Ակումբցիների առաջին տպավորություններն իրար մասին

[Ուլուանա]

Ես նեղվում էի, որ բոլորը կանգնած էին։ Ինձ նստած էր հարմար, որտև յուբկես անհաջող էր ու "Մերլին Մոնրո" էր անում։ Հետո էնքան ծիտ երեխա ու երեխատերեր եկան, որ ստիպված կանգնեցի ու հերթով տարբեր մարդկանց էի մոտենում` խոսակցության կեսից միանում, մէ անկապ բան ասում ու գնում։ Չգիտեմ, ինձ որ լավ էր։ Երեկ ծանոթացա երեք երեխու հետ, անունները չգիտեմ։ Սկզբի հերոսները` աղջիկ ու տղա էին, մոտ հինգ-վեց տարեկան։ Տղուկը ոնց որ թե Անահիտի մեծ տղան էր։ Եկավ ինձ շոկոլադե թուղթ ցույց տվեց։ Ասեց, որ շատ լավ հոտ ա գալիս։ Հետո առաջարկեց ձեռքերիս քսեմ էդ թուղթը, հետո ծառին քսեց)) Բացատրում էր որտեղից պետք հոտ քաշեմ, որ ծառից շոկոլադե հոտ գա։ Ինձ մենակ էդ կյանքի կտորի հետ շփումը հերիք էր)) Նենց էլ քաղցր էր խոսում։ Ուխ։ Բա Ներսեսի երեխեն, որ նեղացել էր։ Մէ հատ հրաշք: Քամակը տնկել էր աշխարհի ուղղությամբ ու աչքերը փակել էր))
Մեկ էլ Լեոն էր մռութ։ Սենց էլի։

Էդ շոկոլադե թղթի պատմությունից տեղյակ չեմ, բայց էդ բացատրելու պահերը լրիվ ինքն էր ։