Էթիկա՞... Եթե կարծիքները պարզապես չեն համընկնում, ի՞նչ էթիկա: Երևույթը, ինչպես դու ես ասում, միայն իմ կողմից չէ, որ պետք է «ըմբռնվի»... Ինչո՞վ է հավատացյալ մարդը ինձանից լավ կամ բարձր... Նա մո՞տ է աստծուն, հա՞: Էս դեպքում, ասելով «ես», ի նկատի ունեմ ուրիշ ցանկացած աթեիստի: Մեր ներկայիս «քրիստոնյաների» մեծագույն մասը ինչ-որ հեթանոսա-մուսուլմանա-խառը, կներեք բառիս համար, երևույթներ են: Գիտեք՝ ինչն է վիրավորում... որ ինձ քննադատողին աստվածաշնչից հարց եմ տալիս, իսկ նա, բացի հարցիս մասին ընդհանրապես գաղափար չունենալուց, նաև ծիծաղում է, բա «ես հո հավատացյա՞լ չեմ»... Ի՞ն չ վատ բան կա «հավատացյալ» բառի և երևույթի մեջ... Ուրեմն հավատում ես մի բանի, սակայն ինքդ էլ չգիտես, թե ինչի... այսպես չի՞ ստացվում:
Մեջբերել
Էջանիշներ