դե պատկերացրու իմ դեմքի արտահայտությունըArtgeo-ի խոսքերից
Ներեցե՞ք
լրիվ շոկի մեջ եմ
Լուս ջան, իսկ ես քեզ հավանեցիԱխալքալաքցիների մասին կարծիքդ էլ ինձ հետ շփվելուց կարծում եմ կփոխվի
ես տպավորություններ չեմ ասի, շատ քիչ տեսա, ում տեսել եմ, հավանեցի, բայց ավել բան չեմ կարա ասեմ, մյուս անգամներին, որ գամ, անպայման կգրեմ:
բայց մեկա բոլորիդ սիրում եմ, ակումբ սիրում եմ քեզզզզ
Եկել եմ ձեզ գարուն բերեմ
Հեմ ջան բախտներս բերեց են կողից եկող երկար մազերովն էլ ակումբցի չէր
Ամեն ինչ լավ էր...
Հ.Գ.
ԱրտեգՕին էլ ավելի նիհար ու լուրջ էի պատկերացնում
Համատարած խավարի մասին խոսելու փոխարեն փոքրիկ մոմ վառեք!!!
Շատ-շատ մերսի: Բայց թե էդքան էլ խելացի չեմ, ինչքան երևում էի
Հ.Գ. Որ ավատարս փոխեմ էլ, էլի նույն բնույթի մի բան եմ դնելու
Հա, քո մասին ասեմ, որ միանգամից տեղը բերեցի, որ դու ես: Որ մյուս անգամ քեզ տենամ, միանգամից կճանաչեմ: Մեկ էլ՝ շատ աշխույժ աղջիկ ես երևում:
Все люди - евреи, просто не все нашли смелость признаться.
ԼՕԼ, Հլը դու մեր հետ գայիր....Հ.Գ.
ԱրտեգՕին էլ ավելի նիհար ու լուրջ էի պատկերացնում
Ավելացվել է 1 րոպե անց
Մերսի, հուսամ ճիշտ կլինես։դե պատկերացրու իմ դեմքի արտահայտությունը
լրիվ շոկի մեջ եմ
Լուս ջան, իսկ ես քեզ հավանեցի
ես տպավորություններ չեմ ասի, շատ քիչ տեսա, ում տեսել եմ, հավանեցի, բայց ավել բան չեմ կարա ասեմ, մյուս անգամներին, որ գամ, անպայման կգրեմ:
բայց մեկա բոլորիդ սիրում եմ, ակումբ սիրում եմ քեզզզզ
Վերջին խմբագրող՝ Moon: 04.05.2008, 17:53: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Մունություն։))) (Իմ բլոգը)
ֆոտոբզիկություն :ՃՃ
Ասում են, տղամարդը սիրում է աչքերով, իսկ կինը՝ ականջներով։ Ես սիրում եմ սրտով և հոգով...
Հեհե)))) դրա համար չեմ եկել
Կատակ էր
Համատարած խավարի մասին խոսելու փոխարեն փոքրիկ մոմ վառեք!!!
Ձնծաղիկ
“То, что вы не можете выразить – это Любовь.
То, что вы не можете отвергнуть/не признать – это Красота.
То, чего вы не можете избежать – это Истина”.
~ Шри Шри
վա~յ, ինձ հիշու~մ ենՁնծաղիկ
ինչ հետաքրքիր ու հաճելի էր կարդալ
Դե էլ չերկարացնեմ, սիրեցի ու վերջ, իսկ շուտով անակնկալ եմ մատուցելու նրան, որպես իմ համակրանքի և սիրո արտահայտում
Ինչ էլ լինի` կսպասեմ, շա~տ հետաքրքրեցգիտեմ` քո տվածը հաստատ օրիգինալ կլինի, ուրիշ...
իսկ ես հիշում եմ, առաջին անգամ հանդիպել ենք Ակումբի հետ իրականում ծանոթանալուս առաջին օրը, երբ ես ու քույրիկս եկանք Time Out
Վարդ-Վարդ... գրառումներիդ քիչ էի ծանոթ, երբ հանդիպեցինք... էն քիչ ակումբցիներից էիր, ով անմիջապես ժպիտով ողջունեց, ներկայացավ, սկսեց հետաքրքրվել ու զրուցել... էս առաջին +ը
Մի խոսքով, շատ ուրախ եմ, որ էս քաղաքում գիտեմ քո նման հետաքրքիր մարդու, գիտեմ Հայկին ու գիտեմ, որ դուք երկուսդ էլ շատ բազմազան եք մի քանի կարճ հանդիպումների ընթացքում կարգին ճանաչելու համար, բայց ցանկանում եմ ու դեռ կհասցնեմ ճանաչել
" I still ask myself the question: Is cinema more important than life ?"
François Truffaut (այնպայման դիտեք - "The 400 Blows, or the Sea, Antoine, the Sea!")
էլ ոչ մեկ իմ մասին չի՞ գրում
Ավելացվել է 1 րոպե անց
Տիգրան Ադունց, մեր գաղտնիքները ու՞ր ես բացում լօօօօլ
բա իմ մասին չես գրու՞մ, մի քիչ լավ զգամ ինձ
Վերջին խմբագրող՝ Belle: 05.05.2008, 18:34: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Եկել եմ ձեզ գարուն բերեմ
Արթգեո- մտածում էի որ առաջին իսկ հանդիպելուց կծեծեմ՝ ներվերս ուտում էր ակումբում ( կամ էլ ինքը ինձ կծեծեր) բայց մինչեվ իմացա որ Արթուրն ինքն է արդեն լավ տպավորություն էր թողել վրես, ու կռիվ չեղավ, էնքան էլ անազգայնական չի ուղակի վրացիքին երեվի շատ է սիրում, լավ գծեր շատ ունի.
Ապսարա- չգիտես ինչու մտածում էի, որ տղա է, երբ տեսա անականկալի էկա համ աղջիկ էր, համ սիրուն համ էլ լավ բնավորություն ունի, կարողանում է լավ ընկեր դառնալ, հաճելի զրուցակից է, ու սենց հա կարամ լավ բաներ ասեմ...
Չուկ- չգիտես ինչու պատկերացնում էի խիստ մի ձյաձայի, ով իրեն տեր ու տիրական է զգալու հանդիպման ժամանակ, մի տեսակ ագրեսիայով դիմավորեցի սկզբում բայց շատ շուտ կարողացավ համակրանքս շահել:
Վերան շատ լավիկն է, էնքան կուզենայի իրա նման հարազատ քույր ունենայի, հետո ինքը հիշց որ առաջին հանդիպմանն գործնագործ խաղալիս գնդակով ուժեղ խփել եմ՝ իմ մտածելով թույլ էի խփում, իրան ես շատ- շատ սիրում ու հարգում եմ,
Ջոհն-հենց սկզբից հոգեհարազատություն զգացի չնայած տարիքին իրեն մեծի պես է պահում ու վստահելի մարդ ընկեր է,
շարունակելի
Էս թեմայում կարծեմ չեմ գրել:
Գժուկ - Տպավորություններս լավն են, միանշանակ լավ մարդ է, բայց չգիտեմ, հենց սկզբից ասել եմ ու հիմա էլ եմ ասում, մի տեսակ վանում է ինձ: Ոնց ասեմ... Չգիտեմ: Ինչ-որ բան էն չի ու չեմ հասկանում ինչը նենց չի:
Dayana - Վայ, էս աղջիկը հաստատ հրեշտակ ա
Ձնծաղիկ - կարելի՞ է լռեմ
Tigran Adunts - Առաջին տպավորություն «Էսա կխբի... Այ հիմա կխբի... Վերջ, խբելուա, ձև չունի... Վայ, գնաց Չխբեց
Surpr!Se - էս ինչ ամաչկոտ տղայա...
Աթեիստ - Վայ, ինքը Վեռայի ընկերն ա... Հետագայում կարծիքս չեմ փոխել
Sosoyan - «Էս տղեն հաստատ Սոսոյանն ա
Selene - Վա՜յ, էս ինչ ամաչկոտ ա
Chuk - Յախք, էս ո՞վ ա
Մոգական Լապտերիկ - «Վախ, աչքերը
Javakhq - «Էսա կխբի... Այ հիմա կխբի... Վերջ, խբելուա, ձև չունի... Վայ, գնաց
Երկնային - Ամբողջ հանդիպմանը պարզում էի եկե՞լ ա, թե՞ չի եկել: Կար ու չկար
Առաջին հանդիպումը Dayana–ի հետ կամ իմ ու Արմինչիկի Մյունխենյան արկածները
Էսօր Dayana-ն կամ մեր Արմինչիկը եկել էր Մյունխեն: Դեռ վաղուց որոշել էինք, որ անպայման հանդիպելու ենք ու շատ սպասում էի էսօրվան: Թռիչքային ուշացումների պատճառով, երբ տեղ հասավ Մյունխեն, ուներ միայն 45 րոպե մինչև Ավստրիա գնալը: Ու էդ 45 րոպեն պիտի իրար հետ անցկացնեինք:
Ինձ լուրջ ու խելոք աղջկա տեսքի բերեցի, մազերս հավաքեցի ու գերմանական ճշտությամբ հայտնվեցի պայմանավորված տեղում՝ ինքս ինձ խոստանալով, որ շշմած ու ցնդած բաներ չեմ անելու, ինձ լուրջ եմ պահելու, ամեն լուսանշանի մոտ էլ խելոք սպասելու եմ կանաչ լույսին, ինչպես վայել է իսկական գերմանացուն:
Հանդիպեցինք, Արմինչիկը շատ քնքուշ ու բարի աղջկա տպավորություն թողեց, միանգամից հավանեցի իրեն: Միայն թե ահագին քնկոտ էր ու բժժած՝ ձգձգված ճամփորդության պատճառով: Ոտքով գնացինք կենտրոնական հրապարակ, ու ճանապահին ես էս կիսաքուն էրեխուն պատմում էի Մյունխենի մասին իմ իմացած ու չիամացած բաները, հետն էլ շատ գոհ էի ինձնից, որ առանց ճամփան կորցնելու, ինչն ինձ հետ հազվադեպ է պատահում, ոտքով տարա իրեն հրապարակ: Էնտեղ Անմինչիկը գնահատեց մեր պաղպաղակի ախմախ համը ու հուշանվերների թանկությունը, որից հետո պետք է արդեն հետ գնայինք, որ ինքը չուշանար իր ավտոբուսից:
Նայեցի ժամացույցին ու հասկացա, որ ոտքով արդեն չենք հասցնի, ու ոչ էլ ուզում էի՝ վախենալով, որ էս անգամ ճամփան չեմ գտնի, խայտառակ կլինեմ: Խայտառակ չլինելու համար մտանք մետրո, որտեղ ես, ինձնից գոհ բացատրելով, թե ինչը ոնց է, տարա Արմինչիկին ու նստեեցրեցի սխալ մետրո: Սխալը նկատեցի հաջորդ կայարանին, որը չգիտես ինչու մեր տուն տանող ճամփի վրա էր, դե հա, միշտ էդպես եմ տուն նում, էդպես էլ մեխանիկորեն նստել էի... Փոխեցինք գնացքը, Արմինչիկն էլ ինձ մխիթարեց, թե իր հետ էլ է պատահում... Հասանք իր կայարանը, արդեն ահագին ուշանում էինք: Էդ անտեր կայարանն էլ մի գետնանցում ունի, որը ձգվում է հինգ փողոցների երկայնքով, հիմա պետք էր կողմնորոշվել, թե որ կողմից դուրս գալ: Ու տեղ ես քաշվա... Սկսեցինք էսկողմ-էնկողմ գնալ, սրան նրան հարցնել, բայց էդպես էլ չէի կարողանում կողմնորոշվել, թե որտեղ ենք ու ոնց դուրս գանք: Ժամն էլ ժամից անցնում էր: Արդեն վազում էին գատնացումի տակ, ավելի ճիշտ՝ ես վազում էի, խեղճ Արմինչիկն էլ՝ հետևիցս: Էլ ինչ լուրջ ու խելոք կերպար... Մի տասնհինգ րոպե սաղ մետրոն ոտի տակ ենք տվել, ու վազելուց էլ չէի մոռանում հանգստացնել իրեն, որ ոչինչ, կմնա ինձ մոտ մինչև հուլիս, մինչև իր աշխատակիցները նորից գան Մյունխեն, իրեն հետ տանեն: Արմինչիկի քնկոտությունից բան չէր մնացել, հո չէր վազու՜մ՝ ինքն էլ չիմանալով, թե ուր: Մի պահ հետևիցս ծիծաղելով գոռաց. «Դրա համար ես շշմած մկնիկ, հա՞»: Հա... համաձայնեցի ես, էլ ինչ թաքցնեի: Ի վերջո մի տեղից դուրս եկանք, ու դա իհարկե երեք փողոց այն կողմ էր: Էլի սկսեցինք վազել. էլ ո՞վ էր նայում՝ կանաչ լույս, կարմիր. հայավարի առաջ էին քշում մեքենաների վրայով... Մի կերպ գտանք էդ գրողի տարած Գյոթեշտրասեն: Ավտոբուսն արդեն սպասում էր, լավ է՝ չէր գնացել, ես ինձ դա չէի ների... Վերջում գրկեցինք իրար, ու երկուսս էլ էնքան ջերմ ժպտացինք, որ ես հասկացա՝ հավես էր:
Ավելացվել է 1 րոպե անց
Էս թեմայում կարծեմ չեմ գրել:
Գժուկ - Տպավորություններս լավն են, միանշանակ լավ մարդ է, բայց չգիտեմ, հենց սկզբից ասել եմ ու հիմա էլ եմ ասում, մի տեսակ վանում է ինձ: Ոնց ասեմ... Չգիտեմ: Ինչ-որ բան էն չի ու չեմ հասկանում ինչը նենց չի:
Վայ,Կարողա՞ որ ժուռնալիստ եմ, թե՞ գիտես չես ասում։ Ախր դու հակառակը լավ տպավորություն ես թողել վրաս, աշխուժ, իրադարձությունների կենտրոնում,ժպտերես, դեմք...էլ ինչ ասեմ։
Վերջին խմբագրող՝ Moon: 28.05.2008, 20:18: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Մունություն։))) (Իմ բլոգը)
ֆոտոբզիկություն :ՃՃ
Ասում են, տղամարդը սիրում է աչքերով, իսկ կինը՝ ականջներով։ Ես սիրում եմ սրտով և հոգով...
Artgeo - "Ոնց որ դեռ չի իջել հա Դայուշը, իիի ես ով ա, աչքիս Artgeo-նա, արա բայց չաղ ա է~, չէ ոնց որ ինքը չի... պասի բայց Դայուշը ասում էր որ ստեղա աշխատում, ինքնա ուրեմն... Ըհն հենա եկավ Դայուշը ու ժպտալով մոտենում ա իրան, հա հա հաստատ ինքն ա, բայց նկարին նման չի"
Նա է, որ չի ներում կեղծիք, չի ենթարկվում ժամանակին և շուրթերի վրա դողում, աղոթքի պես աստվածային, լույսն է սիրո քեզ ուղեկցում ամեն վարկյան ռազմի դաշտում, սերն է, որ մեզ գուցե փրկի, կամ ել կորցնի անապատում...
Վայ մեր անմոռանալի մի ժամը ՄյունխենումԱռաջին հանդիպումը Dayana–ի հետ կամ իմ ու Արմինչիկի Մյունխենյան արկածները
Էսօր Dayana-ն կամ մեր Արմինչիկը եկել էր Մյունխեն: Դեռ վաղուց որոշել էինք, որ անպայման հանդիպելու ենք ու շատ սպասում էի էսօրվան: Թռիչքային ուշացումների պատճառով, երբ տեղ հասավ Մյունխեն, ուներ միայն 45 րոպե մինչև Ավստրիա գնալը: Ու էդ 45 րոպեն պիտի իրար հետ անցկացնեինք:
Ինձ լուրջ ու խելոք աղջկա տեսքի բերեցի, մազերս հավաքեցի ու գերմանական ճշտությամբ հայտնվեցի պայմանավորված տեղում՝ ինքս ինձ խոստանալով, որ շշմած ու ցնդած բաներ չեմ անելու, ինձ լուրջ եմ պահելու, ամեն լուսանշանի մոտ էլ խելոք սպասելու եմ կանաչ լույսին, ինչպես վայել է իսկական գերմանացուն:
Հանդիպեցինք, Արմինչիկը շատ քնքուշ ու բարի աղջկա տպավորություն թողեց, միանգամից հավանեցի իրեն: Միայն թե ահագին քնկոտ էր ու բժժած՝ ձգձգված ճամփորդության պատճառով: Ոտքով գնացինք կենտրոնական հրապարակ, ու ճանապահին ես էս կիսաքուն էրեխուն պատմում էի Մյունխենի մասին իմ իմացած ու չիամացած բաները, հետն էլ շատ գոհ էի ինձնից, որ առանց ճամփան կորցնելու, ինչն ինձ հետ հազվադեպ է պատահում, ոտքով տարա իրեն հրապարակ: Էնտեղ Անմինչիկը գնահատեց մեր պաղպաղակի ախմախ համը ու հուշանվերների թանկությունը, որից հետո պետք է արդեն հետ գնայինք, որ ինքը չուշանար իր ավտոբուսից:
Նայեցի ժամացույցին ու հասկացա, որ ոտքով արդեն չենք հասցնի, ու ոչ էլ ուզում էի՝ վախենալով, որ էս անգամ ճամփան չեմ գտնի, խայտառակ կլինեմ: Խայտառակ չլինելու համար մտանք մետրո, որտեղ ես, ինձնից գոհ բացատրելով, թե ինչը ոնց է, տարա Արմինչիկին ու նստեեցրեցի սխալ մետրո: Սխալը նկատեցի հաջորդ կայարանին, որը չգիտես ինչու մեր տուն տանող ճամփի վրա էր, դե հա, միշտ էդպես եմ տուն նում, էդպես էլ մեխանիկորեն նստել էի... Փոխեցինք գնացքը, Արմինչիկն էլ ինձ մխիթարեց, թե իր հետ էլ է պատահում... Հասանք իր կայարանը, արդեն ահագին ուշանում էինք: Էդ անտեր կայարանն էլ մի գետնանցում ունի, որը ձգվում է հինգ փողոցների երկայնքով, հիմա պետք էր կողմնորոշվել, թե որ կողմից դուրս գալ: Ու տեղ ես քաշվա... Սկսեցինք էսկողմ-էնկողմ գնալ, սրան նրան հարցնել, բայց էդպես էլ չէի կարողանում կողմնորոշվել, թե որտեղ ենք ու ոնց դուրս գանք: Ժամն էլ ժամից անցնում էր: Արդեն վազում էին գատնացումի տակ, ավելի ճիշտ՝ ես վազում էի, խեղճ Արմինչիկն էլ՝ հետևիցս: Էլ ինչ լուրջ ու խելոք կերպար... Մի տասնհինգ րոպե սաղ մետրոն ոտի տակ ենք տվել, ու վազելուց էլ չէի մոռանում հանգստացնել իրեն, որ ոչինչ, կմնա ինձ մոտ մինչև հուլիս, մինչև իր աշխատակիցները նորից գան Մյունխեն, իրեն հետ տանեն: Արմինչիկի քնկոտությունից բան չէր մնացել, հո չէր վազու՜մ՝ ինքն էլ չիմանալով, թե ուր: Մի պահ հետևիցս ծիծաղելով գոռաց. «Դրա համար ես շշմած մկնիկ, հա՞»: Հա... համաձայնեցի ես, էլ ինչ թաքցնեի: Ի վերջո մի տեղից դուրս եկանք, ու դա իհարկե երեք փողոց այն կողմ էր: Էլի սկսեցինք վազել. էլ ո՞վ էր նայում՝ կանաչ լույս, կարմիր. հայավարի առաջ էին քշում մեքենաների վրայով... Մի կերպ գտանք էդ գրողի տարած Գյոթեշտրասեն: Ավտոբուսն արդեն սպասում էր, լավ է՝ չէր գնացել, ես ինձ դա չէի ների... Վերջում գրկեցինք իրար, ու երկուսս էլ էնքան ջերմ ժպտացինք, որ ես հասկացա՝ հավես էր:
Հրաժեշտից հետո Ռիպայի հետևից չնայեցի
Ռիպա էլի եմ գալու
ապրես....
Հ.Գ. Էն շորտիկավորին ամեն իրիկուն երգացնում էի ...
Անունը իրոք Գյոթեշտրասեա թե ուղղակի գրելու պահին էլ ես կատաղած եղելԱռաջին հանդիպումը Dayana–ի հետ կամ իմ ու Արմինչիկի Մյունխենյան արկածները
Էսօր Dayana-ն կամ մեր Արմինչիկը եկել էր Մյունխեն: Դեռ վաղուց որոշել էինք, որ անպայման հանդիպելու ենք ու շատ սպասում էի էսօրվան: Թռիչքային ուշացումների պատճառով, երբ տեղ հասավ Մյունխեն, ուներ միայն 45 րոպե մինչև Ավստրիա գնալը: Ու էդ 45 րոպեն պիտի իրար հետ անցկացնեինք:
Ինձ լուրջ ու խելոք աղջկա տեսքի բերեցի, մազերս հավաքեցի ու գերմանական ճշտությամբ հայտնվեցի պայմանավորված տեղում՝ ինքս ինձ խոստանալով, որ շշմած ու ցնդած բաներ չեմ անելու, ինձ լուրջ եմ պահելու, ամեն լուսանշանի մոտ էլ խելոք սպասելու եմ կանաչ լույսին, ինչպես վայել է իսկական գերմանացուն:
Հանդիպեցինք, Արմինչիկը շատ քնքուշ ու բարի աղջկա տպավորություն թողեց, միանգամից հավանեցի իրեն: Միայն թե ահագին քնկոտ էր ու բժժած՝ ձգձգված ճամփորդության պատճառով: Ոտքով գնացինք կենտրոնական հրապարակ, ու ճանապահին ես էս կիսաքուն էրեխուն պատմում էի Մյունխենի մասին իմ իմացած ու չիամացած բաները, հետն էլ շատ գոհ էի ինձնից, որ առանց ճամփան կորցնելու, ինչն ինձ հետ հազվադեպ է պատահում, ոտքով տարա իրեն հրապարակ: Էնտեղ Անմինչիկը գնահատեց մեր պաղպաղակի ախմախ համը ու հուշանվերների թանկությունը, որից հետո պետք է արդեն հետ գնայինք, որ ինքը չուշանար իր ավտոբուսից:
Նայեցի ժամացույցին ու հասկացա, որ ոտքով արդեն չենք հասցնի, ու ոչ էլ ուզում էի՝ վախենալով, որ էս անգամ ճամփան չեմ գտնի, խայտառակ կլինեմ: Խայտառակ չլինելու համար մտանք մետրո, որտեղ ես, ինձնից գոհ բացատրելով, թե ինչը ոնց է, տարա Արմինչիկին ու նստեեցրեցի սխալ մետրո: Սխալը նկատեցի հաջորդ կայարանին, որը չգիտես ինչու մեր տուն տանող ճամփի վրա էր, դե հա, միշտ էդպես եմ տուն նում, էդպես էլ մեխանիկորեն նստել էի... Փոխեցինք գնացքը, Արմինչիկն էլ ինձ մխիթարեց, թե իր հետ էլ է պատահում... Հասանք իր կայարանը, արդեն ահագին ուշանում էինք: Էդ անտեր կայարանն էլ մի գետնանցում ունի, որը ձգվում է հինգ փողոցների երկայնքով, հիմա պետք էր կողմնորոշվել, թե որ կողմից դուրս գալ: Ու տեղ ես քաշվա... Սկսեցինք էսկողմ-էնկողմ գնալ, սրան նրան հարցնել, բայց էդպես էլ չէի կարողանում կողմնորոշվել, թե որտեղ ենք ու ոնց դուրս գանք: Ժամն էլ ժամից անցնում էր: Արդեն վազում էին գատնացումի տակ, ավելի ճիշտ՝ ես վազում էի, խեղճ Արմինչիկն էլ՝ հետևիցս: Էլ ինչ լուրջ ու խելոք կերպար... Մի տասնհինգ րոպե սաղ մետրոն ոտի տակ ենք տվել, ու վազելուց էլ չէի մոռանում հանգստացնել իրեն, որ ոչինչ, կմնա ինձ մոտ մինչև հուլիս, մինչև իր աշխատակիցները նորից գան Մյունխեն, իրեն հետ տանեն: Արմինչիկի քնկոտությունից բան չէր մնացել, հո չէր վազու՜մ՝ ինքն էլ չիմանալով, թե ուր: Մի պահ հետևիցս ծիծաղելով գոռաց. «Դրա համար ես շշմած մկնիկ, հա՞»: Հա... համաձայնեցի ես, էլ ինչ թաքցնեի: Ի վերջո մի տեղից դուրս եկանք, ու դա իհարկե երեք փողոց այն կողմ էր: Էլի սկսեցինք վազել. էլ ո՞վ էր նայում՝ կանաչ լույս, կարմիր. հայավարի առաջ էին քշում մեքենաների վրայով... Մի կերպ գտանք էդ գրողի տարած Գյոթեշտրասեն: Ավտոբուսն արդեն սպասում էր, լավ է՝ չէր գնացել, ես ինձ դա չէի ների... Վերջում գրկեցինք իրար, ու երկուսս էլ էնքան ջերմ ժպտացինք, որ ես հասկացա՝ հավես էր:
?
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ