Իրավաբանական խորհուրդներ

[StrangeLittleGirl]

մարդու ծնված օրից տալիս են ծննդական որը համարվում է տվյալ անձի հիմնական փասթաթուղթը, մնացած բոլորը ածանցյալ են ծննդյան վկայականից:
պասպորտ-pass-port արտասահմանում հեչ էլ պարտադիր ու ոչ մեծ արժեք ունեցող փաստաթուղթ է: ID-ն, որ նոր-նոր սկսել եմ մեզ մոտ ավելի հզոր է: Ծննդական ունենալը հիմք ա քաղաքացիության գործընթացը սկսելու համար, հետո նոր կարող է պասպորտ ստանալ, էտ մեր մոտ ա, որ սաղ աղավաղված ա-պասպորտ ասելով հասկանում են քաղաքացիություն: ID-ններից հետո երևի էտ էլ կարգավորեն:
Իսկ դու ո՞նց ես պատկերացնում, ստանալ հայկական քաղաքացիություն և լինելով զինապարտի տարիքում չծառայել: Լավ էլ միամիտ ա, որ կարծում ա հայերեն չիմանալով քաղաքացիություն կտան, բայց բանակ չեն տանի

Մի րոպե, սաղ ալիքները խառնեցինք: Ես չեմ ասում, թե քաղաքացի չի: Ունի հայկական ծննդական, չունի անձնագիր: Քանի որ չունի անձնագիր, չի կարա Գերմանիայի քաղաքացիություն ստանա: Էս ա ամբողջ խնդիրը:

Ամեն դեպքում, հարցի իրավաբանական կողմի պատասխանն արդեն ստացել եմ, կարիք չկա քննարկումը շարունակելու:

[Hda]

Մի րոպե, սաղ ալիքները խառնեցինք: Ես չեմ ասում, թե քաղաքացի չի: Ունի հայկական ծննդական, չունի անձնագիր: Քանի որ չունի անձնագիր, չի կարա Գերմանիայի քաղաքացիություն ստանա: Էս ա ամբողջ խնդիրը:

Ամեն դեպքում, հարցի իրավաբանական կողմի պատասխանն արդեն ստացել եմ, կարիք չկա քննարկումը շարունակելու:

եթե քաղաքացի է՝ ուրեմն ձեռը ինչ -որ թուղթ կա (ինչ՞):Ծննդականի հետ էտ լրիվ հերիք ա: Կակ-ռազ հայկական անձնագիր (քաղաքացիություն) չունենալը ավելի կօգնի: Հայկական քաղաքացիություն որ ստացավ՝ հաստատ մի հինգ տարի կարա հույսը կտրի գերմանական ստանալուց:
Իրավաբանական ու պրակտիկ իրարից չեն կարող տարբերվել, այն էլ Գերմանիայում, իսկ ես քեզ ասում եմ պրակտիկան հիմնված իրավաբանական կողմի վրա: Ասածներս էլ գերմանակն քաղաքացիություն ստանալու մասին են, բայց ոնց հասկացա հիմնական խնդիրը հայկական ստանալն է:
Ու էտ մարդը իրա թղթով ու հայկական ծննդականով ուզում ա գերմանական քաղաքացիություն, իրան ի՞նչ են ասում- գնա մի այլ երկրի քաղաքացիություն ձեռք բեր նոր կտա՞նք, իսկ եթե էտ մարդը հայաստանի անունը լսել չի ուղու՞մ-տենց էլ առանց քաղաքացիության ա մնալու՞:
Իմ համար քննարկելու իրոք ոչինչ չկա, վարվիր իչպես նպատակահարմար կգտնես: եթե իմ ասածներին հանդիպես-պարզապես չզարմանաս:

Վերջին անգամ ասեմ- թուղթ (փախստական, ռեզիդենտ և այլն..... ), հաշվի առնելով որքան ժամանակ է տրված և հայկական ծննդական լրիվ բավարար է:
Հայկականի համար ոչինչ չեմ պնդում- իրավական ու պրակտիկ հայաստանում փողին մունաթ:

[Lem]

Հարգելի իրավաբաններ, իմ ընկերներից մեկին ձեր օգնությունն է պետք:

Բանն այն է, որ նրա ծանոթներից մեկը 1.5 տարի առաջ պարտքով բավականին մեծ գումար է վերցրել, խոստանալով, որ մի քանի օրվա ընթացքում կվերադարձնի: Խոստումը չի կատարել: Սպասելով մի քանի ամիս, գրել է նրան (Facebook-ում, նամակները պահպանվում են), պահանջելով գումարը, որին նա պատասխանել է, որ չի մոռացել, ու որ շուտով կվերադարձնի: Իսկ հետո անհետացել է ամեն տեղից, փոխելով թե բնակարանը, թե հեռախոսի համարը, նույնիսկ ջնջվել է Facebook-ից:

Մենք ուզում էինք իմանալ՝ տվյալ դեպքում որեւէ հույս կա՞ ոստիկանություն դիմելու միջոցով գումարը հետ ստանալ, եթե այն տալիս ոչ մի փաստաթուղթ չի ստորագրվել, բայց կա նամակագրություն այդ մասին, նաեւ՝ գործից տեղյակ վկաներ:

[_Հրաչ_]

Հարգելի իրավաբաններ, իմ ընկերներից մեկին ձեր օգնությունն է պետք:

Բանն այն է, որ նրա ծանոթներից մեկը 1.5 տարի առաջ պարտքով բավականին մեծ գումար է վերցրել, խոստանալով, որ մի քանի օրվա ընթացքում կվերադարձնի: Խոստումը չի կատարել: Սպասելով մի քանի ամիս, գրել է նրան (Facebook-ում, նամակները պահպանվում են), պահանջելով գումարը, որին նա պատասխանել է, որ չի մոռացել, ու որ շուտով կվերադարձնի: Իսկ հետո անհետացել է ամեն տեղից, փոխելով թե բնակարանը, թե հեռախոսի համարը, նույնիսկ ջնջվել է Facebook-ից:

Մենք ուզում էինք իմանալ՝ տվյալ դեպքում որեւէ հույս կա՞ ոստիկանություն դիմելու միջոցով գումարը հետ ստանալ, եթե այն տալիս ոչ մի փաստաթուղթ չի ստորագրվել, բայց կա նամակագրություն այդ մասին, նաեւ՝ գործից տեղյակ վկաներ:

Ուրեմն, նախ պարզաբանենք, թե իրականում նա իրավաբանորեն ինչ արարք է կատարել:
Նման դեպքերում մենք գործ ունենք մի հանցագործության հետ, որի անվանումն է խարդախություն: Խարդախությունը նախատեսված է ՀՀ քրեական օրենսգրքի 178-րդ հոդվածով, ահավասիկ.

Հոդված 178.

Խարդախությունը
1. Խարդախությունը՝ խաբեության կամ վստահությունը չարաշահելու եղանակով ուրիշի գույքի զգալի չափերով հափշտակությունը կամ ուրիշի գույքի նկատմամբ իրավունք ձեռք բերելը՝
պատժվում է տուգանքով՝ նվազագույն աշխատավարձի երեքհարյուրապատիկից հինգհարյուրապատիկի չափով, կամ կալանքով՝ առավելագույնը երկու ամիս ժամկետով, կամ ազատազրկմամբ՝ առավելագույնը երկու տարի ժամկետով:
2. Խարդախությունը, որը կատարվել է՝
1) մի խումբ անձանց կողմից նախնական համաձայնությամբ,
1.1) պաշտոնեական դիրքն օգտագործելով,
2) խոշոր չափերով,
3) (3-րդ կետն ուժը կորցրել է 23.05.11 ՀՕ-143-Ն)
4) (4-րդ կետն ուժը կորցրել է 09.06.04 ՀՕ-97-Ն)
5) կաշառք ստանալու պատրվակով`
պատժվում է տուգանքով` նվազագույն աշխատավարձի հինգհարյուրապատիկից հազարապատիկի չափով, կամ ազատազրկմամբ` երկուսից հինգ տարի ժամկետով:
3. Խարդախությունը, որը կատարվել է՝
1) առանձնապես խոշոր չափերով,
2) կազմակերպված խմբի կողմից`
3) (3-րդ կետն ուժը կորցրել է 23.05.11 ՀՕ-143-Ն)
պատժվում է ազատազրկմամբ՝ չորսից ութ տարի ժամկետով՝ գույքի բռնագրավմամբ կամ առանց դրա:
(178-րդ հոդվածը փոփ. 09.06.04 ՀՕ-97-Ն, խմբ., փոփ. 01.06.06 ՀՕ-119-Ն, լրաց. 30.04.08 ՀՕ-49-Ն, լրաց., փոփ., խմբ. 23.05.11 ՀՕ-143-Ն)

Ներկայացված պատմության մեջ գործ ունենք հասարակ խարդախության հետ, այսինքն՝ 178-րդ հոդվածի 1-ին մասի, չունենք ոչ մի խումբ անձինք, ոչ պաշտոնեական դիրքի չարաշահում, ոչ խոշոր կամ առանձնապես խոշոր չափ, ոչ կաշառք, ոչ էլ կազմակերպված խումբ: Կոնկրետ մեր պայմանական հանցագործը կատարել է այն արարքը, որը մեջբերմանս մեջ bold եմ արել, իսկ ընդգծված մասն այն է, ինչ կարող է նրան սպառնալ որպես կատարած հանցանքի հետևանք:

Նշենք, որ համաձայն նույն օրենսգրքի 175-րդ հոդվածի 4-րդ մասի՝ խոշոր չափը 50000-3000000 դրամի սահմաններում հափշտակված գույքն է: Մեր դեպքում գույքն զգալի չափերով է: Զգալին չափերի միջակայքը՝ 5000-500000 դրամ: Սա էլ պարզեցինք:

Մի կարևոր հարց էլ կա, որը կայանում է հետևյալում. խարդախության առկայության կամ բացակայության սահմանը շատ նուրբ է: Այսինքն՝ մենք դեռ պետք է կարողանանք ապացուցել, որ նա խաբել է կամ չարաշահել վստահությունը: Դե խաբելը վերաբերվում է ընդհանրապես գումարը վերադարձնելուն: Նա չի ժխտում, որ գումար է պարտք ու խոստանում է վերադարձնել, բայց ձգձգում է, դեռ հայտնի էլ չի՝ կվերադարձնի, թե ոչ: Ինչ վերաբերվում է վստահությունը չարաշահելուն, դա էլ միանշանակ չի, նա շատ հանգիստ կարող է ասել՝ չեմ չարաշահել վստահությունը, ուղղակի փող չունեի, չէի կարողանում վերադարձնել: Նման խնդիրն իրավակիրառ պրակտիկայում լինում է, որ ապացույցներն այդ առումով բավարար չեն լինում մեղադրանք առաջադրելու և քրեական պատասխանատվության ենթարկելու համար:

Հիմա տեսնենք ինչ ապացույցներ ունենք, ինչի հիման վրա կարող ենք հասնել նպատակի, վերադարձնել գումարը: Ապացույցների շարքում միանշանակ կարող եք ներկայացնել ցանկացած տեղեկություն. դա կլինի ֆեյսբուքյան գրագրություն, թե վկաների ցուցմունք, թե որևէ այլ վերաբերելի տեղեկության աղբյուր: Եթե կան մարդիկ, ովքեր տեղյակ են այդ պատմությունից, այդ անձնավորության գործողություններից, կարող են օգնել՝ դեպքի հետ կապված տեղեկությունները հաստատելով իրենց ցուցմունքներով:

Խնդրեմ, ունեցանք քչից-շատից ապացուցված հանցագործություն: Մեր խարդախը հրավիրվում է վարույթն իրականացնող մարմնի մոտ (հետաքննիչ, ապա քննիչ), տալիս իր բացատրությունը, քրեական գործ հարուցվելուց հետո՝ ցուցմունքը, տուժողը հարուցում է քաղաքացիական հայց՝ գումարի վերադարձման պահանջով, տալիս ցուցմունք, ցուցմունքների հակասության դեպքում կատարվում են առերեսումներ, բավարար ապացույցների դեպքում մեղադրանք է առաջադրվում խարդախին, գործն ուղարկվում է դատարան, որտեղ քննվում է գործի՝ հանցանքի մասն առանձին, խարդախն ստանում է իր արժանի պատիժը, քաղաքացիական հայցի մասը՝ առանձին, հիմնականում քրեական դատից հետո: Քաղ. հայցի պահանջը դատարանը բավարարում է, կատարողական թերթ ուղարկում հարկադիր բոբոներին, վերջիններս էլ գնում, կալանք են դնում մեղսավորի գույքի վրա, մի խոսքով, գումարը բռնագանձում են, վերադարձնում, դրանից հետո մնում է՝ երկնքից երեք խնձոր ընկնի:

Կա նաև մեկ այլ եղանակ: Եթե չեք մտածում, որ խաբել է, չի ցանկանում գումարը վերադարձնել, այլ իրոք, ուղղակի չի կարողանում ինչ-ինչ խնդիրների պատճառով, բայց ցանկանում եք գումարն այնուամենայնիվ վերադարձնել, կարող եք վարվել հետևյալ կերպ: Քաղաքացիական հայցով դիմել դատարան՝ գումարի վերադարձման պահանջով: Խնդրեմ: Էլի կարող են ներկայացվել ապացույց հանդիսացող փաստաթղթերը, վկաներիը, հիմնավորվել, որ գումարը նա իրականում պարտք է, ու ընդհանուր այդ չափով (այս դեպքում՝ քաղաքացիականի դեպքում, դրա ոլորտի մեջ չի մտնում խաբեության, վստահությունը չարաշահելու հարցի քննարկումը, քաղաքացիականի իմաստը միայն գույքային պահանջն է ու վերջ: Թե ինչի է ուշացրել, թե ինչի է կորած ման եկել, դա քաղ. գործի քննարկման առարկա չէ):

[Lem]

Ուրեմն, նախ պարզաբանենք, թե իրականում նա իրավաբանորեն ինչ արարք է կատարել:
Նման դեպքերում մենք գործ ունենք մի հանցագործության հետ, որի անվանումն է խարդախություն: Խարդախությունը նախատեսված է ՀՀ քրեական օրենսգրքի 178-րդ հոդվածով
...

Անչա՜փ շնորհակալ եմ մանրամասն ու լիարժեք պատասխանի համար, մեզ շատ-շատ օգնեցիք:

[Peace]

Հիմա տեսնենք ինչ ապացույցներ ունենք, ինչի հիման վրա կարող ենք հասնել նպատակի, վերադարձնել գումարը: Ապացույցների շարքում միանշանակ կարող եք ներկայացնել ցանկացած տեղեկություն. դա կլինի ֆեյսբուքյան գրագրություն, թե վկաների ցուցմունք, թե որևէ այլ վերաբերելի տեղեկության աղբյուր: Եթե կան մարդիկ, ովքեր տեղյակ են այդ պատմությունից, այդ անձնավորության գործողություններից, կարող են օգնել՝ դեպքի հետ կապված տեղեկությունները հաստատելով իրենց ցուցմունքներով:

Խնդրեմ, ունեցանք քչից-շատից ապացուցված հանցագործություն:

Հրաչ ջան, դու էս էս էս, էս ի՞նչ ես ասում, ո՞նց թե ունենք քչից շատից ապացուցված հանցագործություն: Ըստ քո մեկնաբանաման, եթե ես ուզենամ ոմն՝ Վարդան Ասլանյանի գլխին սարքեմ, հաստատ կարող եմ: Նրա անունով ֆայսբուքում հաշիվ եմ բացում, իմ ուզած բովանդակությամբ նամակներ եմ տալիս ու առնում, ընկերնեիցս մի քանիսի հետ համաձայնության եմ գալիս, վկայության տանում, էդ ա, գլխին սարքեցինք:

Ի՞նչպես կարող է նման բան լինել:


Lem, Հրաչի ասածը կգործի միայն այն դեպքում, եթե պարտքատերը հաստատի, որ ինքը վերոնշյալ անձից այս չափի գումար է վերցրել, ինչը դատելով քո ներկայացրածից իմ մոտ ձևավորված պատկերից՝ չի անի: Սովորաբար, նման հարցերը լուծվում են այն հարթության վրա, որոնցում իրենք կան: Եթե դու գումար ես տվել ընկերկան, ուրեմն ընկերական էլ պետք է պահանջես:

Ճիշտ կլիներ, եթե գումարի հանձնումը կատարվեր նոտարական գրասենյակում կամ նորից ներքին կարգով, բայց այդ մարդն իր ձեռքով գրեր. ես՝ այսինչ այսինչյանս, այսքան գումար եմ վերցնում այսինչ այսինչյանից (գումաչի չափը պարտադիր պետք է թվերով ու տառերով նշել), կվերադարձնեմ այսինչ ժամանակահատվում, ստորագրեր ու թղթին կցեր իր անձնագրի պատճեն: Այս դեպքում հնարավոր կլիներ անձնագրի տվյալներով նրան դատարան կանչել և ձեռագրի քննությամբ հաստատել նրա մեղքը:

Հիմա, կոնկրետ այս դեպքի համար ես երկու ելք եմ տեսնում.

1. Ոստիկանություն եք դիմում, պատշաճ կերպով ներկայանում է, հաստում է այն ինչ կա:

2. Չի ընդունում մեղքը և դուք ոչինչ չեք կարող անել: Կամ էլ՝ այնքան են ծեծում, մինչև ընդունում է իր մեղքը, որի համար դուք պետք է ծախսեք մի փեշ փող: Արդյունքը.

Ազատազրկամն է ենթարկվում:

Վերադարձնում է գումարը:

Պետք է ճիշտ հաշվարկեք, գո՞ւցե իսկապես գումար չունի: Այդ դեպքում իմաստ ո՞ւնի ավելորդ գումար ծախսելը:

Նշեմ նաև, որ իրավաբան չեմ, բայց հենց էս տեսակ մի ուրիշ հարցի հետ մի լավ առնչվել եմ:

[_Հրաչ_]

Հրաչ ջան, դու էս էս էս, էս ի՞նչ ես ասում, ո՞նց թե ունենք քչից շատից ապացուցված հանցագործություն: Ըստ քո մեկնաբանաման, եթե ես ուզենամ ոմն՝ Վարդան Ասլանյանի գլխին սարքեմ, հաստատ կարող եմ: Նրա անունով ֆայսբուքում հաշիվ եմ բացում, իմ ուզած բովանդակությամբ նամակներ եմ տալիս ու առնում, ընկերնեիցս մի քանիսի հետ համաձայնության եմ գալիս, վկայության տանում, էդ ա, գլխին սարքեցինք:

Ի՞նչպես կարող է նման բան լինել:


Lem, Հրաչի ասածը կգործի միայն այն դեպքում, եթե պարտքատերը հաստատի, որ ինքը վերոնշյալ անձից այս չափի գումար է վերցրել, ինչը դատելով քո ներկայացրածից իմ մոտ ձևավորված պատկերից՝ չի անի: Սովորաբար, նման հարցերը լուծվում են այն հարթության վրա, որոնցում իրենք կան: Եթե դու գումար ես տվել ընկերկան, ուրեմն ընկերական էլ պետք է պահանջես:

Ճիշտ կլիներ, եթե գումարի հանձնումը կատարվեր նոտարական գրասենյակում կամ նորից ներքին կարգով, բայց այդ մարդն իր ձեռքով գրեր. ես՝ այսինչ այսինչյանս, այսքան գումար եմ վերցնում այսինչ այսինչյանից (գումաչի չափը պարտադիր պետք է թվերով ու տառերով նշել), կվերադարձնեմ այսինչ ժամանակահատվում, ստորագրեր ու թղթին կցեր իր անձնագրի պատճեն: Այս դեպքում հնարավոր կլիներ անձնագրի տվյալներով նրան դատարան կանչել և ձեռագրի քննությամբ հաստատել նրա մեղքը:

Հիմա, կոնկրետ այս դեպքի համար ես երկու ելք եմ տեսնում.

1. Ոստիկանություն եք դիմում, պատշաճ կերպով ներկայանում է, հաստում է այն ինչ կա:

2. Չի ընդունում մեղքը և դուք ոչինչ չեք կարող անել: Կամ էլ՝ այնքան են ծեծում, մինչև ընդունում է իր մեղքը, որի համար դուք պետք է ծախսեք մի փեշ փող: Արդյունքը.

Ազատազրկամն է ենթարկվում:

Վերադարձնում է գումարը:

Պետք է ճիշտ հաշվարկեք, գո՞ւցե իսկապես գումար չունի: Այդ դեպքում իմաստ ո՞ւնի ավելորդ գումար ծախսելը:

Նշեմ նաև, որ իրավաբան չեմ, բայց հենց էս տեսակ մի ուրիշ հարցի հետ մի լավ առնչվել եմ:

Էդ «քչից-շատից»-ը փաստորեն էն էֆեկտը չունեցավ:

Բեր ոչ մեկի գլխին չսարքենք: Ես Lem-ի բերած օրինակի վրա պարզաբանեցի, թե ինչ կարող են ներկայացնել դատարանում որպես ապացույց: Իհարկե, դատարանն է գնահատում ապացույցները: Դրանք առանձին-առանձին, ճիշտ ես, ոչինչ էլ չեն հիմնավորում, բայց համակցության մեջ բարձրացնում են հիմնավորման հավանականությունը:

Պարզ է, որ գումարն ընկերական եղանակով պահանջելու եղանակն արդյունք չի տալիս, դժվար էլ տա: Նաև չունենք որևէ պարտավորագիր, որի բացակայության պայմաններում գործն ավելի է դժվարանում, բայց չի դառնում անհնար:

Առանձնակի ժպիտ է առաջացնում «ծեծելու» պահը, այնքան վստահ ես, որ դա արդյունք կտա: Չեմ ծավալվում, բայց այդ մեթոդի արդյունավետությունն այնքան բարձր չի, որ կվերադարձնի գումարը: Լավ ծեծվող կա, որ սպանես էլ, չի էլ հայտնի իրականությունը: Ու չհավատաս, թե ազատազրկման դատապարտվողը վազելով կգնա, գումարը կբերի:

Հայցը բավարարվելու դեպքում, եթե պատասխանողն իր կամքով չի վերադարձնում գումարը, դա կատարում են դատական ակտերի հարկադիր կատարման ծառայության աշխատակիցները:
Ուղղակի զարմանալի է. վստահ ես, որ ապացույցները բավարար չեն, ու առաջարկում ես, որ ոստիկանությո՞ւն դիմի: Այնտեղ ապացույցներն ավելի ծանրակշի՞ռ կդառնան: Թե՞ կարծում ես, որ այնտեղ ծեծում են, ծեծելու վախից կխոստովանի:

Քո գրածից երևում է, որ ոստիկանությունում ծեծի մեթոդով պարտապանն ընդունում է մեղքը, որի համար Lem-ի ծանոթը պետք է փեշով փո՞ղ ծախսի: Դա չի համապատասխանում իրականությունը: Ոստիկանությունը «փողով մարդ չի ծեծում»: Ոստիկանությունը հանրային ծառայություն է, գործում է անվճար, ու կատարում է քննություն:

Ես ցավում եմ, որ նշածդ գումարային խնդիրները քո սրտով չեն լուծվել, միգուցե մի քիչ այլ իրադրություն է եղել: Ուստի, Lem-ի ծանոթին կառաջարկեմ դիմել դատարան՝ նախապես խորհրդակցելով փաստաբանի հետ, որովհետև նրանք հայց գրելու ձևեր ունեն, փաստաբանը կօգնի շարադրել տեքստը, իր փորձից էլ մեկ-երկու նրբություն կբացատրի:

Այսքանը: Ինչպես իմ լավ ընկերներից մեկն է ասում, ավել-պակասի համար էլ կներեք:

[Peace]

Lem-ի ծանոթին կառաջարկեմ դիմել դատարան՝ նախապես խորհրդակցելով փաստաբանի հետ, որովհետև նրանք հայց գրելու ձևեր ունեն, փաստաբանը կօգնի շարադրել տեքստը, իր փորձից էլ մեկ-երկու նրբություն կբացատրի:

Հրաչ, շատ սիրում եմ ցանկացած հարցի նկատմամբ դրական ու քաղաքակիրթ մոտեցումները, բայց հարցեր կան, որոնց առակայության դեպքում պետք է հաշվենկատության սահմանը չկորցնել: Հիմա Lem-ը ասում է.

անհետացել է ամեն տեղից, փոխելով թե բնակարանը, թե հեռախոսի համարը, նույնիսկ ջնջվել է Facebook-ից:

Հասկանո՞ւմ ես, պարոնը թռած է: Դու իրեն դատարան ես ուղարկում: Հայցը կազմելու համար փաստաբանին պետք է՞ վճարել՝ պետք է: Հայցը դատական վարույթ մտցնելու համար պետք է՞ պետական վճար վճարել՝ պետք է: Դատարանը պատասխանողին ծանուցագիր պետք է՞ ուղարկի՝ իհարկե: Բա որ հասցե չկա ո՞ւր է ուղարկելու: Պատասխանողին գտնելու համար պետք է՞ դիմեն ոստիկանություն՝ պետք է: 4 ամիսը, գումարը, նյարդերը գնացին ու ոչ մի բան չփոխվել ու սա այնպես չի, որ ենթադրում եմ, եթե պատասխանողը չկա, հաստատ այդպես է լինելու: Լավ ինչի՞ միանգամից ոստիկանություն չեն դիմում: 10 օրվա մեջ կպարզվի ուր է, ինչ է, եթե Հայաստանում է բերման կենթարկեն տեղում ավելի արագ հարցերը կպարզվի, հետագա անելիքն էլ կուրվագծվի:

Քո գրածից երևում է, որ ոստիկանությունում ծեծի մեթոդով պարտապանն ընդունում է մեղքը, որի համար Lem-ի ծանոթը պետք է փեշով փո՞ղ ծախսի: Դա չի համապատասխանում իրականությունը: Ոստիկանությունը «փողով մարդ չի ծեծում»: Ոստիկանությունը հանրային ծառայություն է, գործում է անվճար, ու կատարում է քննություն:

Ոստիկանությունը իհարկե կոնկրետ մարդ ծեծելու համար գումար չի վերցնում, բայց գումար է վերցնում ինչ-որ գործ պատվիրատուի համար ցանկալի ելքով արդյունքի հասցնելու համար, արդյունքի հասնելու մեթոդներն էլ տարբեր են, դրանցից մեկն էլ այն է ինչ գրել եմ, ու եթե դու կարծում ես, որ նման բան չի լինում, ապա դու առողջ, ապահով ու բարեկեցիկ Հայաստանում ապրող մարդկանց խմբակից ես:

Որպեսզի սխալ տպավորություն չստեղծվի, ասեմ, որ այս մեթոդին բոլորովին էլ կողմ չեմ, ուղղակի ասել եմ այն ինչ լինում է:

Բայց, ես ընդունում եմ քո տեսակետը, չեմ կիսում, որովհետև կարծում եմ, որ հայցի բավարարման տոկոսները աննշան են, չնչին, գրեթե գոյություն չունեցող և Lem-ի ընկերոջ նյարդերը ափսոս են:

Ինչպես ասում է քո լավ ընկերներից մեկը, ավել-պակասի համար կներեք:

[_Հրաչ_]

Հրաչ, շատ սիրում եմ ցանկացած հարցի նկատմամբ դրական ու քաղաքակիրթ մոտեցումները, բայց հարցեր կան, որոնց առակայության դեպքում պետք է հաշվենկատության սահմանը չկորցնել: Հիմա Lem-ը ասում է.



Հասկանո՞ւմ ես, պարոնը թռած է: Դու իրեն դատարան ես ուղարկում: Հայցը կազմելու համար փաստաբանին պետք է՞ վճարել՝ պետք է: Հայցը դատական վարույթ մտցնելու համար պետք է՞ պետական վճար վճարել՝ պետք է: Դատարանը պատասխանողին ծանուցագիր պետք է՞ ուղարկի՝ իհարկե: Բա որ հասցե չկա ո՞ւր է ուղարկելու: Պատասխանողին գտնելու համար պետք է՞ դիմեն ոստիկանություն՝ պետք է: 4 ամիսը, գումարը, նյարդերը գնացին ու ոչ մի բան չփոխվել ու սա այնպես չի, որ ենթադրում եմ, եթե պատասխանողը չկա, հաստատ այդպես է լինելու: Լավ ինչի՞ միանգամից ոստիկանություն չեն դիմում: 10 օրվա մեջ կպարզվի ուր է, ինչ է, եթե Հայաստանում է բերման կենթարկեն տեղում ավելի արագ հարցերը կպարզվի, հետագա անելիքն էլ կուրվագծվի:


Ոստիկանությունը իհարկե կոնկրետ մարդ ծեծելու համար գումար չի վերցնում, բայց գումար է վերցնում ինչ-որ գործ պատվիրատուի համար ցանկալի ելքով արդյունքի հասցնելու համար, արդյունքի հասնելու մեթոդներն էլ տարբեր են, դրանցից մեկն էլ այն է ինչ գրել եմ, ու եթե դու կարծում ես, որ նման բան չի լինում, ապա դու առողջ, ապահով ու բարեկեցիկ Հայաստանում ապրող մարդկանց խմբակից ես:

Որպեսզի սխալ տպավորություն չստեղծվի, ասեմ, որ այս մեթոդին բոլորովին էլ կողմ չեմ, ուղղակի ասել եմ այն ինչ լինում է:

Բայց, ես ընդունում եմ քո տեսակետը, չեմ կիսում, որովհետև կարծում եմ, որ հայցի բավարարման տոկոսները աննշան են, չնչին, գրեթե գոյություն չունեցող և Lem-ի ընկերոջ նյարդերը ափսոս են:

Ինչպես ասում է քո լավ ընկերներից մեկը, ավել-պակասի համար կներեք:

Ես էլ սիրում եմ առողջ քննարկումներ:
Peace ջան, եթե ոստիկանության գործառույթների վերաբերյալ որոշ տեղեկություններ չունես, խնդրեմ, հարցրու, կպարզաբանենք: Ըստ էության, հասկանում եմ, որ դու տեղյակ չես, որ դատարանի հանձնարարականի հիման վրա անձին բերման է ենթարկում ու նրան հետախուզում հայտարարում ոստիկանությունը (ոստ. բաժինը), իսկ հաղորդում տալու դեպքում քրեական գործ հարուցում ու քննում է քննչական մարմինը, որը ոստիկանության բաժնի ստորաբաժանման մեջ չի մտնում, առանձին կառույց է, սակայն հենց ինքը՝ քննչական մարմինը նույն հետախուզում հայտարարելու մասին որոշման կատարումը նույնպես հանձնարարում է ոստիկանության բաժնին:

Այսինքն՝ հետախուզումը, մեղադրյալին (պատասխանողին) որոնելը և հայտնաբերումը բոլոր դեպքերում իրականացնում է ոստիկանությունը, դրա հանձնարարողը լինի դատարանը՝ քաղ. հայցի դեպքում, թե քննիչը՝ քր. գործի դեպքում: Փաստորեն, ստացվում է, որ քրեական գործի դեպքում տուժողը հաճախակի կկանչվի բաժին, ցուցմունք կտա, կմասնակցի այլ քննչական գործողությունների, կունենա ժամանակի մեծ կորուստ: Դատարանի դեպքում՝ մի հատ քաղ. հայցի գրում, հայցը դատարանում մուտք անել, որոնք ծախս են, բայց հայցվորի պահանջով կարող են գանձվել պատասխանողից (այսինքն՝ էլի նյութական կորուստ չստացանք):

Լավ, ընդունեցինք, որ պատասխանողը կորած ա, չենք գտնում, բայց քո ասած տրամադրությամբ՝ ոստիկանությանը տրված գումարն ավելի մեծ կարող է լինել, քան դատարանի ծախսերը Ի տարբերություն քեզ, Peace ջան (առանց նեղանալու, խնդրում եմ), որ օրենքից դուրս բաներ ես քարոզում, ես առաջարկում եմ օրինական ճանապարհներ:

Քո նշած պատմության մեջ ոստիկանությունը դատարանին էնքան չի սիրում, որ դրա հանձնարարականի հիման վրա մարդուն չի գտնում, բայց որ ոստիկանություն դիմեն, ծեծով է, մորթելով է, թե անարգելով, բայց անպայման կգտնի: Ծը Ինչի՞ է դա նման: Այդպես չի, գտնելիս գտնում է, չգտնելիս չի գտնում:

Էլի եմ ասում, վերանանք այն ամենից, թե ով ումից ինչ է վերցնում, տվյալ պարագայում, որ եթե ինչ-որ մեկը մեկ ուրիշից գումար վերցնի, բայց հետախուզվողն, ասենք, Պարագվայում լինի, գնալու է՝ բերի՞: Իհարկե ոչ: Ինտեպոլի խնդիր է: Փողն ի՞նչ կապ ունի: Որպեսզի անընդհատ կրկնություն չստացվի, արի պայմանավորվենք, որ «փողով մարդ բռնելու» հարցը հետո քննարկենք, միգուցե ավելի իրական պայմաններում, ոչ վիրտուալ, դա մի քիչ ուղղակի զրույցի թեմա է, ոչ իրավաբանական խորհրդի առարկա: Մենք այստեղ խոսում ենք փաստերից ու օրենքներից: Կարծում եմ, թեման հենց այդ նպատակով էլ ստեղծված է, այստեղ չենք քննարկում, թե անապահով երկրում ինչն ինչպես է կատարվում, քննարկում ենք, թե որ պարագայում ինչպիսի օրենքներ են գործում ու ինչպես: Օրենքով ծեծ ու «փողով մարդ բռնել» երևույթներ չեն ընդունվում: Եթե իրականում դու ինչ-որ նմանօրինակ վատ բաներ նկատել ես այդ առումով ու չես բարձրաձայնել, ապա ինչ-որ տեղ քո թերացումն է եղել ապօրինի երևույթների դեմ աչք փակելը և համապատասխան մարմիններ չդիմելը

Կրկնում էմ, հայցի դեպքում էլ, քրեական գործի դեպքում էլ գործում են նույն ապացույցները, երկու դեպքում էլ հաջողության հասնելու հավանականությունը նույնն է, այնքան էլ ճիշտ չի պնդումը, թե քաղ. հայցի դեպքում դրա բավարարման հնարավորության տոկոսն ավելի ցածր է, քան ոստիկանության քննության դեպքում: Չմոռանանք, որ ոստիկանությունը միատարր կառույց չէ, դրանում ներառված են բազմաբովանդակ ու որոշ դեպքերում բացարձակ տարաբնույթ գործառնություններ իրականացնող ծառայություններ:

Քեզ ու ինձնից շատ ավելի հոռետեսներից շատ կուզեմ, որ ապրենք իմ ու քո շատ երազելի ու ցանկալի ապահով Հայաստանում, բայց դա մեր քննարկման առարկա չէ այս թեմայում: Խնդրեմ, հարևան թեմաներում կարող ենք կիսվել կարծիքներով այդ թեմայով, բայց արի այստեղ խոսենք օրենքներից:

Հ. Գ. թեմայից դուրս: Ճիշտ է, շատ լավ կլիներ, որ բոլոր օրենքները գործեին այնպես, ինչպես ես ու դու կուզեինք, բայց (եթե մի քիչ ավելի իրական նայենք արդեն ) դա մեր ազգի համար արդեն կլիներ մի քիչ տարօրինակ, քանի որ ամեն ինչի շատը լավ չէ: Մի քիչ պայքարելու, մտածելու բան, այնուամենայնիվ պետք է կյանքում:

[Vaio]

Վարչական ակտի դեմ վերադաս վարչական մարմին բողոք ներկայացնելիս վերադաս վարչական մարմինը բողոքին (դիմում-բողոքին) պետք է պատասխանի 30 օրվա ընթացքում: Եթե 30 օրվա ընթացքում չի պատասխանում, ապա վարչական տույժ նշանակելու մասին որոշումը` վարչական ակտը, անվավեր է համարվում:
Որ օրենքով, որ հոդվածով է սա նախատեսվում?

ԴԱՀԿ - ի կողմից կատարողական որոշում պետք է կայացվի բացառապես դատարանի որոշման հիման վրա, թե վարչական մարմնի կողմից ԴԱՀԿ-ին ուղարկված նյութերը բավարար են` կատարողական որոշում կայացնելու համար?

[hixos]

Վարչական ակտի դեմ վերադաս վարչական մարմին բողոք ներկայացնելիս վերադաս վարչական մարմինը բողոքին (դիմում-բողոքին) պետք է պատասխանի 30 օրվա ընթացքում: Եթե 30 օրվա ընթացքում չի պատասխանում, ապա վարչական տույժ նշանակելու մասին որոշումը` վարչական ակտը, անվավեր է համարվում:
Որ օրենքով, որ հոդվածով է սա նախատեսվում?

ԴԱՀԿ - ի կողմից կատարողական որոշում պետք է կայացվի բացառապես դատարանի որոշման հիման վրա, թե վարչական մարմնի կողմից ԴԱՀԿ-ին ուղարկված նյութերը բավարար են` կատարողական որոշում կայացնելու համար?

"Վարչարարության հիմունքների և վարչական վարույթի մասին" ՀՀ օրենքի 48-րդ հոդված` http://www.arlis.am/DocumentView.aspx?DocID=87875: Բայց էս հոդվածի հետ մեծ հույսեր չպետքա կապել, որովհետև վճռաբեկ դատարանն արդեն զրոյիյա հավասարեցրել էս հոդվածի իմաստը, օրինակ կարող ես նայել այստեղ` http://www.arlis.am/DocumentView.aspx?DocID=55659:

Երկրորդ հարցի վերաբերյալ` հունվարի 1-ից արդեն բողոքարկման ժամկետն անցած վարչական ակտը նույնպես հիմք է կատարողական վարույթ հարուցելու համար:

[Գորտուկ]

խնդրում եմ օգնեք մի հարցով: Ինձ հարկավոր է օրենքից գլուխ հանող մեկը մի քանի հարց եմ ուզում տալ:
Ուրեմն 10 տարվա ամուսնական զույգ են , այդ ընթացքում ունեցել են 3 երեխաներ, բայց հայրը երեխանի մի օր որոշում է թողնել ու գնալ ու ուրիշ կին է ընտրում իր համար: Դատարանով բաժանվում են հայրը ալիմենտ է մուծում , երեխաները մոր հետ ապրում են իրենց հոր տանը: Ի դեպ այդ տան վրա գրանցված են կնոջ նախկին ամուսինը և նախկին տեգրը: Հիմա ասում են , որ կարող են դատարանով էնպես անել, որ իրենք դուրս գան այդ տանից: Ասացեք խնդրում են հնարավոր է էդպիսի բան , երբ 3 երեխաների մայր է, երեխաները երեքն ել անչափահաս և մնալու տեղ ուրիշ չկա: Մեկ էլ ասում են , որ պետք է այդ տունը վածառեն եղբայրներով: Ծանոթուհիս հուսահատ վիճակում է:Մեկ էլ ինչ կարող է անել ծանոթուհիս , որ այդպիսի բան չպատահի, կամ էլ եթե պատահի կարող է էնպես անի, որ գոնե այնտեղ որտեղ իրենք վարցով կապրեն դրա մուծումների կեսը ամուսինը անի: Ինչպե՞ս խորհուրդ կտաք ,որ վարվի

[_Հրաչ_]

Ըստ էության, նրանք երեքն էլ հանդիսանում են բաժնային սեփականատերեր, որոնցից յուրաքանչյուրն իրավունք ունի բնակարանից ստանալ իր մասնաբաժինը, փոխադարձ համաձայնության բացակայության դեպքում՝ դատական կարգով: Նշված հարաբերությունները կարգավորում են ՀՀ քաղաքացիական օրենսգրքի 197-րդ հոդվածով:

Հոդված 197. Բաժնային սեփականության ներքո գտնվող գույքը բաժանելը և դրանից բաժին առանձնացնելը

1. Բաժնային սեփականության ներքո գտնվող գույքը կարող է դրա մասնակիցների միջև բաժանվել նրանց համաձայնությամբ:
2. Բաժնային սեփականության մասնակիցն իրավունք ունի պահանջել առանձնացնելու իր բաժինն ընդհանուր գույքից:
3. Բաժնային սեփականության մասնակիցների միջև ընդհանուր գույքը բաժանելու կամ դրանից նրանցից մեկի բաժինն առանձնացնելու եղանակի և պայմանների մասին համաձայնության բացակայության դեպքում` բաժնային սեփականության մասնակիցն իրավունք ունի դատական կարգով պահանջել ընդհանուր գույքից բնեղենով առանձնացնելու իր բաժինը:
Եթե բաժինը բնեղենով առանձնացնելը չի թույլատրվում օրենքով կամ դա անհնար է առանց ընդհանուր սեփականության ներքո գտնվող գույքին անհամաչափ վնաս պատճառելու, առանձնացող սեփականատերը բաժնային սեփականության մյուս մասնակիցներից կարող է պահանջել վճարելու իր բաժնի արժեքը:
4. Սույն հոդվածի համաձայն, բաժնային սեփականության մասնակցին բնեղենով առանձնացվող գույքի անհամաչափությունը բաժնային սեփականության իրավունքում նրա բաժնին վերացվում է նրան համապատասխան դրամական գումար վճարելով կամ այլ փոխհատուցումով:
Բաժնային սեփականության մասնակցի բաժինը բնեղենով առանձնացնելու փոխարեն մյուս սեփականատերերը կարող են այդ մասնակցի համաձայնությամբ նրան փոխհատուցում վճարել: Այն դեպքերում, երբ սեփականատիրոջ բաժինն աննշան է, չի կարող իրապես առանձնացվել և ընդհանուր գույքի օգտագործման մեջ այդ սեփականատերն էական շահ չունի, դատարանը կարող է նաև այդ սեփականատիրոջ համաձայնության բացակայության դեպքում բաժնային սեփականության մյուս մասնակիցներին թույլատրել վճարելու փոխհատուցում:
5. Սույն հոդվածին համապատասխան` փոխհատուցումն ստանալու պահից սեփականատերը կորցնում է ընդհանուր գույքում բաժնի նկատմամբ իրավունքը:
6. Ընդհանուր գույքը բաժանելու կամ դրանից սույն հոդվածի 3-5-րդ կետերում սահմանված կանոններով բաժին առանձնացնելու ակնհայտ աննպատակահարմարության դեպքում դատարանն իրավունք ունի վճիռ կայացնել գույքը հրապարակային սակարկություններով վաճառելու մասին` ստացված գումարը հետագայում բաշխելով ընդհանուր սեփականության մասնակիցների միջև` նրանց բաժիններին համաչափ:

Իսկ վարձով բնակվելու դեպքում կինն օրենքից չբխող պահանջ (մասնավորապես, բնակարանի վարձ վճարելը) նախկին ամուսնուն չի կարող ներկայացնել: Ամուսինը պարտավոր է վճարել միայն ալիմենտը:

[insider]

Գրանցումը կապ չունի, բնակարանը վաճառելու իրավունք ունեն բնակարանի սեփականատերերը: Եթե սեփականատեր են ամուսինը ու իր եղբայրները, հանգիստ կարող են վաճառել: Իսկ եթե բնակարանից օգտվում են կինը և երեխաները ու նրանց օգտագործման իրավունքը ստացել է պետական գրանցում, դա արդեն ուրիշ հարց:

Հ.Գ. Չէի նկատել, որ զրուցարանում ա հարցը տրված: Կխնդրեի տեղափոխել համապատասխան թեմա:

Հա դա վատ է , խուրհուրդ է հարկավոր:

Շատ կարևոր է, թե ում է սեփականության իրավունքով պատկանում այդ բնակարանը: Եթե տան սեփականատերերը այլ մարդիկ են /կինն ու երեխաները չեն ու ինչքան հսկացա հենց այդպես էլ կա/, այդ թվում նրա նախկին ամուսինը /որի բաժինը այդ բնակարանում կարող է շատ չնչին լինել/, ապա օրենքը թույլ է տալիս նրանց ազատորեն օտարել իրենց սեփական բնակարանը: Եղբոր ամուսնալուծվելը, առավել ևս նրա կինն ու երեխաները մյուս եղբոր համար չեն կարող արգելք հանդիսանալ բնակարանը վաճառելու հարցում: Երեխաները դատարանի վճռով մոր խնամքին են: Ամուսինն էլ դատարանի վճռով ալիմենտ է վճարում: Էս բազային տվյալներով որևէ շանս չունեն, եթե այլ մանրամասներ չկան:

Իսկ այս գործում հազար ու մի նրբություններ կարող են լինել: Հազար ու մի բան կապ ունի: Եթե կինը սեփականատեր չէ կարևոր է իմանալ այդ բնակարանի ձեռք բերման հիմքերը /գնել են, սեփականաշնորհել են, ժառանգել են/ ու ժամանակը /համատեղ ամուսնության ընթացքում, թե առաջ, թե հետո/: Մի խոսքով տվյալ պարագայում միակ ճիշտ խորհուրդը կլինի այն, որ բանիմաց փաստաբան վարձեն, ով հմտացած է նաև ամուսնաընտանեկան և անչափահասների հարցերում և նրան ներկայացնեն իրենց ձեռք տակ եղած ողջ փաստաթղթերը:

[Գորտուկ]

Շատ կարևոր է, թե ում է սեփականության իրավունքով պատկանում այդ բնակարանը: Եթե տան սեփականատերերը այլ մարդիկ են /կինն ու երեխաները չեն ու ինչքան հսկացա հենց այդպես էլ կա/, այդ թվում նրա նախկին ամուսինը /որի բաժինը այդ բնակարանում կարող է շատ չնչին լինել/, ապա օրենքը թույլ է տալիս նրանց ազատորեն օտարել իրենց սեփական բնակարանը: Եղբոր ամուսնալուծվելը, առավել ևս նրա կինն ու երեխաները մյուս եղբոր համար չեն կարող արգելք հանդիսանալ բնակարանը վաճառելու հարցում: Երեխաները դատարանի վճռով մոր խնամքին են: Ամուսինն էլ դատարանի վճռով ալիմենտ է վճարում: Էս բազային տվյալներով որևէ շանս չունեն, եթե այլ մանրամասներ չկան:

Իսկ այս գործում հազար ու մի նրբություններ կարող են լինել: Հազար ու մի բան կապ ունի: Եթե կինը սեփականատեր չէ կարևոր է իմանալ այդ բնակարանի ձեռք բերման հիմքերը /գնել են, սեփականաշնորհել են, ժառանգել են/ ու ժամանակը /համատեղ ամուսնության ընթացքում, թե առաջ, թե հետո/: Մի խոսքով տվյալ պարագայում միակ ճիշտ խորհուրդը կլինի այն, որ բանիմաց փաստաբան վարձեն, ով հմտացած է նաև ամուսնաընտանեկան և անչափահասների հարցերում և նրան ներկայացնեն իրենց ձեռք տակ եղած ողջ փաստաթղթերը:

շնորհակալ եմ շատ