- Ծնողներս դեմ են մեր ամուսնությանը: Բայց գիտե՞ք, ես սիրում եմ նրան, նա` ինձ: Խոստացել է, որ հավատարիմ կլինի: Ես միամիտ եմ. շատերի սուտ խոստումներին եմ հավատում, բայց սա այդ դեպքը չէ: Նա ուրիշ է, մյուսների նման չէ: Չի խոսում, չի գոռում, զգացմունքներիս հետ չի խաղում: Պարզապես սիրում է ինձ, ուրիշ ոչինչ…
- Ինչպե՞ս եք ծանոթացել:
- Նա շատ փոքրիկ էր, երբ հայտնվեց իմ սենյակում: Անօգնական էր: Չգիտեմ, թե ինչպես էր մտել: Ես սկսեցի խնամել նրան: Ոչինչ չէր ուտում, միայն խմում էր: Շուտով մեծացավ, գեղեցկացավ… Ոչ մի թթու խոսք չեմ լսել նրա բերանից:
Մերին զարմանալի աղջիկ էր: Եթե պատահական հայ տղամարդու բռնես ու խնդրես, որ նկարագրի կնոջ իր իդեալը, հաստատ Մերիի նման որևէ մեկը կստացվի. նա և’ գեղեցիկ էր, և’ արտակարգ խելք ուներ: Մերիի հետ կարելի էր զրուցել ցանկացած թեմայի շուրջ: Նաև համարձակ էր ու համառ. իր ուզածին հասնելու համար պատրաստ էր պայքարել մինչև վերջին վայրկյանը: Եվ ամենից շատ ազատություն էր սիրում (նայած` ով ինչ է հասկանում դրա տակ): Տղաները մեղվի պես բզզում էին նրա շուրջը, աղջիկները` նախանձում:
- Մերին լքել է ընկերոջը,- սուրճի սեղանի շուրջ փսփսում էին աղջիկները:
- Ի՞նչ եք զարմանում: Չգիտե՞ք, որ նա այդպիսին է,- ավելացրեց մյուսը:
- Հա՛, նորություն չէ, որ փչացածի մեկն է:
- Մերի՛, ես քեզ այլևս չեմ սիրում, հասկանու՞մ ես:
- Տիգրա՛ն, բայց…
- Ոչ մի բայց… Այստեղ ավարտվում են մեր հարաբերությունները: Մնաս բարով:
- Ախր… Այսպես չի կարելի… Չեմ կարող:
- Դա իմ գործը չէ: Դու քո ճամփով գնա, ես` իմ:
Օրեր շարունակ Մերիի դեմքին ժպիտ չէր երևում. ծանր էր կորուստը: Նա համարձակվել էր սիրահարվել, նվիրվել, իսկ Տիգրանը մի օր հանկարծ որոշում է լքել: Բայց Մերին երբեք չէր հուսահատվում…
- Մերին հղի էր: Անհաջող աբորտի է գնացել, դրա համար էլ տեսքն այսպես վատացել է,- խոսում էին աղջիկները:
- Մերի՛, մենք քսանմեկերորդ դարում ենք ապրում, իսկ հիմա երիտասարդներն ազատ են… Արի՛ մենք էլ փորձենք,- առաջարկեց Վարդանը:
- Խե՞նթ ես, ինչ է: Ես չեմ ուզում:
- Խոստանում եմ` կպաշտպանվեմ:
- Ո՛չ…
- Բայց եթե նույնիսկ հղիանաս, կամուսնանամ քեզ հետ:
- Ասում եմ` չէ…
- Վա՜յ, Վարդանն է գալիս: Ու՞ր է կեսդ,- հետաքրքրվեցին աղջիկները:
- Մերի՞ն… Այլևս կեսս չէ: Նման բաներ էլ չասեք, ամոթ է: Պարզեցի, որ փչացածի մեկն է. ում հետ պատահի, անկողին է մտնում:
- Բայց էս տղաներն ի՜նչ միամիտ են: Մենք դրա մասին վաղուց գիտեինք, ուղղակի ոչ ոք մեզ չէր հավատում:
- Մերի՛, ես քեզ սիրում եմ,- մի անգամ խոստովանեց Դավիթը:
- Ցավում եմ, բայց ես քեզ չեմ սիրում:
- Աղջիկնե՛ր, գիտե՞ք, թե ինչու է Մերին միշտ տղաներով շրջապատված,- պատմում էր Դավիթը,- նա բնավ էլ գեղեցիկ չէ. ամեն ինչ դնովի ու արհեստական է նրա վրա, էլ չեմ ասում, որ ինչ-որ տարօրինակ հմտությունների է տիրապետում, որոնցով հիպնոսացնում է տղաներին: Կարծեմ հինգ տարի դասընթացների է գնացել:
Ամբողջ կուրսն անարդարացի կերպով քննությունից կտրվել էր (մանրամասնությունների մեջ չխորանանք. դա մեր պատմության հետ բացարձակապես կապ չունի ): Մերին վստահ էր իր գիտելիքների վրա: Նա առանց երկար-բարակ մտածելու հանձնաժողով հավաքեց, քննությունն այդպես հանձնեց ու գերազանց ստացավ:
- Տեսնես` ո՞վ է Մերիի մեջքին կանգնած,- խորհում էին աղջիկները:
- Երևի ինչ-որ նախարար կամ պատգամավոր:
- Չէ՛, եթե սրա հախից կարողացավ գալ, նախագահից ցածր մարդ պետք է որ չլինի:
- Մարկեսի «Հարյուր տարվա մենությունում»…
- Լսի՛ր, հազար եմ ասել. ինձ հետ գրքերից մի՛ խոսիր:
- Նարե՛կ, բայց ախր դա գլուխգործոց է: Դու պետք է անպայման կարդաս:
- Ես քեզնից հեռանում եմ: Չեմ կարող ունենալ մի ընկերուհի, որն այդքան տարված է գրքերով:
- Մերին կրծողի մեկն է,- հայտարարեց Նարեկը:
- Բա ի՞նչ էիր կարծում… Ամբողջ օրը դաս է անում: Օրերով տնից դուրս չի գալիս: Թե չէ նրան որտեղի՞ց խելք: Եթե մենք նրա չափ սովորեինք, վունդերկինդներ կլինեինք,- իրենք իրենց հանգստացնում էին աղջիկները:
- Ալո՛’, Մերիին կարելի՞ է:
- Նա տանը չէ: Կեսգիշերին կվերադառնա:
- Էրեխե՛ք, Մերիին երբ զանգում եմ, տանը չի լինում:
- Որ ասում եմ փչացածի մեկն է…
- Վա՜յ, չեք պատկերացնի` ինչ եմ տեսել: Երեկ Մերին աղջկա հետ էր համբուրվում… Լեզբի է դարձել,- առաջին ճշմարտությունը Մերիի մասին…
- Չէ հա՜, ում հետ պատահի, ինչ պատահի, կանի: Չգիտե՞ք դրան: Կեղտոտի մեկն է: Սպիդ էլ կունենա:
Բայց դա էլ երկար չտևեց: Եկե՛ք չխորանանք Մերիի ու նրա ընկերուհու հարաբերությունների մեջ. ինձ ոչինչ հայտնի չէ դրա մասին, իսկ գուշակություններ չեմ ուզում անել: Միայն կասեմ, որ շուտով դա էլ վերջացավ:
Մերին դարձել էր չխոսկան, տարօրինակ: Երբ որևէ բան էին հարցնում, չէր պատասխանում: Երբ մի քանի անգամ էին հարցնում, միանգամից պոռթկում էր, գոռգոռում: Աչքերի տակ փոսեր էին գոյացել. երևի չքնելուց էր: Մերին օրեցօր տգեղանում էր:
- Խելագարվել է,- երկրորդ ճշմարտությունը Մերիի մասին:
- Ինչու՞ ծնողներդ չեն ուզում, որ ամուսնանաս նրա հետ:
- Ինձ չեն հասկանում:
- Իսկ նրան կարո՞ղ եմ տեսնել:
- Ահա նա,- ասաց Մերին` ցույց տալով իր հետ բերած ծաղկամանի մեջ աճած փարթամ ծառը:
Բժիշկը դուրս եկավ իր առանձնասենյակից և մոտեցավ Մերիի մորը:
- Ցավում եմ, բայց Ձեր աղջիկը լուրջ հիվանդ է: Մենք չենք կարող նրան բուժել:
Բոլորն ինչ-որ բան են ուզում քեզնից, բոլորը մի կտոր Մերի են ուզում… Կանաչ հագած փարթամ ձորը… Արդեն հասել է բերքահավաքի համար:
Ես ուզում եմ քեզ այստեղից տանել: Դու ծառդ գրկած կգաս: Ա՜խ, երբ մտածում եմ, թե ինչ արեցին քեզ: Մերի՛, լսու՞մ ես ինձ:
Մերի՛, լսու՞մ ես ինձ: Մերի՛, մի՛ վախեցիր: Մենք պարզապես արթնանում ենք, իսկ օգնությունը ճամփին է: Մերի՛, լսու՞մ ես ինձ: Նույնիսկ քամին է անունդ կանչում:*
*Թորի Ամոսի «Մերի» երգի հիման վրա
Մեջբերել
'
De gustibus et coloribus non est disputandum.
Իրոք՝ առանց ավելորդությունների ու երկար–բարակ ձանձրացնող մանրամասների։ Ուժեղ էր։ 
Vishapakah-ի խոսքերից
: Ու թող որ բոլոր «գրող» կոչվածները Բյուրի նման գրեն
(որակը նկատի ունեմ, ոչ՝ ոճի նմանակումը):
Ժող. ինձ թվում է, ես այս թեմայում ինչ որ բան չեմ հասկանում:
Կարող է Մերին ոչ թե հնարված կերպար էր, այլ ձեր ձանոթներից մեկին մարմնավորող կերպար?
Ես էլ առանց իմանալու հիմար բաներ գրեցի:
Էջանիշներ