Ի՞նչ ասել է Հայ, Հայաստան..

[Երվանդ]

Անհամեստություն չթվա, բայց ես Հայ, Հայաստան ասելով ԱՐԴԵՆ հասկանում եմ Փիլիսոփային, Անիին, Չուկին,Ուրվականին,Սելենին, Նորմարդուն, Պոետին, Ջոնին, Ամառուն, որ ստեղ ենք մեր հայենիքում ու պայքարում ենք որ ՄԵՐ Հայաստանը ավելի լավը դառնա, որ ստեղ մեր երեխեքը իրենց ամեն ձևի մարդ զգան իրենց, ու մնացած բոլոր բոլորիՍ, որոնց չթվարկեցի, բայց անկախ նրանից Հայաստանի սահմաներից դուրս են թե ներս, հաստատ մեր կողքին են:

Ավելացվել է 1 րոպե անց
Կիսատ թողեցի քանի որ ինձ կանչում են, չասեմ ինչի համար,բայց ինձ ջոգողները արդեն ջոգին

[StrangeLittleGirl]

Եթե այս հարցն այսպես օդի մեջ տրվեր, գուցե գրառումս չկատարեի, լռեի՝ չկարողանալով որևէ բան գտնել: Բայց քանի որ ես իմ կյանքում բախվել եմ… Չէ՛, բախվել բառը կոպիտ է ասված… Հանդիպել եմ նման հարցերի, կփորձեմ կիսվել սեփական փորձառությունից:
Երկու տարի շարունակ արտասահման մեկնելու համար անգլերենի քննությանն այսպիսի վերնագրով շարադրություն է հանձնարարվել. «Ինչպես կներկայացնեմ իմ երկիրն արտասահմանում»: Երկու անգամն էլ նույն բովանդակությունն է ունեցել շարադրությունս, բայց, չգիտես ինչու, ամբողջ երկու միավորի տարբերություն է եղել:

Հավատացնում եմ, որ ինձ համար Հայաստանը քաղաքականություն չէ, ոչ էլ հայտնի մարդիկ, ոչ էլ պատմություն: Ես խտացրել, Հայաստանը տեղավորել էի երեք բանի մեջ: Առաջինը բնությունն էր, ավելի կոնկրետ՝ քարերի սիմֆոնիան: Գրել էի, որ բացիկներ ու ֆոտոներ կտանեմ հետս: Հա՛, մեկ էլ բնության հետ կապված մի բան էլ էի ավելացրել. այն, որ կարելի է նույն տեղում միաժամանակ տարվա երկու եղանակների հանդիպել (հիշել էի, որ երբ առաջին կուրսում գնացել էի Գառնի, նկատել էի, որ ձորի մի մասում դեռ աշուն է, իսկ մյուսում՝ ձմեռ):
Երկրորդը լեզուն էր: Աշխարհի բոլոր ժողովուրդների համար զարմանալի է, որ մենք մեր սեփական լեզուն ունենք, առավելևս՝ սեփական այբուբենը: Դրա համար գրել էի, որ հայատառ որևէ գիրք կվերցնեմ ինձ հետ:
Երրորդը սնունդն էր: Գրել էի, որ լավաշը զարմացնում է օտարազգիներին, հատկապես երբ պատմում ես, թե ինչպես են թխում (չնայած նմանատիպ հացեր ասիական շատ ժողովուրդներ ունեն): Հիշել էի, թե ինչպես, երբ Լեհաստանում մեր երկրի խոհանոցը ներկայացնելիս ես ու ընկերուհիս սեղանին դրել էինք կիսաբորբոսնած լավաշ, որը ճանապարհին հազիվ էր դիմացել, ու թթու լավաշ, ինչպես էր մի վայրկյանում սեղանը մաքրվել, մինչդեռ հոլանդական տեսակ-տեսակ թխվածքաբլիթներին ոչ ոք ուշադրություն չէր դարձնում:

Իսկ երբ ավելի վաղուց նույն Լեհաստանում առաջադրանք էր տրվել ներկայացնել երեք իր, որոնք եթե հնէաբանները գտնեն, կարծիք կկազմեն իմ անձի, հավատքի ու ազգության մասին, ես նշել էի միայն տառերը… Տվյալ դեպքում հայերեն Աստվածաշունչը ներկայացրել էի որպես երեքը մեկում (կազմի վրա անձամբ ինձ ուղղված խոսքեր կային, Աստվածաշունչը խոսում է հավատքիս, լեզուն՝ ազգությանս մասին), բայց հիմա էլ եմ մնում նույն կարծիքին. Հայաստանը հայերենն է: Հենց դա է իմը, որ աշխարհում ուրիշ ոչ մի ազգություն չունի (դե, ով էլ ունի, որպես օտար լեզու, իսկ դա հաշիվ չէ): Պատմություն էլ, քաղաքականություն էլ, տարբեր հայտնի դեմքեր, ավանդույթներ, բնություն, սնունդ, հավատք… բոլորն ունեն, բայց ոչ ոք հայերեն չունի:

[Ձայնալար]

Իմ համար Հայաստանը մի ինչ-որ շատ հարազատ բառ է, որը ոչ բացատրվում է, ոչ էլ թարգմանվում: Սակայն, եթե կարիք լինի ինչ-որ մեկին բացատրել, թե ինչ է իրենից ներկայացնում Հայաստանը, որքեր են հայերը, ինչ պետություն է մեր երկիրը…հմմ:
Նայած, թե մարդն ինչ է ուզում իմանալ մեր երկրի մասին, սովորաբար անտեղյակների առաջին հարցը լինում է, թե ո՞րտեղ է մեր երկիրը գտնվում. սովորաբար պատասխանում եմ, որ գտնվում է Սև և Կասպից ծովերի միջև, Եվրոպայի և Ասիայի միջև: Եթե հետաքրքրությունն ավելի մեծ լինի իհարկե սկզբում կներկայացնեմ հանրագիտարանային ոճով բնակչությունը, մայրաքաղաքը, լեզուն, կրոնը, մի փոքր պատմական ակնարկ (Տիգրան Մեծա-Տրդատա-եղեռնա-Արցախախառը): Եթե օտարերկրյա զրուցակցիս դա չբավարարի իհարկե կանցնեմ բուն գործին՝ Կոմիտաս, Սարյան, Մինաս, դուդուկ, Ճարտարապետություն, բնություն: Դրանից հետո կտանեմ նենց կխմացնեմ, որ պատմածներս մինչև կյանքի վերջ հիշի :