Իհարկե չկային, բայց այդ պայմանը կար ու բոլորս գիտեինք, չէ՞:
Սերժն ըստ էության վերջին օրերին ընդամենը դերասանություն է անում, երբ ասում է, որ տեսել է որ այդ նախապայմանն են առաջ քաշում, հանել է: Անգամ ես գիտեի այդ նախապայմանի գոյությունը, Սերժը, բանակցություններ վարողը չգիտե՞ր:
Այդ մասին գիտեին ԱՄՆ-ն, Եվրոպան, ՌԴ-ն:
Բոլորն էլ գիտեին:
Ի՞նչ անենք, որ թղթի վրա գրված չէր: Մենակ էդ էր մնում պակաս, որ թղթի վրա գրեին: Էդ դեպքում ժողովրդին ո՞նց էին խաբելու:
Իսկ հիմա ի՞նչ է տեղի ունեցել: Ոչինչ:
Ինչպես պրոցեսը սառեցված էր, նույն կերպ շարունակում է սառեցված լիներ, ընդամենը էդ սառեցման մասին (սառեցում, որի մասին էլ բոլորս գիտեինք) պաշտոնական գրություն է հայտնվել, պեչատով, ստորագրությամբ և այլն: Այդ թղթի կտորից բացի ոչինչ չի փոխվել:
Նաենք ռեակցիաները. Թուրքիան հանգիստ է վերաբերվում: Եվրոպան հանգիստ է վերաբերվում: ԱՄՆ-ն հանգիստ է վերաբերվում: ՌԴ-ն հանգիստ է վերաբերվում:
Պրոցես, որի համար այդքան ջանք ու եռանդ են թափել եթե հանկարծ ու փոզմիշ ա լինում, կարծում ես սենց հանգի՞ստ կլինեին: Իհարկե ոչ:
Ուրեմն իրականում ոչինչ էլ չի կասեցվել:
Ավելին, նախապայմանն ենք սկսել իրականացրել: Վստահ եմ, որ կարճ ժամանակ անց «կհայտնաբերեք», որ ԼՂ հարցի կարգավորումը խիստ ակտիվանում է: Իսկ դա հենց նախապայմանն է:
Գիտե՞ս: Ես հիմա վախենում եմ:
Վախենում եմ հասարակությունից:
Որտև մի տեսակ զգոնությունը կորցնելու պրոցես եմ տեսնում:
Կրկնում եմ, ոչ մի բան բացարձակապես չի փոխվել, ոչ մի լուրջ քայլ չի արվել, բայց բոլորը գոհ են ու հանգիստ, կարծում են, թե մենք դիրքեր ենք ուժեղացրել:
Ու եթե ես ճիշտ եմ, այս զգոնությունը կորցրած հասարակությունը լուրջ մարտահրավերների դեմն առնելու ռեսուրս չի ունենա:
Սերժը հաղթել է ժողովրդին, մի ակնթարթում լարվածությունը պարպել է, ամբողջովին: Սարսափելի շարունակություն կարող է լինել:
Էջանիշներ