Ակումբցիների առաջին տպավորություններն իրար մասին

[Belle]

Ներեցե՞ք

դե պատկերացրու իմ դեմքի արտահայտությունը
լրիվ շոկի մեջ եմ

Լուս ջան, իսկ ես քեզ հավանեցի Ախալքալաքցիների մասին կարծիքդ էլ ինձ հետ շփվելուց կարծում եմ կփոխվի Արթով էլ ոգևորվոծ չէի, ուղղակի մի քանի բար փոխանակենցինք

ես տպավորություններ չեմ ասի, շատ քիչ տեսա, ում տեսել եմ, հավանեցի, բայց ավել բան չեմ կարա ասեմ, մյուս անգամներին, որ գամ, անպայման կգրեմ:

բայց մեկա բոլորիդ սիրում եմ, ակումբ սիրում եմ քեզզզզ

[Tigran Adunts]

Հեմ ջան բախտներս բերեց են կողից եկող երկար մազերովն էլ ակումբցի չէր
Ամեն ինչ լավ էր...

Հ.Գ.
ԱրտեգՕին էլ ավելի նիհար ու լուրջ էի պատկերացնում

[Աբելյան]

Hayko- լօլ, անկեզծ ասած իրան լրիվ քյարթու էի պատկերացնում, բայց մտացածիս լրիվ հակապատկերն էր։ Էկավ, ծիկ արեց ու գնաց։ Ամաչկոտ էր, խելացի էր երևում։ Հայկո ջան մենակ մի բան անկեղծ ասեմ, ավատարդ փոխիր, տանել չեմ կարողանում։
Սպասում եմ ձեր տպավորություններին իմ մասին։

Շատ-շատ մերսի: Բայց թե էդքան էլ խելացի չեմ, ինչքան երևում էի
Հ.Գ. Որ ավատարս փոխեմ էլ, էլի նույն բնույթի մի բան եմ դնելու

Հա, քո մասին ասեմ, որ միանգամից տեղը բերեցի, որ դու ես: Որ մյուս անգամ քեզ տենամ, միանգամից կճանաչեմ: Մեկ էլ՝ շատ աշխույժ աղջիկ ես երևում:

[Moon]

Հ.Գ.
ԱրտեգՕին էլ ավելի նիհար ու լուրջ էի պատկերացնում

ԼՕԼ, Հլը դու մեր հետ գայիր....

Ավելացվել է 1 րոպե անց

դե պատկերացրու իմ դեմքի արտահայտությունը
լրիվ շոկի մեջ եմ

Լուս ջան, իսկ ես քեզ հավանեցի Ախալքալաքցիների մասին կարծիքդ էլ ինձ հետ շփվելուց կարծում եմ կփոխվի Արթով էլ ոգևորվոծ չէի, ուղղակի մի քանի բար փոխանակենցինք

ես տպավորություններ չեմ ասի, շատ քիչ տեսա, ում տեսել եմ, հավանեցի, բայց ավել բան չեմ կարա ասեմ, մյուս անգամներին, որ գամ, անպայման կգրեմ:

բայց մեկա բոլորիդ սիրում եմ, ակումբ սիրում եմ քեզզզզ

Մերսի, հուսամ ճիշտ կլինես։

[Tigran Adunts]

ԼՕԼ, Հլը դու մեր հետ գայիր....

Հեհե)))) դրա համար չեմ եկել

Կատակ էր

[Apsara]

Ձնծաղիկ հենց առաջին հայացքից համակրանք զգացի նրա հանդեպ, արդեն չեմ հիշում առաջին անգամ երբ եմ տեսել, շատ դրական մարդ է, ինձ գերում է նրա ապրելու անհագ ցանկությունն ու գործելու անվերջ կարողությունը: Էն խառը ժամանակներն էր, երբ ես ոչինչ չէի անում բացի լուրեր լսելուց և տարածելուց այն ինչ լսում էի աշխատավայրում, իսկ նա տեսախցիկը վերցրած վազվզում էր ամբողջ օրը, տարածում հայտարարություններ, ամեն կերպ ինչ-որ բան փորձում անել ու փոխել, եռանդուն է շատ: Դե էլ չերկարացնեմ, սիրեցի ու վերջ, իսկ շուտով անակնկալ եմ մատուցելու նրան, որպես իմ համակրանքի և սիրո արտահայտում

[Sunny Stream]

Ձնծաղիկ հենց առաջին հայացքից համակրանք զգացի նրա հանդեպ, արդեն չեմ հիշում առաջին անգամ երբ եմ տեսել, շատ դրական մարդ է, ինձ գերում է նրա ապրելու անհագ ցանկությունն ու գործելու անվերջ կարողությունը: Էն խառը ժամանակներն էր, երբ ես ոչինչ չէի անում բացի լուրեր լսելուց և տարածելուց այն ինչ լսում էի աշխատավայրում, իսկ նա տեսախցիկը վերցրած վազվզում էր ամբողջ օրը, տարածում հայտարարություններ, ամեն կերպ ինչ-որ բան փորձում անել ու փոխել, եռանդուն է շատ:

վա~յ, ինձ հիշու~մ են
ինչ հետաքրքիր ու հաճելի էր կարդալ

Դե էլ չերկարացնեմ, սիրեցի ու վերջ, իսկ շուտով անակնկալ եմ մատուցելու նրան, որպես իմ համակրանքի և սիրո արտահայտում

... հեծանի՞վ
Ինչ էլ լինի` կսպասեմ, շա~տ հետաքրքրեց գիտեմ` քո տվածը հաստատ օրիգինալ կլինի, ուրիշ...
իսկ ես հիշում եմ, առաջին անգամ հանդիպել ենք Ակումբի հետ իրականում ծանոթանալուս առաջին օրը, երբ ես ու քույրիկս եկանք Time Out (էս վերջերս զարմանում եմ «սկլեռոզ» ուղեղիս վրա, սկսել եմ էնքան բան հիշել ); Հա, երևի քեզ ու Հայկին շատ-շատ ակումբցիներից հաճախ եմ տեսել...
Վարդ-Վարդ... գրառումներիդ քիչ էի ծանոթ, երբ հանդիպեցինք... էն քիչ ակումբցիներից էիր, ով անմիջապես ժպիտով ողջունեց, ներկայացավ, սկսեց հետաքրքրվել ու զրուցել... էս առաջին +ը հետո քաղաքում պատահաբար հանդիպեցինք, հետո հանդիպումներին... իմացա, որ շատ անկեղծ ու ուրախ մարդ ես, շատ տարբեր (կարևորը` ոչ ավանդական ու առողջարար) հետաքրքրություններով... հետո էլ, որ կարդացի նախկին կարգավիճակդ, ավելի սիրեցի ու հարգեցի քեզ (ու հենց էդ բառերը հիշելով` գրածդ կարծիքն ավելի թանկ ու հաճելի է դառնում ) : Թե´ գրառումներիցս, թե´ ուղղակի հետդ զրուցելիս զգացվում է, որ գործ ունեմ խոլացի ու իլնտելեկտուալ մեծ պաշարով մարդու հետ պետք եկած տեղը` շատ լուրջ ու կշռադատող, ջրիկանալիս` ազատորեն ուրախ ու զվարթ...
Մի խոսքով, շատ ուրախ եմ, որ էս քաղաքում գիտեմ քո նման հետաքրքիր մարդու, գիտեմ Հայկին ու գիտեմ, որ դուք երկուսդ էլ շատ բազմազան եք մի քանի կարճ հանդիպումների ընթացքում կարգին ճանաչելու համար, բայց ցանկանում եմ ու դեռ կհասցնեմ ճանաչել

[Belle]

էլ ոչ մեկ իմ մասին չի՞ գրում

Ավելացվել է 1 րոպե անց
Տիգրան Ադունց, մեր գաղտնիքները ու՞ր ես բացում լօօօօլ
բա իմ մասին չես գրու՞մ, մի քիչ լավ զգամ ինձ

[Djavaxhq]

Արթգեո- մտածում էի որ առաջին իսկ հանդիպելուց կծեծեմ՝ ներվերս ուտում էր ակումբում ( կամ էլ ինքը ինձ կծեծեր) բայց մինչեվ իմացա որ Արթուրն ինքն է արդեն լավ տպավորություն էր թողել վրես, ու կռիվ չեղավ, էնքան էլ անազգայնական չի ուղակի վրացիքին երեվի շատ է սիրում, լավ գծեր շատ ունի.
Ապսարա- չգիտես ինչու մտածում էի, որ տղա է, երբ տեսա անականկալի էկա համ աղջիկ էր, համ սիրուն համ էլ լավ բնավորություն ունի, կարողանում է լավ ընկեր դառնալ, հաճելի զրուցակից է, ու սենց հա կարամ լավ բաներ ասեմ...
Չուկ- չգիտես ինչու պատկերացնում էի խիստ մի ձյաձայի, ով իրեն տեր ու տիրական է զգալու հանդիպման ժամանակ, մի տեսակ ագրեսիայով դիմավորեցի սկզբում բայց շատ շուտ կարողացավ համակրանքս շահել:
Վերան շատ լավիկն է, էնքան կուզենայի իրա նման հարազատ քույր ունենայի, հետո ինքը հիշց որ առաջին հանդիպմանն գործնագործ խաղալիս գնդակով ուժեղ խփել եմ՝ իմ մտածելով թույլ էի խփում, իրան ես շատ- շատ սիրում ու հարգում եմ,
Ջոհն-հենց սկզբից հոգեհարազատություն զգացի չնայած տարիքին իրեն մեծի պես է պահում ու վստահելի մարդ ընկեր է,
շարունակելի

[Artgeo]

Էս թեմայում կարծեմ չեմ գրել: Հիշողությունից էնքան էլ լավ չեմ, առաջին տպավորությունները երբեք չեմ տպավորեցնում, իմ դեպքում կարևորը հետագան ա: Ու հիմա էլ, որ գրեմ, գրելու եմ հետագայի հետ խառը, քանի որ լուրջ կարող է չհիշեմ առաջին տպավորությունը: Դե, սկսեմ:

Գժուկ - Տպավորություններս լավն են, միանշանակ լավ մարդ է, բայց չգիտեմ, հենց սկզբից ասել եմ ու հիմա էլ եմ ասում, մի տեսակ վանում է ինձ: Ոնց ասեմ... Չգիտեմ: Ինչ-որ բան էն չի ու չեմ հասկանում ինչը նենց չի:

Dayana - Վայ, էս աղջիկը հաստատ հրեշտակ ա Բա անմեղ ժպիտը, միամիտ մտքերը Չէ էլի, երկրագնդի վրա այդքան մաքուր չեն լինում: Շուտով կփչանա:

Ձնծաղիկ - կարելի՞ է լռեմ պարզապես ու էլի մի հատ Էն ա, որ հազվադեպ է մեզ հաճույք պատճառում իր ներկայությամբ:

Tigran Adunts - Առաջին տպավորություն «Էսա կխբի... Այ հիմա կխբի... Վերջ, խբելուա, ձև չունի... Վայ, գնաց Չխբեց »

Surpr!Se - էս ինչ ամաչկոտ տղայա... Ես բացելու եմ իրեն:

Աթեիստ - Վայ, ինքը Վեռայի ընկերն ա... Հետագայում կարծիքս չեմ փոխել

Sosoyan - «Էս տղեն հաստատ Սոսոյանն ա Վայ, զարմացած դեմքիս ա նայում... Տֆու, ժպտում եմ, էսա կասի գիժ ա... Վայ, լավ ա Դայուշը էկավ» Կարծիքս չի փոխվել, հենց տեսնում եմ, ժպտում եմ

Selene - Վա՜յ, էս ինչ ամաչկոտ ա Նայում ես դեմքին ու ինքը ամաչում ա, դրանից սկսում ես դու էլ ամաչել

Chuk - Յախք, էս ո՞վ ա

Մոգական Լապտերիկ - «Վախ, աչքերը Սենց չի լինում իրականում»

Javakhq - «Էսա կխբի... Այ հիմա կխբի... Վերջ, խբելուա, ձև չունի... Վայ, գնաց Չխբեց »

Երկնային - Ամբողջ հանդիպմանը պարզում էի եկե՞լ ա, թե՞ չի եկել: Կար ու չկար

[ivy]

Առաջին հանդիպումը Dayana–ի հետ կամ իմ ու Արմինչիկի Մյունխենյան արկածները

Էսօր Dayana-ն կամ մեր Արմինչիկը եկել էր Մյունխեն: Դեռ վաղուց որոշել էինք, որ անպայման հանդիպելու ենք ու շատ սպասում էի էսօրվան: Թռիչքային ուշացումների պատճառով, երբ տեղ հասավ Մյունխեն, ուներ միայն 45 րոպե մինչև Ավստրիա գնալը: Ու էդ 45 րոպեն պիտի իրար հետ անցկացնեինք:
Ինձ լուրջ ու խելոք աղջկա տեսքի բերեցի, մազերս հավաքեցի ու գերմանական ճշտությամբ հայտնվեցի պայմանավորված տեղում՝ ինքս ինձ խոստանալով, որ շշմած ու ցնդած բաներ չեմ անելու, ինձ լուրջ եմ պահելու, ամեն լուսանշանի մոտ էլ խելոք սպասելու եմ կանաչ լույսին, ինչպես վայել է իսկական գերմանացուն:
Հանդիպեցինք, Արմինչիկը շատ քնքուշ ու բարի աղջկա տպավորություն թողեց, միանգամից հավանեցի իրեն: Միայն թե ահագին քնկոտ էր ու բժժած՝ ձգձգված ճամփորդության պատճառով: Ոտքով գնացինք կենտրոնական հրապարակ, ու ճանապահին ես էս կիսաքուն էրեխուն պատմում էի Մյունխենի մասին իմ իմացած ու չիամացած բաները, հետն էլ շատ գոհ էի ինձնից, որ առանց ճամփան կորցնելու, ինչն ինձ հետ հազվադեպ է պատահում, ոտքով տարա իրեն հրապարակ: Էնտեղ Անմինչիկը գնահատեց մեր պաղպաղակի ախմախ համը ու հուշանվերների թանկությունը, որից հետո պետք է արդեն հետ գնայինք, որ ինքը չուշանար իր ավտոբուսից:
Նայեցի ժամացույցին ու հասկացա, որ ոտքով արդեն չենք հասցնի, ու ոչ էլ ուզում էի՝ վախենալով, որ էս անգամ ճամփան չեմ գտնի, խայտառակ կլինեմ: Խայտառակ չլինելու համար մտանք մետրո, որտեղ ես, ինձնից գոհ բացատրելով, թե ինչը ոնց է, տարա Արմինչիկին ու նստեեցրեցի սխալ մետրո: Սխալը նկատեցի հաջորդ կայարանին, որը չգիտես ինչու մեր տուն տանող ճամփի վրա էր, դե հա, միշտ էդպես եմ տուն նում, էդպես էլ մեխանիկորեն նստել էի... Փոխեցինք գնացքը, Արմինչիկն էլ ինձ մխիթարեց, թե իր հետ էլ է պատահում... Հասանք իր կայարանը, արդեն ահագին ուշանում էինք: Էդ անտեր կայարանն էլ մի գետնանցում ունի, որը ձգվում է հինգ փողոցների երկայնքով, հիմա պետք էր կողմնորոշվել, թե որ կողմից դուրս գալ: Ու տեղ ես քաշվա... Սկսեցինք էսկողմ-էնկողմ գնալ, սրան նրան հարցնել, բայց էդպես էլ չէի կարողանում կողմնորոշվել, թե որտեղ ենք ու ոնց դուրս գանք: Ժամն էլ ժամից անցնում էր: Արդեն վազում էին գատնացումի տակ, ավելի ճիշտ՝ ես վազում էի, խեղճ Արմինչիկն էլ՝ հետևիցս: Էլ ինչ լուրջ ու խելոք կերպար... Մի տասնհինգ րոպե սաղ մետրոն ոտի տակ ենք տվել, ու վազելուց էլ չէի մոռանում հանգստացնել իրեն, որ ոչինչ, կմնա ինձ մոտ մինչև հուլիս, մինչև իր աշխատակիցները նորից գան Մյունխեն, իրեն հետ տանեն: Արմինչիկի քնկոտությունից բան չէր մնացել, հո չէր վազու՜մ՝ ինքն էլ չիմանալով, թե ուր: Մի պահ հետևիցս ծիծաղելով գոռաց. «Դրա համար ես շշմած մկնիկ, հա՞»: Հա... համաձայնեցի ես, էլ ինչ թաքցնեի: Ի վերջո մի տեղից դուրս եկանք, ու դա իհարկե երեք փողոց այն կողմ էր: Էլի սկսեցինք վազել. էլ ո՞վ էր նայում՝ կանաչ լույս, կարմիր. հայավարի առաջ էին քշում մեքենաների վրայով... Մի կերպ գտանք էդ գրողի տարած Գյոթեշտրասեն: Ավտոբուսն արդեն սպասում էր, լավ է՝ չէր գնացել, ես ինձ դա չէի ների... Վերջում գրկեցինք իրար, ու երկուսս էլ էնքան ջերմ ժպտացինք, որ ես հասկացա՝ հավես էր: Մի տեսակ հարազատացանք մեր մետրոյական արկածի ընթացքում: Հուլիսին նորից կհանդիպենք, համոզված եմ` Արմինչիկն էս անգամ իր հետ քարտեզ կբերի. բա իմ վրա ո՞ր խելոքը հույս կդնի:

[Moon]

Ավելացվել է 1 րոպե անց

Էս թեմայում կարծեմ չեմ գրել: Հիշողությունից էնքան էլ լավ չեմ, առաջին տպավորությունները երբեք չեմ տպավորեցնում, իմ դեպքում կարևորը հետագան ա: Ու հիմա էլ, որ գրեմ, գրելու եմ հետագայի հետ խառը, քանի որ լուրջ կարող է չհիշեմ առաջին տպավորությունը: Դե, սկսեմ:

Գժուկ - Տպավորություններս լավն են, միանշանակ լավ մարդ է, բայց չգիտեմ, հենց սկզբից ասել եմ ու հիմա էլ եմ ասում, մի տեսակ վանում է ինձ: Ոնց ասեմ... Չգիտեմ: Ինչ-որ բան էն չի ու չեմ հասկանում ինչը նենց չի:

Վայ, հեչ չէի սպասում որ լավ բան էլ կգրես։ Մտածում էի միշտ բացասական բաներ ես ասում։ Մերսի, իմ ուղեղում մինչև հիմա չի տեղավորվում, ինչն ա պատճառը, որ տենց ես ասում։ Կարողա՞ որ ժուռնալիստ եմ, թե՞ գիտես չես ասում։ Ախր դու հակառակը լավ տպավորություն ես թողել վրաս, աշխուժ, իրադարձությունների կենտրոնում,ժպտերես, դեմք...էլ ինչ ասեմ։

[Sosoyan]

Artgeo - "Ոնց որ դեռ չի իջել հա Դայուշը, իիի ես ով ա, աչքիս Artgeo-նա, արա բայց չաղ ա է~, չէ ոնց որ ինքը չի... պասի բայց Դայուշը ասում էր որ ստեղա աշխատում, ինքնա ուրեմն... Ըհն հենա եկավ Դայուշը ու ժպտալով մոտենում ա իրան, հա հա հաստատ ինքն ա, բայց նկարին նման չի"

[Dayana]

Առաջին հանդիպումը Dayana–ի հետ կամ իմ ու Արմինչիկի Մյունխենյան արկածները

Էսօր Dayana-ն կամ մեր Արմինչիկը եկել էր Մյունխեն: Դեռ վաղուց որոշել էինք, որ անպայման հանդիպելու ենք ու շատ սպասում էի էսօրվան: Թռիչքային ուշացումների պատճառով, երբ տեղ հասավ Մյունխեն, ուներ միայն 45 րոպե մինչև Ավստրիա գնալը: Ու էդ 45 րոպեն պիտի իրար հետ անցկացնեինք:
Ինձ լուրջ ու խելոք աղջկա տեսքի բերեցի, մազերս հավաքեցի ու գերմանական ճշտությամբ հայտնվեցի պայմանավորված տեղում՝ ինքս ինձ խոստանալով, որ շշմած ու ցնդած բաներ չեմ անելու, ինձ լուրջ եմ պահելու, ամեն լուսանշանի մոտ էլ խելոք սպասելու եմ կանաչ լույսին, ինչպես վայել է իսկական գերմանացուն:
Հանդիպեցինք, Արմինչիկը շատ քնքուշ ու բարի աղջկա տպավորություն թողեց, միանգամից հավանեցի իրեն: Միայն թե ահագին քնկոտ էր ու բժժած՝ ձգձգված ճամփորդության պատճառով: Ոտքով գնացինք կենտրոնական հրապարակ, ու ճանապահին ես էս կիսաքուն էրեխուն պատմում էի Մյունխենի մասին իմ իմացած ու չիամացած բաները, հետն էլ շատ գոհ էի ինձնից, որ առանց ճամփան կորցնելու, ինչն ինձ հետ հազվադեպ է պատահում, ոտքով տարա իրեն հրապարակ: Էնտեղ Անմինչիկը գնահատեց մեր պաղպաղակի ախմախ համը ու հուշանվերների թանկությունը, որից հետո պետք է արդեն հետ գնայինք, որ ինքը չուշանար իր ավտոբուսից:
Նայեցի ժամացույցին ու հասկացա, որ ոտքով արդեն չենք հասցնի, ու ոչ էլ ուզում էի՝ վախենալով, որ էս անգամ ճամփան չեմ գտնի, խայտառակ կլինեմ: Խայտառակ չլինելու համար մտանք մետրո, որտեղ ես, ինձնից գոհ բացատրելով, թե ինչը ոնց է, տարա Արմինչիկին ու նստեեցրեցի սխալ մետրո: Սխալը նկատեցի հաջորդ կայարանին, որը չգիտես ինչու մեր տուն տանող ճամփի վրա էր, դե հա, միշտ էդպես եմ տուն նում, էդպես էլ մեխանիկորեն նստել էի... Փոխեցինք գնացքը, Արմինչիկն էլ ինձ մխիթարեց, թե իր հետ էլ է պատահում... Հասանք իր կայարանը, արդեն ահագին ուշանում էինք: Էդ անտեր կայարանն էլ մի գետնանցում ունի, որը ձգվում է հինգ փողոցների երկայնքով, հիմա պետք էր կողմնորոշվել, թե որ կողմից դուրս գալ: Ու տեղ ես քաշվա... Սկսեցինք էսկողմ-էնկողմ գնալ, սրան նրան հարցնել, բայց էդպես էլ չէի կարողանում կողմնորոշվել, թե որտեղ ենք ու ոնց դուրս գանք: Ժամն էլ ժամից անցնում էր: Արդեն վազում էին գատնացումի տակ, ավելի ճիշտ՝ ես վազում էի, խեղճ Արմինչիկն էլ՝ հետևիցս: Էլ ինչ լուրջ ու խելոք կերպար... Մի տասնհինգ րոպե սաղ մետրոն ոտի տակ ենք տվել, ու վազելուց էլ չէի մոռանում հանգստացնել իրեն, որ ոչինչ, կմնա ինձ մոտ մինչև հուլիս, մինչև իր աշխատակիցները նորից գան Մյունխեն, իրեն հետ տանեն: Արմինչիկի քնկոտությունից բան չէր մնացել, հո չէր վազու՜մ՝ ինքն էլ չիմանալով, թե ուր: Մի պահ հետևիցս ծիծաղելով գոռաց. «Դրա համար ես շշմած մկնիկ, հա՞»: Հա... համաձայնեցի ես, էլ ինչ թաքցնեի: Ի վերջո մի տեղից դուրս եկանք, ու դա իհարկե երեք փողոց այն կողմ էր: Էլի սկսեցինք վազել. էլ ո՞վ էր նայում՝ կանաչ լույս, կարմիր. հայավարի առաջ էին քշում մեքենաների վրայով... Մի կերպ գտանք էդ գրողի տարած Գյոթեշտրասեն: Ավտոբուսն արդեն սպասում էր, լավ է՝ չէր գնացել, ես ինձ դա չէի ների... Վերջում գրկեցինք իրար, ու երկուսս էլ էնքան ջերմ ժպտացինք, որ ես հասկացա՝ հավես էր: Մի տեսակ հարազատացանք մեր մետրոյական արկածի ընթացքում: Հուլիսին նորից կհանդիպենք, համոզված եմ` Արմինչիկն էս անգամ իր հետ քարտեզ կբերի. բա իմ վրա ո՞ր խելոքը հույս կդնի:

Վայ մեր անմոռանալի մի ժամը Մյունխենում Ուզում եմ բոլորդ նախանձեք, որ հանդիպել եմ Ռիպային, որովհետեև իսկապես նախանձելի մարդու եմ հանդիպել դե չսկսեմ ասեմ ո շատ պուպուշ ա և այլն, էդ բոլորդ գիտեք, բայց որ վազվզում էինք մետրոյում ինչ լավ էր ես էդ չգիտեմ ինչի համ եկող պաղպաղակով լողանում էի ու նայում էի Ռիպայի մի տեսակ իրար խառնված դեմքին Էդ ամբողջ ճանապարհորդության ընթացքում հիշում եմ մեր վազվզելը, իմ ճամպրուկս կորցելը նենց հաճելի էր։
Հրաժեշտից հետո Ռիպայի հետևից չնայեցի վախեցա շատ կարոտեմ հետո

Ռիպա էլի եմ գալու ու էլի ամուր քեզ գրկելու եմ որ ժպտաս էն մաքուր ու հայկական բարի ժպիտով
ապրես....

Հ.Գ. Էն շորտիկավորին ամեն իրիկուն երգացնում էի ...

[Երվանդ]

Առաջին հանդիպումը Dayana–ի հետ կամ իմ ու Արմինչիկի Մյունխենյան արկածները

Էսօր Dayana-ն կամ մեր Արմինչիկը եկել էր Մյունխեն: Դեռ վաղուց որոշել էինք, որ անպայման հանդիպելու ենք ու շատ սպասում էի էսօրվան: Թռիչքային ուշացումների պատճառով, երբ տեղ հասավ Մյունխեն, ուներ միայն 45 րոպե մինչև Ավստրիա գնալը: Ու էդ 45 րոպեն պիտի իրար հետ անցկացնեինք:
Ինձ լուրջ ու խելոք աղջկա տեսքի բերեցի, մազերս հավաքեցի ու գերմանական ճշտությամբ հայտնվեցի պայմանավորված տեղում՝ ինքս ինձ խոստանալով, որ շշմած ու ցնդած բաներ չեմ անելու, ինձ լուրջ եմ պահելու, ամեն լուսանշանի մոտ էլ խելոք սպասելու եմ կանաչ լույսին, ինչպես վայել է իսկական գերմանացուն:
Հանդիպեցինք, Արմինչիկը շատ քնքուշ ու բարի աղջկա տպավորություն թողեց, միանգամից հավանեցի իրեն: Միայն թե ահագին քնկոտ էր ու բժժած՝ ձգձգված ճամփորդության պատճառով: Ոտքով գնացինք կենտրոնական հրապարակ, ու ճանապահին ես էս կիսաքուն էրեխուն պատմում էի Մյունխենի մասին իմ իմացած ու չիամացած բաները, հետն էլ շատ գոհ էի ինձնից, որ առանց ճամփան կորցնելու, ինչն ինձ հետ հազվադեպ է պատահում, ոտքով տարա իրեն հրապարակ: Էնտեղ Անմինչիկը գնահատեց մեր պաղպաղակի ախմախ համը ու հուշանվերների թանկությունը, որից հետո պետք է արդեն հետ գնայինք, որ ինքը չուշանար իր ավտոբուսից:
Նայեցի ժամացույցին ու հասկացա, որ ոտքով արդեն չենք հասցնի, ու ոչ էլ ուզում էի՝ վախենալով, որ էս անգամ ճամփան չեմ գտնի, խայտառակ կլինեմ: Խայտառակ չլինելու համար մտանք մետրո, որտեղ ես, ինձնից գոհ բացատրելով, թե ինչը ոնց է, տարա Արմինչիկին ու նստեեցրեցի սխալ մետրո: Սխալը նկատեցի հաջորդ կայարանին, որը չգիտես ինչու մեր տուն տանող ճամփի վրա էր, դե հա, միշտ էդպես եմ տուն նում, էդպես էլ մեխանիկորեն նստել էի... Փոխեցինք գնացքը, Արմինչիկն էլ ինձ մխիթարեց, թե իր հետ էլ է պատահում... Հասանք իր կայարանը, արդեն ահագին ուշանում էինք: Էդ անտեր կայարանն էլ մի գետնանցում ունի, որը ձգվում է հինգ փողոցների երկայնքով, հիմա պետք էր կողմնորոշվել, թե որ կողմից դուրս գալ: Ու տեղ ես քաշվա... Սկսեցինք էսկողմ-էնկողմ գնալ, սրան նրան հարցնել, բայց էդպես էլ չէի կարողանում կողմնորոշվել, թե որտեղ ենք ու ոնց դուրս գանք: Ժամն էլ ժամից անցնում էր: Արդեն վազում էին գատնացումի տակ, ավելի ճիշտ՝ ես վազում էի, խեղճ Արմինչիկն էլ՝ հետևիցս: Էլ ինչ լուրջ ու խելոք կերպար... Մի տասնհինգ րոպե սաղ մետրոն ոտի տակ ենք տվել, ու վազելուց էլ չէի մոռանում հանգստացնել իրեն, որ ոչինչ, կմնա ինձ մոտ մինչև հուլիս, մինչև իր աշխատակիցները նորից գան Մյունխեն, իրեն հետ տանեն: Արմինչիկի քնկոտությունից բան չէր մնացել, հո չէր վազու՜մ՝ ինքն էլ չիմանալով, թե ուր: Մի պահ հետևիցս ծիծաղելով գոռաց. «Դրա համար ես շշմած մկնիկ, հա՞»: Հա... համաձայնեցի ես, էլ ինչ թաքցնեի: Ի վերջո մի տեղից դուրս եկանք, ու դա իհարկե երեք փողոց այն կողմ էր: Էլի սկսեցինք վազել. էլ ո՞վ էր նայում՝ կանաչ լույս, կարմիր. հայավարի առաջ էին քշում մեքենաների վրայով... Մի կերպ գտանք էդ գրողի տարած Գյոթեշտրասեն: Ավտոբուսն արդեն սպասում էր, լավ է՝ չէր գնացել, ես ինձ դա չէի ների... Վերջում գրկեցինք իրար, ու երկուսս էլ էնքան ջերմ ժպտացինք, որ ես հասկացա՝ հավես էր: Մի տեսակ հարազատացանք մեր մետրոյական արկածի ընթացքում: Հուլիսին նորից կհանդիպենք, համոզված եմ` Արմինչիկն էս անգամ իր հետ քարտեզ կբերի. բա իմ վրա ո՞ր խելոքը հույս կդնի:

Անունը իրոք Գյոթեշտրասեա թե ուղղակի գրելու պահին էլ ես կատաղած եղել
?