Իսկ ինձ թվում է, թե Թուրքիան Ադրբեջանին մի բան է ասում, իսկ երբ նստում է Հայաստանի հետ գաղտնի բանակցությունների, լրիվ ուրիշ բան է քննարկվում: Համենայն դեպս, Թուրքիան էլ հիմա մի քանի կողմից մեծ ճնշման տակ է, չես նախանձի, հետևաբար բացառված չեն որոշակի ադրբեջանամետ կեղծ մանյովրները:
Կարճ ասած` չեմ կարծում, որ ողջ ճշմարտությունը հենց Ադրբեջանում կատարած հայտարարությունն է:
Քա′յլ առաջ, անունն է քո Զինվոր,
Եվ սա է կյանքը նոր, ապրի′ր այն արժանի:
Քա′յլ առաջ, անունն է քո Զինվոր,
Քո ձեռքերում այսօր Երկիրն է հայրենի:
Ճիշտն ասած ինձ ոչ էլ հետաքրքրում է ինչ է գրված… այն որ այս ամբողջ հայ-թուրքական սիրավեպի մեջ ամենահետաքրքրվածը սերժն է, արդեն շատ բանի մասին է խոսում… թե ինչպիսի զիջումների է գնում, միայն ինքը գիտի ուրիշ ոչ ոք, բառացիորեն… Ի՞նչ ես կարծում Տատ ջան, թուրքերը կհամաձայնվե՞ն առանց նախապայմանի սահմանը բացել… եթե այո ապա ինչու՞… դու լինեիր թուրքի տեղը կհամաձայնվեիր… Հայաստանը այսքան թույլ երբեք չի եղել ու հիմա ճիշտ ժամանակն է մեր "կոկորդից" բռնել… ոչ մի նախագահ, եթե չունի ժողովրդի մանդատ, իրավունք չունի ժողովրդի անունից խոսել, առավել ևս պայմանագիր ստորագրել, այն էլ այսպիսի զգայուն խնդրի շուրջ… սխալ ե՞մ ասում ՏատՏատ-ի խոսքերից
Պանդուխտ (14.05.2009)
մէջբերում Արա Պապեան 4.մայիս.2009
Կրկին Թուրքիայի կողմից Հայաստանի ապաշրջափակման
և Կարսի պայմանագրի հետևանքների հնարավոր ճանաչման մասին
Վերջին շրջանում թուրքական լրատվամիջոցները հետևողականորեն լուրեր են տարածում
Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունների կողմից Կարսի պայմանագրի ճանաչման
կամ նախկին սովետա-թուրքական սահմանի հայաստանյան հատվածը որպես հայ-թուրքական
սահման ճանաչելու վերաբերյալ: Ներկայումս Ախուրյան և Արաքս գետերով անցնող
բաժանարար գիծը չունի հայ-թուրքական պետական սահմանի կարգավիճակ, քանի որ չկա
դրա վերաբերյալ որևէ օրինականորեն ուժի մեջ մտած և գործող միջազգային պայմանագիր:
Ենթադրենք, շեշտում եմ ենթադրենք, Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունները
այս կամ այն ձևակերպմամբ ներկայումս de facto բաժանարար գծին տալիս են de jure
միջպետական սահմանի կարգավիճակ: Ինչքանո՞վ այն կլինի օրինական՝ միջազգային
իրավունքի և սահմանադրական իրավունքի տեսանկյուններից:
Հայ-թուրքական սահմանը, բնականաբար նկատի ունեմ Հայաստանի Հանրապետության և
Թուրքիայի Հանրապետության միջև գոյություն ունեցող միակ de jure սահմանը, այսինքն՝
վիլսոնյան սահմանը, չի հաստատվել երկկողմ պայմանագրով, որպեսզի հնարավոր լիներ այն
բեկանել կամ փոփոխության ենթարկել միայն երկու կողմերի համաձայնությամբ: Հայ-թուրքա-
կան սահմանը կայացել է օրինապես ուժի մեջ մտած իրավարար վճռով (arbitral award), որը
պարտադիր իրավական որոշում է ավելի քան մի քանի տասնյակ երկրների համար, այդ թվում
նաև Հայաստանի Հանրապետության և Թուրքիայի Հանրապետության համար: Այսինքն,
վիլսոնյան իրավարար վճիռը, որն անշրջելիորեն ուժի մեջ է մտել 1920թ. նոյեմբերի 22-ին, ոչ
միայն ճանաչում է Հայաստանի Հանրապետության իրավունքներն ու տիտղոսը որոշակի
տարածքի վրա, այլև Հայաստանի Հանրապետության համար ստեղծում է ստանձնած
միաջազգային հանձնառություններին հավատարիմ մնալու անսակարկ պարտավորություն:
Տվյալ իրավարար վճռի անբեկանելիության ամենավառ վկայությունը ԱՄՆ Սենատի կողմից
1927թ. հունվարի 18-ին ԱՄՆ-ի և Թուքիայի de facto իշխանության միջև 1923թ. օգոստոսի 6-ին
կնքված պայմանագրի մերժումն էր, քանի որ հավանությունը կհակասեր ԱՄՆ-ի արդեն իսկ
ստնաձնած պարտավորություններին, որոնք բխում էին իրավարար վճռից:
Հետևաբար Հայաստանի Հանրապետության իշխանությունները որևէ ձևակերպմամբ չեն
կարող օրինապես ճանաչել Կարսի պայմանագրի հետևանքով առաջացած իրավիճակը,
քանի որ նման քայլը կհակասի ՀՀ միջազգային պարտավորություններին:
Կարսի պայմանագրի հետևանքների ճանաչումը, չեմ ասում Կարսի պայմանագրի, քանի
որ այն ստորագրման իսկ օրից անօրինական էր, կլինի նաև Հայաստանի Հանրապետության
գործող սահմանադրության ոտնահարում: Ըստ ՀՀ սահմանադրության 49-դ հոդվածի
ՙՀանրապետության նախագահը Հայաստանի Հանրապետության անկախության,
տարածքային ամբողջականության և անվտանգության երաշխավորն է՚: Այսինքն, քեմալա-
բոլշևիկյան անօրինական գործարքի ճանաչումը և օրինականացման փորձը կհանգեցնի
Հայաստանի Հանրապետության տարածքային ամբողջականության խախտման, քանի որ
անկախ այն բանից, որ Թուրքիան 1920թ.-ից ի վեր բռնազավթել է de jure Հայաստանի
Հանրապետությանը պատկանող տարածքի մի զգալի մասը, այնուհանդերձ բռնազավթումը
չի կարող հիմք լինել որևէ տարածքի օրինական իրավատիրության համար, առավել ևս
հանգեցնել տվյալ տարածքի տիտղոսի փոխանցմանը:
Արա Պապյան,
«Մոդուս վիվենդիե հասարակագիտական հետազոտությունների կենտրոնի ղեկավար,
4 մայիսի 2009թ.
Նա լոք մի բառ ինձ շշնջաց, այնպէս կիսատ ու սիրտը կախ, ես շրջւեցի, բայց նա չկար
http://lav-tgha.izfree.com
Tig (25.05.2009)
ԱՆՎՆԱՍ ԶԲԱՂՄՈՒՆՔ
Երեկ Սերժ Սարգսյանը լրագրողներին հորդորել է չտրվել լրատվամիջոցների սադրանքներին եւ չմիացնել Լեռնային Ղարաբաղին եւ հայ-թուրքական հարաբերություններին առնչվող հարցերը, ապա հայտարարել է, թե ինքը պահպանում է լավատեսությունը:
«ՉԻ» - Բանից պարզվում է` Ղարաբաղի հարցն ու հայ-թուրքական հարաբերություններն իրար կապելը լրատվամիջոցների սադրանքն է, եւ ուրիշ ոչինչ: Երեւի Ռեջեբ Թայիբ Էրդողանը ոչ թե Թուրքիայի վարչապետն է, այլ թուրքական «դեղին մամուլի» աշխատակից, որն օրումեջ սադրում է, թե «մինչեւ Ղարաբաղի օկուպացիային վերջ չտրվի, հայ-թուրքական սահմանը չի բացվի»: Կամ էլ` նա այդպիսի բան չի հայտարարում, լրատվամիջոցներն են հորինում:
Ինչ վերաբերում է Սերժ Սարգսյանի լավատեսությանը, ապա դրանից առանձնապես վնաս չկա, ինչքան ուզում է` թող լավատես լինի: Այլ հարց է, որ օգուտ էլ չկա, բայց համաձայնվեք` եթե Սերժ Սարգսյանը զբաղվում է մի բանով, որը Հայաստանին վնաս չի տալու, դա արդեն մեծ հաջողություն է: Եթե, իհարկե, լավատեսությունն այնքան հեռուն չգնա, որ առանց երկար- բարակ մտածելու որեւէ փաստաթուղթ ստորագրի:
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Mephistopheles (26.05.2009), Rammer (26.05.2009)
Խնդրում եմ հնարավորության դեպքում նայել այս վիդեոն: Ավելի պատկերավոր ու զավեշտով հնարավոր չէ նկարագրել մեր վիճակը:
էսպես չի մնա
davidus (17.07.2009), Mephistopheles (20.06.2009)
Հարցազրույց «Արարատ» ռազմավարագիտական կենտրոնի տնօրեն, քաղ. գիտ. դոկտոր ԱՐՄԵՆ ԱՅՎԱԶՅԱՆԻ հետ
-Հայ-թուրքական հարաբերություններն այս պահին ինչպե՞ս եք գնահատում:
-Այսօր հայ-թուրքական հարաբերությունները գտնվում են նույն վիճակում, ինչ վերջին 18 տարիների ընթացքում: Ես բազմիցս իմ հոդվածներում, ելույթներում նշել եմ, որ հայ-թուրքական հարաբերություններ չկան, կա հակամարտություն: Եթե խնդիրն այդպես ձևակերպենք` հայ-թուրքական հակամարտությունը, իրավիճակը շատ ավելի հասկանալի կլինի: Հակամարտությունը ոչ միայն պատմական, այլև ներկա խորքային իրողություն է: Հակամարտության սկզբնաղբյուրը Թուրքիայի նպատակն է` ոչնչացնել Հայաստանը: Սա հենց այն հիմնական խնդիրն է, որ մեր քաղաքական վերնախավն անկախության հաստատումից ի վեր չի ուզում տեսնել և աչքերը փակում է դրանից բխող` Հայաստանի և հայության դեմ իրականացվող տասնյակ թշնամական գործողությունների վրա: Արդեն 18 տարի Թուրքիայի այդ գործողություններն անպատասխան են մնում: Սերժ Սարգսյանը ժառանգել է Լևոն Տեր-Պետրոսյանի, Ռոբերտ Քոչարյանի արտաքին քաղաքականության սխալ ուղղություններն ու տրամաբանությունը, որոնք այսօր բերում են ՀՀ ամբողջ արտաքին քաղաքականության կրախին: Մինչ այժմ խնդիրները պարզապես կուտակվում էին, իսկ այսօր արդեն եկել է երկարամյա սխալ քաղաքականության և անգործության պտուղները քաղելու ժամանակը Հայաստանի արտաքին քաղաքականության պարտություններն ակնհայտ են:
-Ինչո՞վ կհիմնավորեք Ձեր ասածը:
-Ղարաբաղյան բանակցություններում Ադրբեջանի դիրքորոշումն է՛լ ավելի կարծրանալու և ուղղակի լկտիանալու փաստով, ՄԱԿ-ի Գլխավոր ասամբլեայում Հայաստանին օկուպանտ անվանող փաստաթղթով, Թուրքիայի առաջադրած նախապայմանների մի մասի ընդունմամբ, այդ թվում՝ հայ-թուրքական պատմաբանների հանձնաժողով ստեղծելուն ՀՀ կապիտուլյանտական համաձայնությամբ, ապրիլի 24-ի նախօրեին հայ ժողովրդի թիկունքում թուրքերի հետ ստորագրված ստորացուցիչ «ճանապարհային քարտեզ»-ով, Հայաստանի բռնազավթված արևմտյան մասը մոռացության մատնելու ՀՀ բարձրագույն պաշտոնյաների փորձերով, ՀՀ կառավարության՝ Թուրքիային ուղղված հայկական նոր ԱԷԿ-ի բաժնետեր դառնալու անհեթեթության աստիճանի վտանգավոր առաջարկությամբ, տեղեկատվական պաշտպանության դաշտում ՀՀ լիակատար կաթվածահարությամբ… Կարելի է այս ցանկը շարունակել մասնակի բազմաթիվ դեպքերով։ Օրինակ, Իսլամական համաժողով կազմակերպության վերջին որոշման մեջ կա Խոջալուի դեպքերն իրենց երկրների դասագրքերում ընդգրկելու մի կետ: Ինչո՞ւ այդպես ստացվեց: Որովհետև մեր դիվանագիտական կառույցները ոչ միայն վատ են աշխատում, այլև շատ դեպքերում չեն էլ աշխատում, չեն էլ հակադարձում այն բոլոր հակահայաստանյան ու հակահայկական գործողություններին, որ չափազանց ակտիվորեն մեր դեմ իրականացվում են: Այս մասին խոսել և նախազգուշացրել ենք տարիներ շարունակ: Կամ` ֆուտբոլային դիվանագիտությունը: Լևոն Տեր-Պետրոսյանի, Ռոբերտ Քոչարյանի և իրենց արտաքին գործերի նախարարների քաղաքականության բոլոր սնանկ կողմերը եկան ու վարդի պես բացվեցին ֆուտբոլային դիվանագիտության մեջ: Երեք նախագահների` Թուրքիայի նկատմամբ վարած քաղաքականության մեջ չնչին տարբերություններ կան։ Եթե Ռոբերտ Քոչարյանը եկավ ու ասաց` արտաքին քաղաքականության մեջ ես մտցնում եմ ցեղասպանության ճանաչումը, դա ընդամենը կոսմետիկ քայլ էր, որովհետև խնդիրն ամենևին ցեղասպանության ճանաչումը չէ, այլ Հայկական հարցը, Հայաստան պետության անվտանգության համար անհրաժեշտ տարածքային ու քաղաքական երաշխիքների ապահովումը: Թուրքիայի հետ հարաբերություններում այս տարածքային խնդիրը մնացել է անտեսված ՀՀ բոլոր իշխանությունների կողմից: Ֆուտբոլային դիվանագիտությունը կառուցված էր օդի վրա, մեռելածին էր, վերջին մեկ տարվա ընթացքում ես բազմիցս եմ հանդես եկել վերլուծություններով և նախազգուշացումներով, որ դա միայն վնասելու է Հայաստանին: Ի՞նչ ունենք այսօր: Արդեն մեծ կորուստներ:
-Որո՞նք են այդ կորուստները:
-Առաջին` ցեղասպանության ճանաչման գործընթացի կասեցումը միջազգային ասպարեզում։ Միջազգային հանրությունն ասում է` «Հայաստանը և Թուրքիան վարում են արդյունավետ բանակցություններ և պետք չէ խանգարել». այս պատրանքը Թուրքիան հաջողությամբ ներարկել է ամբողջ աշխարհին: Երկրորդ` Թուրքիան փորձում է ագրեսիվ կերպով մտնել արցախյան հիմնախնդրի կարգավորման բանակցությունների մեջ` որպես միջնորդ, իսկ Հայաստանն էլ օժանդակեց Թուրքիային՝ մասնակցելով Հայաստան-Թուրքիա-Ադրբեջան եռակողմ ձևաչափով հանդիպումներին: Իսկ ինչի՞ մասին պիտի իրար հետ խոսեին երեք նախագահները և արտգործնախարարները, եթե ոչ Ղարաբաղի։ Եղանակի՞: Ինչպե՞ս կարելի էր գնալ նման հանդիպումների, երբ երկու դաշնակից պետությունները՝ Ադրբեջանն ու Թուրքիան, ունեն միևնույն նպատակը՝ բռնազավթել Արցախը, որի մասին շատ պարզ արտահայտվել են միշտ: Երրորդ` Թուրքիայի կառավարությունն այսօր արդեն հանդգնում է հայտարարել` «Մենք պիտի հասնենք նրան, որ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդը Հայաստանը ճանաչի որպես օկուպանտ պետություն»: Մինչև այսօր Հայաստանը չի համարձակվել միջազգային ասպարեզում Թուրքիային մեղադրանք ներկայացնել, որ իրավունք չունի խոսելու օկուպացիայի մասին, որովհետև ինքն է իսկական օկուպանտը, որը բռնազավթել է Արևմտյան Հայաստանը, այն էլ վայրագորեն` ցեղասպանության միջոցով: Նույն քաղաքականությունն էլ շարունակում է տեղեկատվական դաշտում` իրականացնելով բազմալեզու հակահայկական քարոզչություն, կեղծելով հայոց պատմությունն ու մշակույթը։ Այժմ արդեն թուրքերն արևելահայերենով հեռուստահաղորդումներ են սկսել հեռարձակել, ընդ որում` Հայաստանի համաձայնությամբ. անցյալ տարվա աշնանը Հանրային հեռուստատեսության տնօրեն Ալեքսան Հարությունյանը թուրքական TRT հեռուստառադիոըկերության հետ Անկարայում մի պայմանագիր կնքեց, որի բովանդակությունը մինչև այսօր չենք տեսել, թեպետ բազմիցս եմ կոչ արել հրապարակել այն: Վերջերս էլ ասուլիսում նախագահի աշխատակազմին կից ստեղծված տեղեկատվական նոր կառույցի ղեկավարին հարցնում են` ինչպե՞ս եք վերաբերվում թուրքական այդ նախաձեռնությանը, նա էլ պատասխանում է` դրական, եթե պիտի օբյեկտիվ տեղեկատվություն հեռարձակվի: Ո՞Ւմ ենք խաբում, մի՞թե պարզ չէ, որ թուրքերի տեղեկատվությունը լինելու է ոչ օբյեկտիվ: Վերջապես` «ճանապարհային քարտեզը»: Ինչո՞ւ մինչև այսօր այն չի հրապարակվել։ Սկզբից ասացին` մայիսին կհրապարակվի: Չէ՞ որ սա ՀՀ Սահմանադրության մեջ ամրագրված դրույթների (ՀՀ յուրաքանչյուր քաղաքացու տեղեկատվություն ստանալու (հ. 27) և հասարակական շահերի պաշտպանության նկատառումներով իրավասու պետական մարմիններից պատշաճ պատասխան ստանալու (27.1) սահմանադրական իրավունքները) խախտում է, նաև՝ պետական ավանդույթի խախտում. կնքվել է միջպետական պայմանագիր, ինչո՞ւ մինչև այսօր քաղաքական ուժերն ու հասարակությունն այն չեն տեսել: Սակայն գիտենք արդեն այդ տխրահռչակ փաստաթղթի մեջ եղած մի քանի կետերի մասին: Կետերից մեկը պատմաբանների հանձնաժողովի ստեղծմանն է վերաբերում։ Այժմ ՀՀ իշխանությունների որոշ կամակատարներ փորձում են ապացուցել անապացուցելին, թե իբր այդ հանձնաժողովը Հայաստանին օգուտ կտա: Թուրքերի անիրականանալի թվացող երազանքներից էր սա` ստեղծել պատմաբաններից բաղկացած հայ-թուրքական հանձնաժողով և դրանով մեկընդմիշտ կասկածի տակ դնել ցեղասպանության փաստը։ Ինչքան ուզում ես ապացուցիր, դիմացի կողմն իրական գիտական բանավեճի մեջ մտնելու խնդիր չունի, գալու է ու գործընթացը ձգձգի։ Այսպիսով, ՀՀ իշխանությունները զիջել են և այս ստեղծվելիք խայտառակ հանձնաժողովի հարցում։
-Այնուհանդերձ, եթե հայ-թուրքական հարաբերություններ հասկացություն գոյություն չունի, հակամարտություն հասկացությունը` ևս: Թե ինչ հաջողություններ ու ինչ ձախողումներ ունեն դիվանագետները, հարցի մի կողմն է, գուցե ի սկզբանե է արվել սխալը` Հայաստանը չունի հստակ պատասխան «ի՞նչ է ուզում Թուրքիայից» հարցին: Ի՞նչ է նշանակում ցեղասպանության ճանաչում: Յուրաքանչյուր երկիր իր համար պիտի ունենա փոխհարաբերությունների հաստատմանը խանգարող հարցերի սեփական պատասխանները և փորձի համաձայնեցնել, իսկ առայժմ արվում են քայլեր, որոնք բխում են գերտերությունների շահերի համադրումից:
-Եթե Հայաստանն իր դեյուրե ունեցած անկախությունը չկարողանա արագորեն վերածել դեֆակտո անկախության և գոնե ազգային անվտանգության կենսական ոլորտներում ինքնուրույն քաղաքականություն վարել, այլևս իմաստ չի ունենա որևէ բանի մասին խոսելը: Ինչ վերաբերում է հակամարտությանը, ապա ոչ թե մենք ենք Թուրքիայի դեմ հակամարտում, այլ Թուրքիան է շարունակում Հայաստանի դեմ թշնամական գործողությունները` նպատակ ունենալով ոչնչացնել Հայաստանը:
-Իսկ ի՞նչ է տալու Թուրքիային Հայաստանի ոչնչացումը:
-Աշխարհաքաղաքական կշռի կտրուկ աճ, տարածաշրջանային միակ գերտերության կարգավիճակ, «հայկական գլխացավանքի» վերացում, տարածաշրջանից Ռուսաստանի վտարում, Իրանի հյուսիսում ապրող թրքախոս զանգվածի միջոցով ծավալապաշտական նոր ծրագրերի իրականացում, Միջին Ասիայից նավթի և գազի նոր խողովակաշարեր, իր տարածքի վրայով լրացուցիչ էներգակիրների տարանցում դեպի Եվրոպա և այլուր, լրացուցիչ լծակներ և շատ այլ քաղաքական, ռազմական և առևտրատնտեսական շահույթներ… Թուրքիան աջակցում է Ադրբեջանին բոլոր հնարավոր միջոցներով՝ Հայաստանի դեմ նոր ագրեսիա իրականացվելու գործում, հուսալով, որ Ադրբեջանը կօկուպացնի Արցախը, այնուհետև՝ Սյունիքը՝ Հայաստանին անելով մատ երկու քայլից:
Վերջին խմբագրող՝ ministr: 15.07.2009, 11:19:
Երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին:
-Ես նման հեռանկարը հավանական չեմ համարում, առավել ևս, որ 18 տարին բավական ժամանակ էր` համոզվելու, որ դա հնարավոր չէ անել, եթե հնարավոր լիներ, չէին հապաղի ոչ Թուրքիան, ոչ Ադրբեջանը:
-1915 թ. ո՞նց արվեց: Պատերա՞զմ էր:
-Պատերազմն իր հերթին, բայց ինչո՞ւ եք կարծում, որ տարածաշրջանում Թուրքիայի նման ուժեղացումը կհանդուրժեն ԱՄՆ-ը կամ Ռուսաստանը:
-Պատմական փորձ ունենք։ Մեր հույսն օտար ուժերի վրա դնելու իրավունք չունենք։ Որքան մեզ վրա հենվենք, այդքան ավելի հավանական է դաշնակիցների օժանդակությունը։ Բայց կա նաև Հայաստանի ոչնչացման ժողովրդագրական ծրագիրը…
-Այսինքն` 70 միլիոնանոց Թուրքիայի դեմ մեր` աշխարհում 10, Հայաստանում 3 միլիոնով շա՞տ ենք քիչ:
-Հայաստանի բնակչության, Թուրքիայի և Ադրբեջանի բնակչության թվերը համադրելը ժողովրդագրական խոշորագույն խնդիր է մատնանշում: Այսօր Հայաստանից շարունակվում է որակյալ մասնագետների արտագաղթը, իսկ ներգաղթի մասին մտածող չկա, ոչ մի լուրջ կազմակերպական աշխատանք չի կատարվում: Վերադառնալով հայ-թուրքական հակամարտությանը, նկատեմ, որ մի քանի օր առաջ ՀՀ նախագահը, հանդիպելով Կիպրոսի նախագահին, եզրափակիչ ասուլիսի ժամանակ վերջին տարվա ընթացքում առաջին անգամ ընդունեց, որ Թուրքիան չի կատարում իր պարտավորությունները, այսինքն` կողմնակիորեն ընդունվեցին Հայաստանի արտաքին քաղաքականության անհաջողությունները: Լավ, սխալվել ենք: Դաժանորեն ենք սխալվել: Սրանք ոչ թե մարտավարական, այլ ռազմավարական բնույթի սխալներ էին… Հիմա ի՞նչ պետք է անել: Կրկնեմ, որ, նախ, մենք իրավունք չունենք թելադրանքի ենթարկվելու այն ոլորտներում, որոնք վերաբերում են Հայաստանի ազգային անվտանգության կենսական շահերին: Մենք իրավունք չունենք մտածելու` ինչ կհանդուրժի ԱՄՆ-ը, ինչ չի հանդուրժի Ռուսաստանը, մենք ինքներս պետք է մտածենք՝ ինչ անել:
-ՀՀ նախագահի այդ հայտարարությանը ի՞նչ կարող է հաջորդել:
-Ես շատ կցանկանայի, որ ՀՀ նախագահն ընդուներ իր վերջին տարվա քաղաքականության սխալները, գոնե վերջին մեկ տարվա ընթացքում արտաքին քաղաքականության բնագավառում՝ և՛ ֆուտբոլային դիվանագիտությունը, և՛ «ճանապարհային քարտեզ»-ի ստորագրումը, ու հնարավորինս շուտ ձերբազատվեր այդ սխալներից: Այդ սխալներն արագ պետք է ուղղել: Ընդ որում, ոչ կոսմետիկ ճանապարհով, ինչպես առաջարկում է, օրինակ, Վարդան Օսկանյանը` թող հայ-թուրքական բանակցություններն ավելի քիչ հրապարակայնություն ունենան: Իբր հիմա հրապարակայնության ինչ-որ նշույլներ կան:
-Լավ, եթե ընդունենք, որ սխալ է եղել, ինչպե՞ս շտկել:
-«Արարատ» ռազմավարագիտական կենտրոնն ապրիլի 30-ին նախաձեռնել էր մասնագետների մասնակցությամբ լուրջ քննարկում, որտեղ մի քանի կետից բաղկացած հայտարարություն-պետիցիա ընդունվեց։ Այդ նույն օրն այն ստորագրեց 55 հոգի, այնուհետև համացանցում նրանց միացան ավելի քան 800 հայրենակիցներ Հայաստանից և աշխարհի տարբեր երկրներից։ Ապրիլի վերջից մինչև այսօր իրավիճակն առանձնապես չի փոխվել։ Դա նշանակում է, որ պետիցիայի պահանջների կիրառումն այժմ էլ հրատապ է:
-Ի՞նչ եք պահանջել:
-Անհապաղ չեղյալ հայտարարել հայ-թուրքական «ճանապարհային քարտեզը»։ Անհապաղ կասեցնել հայ ժողովրդի թիվ 1 թշնամու` Թուրքիա պետության հետ բանակցությունները, մինչև վերջինս չդադարեցնի Հայաստանի դեմ իրականացվող թշնամական քաղաքականությունը, պաշտոնապես չընդունի հայոց ցեղասպանության փաստը և չստանձնի դրա հետևանքների վերացման պատրաստակամությունը։ Անհապաղ պաշտոնանկ անել հայ ժողովրդի կենսական շահերի դեմ ոտնձգություն կատարած արտաքին գործերի նախարար Էդուարդ Նալբանդյանին և պաշտոնատար այն անձանց, ովքեր նպաստել են համաձայնագրի ընդունմանը: Հրահանգել Ազգային անվտանգության խորհրդին` մշակել թուրք-ադրբեջանական դաշինքի համաձայնեցված հակահայկական գործողություններից բխող` ՀՀ-ի և ԼՂՀ-ի ազգային անվտանգության մարտահրավերների հաղթահարման հատուկ ծրագիր, ինչպես նաև սահմանված կարգով և ժամկետներում ընդունել ՀՀ-ի և ԼՂՀ-ի խորհրդարաններում օրենքների տեսքով։
Երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին:
-Չե՞ք կարծում, որ արտաքին գործերի նախարարի հրաժարականը ոչինչ չի փոխի, եթե կա ձախողում, նրա հրաժարականն ընդամենը քավության նոխազ գտնել ու հարցը փակել է նշանակում:
-Հասկանալի է, որ արտաքին քաղաքականության պատասխանատուն նախագահն է, բայց պահանջել նրա հրաժարականը որևէ կերպ չի նշանակելու, որ մենք կխուսափենք Թուրքիայի նկատմամբ ավանդաբար սխալ տարվող քաղաքականությունից: Նախագահի հրաժարականը համակարգային խնդիր է, և շատ բարդ է դրան հասնել` մեկ, երկրորդ` որևէ երաշխիք չկա, որ հաջորդ նախագահը չի շարունակի նույն գիծը: Փորձը ցույց է տվել, որ հայ-թուրքական հակամարտության հարցերում նրանց քաղաքականությունը մոտավորապես նույնն է` կոսմետիկ տարբերություններով: Երրորդ` նախարարի հրաժարականն աշխարհում ընդունված խորհրդանշական քայլ է, որը նշանակում է, թե փոխում ես քո քաղաքականությունը, և այդ կերպ առանց ցնցումների կարելի է շտկել կատարված սխալները: Եվ ընդհանրապես` ձախողումների համար պատասխանատվություն կրողներ պիտի լինե՞ն, թե՞ ոչ:
-Եթե նույնիսկ արտաքին գործերի նախարարին քավության նոխազ ենք դարձնում, իսկ Ձեր մեկնաբանությամբ` իսկապես այդ ենք անում, Դուք նաև խնդիր եք դնում հայ-թուրքական բանակցությունները դադարեցնել մինչև… և թվարկում եք կետեր, որոնք գուցե 1, գուցե 10 տարվա լուծման հեռանկար ունեն: Դա բխո՞ւմ է Հայաստանի շահերից:
-Դուք, ինչպես Հայաստանի քաղաքական վերնախավը, չեք ուզում ընդունել հիմնականը, որ Թուրքիան Հայաստանին թշնամի պետություն է և վարում է թշնամական քաղաքականություն իր հարևան ու ցեղասպանության զոհ երկրի նկատմամբ: Շարքային հայ քաղաքացու հոգեբանությունն էլ հաճախ այդպիսին է` տեսնում են հզոր Թուրքիա ու մտածում, որ այդ հզոր հարևանի հետ չեն կարող հարցերը լուծել, մնում է բանակցելը, բայց այդ բանակցությունը միայն վնասներ է բերում, որովհետև Թուրքիան զուգահեռաբար շարունակում է իրականացնել թշնամական քայլեր և ավելի ու ավելի է ուժեղացնում ճնշումը, իսկ Դուք ասում եք` չէ, արի ընկերություն անենք։ Չի անում ընկերություն, չի ուզում: Ժամանակն է հասկանալու` հակամարտողը Հայաստանը չէ, Թուրքիան է: Այս պայմաններում բանակցությունը ձեռնտու է միայն Թուրքիային, որովհետև աշխարհը տեսնում է բանակցությունների փաստը, իսկ Հայաստանը ոչ մի կերպ չի էլ փորձում պաշտպանվել թուրքական թշնամական գործողություններից, այլ հաճույքով խաղում է Թուրքիայի պարտադրած խաղը՝ թուրքական կանոններով։ Պաշտպանվելու միջոցներից մեկը բանակցություններից դուրս գալն է, աշխարհին իրականությունը ցույց տալը։ Մյուս միջոցներն են՝ Հայաստանի ներքաղաքական ու տնտեսական ծանրագույն խնդիրներին պատասխաններ գտնելը, անվտանգության ամուր համակարգ կառուցելը, տեղեկատվության և այլ ոլորտներում ակտիվ ինքնապաշտպանություն կազմակերպելը:
-Իսկ գուցե, ստիպված եմ կրկնել, սխալն այն է, որ այսքան ժամանակ ունենալով հանդերձ` իրականում անպատրաստ էինք Թուրքիայի հետ որևէ հարաբերության, որովհետև մեզ համար դեռ չենք բանաձևել` ի՞նչ ենք ուզում Թուրքիայից:
-Ճիշտ եք, դժվար խնդիր է, հայ-թուրքական հակամարտությունը բարդ կառուցվածք ունի` տարբեր շերտերով, որոնց պետք է խորությամբ ծանոթ լինի հայ պետական-քաղաքական գործիչը, այլ ոչ թե միամտաբար կարծի, թե երկու հարց լուծելով` դիվանագիտական հարաբերություններ հաստատելով և Հայաստանն ապաշրջափակելով, հայ-թուրքական հարաբերությունները նորմալանում են ու ստանում իրենց լուծումը:
http://idefacto.am
Երբեք չեմ հանդիպել կատվի, որին հետաքրքրեր մկների կարծիքն իր մասին:
ՀԱՅՏԱՐԱՐՈՒԹՅՈՒՆ
Մարդկության դեմ ուղղված հանցագործությունները կանխարգելելու,
Հայոց Մեծ եղեռնի զոհերի ոգեկոչման 94-րդ և Ադանայի կոտորածի 100-ամյա
տարելիցի կապակցությամբ
Հայոց ցեղասպանությունը ծրագրվեց դեռ 1880թ.՝ Հայկական Հարցը միջազգային դիվանագիտական ասպարեզից հանելու մեկ հիմնական նպատակով: Այդ խնդրին են ծառայել՝ 1894-1896թթ. Աբդուլ Համիդի կազմակերպած հայության, 1909թ.՝ երիտթուրքերի կազմակերպած Ադանայի հայության, 1915-1918թթ.՝ երիտթուրքերի կազմակերպած Հայոց ցեղասպանության, 1918-1923թթ.՝ քեմալականների կազմակերպած հայերի կոտորածները, ինչպես նաև 1918թ.՝ Բաքվի, 1920թ.՝ Շուշիի, 1988-1990թթ.՝ Սումգայիթի և Ադրբեջանի հայության ջարդերն ու կոտորածները: Մարդկության ու հայության դեմ ուղղված այս շարունակական հանցագործությունները՝ մի օր, մի տեղ կարող էին կասեցվել, եթե դատապարտվեր դրանցից գեթ որևէ մեկը…
Ե՛վ Հայոց ցեղասպանության, և՛ մարդկության դեմ իրականացված այլ հանցագործություններ շարունակում են մնալ անթաքույց սպառնալիք, քանի դեռ չեն դատապարտվել: Հայաստանի Հանրապետությունը, որպես ցեղասպանություն ապրած ժողովուրդ ներկայացնող ՄԱԿ-ի անդամ երկիր, ավելի քան, վճռական պետք է լինի մարդկության դեմ ծրագրվող յուրաքանչյուր ոտնձգություն կանխարգելելու, մարդկությանը ու հայությանը, արդ և այսուհետ, ցեղասպանություն կոչվող հանցագործությունից ձերբազատելու խնդրում: Ուստի, Հայաստանի Հանրապետությունը պարտավոր է այլևս չհապաղել և համաձայն՝ «Օսմանյան Թուրքիայում հայերի 1915թ. ցեղասպանության դատապարտման մասին ՀԽՍՀ Օրենքի» (22 նոյեմբերի 1988թ.) և 1990թ. օգոստոսի 23-ի Հայաստանի Անկախության Հռչակագրի պահանջի` դիմել ՄԱԿ-ի միջազգային դատարան Հայոց ցեղասպանությունը դատապարտելու, հետևանքները վերացնելու, պատմական արդարությունը վերականգնելու, տարածաշրջանում խաղաղության իրական երաշխիքներ ստեղծելու համար:
Հայ-թուրքական հարաբերություններ չկան և չեն էլ կարող լինել: Եղածը մարդկության դեմ կատարված հանցագործություն է, որը հնարավոր չէ լուծել բանակցությունների միջոցով, առավել ևս եթե այդ բանակցություններին մասնակցում են եվրոպական և այլ գերտերություններ: Պատմությունից մենք լավ ծանոթ ենք Հայկական Հարցի բոլոր տեսակի շահարկումներին, դրանց աղետալի հետևանքներին՝ նույնպես: Ուստի, և իրավունք ունենք չհավատալու բանակցությունների միջոցով խնդիրները կարգավորելու հայ-թուրքական հարաբերություններով մտահոգ երկրների նոր կոչերին: Առավել ևս, երբ նրանք՝ որպես ՄԱԿ-ի անդամ և 1948թ. «Ցեղասպանության հանցագործությունը կանխարգելելու և պատժելու մասին կոնվենցիա»-ն վավերացրած երկրներ, խուսափում են մարդկությանը սպառնացող խնդիրը միջազգային իրավական հենքով լուծելու, մարդկության դեմ կատարված հանցագործությունը ՄԱԿ-ի միջազգային դատարանի ձեռքով դատապարտելու, հանցագործին պատասխանատվության ենթարկելու միակ օրինական - իրավական ճանապարհից:
«Վերածնունդի համախմբում» Հայրենասիրական կազմակերպություն
«Ուխտ Արարատի», ՀԱՀԳԲ-ի ազատամարտիկների և նախկին քաղբանտարկյալների կազմակերպություն
24-ը Ապրիլի, 2009թ.
Երևան
http://www.oukhtararati.com/haytararutyunner/2_08.php
Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:
Մարդկության դեմ ուղղված միջազգային հանցագործ ծրագրերը կանխարգելելու, նաև հայ-թուրք-շվեյցարական գաղտնի պայմանավորվածությունների կապացությամբ
Աներևակայելի էր ցինիզմը:
2009թ. ապրիլի 23-ին խոտորվեց ավանդույթը, ալեկոծվեց հայի հոգին, խռովվեց ծեսը… Իննը տասնամյակ է ինչ` ապրիլի 23-ի երեկոյան` աշխարհասփյուռ հայությունը, իսկ 1965-ից նաև ՀԽՍՀ-ի ու ԽՍՀՄ-ի հայությունը համախմբվում է տներում, եկեղեցիներում, դահլիճներում` հարգանքի տուրք մատուցելու 1915 - 23 թթ. Արևմտյան Հայաստանում և Օսմանյան կայսրության տարածքում թուրքական պետության իրագործած հայերի ցեղասպանության միլիոնավոր զոհերի հիշատակին: Հաջորդ օրը` առավոտից մինչ ուշ երեկո` ծաղիկներ է դնում անթաղ նահատակների հիշատակին կառուցված հուշակոթողներին:
Ո՞վ է, որ շուրջ երկու տասնամյակ փորձում է արժեզրկել ավանդույթը, նսեմացնել ծեսը, խաթարել ու կազմաքանդել արարողությունը, ո՞վ է հայոց ազգային արժանապատվությունը վիրավորողը և ինչո՞ւ… Պատասխանը մեկն է. նա՝ ով, ի տարբերություն մեր պետական այրերի, ավելի լավ է ճանաչում մեզ՝ հայերիս, ով գիտէ հայի ազգային արժանապատվության խորքային ունակությունը, տեսել է դրա պաշտպանական խենթ նվիրվածության պոռթկումը, կառուցողական հզորությունը, անպարտելիության ոգին: Նա ով չի թերագնահատում հայոց ազգային ավանդույթի ճանաչողական հզորությունը, ծեսի ինքնաճանաչ կազմակերպչական ունակությունը, արարողության գործելու պատրաստ նպատակային հաղթական ելքը:
Այս ամենը գուցե թե կարելի էր արհամարել, եթե չլիներ դրանով սկիզբ տրվող ՀՀ-ին, ԼՂՀ-ին և շատ այլ երկրներին ուղղված իրագործման դրվող սպառնալիքը` «Ճանապարհային քարտեզ» ծածկագրումով հայ-թուրք-շվեցարական պայմանավորվածությունը, որը միտված է նպաստելու հայոց և այլոց նկատմամբ նոր պատերազմական հանցագործությունների ու ցեղասպանությունների իրականացմանը՝ Միջին Արևելքում, Բալկաններում, Կովկասում…
Սա է իրողությունը. ՎԵՐՋԸ 1985-2009 թթ. արևմտյան գերտերությունների միջազգային կազմակերպված հանցագործությունների, ու… ՍԿԻԶԲԸ մարդկության դեմ ուղղված լոկալ և գլոբալ սպառնալիքների ու աղետների:
Ըստ միջազգային պաշտոնական լրահոսի և տարածքային լրատվական կենտրոնների տեղեկատվության, որոնք ոչ միայն չեն հակասում միմյանց, այլև ճշգրտորեն լրացնում ու ներկայացնում են աշխարհում տեղի ունեցող դեպքերի ընդհանուր տրամաբանությունը՝ տարբեր երկրներում հրահրվող տարատեսակ հակամարտությունների ծավալումը՝ ակնհայտ է, որ ինչպես Եվրոմիությունը, այնպես էլ ԱՄՆ-ն ու այլ գերտերություններ գործարկել են համաշխարհային ծավալումի Մեծ աղետի առաջին գործողությունները: Դրանց ստարտը տրված է, վկա՝ Մայիսի 7-ից Պակիստանի հյուսիս-արևմուտքում ծավալված ռազմական գործողությունները՝ Թալիբանի դեմ կռվելու պատրվակով… Հետևանքը` 1 միլիոն 800 հազար փախստականներ իրենց բնակության վայրերից՝ միանգամայն համահունչ Ռալֆ Պիտերսի (2006 թ., օգոստոս) և «Գուգլի» (2008 թ., օգոստոս) ներկայացրած քարտեզների տրամաբանության:
2009-ի մայիսի 2-ին Թուրքիայի նորանշանակ արտգործնախարարն ի լուր աշխարհի հայտարարեց, որ՝ «Թուրքիան պետք է ստանձնի այնպիսի երկրի դեր, որն ազդում է Մերձավոր Արևելքի, Բալկանների և Կովկասի քաղաքականության վրա»: Դրանով նա հաստատեց, որ Եվրոմիությունն ու ԱՄՆ-ը (Ռուսաստանի համաձայնությամբ) կրկին վարձել են Թուրքիային առաջիկայում` Մերձավոր Արևելքում, Բալկաններում, Կովկասում ծրագրվող պատերազմական հանցագործություններն ու ցեղասպանությունները նրա ձեռքով իրականացնելու համար: Սրանով թուրքական իշխանությունները համաշխարհային հանրությանը հայտնում են, որ իրենք արդեն ստանձնել են վաղուց իսկ իրենց ծանոթ դերը, սակայն հետևանքների համար հետագա պատասխանատվությունը դնում են ՀՀ-ի իշխանությունների վրա:
Թուրք իշխանավորների կեցվաքը զարմանալի չէ. ճիշտ է նրանք ստացել են կանխիկ վճարը, նաև հետագայում իրենց անվտանգության երաշխիքները, սակայն այնքան էլ վստահ չեն, քանզի գիտեն, որ նման դեպքերում հանցագործը մաքրում է հետքերը: Դարասկզբի փորձից է հայտնի` հանցագործության գործիքներն ու հետքերը վերացնում են:
Ո՞րն է ելքը:
Բանն այն է, որ ՀՀ-ն կարող է արգելափակել Թուրքիային կրկնակի հանցագործ գործիք դարձնելու ծրագիրը, ըստ այդմ, նաև կանխարգելել ծրագրվող տարածաշրջանային (թե՞ համաշխարհային) մեծ աղետը, եթե ցանկանա: Այնպես որ` ընտրությունն այսօր ՀՀ-ինն է: Կամ ՀՀ-ն համաձայնվում է եվրո-ամերիկյան թելադրանքին ու հանցակից դառնում Թուրքիային, ԵՄ-ին և ԱՄՆ-ին, կամ չի համաձայնվում և դիմում է ՄԱԿ-ի միջազգային դատարան Հայոց ցեղասպանության համար Թուրքիային դատապարտելու և պատասխանատվության ենթարկելու հայցով: Այսպես է, որ ՀՀ-ն փրկելով Թուրքիային կարող է փրկել նաև եվրո-նշանառության տակ առնված բոլոր մյուս երկրների, այդ թվում՝ Եվրոմիության ու ԱՄՆ-ի, առաջիկա համաշխարհային մեծ աղետի պարագլուխ երկրների ժողովուրդներին:
Փոխվել է դարը, փոխվել է Հայոց արդարադատությունը: Կարևորելով «ամեն մի հանցագործ պետք է պատժվի» սկզբունքը` չպետք է բացառել նաև դեռ ծրագրման փուլում հանցագործությունը կանխարգելելու, այն է՝ ծրագրողներին, քարոզողներին և հրահրողներին պատժելու սկզբունքը:
Համայն հայությունը վճռական էր և է՝ մարդկության դեմ ուղղված հանցագործությունները թե՛ պատժելու և թե՛ կանխարգելելու հարցերում:
ՀՀ Օրենքի ուժով Թուրքիային Հայոց ցեղասպանությունը իրականացնելու մեղադրանքով դատապարտելու իր վճռականությունը մեր ժողովուրդը հայտնել է դեռևս 1988-ին, երբ հարկադրեց երկրի իշխանություններին այլևս չընկրկել, դեմ գնալ Կրեմլին: Նա իր վճռական, համահավաք կամքը արտահայտեց նաև 1990թ. օգոստոսի 23-ին, ՀՀ Անկախության հռչակագրով` երկրի Մայր օրենքով, որպես ՀՀ գերագույն իշխանություն` կարգադրեց ՀՀ օրենսդիր և գործադիր իշխանություններին միջազգային իրավունքի ուժով պատասխանատվության կանչել Թուրքիային 1915-23 թթ. Արևմտյան Հայաստանում և Օսմանյան կայսրությունում հայերի ցեղասպանություն իրականացնելու մեղադրանքով: Այլ խնդիր է, որ ԽՍՀՄ իշխանությունը` Գորբաչովը, չկատարեց իր սահմանադրական պարտականությունը, Հայաստանի հայցը չներկայացրեց ՄԱԿ-ի միջազգային դատարան: Փոխարենը, 1991թ. մարտի 12-ին տաս տարով երկարաձգեց արդեն իսկ` 1988-ից «դե ֆակտո», իսկ 1990թ. օգոստոսի 23-ից` «դե յուրե» չգործող 1921 թ. մարտի 16-ի «Ռուս-թուրքական եղբայրության և բարեկամության», նույնն է թե՝ ցեղասպանությունը արդարացնող, երկրներ զավթելու ռազմաքաղաքական նոր տեխնոլոգիաներ գովազդող պայմանագիրը, դրանով իսկ փորձելով Թուրքիային երկրորդ ճակատով ներքաշել ՀՀ-ի և ԼՂՀ-ի դեմ՝ իր իսկ հրահրած Ադրբեջանի զավթողական-ագրեսիվ պատերազմին:
Հայ-թուրքական հարաբերություններ չկան և չեն էլ կարող լինել: Եղածը 1915-23 թթ. մարդկության դեմ կատարված հանցագործություն է, որը հնարավոր չէ կարգավորել բանակցությունների միջոցով: Միակ ճանապարհը իրավականն է: Խնդրին իրավական լուծում տալու միակ կառույցն էլ ՄԱԿ-ի Հաագայի միջազգային դատարանն է:
Ուստի՝
Առաջարկում ենք ընթացք տալ 1993-ից ՀՀ Աժ-ի օրակարգում գտնվող օրինագծին չսպասեցնելու համար Հաագայի դատարանին: Ինչպես նաև վերջ տալ դիվանագիտություն կոչվող այս վտանգավոր թատերախաղին` «Ճանապարհային և ոչ ճանապարհային քարտեզներին», իրերն իրենց անունով կոչել և զերծ մնալ ՀՀ-ի, ԼՂՀ-ի ու տարածաշրջանի այլ երկրների նկատմամբ լուրջ սպառնալիքներ ստեղծելու անձնական մեղսակցությունից, որպեսզի հայությունը ստիպված չլինի ՀՀ-ն ճանաչել Եվրոմիության կողմից գաղութացված երկիր ու… դիմի դրանից բխող իրավական համապատասխան քայլերի ու միջոցների:
Ինչ վերաբերում է ԵՄ-ին ու ԱՄՆ-ին, նաև Շվեյցարիային, եթե նրանք իրոք այդչափ մտահոգ են հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման խնդրում, ապա խանդավառվելու փոխարեն, մինչ «ճանապարհային քարտեզը» ողջունելը, իրենք իրենց ժողովուրդներին և աշխարհին համոզելու համար, որ իրոք դեմ են ցեղասպանության բոլոր տեսակի դրսևորումներին՝ պատվերով, թե առանց դրա, որպես առաջին քայլ առաջարկում ենք դատապարտել հայերի նկատմամբ ցեղասպանություն հրահրելու, թուրքերին պատվեր իջեցնելու և մարդկության դեմ հանցագործություն իրականացնելու եվրո-գերտերությունների 130-ամյա քաղաքականությունը:
Որպես երկրորդ քայլ՝ միասին, թե առանձին-առանձին, համապատասխան հայցեր ներկայացնել ՄԱԿ-ի Անվտանգության Խորհուրդ և միջազգային դատարան` Արևմտյան Հայաստանում և օսմանյան Թուրքիայի տարածքում 1915-23 թթ. հայերի նկատմամբ իրականացված ցեղասպանությունը դատապարտելու, հանցագործին պատժելու, ինչպես նաև ցեղասպանության հետևանքները վերացնելու գործուն և ակտիվ քայլեր ձեռնարկելու մասին:
«Ուխտ Արարատի», ՀԱՀԳԲ-ի (ԱՍԱԼԱ) ազատամարտիկների և նախկին քաղբանտարկյալների կազմակերպություն
29 մայիս, 2009 թ.
Երևան
Որպես կանոն, մարդու մասին կարելի է դատել նրանով, թե ինչի վրա է նա ծիծաղում:
Մեղապարտ (12.08.2009)
Հերթական կուտը, հիմա Սերժը կգնա ֆուտբոլի ու նորից տաշթը դդդխկ: Մի հատ էլ եմ ուզում վերևում էլմոի դրած վիդեոն դնեմ, ամենավերջին վարկյանները ուշադիր լսեք:
Ճեմելով մոտեցան տաշտին, կուտը տեսան, մեջների ամենազոռբան սրան հրեց, նրան հրեց...
էսպես չի մնա
Ինչպես ասել է Հ թումանյանը, մարդակերը հազար տարում հազիվ դարձավ մարդասպան: թուրքերին չարժե վստահել, հեսա կտեսնեք Սեռը կգնա ու ամեն ինչ կմոռանան. ես փաստատաթղթում մի կետ, կա ըստ որի, ես թուղթը պետքա հաստատեն ղորհրդարանները, իսկ թուրքերի մեջլիսը ես 100 տոկոսով վստահ եմ դա չի անի, ու հարցը կփակվի
Բիձա (02.09.2009)
Հայ ազգային կոնգրեսն էլ դեմ է. մասնավորապես նշել է, որ թյուրիմացություն են պատմաբանների հանձնախմբի ստեղծումը և համաձայնագրի վավերացման պայմանները. ինչպես ես էլ ասել էի, Թուրքիան ձգտելու է ձգձգել վավերացումը, իսկ հայկական կողմը առանց մտածելու կնոպկեն կսեղմի՝ վերևից եկած զանգով:
Բայց ողջունել է 2 երկրների, 2 ժողովուրդների միջև բարիդրացիական հարաբերությունների հաստատմանն ուղղված քայլերը:
Հայերիս էլ խորհուրդ կտամ Ուկրաինայի հարցին նայել Հայաստանի պետականության տեսանկյունից, ոչ թե պրո- կամ հակառուսական տեսանկյունից… (c) Mephistopheles
Կոնգրեսը գովազդից ու քաղաքական, ռազմահայրենասիրացեղական երգերից ի՞նչ ա հասկանում որ:
էսպես չի մնա
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ