Վիոլետ Գրիգորյան

[Տրիբուն]

էս էլ երիկամի քարի մասին ա: Նոր գրեցի:

ապեր, դու թաքնված տաղանդ ես
Դոկտորին դիմի, կարա առանձին դետալների պահով կոնսուլտացիա անի, որ բժշկական սխալներ թույլ չտաս բանաստեղծությունների մեջ
օրինակ էս վերջինի մեջ թերություն կա, դաժե իմ ոչ մասնագետ աչքով - քարիկը միզամուղ չի կարա լինի, կարա միզասուղ լինի

[Արիացի]

Դա կոչվում ա ժամանակակից, ազատ մտածելակերպի տեր գրողի գործ: Նայի

երկամի քարիկս
դու իմ անլուռ դարդիկս
միզամուղ դու քարիկս
բժիշկներին ծախսիկս
գիշերները ցավիկս
արյունաբուխ պրիստուպս
-----

ու տենց էլի:
էս էլ երիկամի քարի մասին ա: Նոր գրեցի:

Էլմո, թող էլի ժամանակակից ու ազատ լինեն: Թող գրեն ինչի մասին ուզում են, ես դեմ չեմ: Բայց կոնկրետ սա քո ասած գործերի շարքին չի դասվում: Չնայած արդեն կասկածում եմ, թե ժամանակակից գործի տակ ինչ ա հասկացվում:

[Գալաթեա]

լավա խաբար չեմ:
Հարցը էն չի, որ սա սենց ասած համարձակ գործա: Հարցը էն ա, որ ամեն մի գործ պետք ա իրա մեջ իմաստ պարունակի: Ես դեմ չեմ էրոտիկ բանաստեղծություններին, ես դեմ եմ, երբ էս տեսքի անիմաստությունը կոչվում ա բանաստեղծություն: Վիսոցկին մի անգամ ասել ա. <<Շատերը կարծում են, թե բանաստեղծությունը էն ա, որ ամեն տողի վերջին վանկերը համընկնում են: Բայց էդ դեպքում ցանկացած մարդ կարող է վերցնել ցանկացած լեզվի հանգավորման բառարան ու ինչքան ուզի բանաստեղծություն գրի: Մինչդեռ բանաստեղծությունը պետք է նախ և առաջ ինչ-որ իմաստ արտահայտի>>: Կոնկրետ էս բառերի կույտը ինձ բանաստեղծություն չի հիշեցնում: Կան մի շարք գործեր, որոնք ընդհանրապես հանգավորում չունեն, բայց կարդում ես մեծ բավականությամբ: Իսկ ես մեկը ընդհանրապես, ոնց որ
Միշիկ, միշիկ,
Արեց չիշիկ:
Ոչ մի բանով սրանից չի տարբերվում:

Սասուն ջան, էդ չիշիկի մասին որ գրել ես, տանում ես "Ինքնագիր" ամսագրին ես հանձնում, ասում ես, որ զուգարանում ա ծնվել էդ գործը:

Նաղդ տպող են:

[Մարկիզ]

լավա խաբար չեմ:
Հարցը էն չի, որ սա սենց ասած համարձակ գործա: Հարցը էն ա, որ ամեն մի գործ պետք ա իրա մեջ իմաստ պարունակի: Ես դեմ չեմ էրոտիկ բանաստեղծություններին, ես դեմ եմ, երբ էս տեսքի անիմաստությունը կոչվում ա բանաստեղծություն: Վիսոցկին մի անգամ ասել ա. <<Շատերը կարծում են, թե բանաստեղծությունը էն ա, որ ամեն տողի վերջին վանկերը համընկնում են: Բայց էդ դեպքում ցանկացած մարդ կարող է վերցնել ցանկացած լեզվի հանգավորման բառարան ու ինչքան ուզի բանաստեղծություն գրի: Մինչդեռ բանաստեղծությունը պետք է նախ և առաջ ինչ-որ իմաստ արտահայտի>>: Կոնկրետ էս բառերի կույտը ինձ բանաստեղծություն չի հիշեցնում: Կան մի շարք գործեր, որոնք ընդհանրապես հանգավորում չունեն, բայց կարդում ես մեծ բավականությամբ: Իսկ ես մեկը ընդհանրապես, ոնց որ
Միշիկ, միշիկ,
Արեց չիշիկ:
Ոչ մի բանով սրանից չի տարբերվում:

Արիացի ջան, դու Միխայիլի մեկանգամյա միզելու պրոցեսը համեմատության մեջ ես դնում ծլիկի ողջ ֆիզիլոգիան, նրա բոլոր ֆունկցիաները, անատոմիական տեղագրությունը, նրա մատույցներում տարբեր իրավիճակներում սանիտարական վիճակը և այդ ամենի հմայքը նկարագրող բանաստեղծության հետ… Չեղավ…

[Արիացի]

Սասուն ջան, էդ չիշիկի մասին որ գրել ես, տանում ես "Ինքնագիր" ամսագրին ես հանձնում, ասում ես, որ զուգարանում ա ծնվել էդ գործը:

Նաղդ տպող են:

Լիլ ջան, նաղդ կտանեի, բայց ափսոս հեղինակային իրավունքները ինձ չեն պատկանում:

[Գալաթեա]

Լիլ ջան, նաղդ կտանեի, բայց ափսոս հեղինակային իրավունքները ինձ չեն պատկանում:

Դե լավ..ոչինչ:
Մի օր Վիոլետը կգրի:
Ծլիկից ու պցիկից հետո իսկական "Աշնան մշուշում շշուկ ու շրշյուն" կլինի:

[Լեո]

Տաղ անաւարտ` ի վերայ կլիտորիսոյ
(վասն հանդէսի «Ինքնագրոյ»)

Ծլի, ծլի, ծլիկս,
պստըլիկ խլւլիկս,
ձայնազուրկ ու թլիկս,
անլեզու ծլւլիկս,
գեղագանգուր ցլիկս,
ամենակուլ բկլիկս,
վարդաշրթունք պցիկս,
անլուսամուտ խցիկս,
թոթովխօս ճտպտիկս,
խորոտիկ վտվտիկս,
ջրիկ ու կչկչիկս,
գլուխգովան փչիկս,
չար, խաղացկուն բալիկս,
մշտականգուն ֆալիկս,
խարտիշածամ փափլիկս,
գլխիդ տուած բամփլիկս,
ծափ-ծափիկ ափլփիկս,
տափը մտած խաբլիկս,
մերթ անթրաշ ու մերթ էլ
բմբըլահան սափրիկս,
սափրագլուխ տափլիկս,
անբարբառ շրթունքիկս,
վարդավառ վարդշունչիկս,
հարսնաբար լուռ-մունջիկս,
ներս գցող ու դնջիկս,
սիրտը դող տրտունջիկս,
ճոխ պուճախ ու քունջիկս,
խունջիկ-մունջիկ փունջիկս,
սարի լալայ, սմբուլս,
բաղի բալայ, բլբուլս,
ճնճուղի թեւ, թռիկս,
հեւիհեւ թռվռիկս,
սասնա խեւ ու ծռիկս,
բազմաձեւ դեւ, ֆռիկս,
վառման հնոց փռիկս,
անմար բոց ու ժրիկս,
ճռճռան ու ճռիկս,
աղունիկ աղուորիկս,
սրտիկդ դաղւորիկս,
քաջ զավակ, Տալւորիկս,
կարմրատոտիկ լորիկս,
լորիկս, պլորիկս...

Ես գրգռվեցի

[Լուսաբեր]

Կարդալուց եսասերությունա զգացվում, ջոկել ե՞ք
Ինչ ասում Չի ասում լրիվ Ս-երով

[Լեո]

Կարդալուց եսասերությունա զգացվում, ջոկել ե՞ք
Ինչ ասում Չի ասում լրիվ Ս-երով

Չէ, չէի ասեի, որ եսասիրությունից ելնելով ա ս-եր շատ օգտագրոծում: Ուղղակի ինքը »բանաստեղծությունում» նկարագրում ա իր համապատասխան օրգանը:
Առանց տեսնելու, արդեն լրիվ պատկերացում կազմել եմ

[Ուլուանա]

Մարկիզ, կներես, էդ մեկն աչքիցս վրիպել էր, ինչպես նաև մի երկու ուրիշ գրառումներ։ Արդեն ջնջեցի։

Մոդերատորական։ Եկել եմ հիշեցնելու, որ թեման ոչ թե կարմիր խնձորի ավանդույթն ու հայ աղջիկների բարոյականության նորմերը, այլ Վիոլետ Գրիգորյանի ստեղծագործությունները քննարկելու համար է։

[Ուրվական]

Ա, դե, ինչքան ասի չգրեմ, չեղավ, էս տխմարության մասին էս ինչ եք խոսում էս քանի էջ ա... ես հասարակ ընթերցող եմ, կարդում եմ էս գրածը, ոչ մի դրական տպավորություն, ոչ մի էմոցիա՝ ոչ դրական, ոչ բացասական չի առաջանում: Տպավորությունն այնպիսին է, որ հեղինակը սեռական անբավարարվածությամբ է տառապում կամ որոշակի շեղումներ ունի: Գրում ա, թող գրի, դեմոկրատիա ա, ով ինչ ուզում, գրում ա, էլ ինչ եք էսքան քննարկում: Գնացեք Սևակ, Չարենց ու Թումանյան կարդացեք, կամ թեկուզ մեր Ծովի գրածները, ինչի հետևից եք ընկել, մի հատ էլ քննարկում եք: Վիոլետ Գրիգորյան... էդ ո՞վ ա, արա, է, մի հատ էլ ժամանակակից հայ գրականություն թեմայում իրա անունով թեմա կա: Դե որ էս ա մեր ժամանակակից գրականությունը, ասեք իջնեմ 15 համարը նստեմ, ուղիղ տանում ա հաղթանակի կամուրջ...

[Rhayader]

Հա բայց "ձոն ծլիկին" համարձակության դրսևորում չի էլի:
Ծլիկի եղածն ի՞նչ ա, որ մի հատ էլ դրան նվիրված բանաստեղծություն լինի: Հիմա որ կույր աղիքի մասին էլ գրեմ, կդառնա, որ համարձակ ե՞մ:

Դե, եթե կա տաբու, ապա նրա վրայով անցնելը հաստատ համարձակություն է: Ինչ վերաբերում է այս «զգործն արժանահիշատակոյ»-ին, ապա, կարծում եմ, այն պարոդիա է՛ քչիգ մ՛ախմախ պարոդիա:
Ասենք՝ ես հակված եմ կարծել, որ Ներսես անշնորհալու ախմախ կրոնական ձոներին նույն չափի ախմախ պարոդիա գրելը բավականին ախմախ ու անիմաստ զբաղմունք է: Ըստ այդմ, ժամանակ չեմ վատնում:
Բայց «ծլիկին» կամ «ուղիղ աղիքին» գրված ձոները հաստատ ավելի վատը չեն, քան էս ֆորումի մի քանի անդամներինը, մասնավորապես՝ ոմն «Հասմիկ Դալլաքյանինը»:
Ինձ ծլիկով չես զարմացնի՝ դրանով էլ այս գործն իմ համար կորցնում է իր հետաքրքրությունը: Բայց լիքը ինֆանտիլներ, այստեղ էլ, անուններ չտամ, շոկի մեջ են ընկնում, ուշաթափվում, արմունկներ են կրծում, անուն են կպցնում և այլն:
Անձամբ ես ավելի լավ է տասներկումատնյա աղիի խոցիս մասին գրեմ՝ այնքան հարազատ է դարձել, քան «օ իմ միակ սեր, որին սպասել եմ ողջ կյանքս իմ արքայազն սպիտակ ձիով ու դորջարով որ ինձ սերվանտը կդնես որ վրես խազ չընկնի»-ի մասին:
Կարծիք լսեցի՝ «քույրերիս թույլ չեմ տա կարդան» և այլն: Բա պարզ է, եթե եղբայրը քրոջը պիտի թույլ տա կամ չտա, չոքերը կթուլանան, եթե կինը կարող է նման բան գրել, ու նրան չեն կարող արգելել՝ հերիք չի, ոչ մի կերպ չեն կարող նաև գցել «հասարակության տականքների» կատեգորիան, որովհետև այդ մարդն, այդքանով հանդերձ, լրիվ նորմալ կյանքով է ապրում:
Ասում եմ, նման «ծլիկոֆիլական» գործերն էլ են պետք՝ դրանք իմ զենքն են ցենզուրայի մեջ:
Պրելյուդիաս սկսեմ նրանից, որ շատ հիշաչար մարդ եմ: Մի անգամ ակումբում բանաստեղծություն դրեցի, որի մեջ կար «մաստուրբացիա» բառը: Չասենք ով, ինձ քառասուն թե յոթանասուն ինֆրեքշն արեց՝ էն էլ դա «պիղատոսյան մտրակներ էին», որ ավելի խիստ մարդիկ ինձ «չխաչեն»: Ինչպես վերոհիշյալ օրինակում, դա ինձ քիչ օգնեց
Բայց հիմա ես արդեն կարող եմ նման բաների մասին չմտածել, մասամբ նաև Վիոլետ Գրիգորյանի շնորհիվ՝ նրա գործի քննարկումն այստեղ արդեն ինձ պաշտպանում է ցենզորների գրոհներից:

[Elmo]

Լավ էլի : Հալա ինձ բացատրի էս «բանաստեղծությունը» ի՞նչ ա նշանակում ու ինչի՞ համար ա գրված:

մերին շռում էր պոդյեզդում ուուուհու
մերին դնում էր արեւային ակնոց
մերին ուտում էր խնձոր կարմիր
բայց կառլսոնը չէր վերադառնում

Ինքնագիր օրգ -ից եմ կարդացել:

[Լեո]

Լավ էլի : Հալա ինձ բացատրի էս «բանաստեղծությունը» ի՞նչ ա նշանակում ու ինչի՞ համար ա գրված:

Ինքնագիր օրգ -ից եմ կարդացել:

Էս հաստատ «ուռած» ժամանակ ա գրել

[Elmo]

Էս հաստատ «ուռած» ժամանակ ա գրել

Վիոլետը չի գրել: Բայց նույն ոճն ա: Օրինակի համար եմ բերել, որ ոճից հասկացողները մեկնաբանեն: