Վիոլետ Գրիգորյան

[Գալաթեա]

Վա՜յ, բայց ինչ ուզում ես, ասա, դա լավ գործ է: Վահան Իշխանյանն էլ շատ տաղանդավոր է: Ախր շատ մեծ արվեստով է նկարագրել: Մարկեսն էլ է շատ զզվելի տեսարաններ նկարագրել: Ո՞վ է այսօր ժխտում նրա տաղանդը:

Համամիտ եմ, որ անգամ արտաթորանքի մասին գրելիս կարելի է պոետիկ լինել: Բայց չեք կարծում, որ դա հենց արվում է էգոիզմի թելադրանքով, շուխուր հանելու, մարդկանց շոկի մեջ գցելու նպատակով? Չէ որ նա, եթե տաղանդավոր է, կարող է ընտրել ցանկացած թեմա և կենդանություն տալ դրան` զերծ մնալով էդ պսեվդոնատուրալիզմից: Իսկ գրականությունը չպետք է էգոիզմի տարրեր ունենա: Դա անձնական օրագիր չէ, որը միայն գրողն է ժամանակ առ ժամանակ թերթում: Ընթերցողի հետ կոնտակտ է պետք ստեղծել ոչ թե գրածի սկանդալայինության աստիճանով, այդ էջերում հանգրվանած հեղինակի իսկ էներգետիկայի շնորհիվ:

Լիովին համաձայն եմ, բայց նաև այդ բառերն օգտագործելով կարող ես «համ ու հոտ» տալ գրածիդ, եթե տաղանդավոր ես: Վիոլետը հենց այդ դեպքերից է: Երբ կարդում ես «Բնագիրը» կամ «Ինքնագիրը», բազմաթիվ գործեր ես տեսնում, որ զոռով մեջը հայհոյանքներ են ավելացված, բայց Վիոլետը շատ տաղանդավոր է: Ճիշտ է՝ երբեմն նա էլ է չարաշահում, բայց որովհետև ասելիք ունի, այդքան չի նկատվում չարաշահելը:

Խոսքս հենց այդ չարաշահումների մասին է Լավ կլինի` քիչ լինեն