Ի՜նչ հավես նկարներ են։
Ո՜նց եմ կարոտել Մանկական երկաթուղին, թունելը, էն հարազատ դարձած չգործող վագոնը... բայց ավելի շատ դրա մեջ հավաքվող գործող մարդկանց...

Նարեիս եմ շատ կարոտել...
Բա պոնչոյիս մռութը (Արթուրին նկատի ունեմ)։
Էհ, բոլորիդ էլ կարոտել եմ...