,
    Թէ՞ պիտի ապրի ինչպէս այս Մասիս: -

    Ասաց ու ձեռքը պարզեց Մասիսին,
    Որ այդ վայրկեանին ննջում էր կարծես,
    Այնքան վճիտ էր, այնքան անբասիր
    Նրա հայացքը խորն ու վեհատես:

    Մի պահ լռեց նա ու հաստատ ասաց.
    --Ո´չ, մենք չենք կորչի, մենք կապրենք անմեռ,
    Եւ ոչ Հոռոմը, ոչ ազգը Արեաց
    Չեն կարող ընկճել ժողովուրդը մեր:

    Երբ նա խօսում էր, զինւորականի
    Աչքերը հրով բոցկլտում էին,
    Սքեմաւորը նման արձանի
    Լսում էր նրան լո՜ւռ, երազային:

    Յետոյ զրոյցը հոսեց այլ հունով.
    Զւարթացել էր դահլիճը լռին,
    Խօսում էր յուզւած, այրող աւիւնով,
    Կեանքի կրակում կոփւած ծերունին:

    --Քիչ ես երևում Վարդան սիրելիս, -
    Դիմեց տանտէրը զինւորականին, -
    Ա´յ մեր Կորիւնը յաճախ է գալիս, -
    Ասաց, նայելով իր խոնարհ սանին:

    --Ուր էլ լինենք մենք, մեր սրբազան հայր
    Դու մեր սրտումն ես,- ասաց Վարդանը, -
    Մենք աղօթում ենք քո կեանքի համար
    Քեզնով հպարտ է ողջ Հայաստանը:

    --Զօրանաս, որդի´, դու Մամիկոնեան
    Դիւցազուն տոհմի շառաւիղն ես քաջ,
    Թուրըդ սուր պահիր, կրակըդ՝ վառման,
    Դեռ շա՜տ փորձութիւն, դաւ կայ մեր առաջ:

    Յանկարծ խզելով վայրկեանն անշշունջ,
    Թնդաց հայրենի նորաստեղծ մի երգ,
    Պատանիների վառվռուն մի փունջ
    Երգով գալիս էր դաշտից լիաբերք:

    Մայրենի լեզուն զնգում էր զւարթ,
    Այնպէ՜ս հմայիչ, այնպէ՜ս կենսալի,
    Կարծես կարկաչով լցրած մարգ ու արտ՝
    Ուրախ հոսում էր գետակը սարի:

    Երգն այս պարուրեց թախծող ծերուկին,
    Ու նա ջերմացած՝ գոչեց սրտագին. -
    -Ոչ, դու միշտ կապրես, չես մեռնի երբէք,
    Հայրենի բարբառ, հայրենական երգ:

    Ու կարծես մի պահ մոռացաւ և´ ցաւ,
    Ե´ւ հիւանդութիւն, և´ խոր ծերութիւն.
    Տօթակէզ հոգին կարծես հովացաւ,
    Եւ անդորր տիրեց ալեկոծ սրտում:

    Կորիւնն ուզում էր ինչ-որ բան ասել,
    Բայց տեսաւ՝ խօսքը հեռուներ գնաց,
    Կանգնեց՝ աչքերում անսահման մի սէր
    Դէպի անկոտրում մարդն այդ մենակեաց:

    Վեր կացաւ նաև Վարդանն առնական՝
    Թաւ յօնքերի տակ աչքերն հրացայտ,
    Թիկնեղ, թևերը երկաթամկան
    Ու սև մազերում թելիկներ արծաթ:

    Հրաժեշտ տալով սիրելի մարդուն,
    Փողոց դուրս եկան նրանք միասին.
    Դղեակում նորից տիրեց լռութիւն,
    Պատուհանի տակ թախծում էր սոսին:

    Այս խիստ հաճելի այցելութիւնից
    Կարծես կեանք առաւ բեկւած ծերունին,
    Ուժ տւեց բազկին, վեր ելաւ մահճից,
    Հագաւ սքեմը՝ կռթնելով սիւնին:

    Ծաղկազարդ գորգով մի քանի անգամ
    Դատարկ դահլիճը չափեց ծայրից ծայր,
    Արծւաքիթ էր նա, դէմքը՝ առնական,
    Ճակատը՝ խոհուն, աչքերը՝ պայծառ:

    Յաղթահասակ էր, բայց քիչ կորացած,
    Կրծքին փառահեղ ձիւնահեր միրուք,
    Թէև իր գլխին ձմեռ էր նստած,
    Բայց դեռ ամուր էր և հոգով առոյգ:

    Մօտեցաւ, բացեց Աստւածաշունչը
    Ու Սաղմոս կարդաց մի քանի բերան.
    Անդորրութիւն էր հեռուն ու շուրջը,
    Լոկ օրօրւում էր սոսին գեղիրան:

    Աշնան արևի անխառն ոսկին,
    Անուշ մեղմութեամբ անձրևում էր ցած.
    Նա խոհուն նստեց գահաւորակին՝
    Դաշտի, փշատի բոյրով արբեցած:

    Յիշեց Հացեկաց գիւղն իր հայրենի,
    Կարօտով յիշեց Սահակ Պարթևին,
    Որի հետ յիսուն տքնաջան տարի
    Այրւելով, կեանքին, մարդուն լոյս տւին:

    Ու մէկ-մէկ յիշեց սիրած սաներին -
    Մովսեսին՝ այնքան խրոխտ ու խոկուն
    Մամբրէին՝ այնպէս երազկոտ, լռին,
    Ղևոնդ երեցին՝ բուռն ու փոթորկուն:

    Ու կամաց-կամաց թմբիրը տիրեց,
    Եւ լուռ յանձնւեց նա Մորփէոսին,
    Որպէս սրտակից ու եղբայր տարեց,
    Պատուհանի տակ երգում էր սոսին:

    Բ

    Զանգերի տխուր, գուժկան ղօղանջով
    Բացւում է օրը խստաշունչ ձմռան.
    Անվերջ, ալեկոծ մարդկային մի ծով
    Հոսում-յորդում է դէպի Վեհարան:

    Այնտեղ դագաղում ննջում է մի մարդ,
    Հայոց առաջին ուսուցիչը մեծ.
    Ընկել է կաղնին, կաղնին խորարմատ,
    Եւ արդ, անտառն է հեծում հողմածեծ:

    Լցւել է արդէն վանքի շրջական,
    Բայց մարդիկ դարձեալ գալիս են, գալիս.
    Մի մայր գրկել է մեղմանուշ մանկան,
    Տան դռան կանգնած նայում է, լալիս:

    Բոլորի դէմքին՝ վհատանք ու վիշտ,
    Ծիծաղը կարծես ջնջւել է հողից,
    Սևեր են կապել պալատ ու խրճիթ,
    Ձիւնը մաղւում է որպէս նուրբ թախիծ:

    Բիւր-հազարաւոր աչքեր են յառած
    Դէպ Վեհարանի ապարանքը մեծ.
    Մի խուլ փսփսուկ ծայր առաւ յանկարծ,
    Շրթից-շուրթ անցաւ ժողովրդի մէջ.

    --Բերո՜ւմ են, նայէ´ք, բերո՜ւմ են սրբին…
    Եւ ահա քայլքով համընթաց, դանդաղ,
    Ջերմեռանդութեամբ, քնքշութեամբ նրբին
    Դուրս բերին մի սև, ոսկերիզ դագաղ:

    Վարդան, Հմայակ Մամիկոնեաններ,
    Եւ Ամատունի իշխանը՝ Վահան,
    Եւ եօթը պարթև երիտասարդներ
    Դագաղը ուսած՝ բերում են ահա:

    Ճեղքւում է ծովը և ճամբայ բացում,
    Թափորը հանդարտ շարժւում է առաջ,
    Նորից յոյզերի խուլ ալեկոծում,
    Ե´ւ լաց, և´ մրմունջ, և´ ողբ, և´ հառաչ:

    Ջահերի լոյսը մշուշն է ցրում,
    Թաղման երգերը հնչում են տխուր,
    Այրւում է սիրտը վշտի բոցերում,
    Ցաւը դառնում է հանուր-ընդհանուր:

    Երկար է ճամբան, բքոտ է ճամբան,
    Բայց կարծես ցուրտ չէ, այլ կիզիչ ամառ,
    Արագածի տակ փորւած է դամբան
    Մեծ լուսաւորչի աճիւնի համար:

    Վահան իշխանը, քաջ Ամատունին՝
    Հազարապետը հողին հայկական,
    Տեղատարափին, ցրտաբեր ձիւնին
    Թափօրն ուղղում է դէպի Օշական:

    Ճամբին մարդկային խուռներամ խմբեր
    ալիս ձուլւում են այս լաց ու կոծին,
    Որ վերջին անգամ տեսնեն լուսաբեր
    Այն հացեկացի հրաշագործին:

    Անցնում է անվերջ դագաղն ուսից-ուս,
    Որպէս սուրբ մասունք՝ չեն դնում գետին.
    Հասան Քասախին՝ մեր փոթորկայոյզ
    Յաւերժ հառաչող հայրենի գետին:

    Նոր ու կամարուն կամրջի ծայրին
    Թափորը կանգնեց քիչ հանգստանայ,
    Որպէս սրտաբեկ սգաւոր այրի,
    ետն է բարձրաձայն արտասւում հիմա:

    Մի պահ… և ահա սգերթը կանգնեց
    Օշական շէնի այն ցածրիկ բլրին,
    Ուր ձիւնի անծայր ճերմակութեան մէջ,
    Մի թափուր սև փոս թախծում է լռին:

    Եւ Ամատունեաց իշխանը ահա
    Գլխաբաց կանգնած փոսի եզերքին,
    Ձայնով դողդոջուն, հոգով վշտահար,
    Սրտի խօսքով է դիմում ամենքին.

    --Հայե՜ր, մենք այսօր մեր այս սուրբ հողում
    Մեր ամենամեծ հային ենք թաղում:
    Մեսրոպ վարդապե՜տ. սա մի սրբազան,
    Սա մի թանկագին անուն չէ միայն,

    Մեսրոպ Մաշտոցը հոգին է հայի,
    Եւ դարեր, դարեր նման մի ջահի
    Մեր ճամբին պիտի շողայ ու վառւի,
    Որ հայն ապրի միշտ ու չմոլորւի:

    Խոնարհւենք այս սուրբ աճիւնի առաջ…
    Եւ երբ իշխանը այս խօսքը ասաց,
    Բաց գլուխների մի թանձր անտառ
    Խոնարհւեց, իջաւ տխուր ու անբառ…

    Յետոյ տխրահունչ աղօթաերգի,
    Հազար սրտերի հառաչանքի տակ,
    Զսպած կսկիծը արնածոր վէրքի,
    Իշխան Վահանը, քաջն Հմայակ,
    Կորիւնն ու Գիւտը, Եզնիկ Կողբացին
    Ննջեցեալի դին հողին յանձնեցին…

    Վարդանն առաջին ափ հողը լցրեց
    Իր ուսուցչի անբիծ աճիւնին,
    Յետոյ՝ Եզնիկը, Յովսէփը երեց
    Կորիւնն ու Գիւտը և Ամատունին…

    Ու երբ խոր փոսը լցւեց, բլրացաւ,
    Մարեց աղօթքի մրմունջը վերջին
    Մի շիրմաքարի ելաւ բարձրացաւ՝
    Տխրութեան մուժը աչքերի միջին,

    Երկար մազերը ուսերին թափւած
    Հայացքը դիւթող, հասակն հոյաշէն,
    Իր խռովայոյզ խոհերով տարւած,
    Բոլորից սիրւած քերթող Եղիշէն:

    --Իմ բարեկամնե՜ր, եղբայրնե՜ր, քոյրե՜ր,-
    Այսպէս դիմեց նա ծփուն ամբոխին,-
    Այսօր մեր ձեռքով մի անձնւէր,
    Մի մեծ իմաստուն յանձնեցինք հողին:

    Նա մեզ գիր տւեց, մեզ դպրոց տւեց,
    Փրկեց մեր հոգին, հաւատն ու լեզուն,
    Ամէն մի գիրը՝ մի բանակ է մեծ,
    Յաւիտեան յաղթող հսկայ զօրասիւն,

    Որ ժողովրդի ոգորող ոգին
    Միշտ պիտի պահի անվթար, անխոց,
    Եւ մեր դաշտերին, բերքին ու կեանքին
    Միշտ պիտի վառւի արևը հայոց:

    Յաւիտեան հանգի՜ստ քո ոսկորներին,
    Իմ մեծ ուսուցիչ, իմ մեծ բարեկամ,
    Յանձնում ենք ահա մենք քեզ դարերին,
    Դու մեր ներկան ես ու մեր ապագան, -

    Գոչեց Եղիշէն և արտասւաթոր
    Քաշւեց մի անկիւն, կանգնեց գլխահակ.
    Մի պահ՝ յամրութիւն, ծանրաշունչ անդորր,
    Յետոյ սգերթը կոհակ առ կոհակ
    Սկսեց ցրւել, իջնել դէպի տուն,
    Մնաց մի շիրիմ, խորի՜ն լռութիւն:


    (Շարունակելի)

    Ավելացվել է 4 րոպե անց
    ՄԵՍՐՈՊ ՄԱՇՏՈՑ (Շարունակելի)
    ՍԱՐՄԵՆ


    Դարեր են եկել, գնացել անդարձ,
    Ազգեր են ծնւել ու մեռել անյետ,
    Այրուձիերի արշաւն հողմընթաց
    Տրորելով մեր հողը ծաղկավէտ,

    Մեր դաշտի, արտի, սրտի վրայվ
    Անցել է որպէս աւերիչ մորեխ,
    Հետքից թողնելով աւեր, մահ ու սով,
    Արիւն սփռելով ամէ՜ն, ամէն տեղ:

    Կործանւել են մեր կոթողները ճոխ,
    Մեր ոստանները դարձել աւերակ,
    Մեր երգի, կեանքի ծառը բողբոջող
    Եղել է կացնին ու հրին ճարակ,

    Մեր աւանները, մեր շէները նոր
    Քանդւել են, դարձել հողին հաւասար,
    Մեր տառապանքից՝ խոր ու ահաւոր,
    Մեր տեսած վշտից մաշւել քար ու սար:

    Բայց մենք կանք նորից, կայ երկիրը մեր,
    Անուշ հնչում է մեր հայոց լեզուն,
    Նորից կերտում ենք շքեղ կոթողներ,
    Հայրենաբարբառ երգեր ենք հիւսում.

    Ծաղկում-ծփում են մեր արտերը ծով,
    Ծուխն է բարձրանում մեր օջախներից,
    Ու մեր խնդութեան երգի զնգոցով
    Սար ու ձորերը թնդում են նորից:

    Ու մեր յորդաբուխ ուրախութեան մէջ
    Մենք երբէք, երբէք քեզ չենք մոռացել,
    Դու մութն ակօսող հրի պէս անշէջ
    Ժողովրդի հետ ճամբայ ես անցել,

    Լուսաւորել ես մեր դժւար ուղին,
    Մեր մաքառումին եղել ես սատար,
    Նոր ուժ ես տւել հայրենի հողին
    Ու քո ազգի հետ քայլել դարեդար:

    Դու քո գրերով զրահել ես մեզ,
    Դարձրել յաւերժող ու անխոցելի.
    Մեր դէմ բացել ես անծիր ասպարէզ՝
    Խօսքի, խոյանքի, խիզախումների:

    Եւ արդ կանգնել եմ շիրիմիդ առաջ,
    Ես՝ շառաւիղը քո երախտապարտ,
    Իմ սրտի բոլոր լոյսերը վառած
    Աշխարհի առաջ քեզանով հպարտ՝

    Պսակ եմ դնում քո շիրմաքարին,
    Ջերմեռանդութեամ, հոգով ալեկոծ.
    Ընդունիր սէրս, հիացքս խորին.
    Դու, Մեսրո՜պ Մաշտոց, հանճա՜ր մեծագործ:


    ՎԵՐՋ
    Վերջին խմբագրող՝ vartabooyr: 02.05.2007, 11:29: Պատճառ: Գրառման ավելացում

Էջ 1 2-ից 12 ՎերջինըՎերջինը

Թեմայի մասին

Այս թեման նայող անդամներ

Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)

Համանման թեմաներ

  1. Հայկական ռեպ
    Հեղինակ՝ Imperator, բաժին` Երաժշտական ոճեր
    Գրառումներ: 95
    Վերջինը: 20.11.2017, 04:33
  2. Հայկական Ռոք
    Հեղինակ՝ ArmenianMetal, բաժին` Երաժշտական ոճեր
    Գրառումներ: 86
    Վերջինը: 02.04.2016, 12:30
  3. Պոեզիա. Պոեզիայի երեկո
    Հեղինակ՝ Mephistopheles, բաժին` Ստեղծագործողի անկյուն
    Գրառումներ: 9
    Վերջինը: 25.07.2011, 16:47
  4. Հայկական ՔԻԹ
    Հեղինակ՝ ներաԿ, բաժին` Մարդ և շրջակա միջավայր
    Գրառումներ: 63
    Վերջինը: 08.05.2009, 23:24

Էջանիշներ

Էջանիշներ

Ձեր իրավունքները բաժնում

  • Դուք չեք կարող նոր թեմաներ ստեղծել
  • Դուք չեք կարող պատասխանել
  • Դուք չեք կարող կցորդներ տեղադրել
  • Դուք չեք կարող խմբագրել ձեր գրառումները
  •