ivy ջան, երբ առաջին անգամ կարդացի, մտածեցի, որ «ով, որտեղ, երբ»-ի բացակայությունը պատմվածքը դարձրել է անդեմ, թեև ֆորման դուրս եկավ, ճաշակով էիր ձևել. վերևից ներքև գծով՝ փռված վարդագույնը /երազանքը/ նեղանում է դարչնամոխրագույնի /իրականության/ երեք շերտով, իսկ վերջինում՝ չորրորդում՝ հակադարձվում:
Բայց մի քանի օր հետո, հանգամանքների բերումով, երբ հիշեցի պատմվածքդ, ուրվագծվեց մոդելը. սպիտակ շապիկով աղջիկը ապրում է յուրաքանչյուրիս մեջ:
Ամեն մեկիս մեջ կա հրաշքի հնարավորությունը, ու յուրաքանչյուրիս ճանապարհին կա ուղեկցող՝ «անխռով քայլող միայն իրեն հայտնի ուղղությամբ», որը հասցնում է այդ հրաշքը այս կամ այն դռանը: Ու երբ հրաշքը շահագործվում է, ու ստացած միակ տիկնիկի դիմագծերն էլ լղոզվում-ջնջվում են ցեխաջրի մեջ, հրաշքը լքում է մարդկանց աշխարհը, ու այն կենդանացնելու ամեն փորձ անիմաստ է, քանի որ սպիտակ շորերով աղջիկը չի ձգտում վերադառնալ, ուղղակի մի հրաշք էլ գումարված է լինում երազանքի վարդագույն ամպին:
Մեջբերել
(վերջին գրառում 2009թ)
Բարեկամ-ի խոսքերից
Էջանիշներ