Վա՜յ, կներես, սխալվել եմ... Ուղղակի հիշում էի, որ դու էլ էիր դրել այս բանաստեղծությունը, դրանից ենթադրել էի, որ քո սիրածներից է, բայց նոր նայեցի ու տեսա, որ գրել էիր. «Չնայած իմ սիրածներից չի...»։Բյուրակն-ի խոսքերից
Վա՜յ, կներես, սխալվել եմ... Ուղղակի հիշում էի, որ դու էլ էիր դրել այս բանաստեղծությունը, դրանից ենթադրել էի, որ քո սիրածներից է, բայց նոր նայեցի ու տեսա, որ գրել էիր. «Չնայած իմ սիրածներից չի...»։Բյուրակն-ի խոսքերից
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Սիրում եմ կարդալ և լսել Սերյանի մտքերը , և ինչպես բոլորը , ես էլ եմ նրան համարում սիրո պոետ , քնարերգու և գեղեցիկ մտածողությամբ , մի հրաշք մարդ ...
Սիրում եմ Տերյանին , բայց ոչ նրա բոլոր ստեղծագործությունները ...դրանք հիմնականում միօրինակ են , հատկապես սիրայինները :
Նրան կարդում եմ , երբ ունեմ հատուկ տրամադրություն , մոտավորապես այսպիսին՝
Մոռանալ...հեռանալ...
Մոռանա՜լ, մոռանա՜լ ամեն ինչ,
Ամենին մոռանալ.
Չսիրհել, չխորհել, չափսոսալ_
Հեռանա՜լ...
Այս տանջող, այս ճնշող ցավի մեջ,
Գիշերում այս անշող
Արդյոք կա իրիկվա մոռացման,
Մոռացման ոսկե շող...
Մի վայրկյան ամենից հեռանալ,
Ամենին մոռանալ._
խավարում, ցավերում քարանալ
Մեն միայն...
Մռանա՜լ, մոռանա՜լ ամեն ինչ,
Ամենին մոռանալ.
Չսիրհել, չտենչալ, չկանչել,
Հեռանա՜լ...
******
Իմ գերեզմանին դուք չըմոտենաք,
Հարկավոր չէ ինձ ո՛չ ծաղիկ, ո՛չ սուգ.
Հանկարծ կըզարթնի ջերմ լալու փափագ,
Սիրտըս չի գտնի ոչ մի արտասուք:
Իմ գերեզմանը թող լինի հեռվում,
Ուր մահացել են շշուկ, երգ ու ձայն.
Թող շուրջս փռվի անանց լռություն,
Թող ինձ չըհիշեն, թող ինձ մոռանան:
Իմ գերեզմանին դուք չըմոտենաք,
Թողե՛ք, որ հանգչի իմ սիրտը հոգնած,
Թողե՛ք, որ լինեմ հեռավոր, մենակ.-
Չըզգամ, որ կա սե՛ր եւ ցնո՛րք, եւ լա՛ց…
*****
Անվերջ գիշերի մռայլ վիհերում
Իմ մենակ սիրտն է ցավագին ճչում.
Ես մոլորվել եմ այս մութ աշխարհում,
Եվ ինձ խավարից ոչ ոք չի կանչում:
Գիշերն է փռել իր թևերը մութ
Գիշերն է գերել իմ սիրտը ցաված._
Որտե ղ որոնեմ երջանկության սուտ
Եվ ինչպես գտնեմ վերադարձի լաց:
Հողմն է հեկեկում անունջ վիհերում,
օ՜, անհուն գիշեր, քեզ ո վ է փռել,
Ինչու է շուրջս աշխարհը լռում,
Ո վ է իմ հոգու լույսերը մարել...
Il y a des gens qui augmentent votre solitude en venant la troubler...
ՑՆՈՐՔ
Ինձ չես սիրում, ուրիշին,
Ուրիշին ես սիրում դու —
Եվ անզոր է ու չնչին
Քո դեմ տանջանքն իմ հոգու։
Դու անցնում ես ամեն օր,
Անցնում՝ ինձ չես նկատում,—
Եվ դարձել եմ ես սովոր
Քամահրանքիդ անհատնում։
Քեզ խոնարհ՝ ամեն անգամ
Գլուխ եմ տալիս խոնարհ,
Բայց ես աղքատ եմ այնքան,
Այնքան թշվառ քեզ համար։
Ամենքինն ես, իմը չես,
Ամենքին ես սիրում դու.
Ա՛խ, ոսկով են գնում քեզ,
Անհաս ցնորք իմ հոգու...
* * *
Դու քնած ես քո տաքուկ անկողնում
Եվ արև բախտի երազ ես տեսնում
Դուրսը բքաբեր քամին է տոնում,
Դուռ ու լուսամուտ ձյունով է լցնում...
Դու քնած ես քո տաքուկ սենյակում,
Ւսկ ես ցուրտ ձմռան բուք ու հողմի մեջ
Խենթ հեկեկանքով դռներն եմ թակում,
Քո փակ դռները անվերջ ու անվերջ։
Դու ինձ չես տեսնում լուսե երազում,
Դու ինձ չես լսում ձմռան փոթորկում,
Ես մութ գիշերում քե՛զ եմ երազում,
Բուք ու հողմերում ես քե՛ղ եմ երգում...
1907 Վահան Տերյան
Չարտասանված տխուր խոսքեր,
Որ դողում եք անպատասխան,
Ես սիրում եմ ձեզ, տխուր խոսքեր,
Ձեր թրթիռը կախարդական։
Խենթ հուզումի անուշ խոսքեր,
Պաղ մարդոցից խորը պահված,
Անջատման պես տխուր խոսքեր,
Հոգուս լույսեր մթնշաղվա՜ծ...
Դուք այրում եք, սիրո խոսքեր,
Կարոտիս պես սիրտըս մորմոք
Ձեզ չի գգվի, տխուր խոսքեր,
Ցուրտ աշխարհում ո՛չ ոք, ո՛չ ոք...
Չարտասանված տխուր խոսքեր,
Դուք չեք մեռել, դուք չե՛ք մեռնի,
Դուք այրում եք, սիրո խոսքեր,
Որպես խայթը սեւ եղեռնի...
1904
Սիրտըս ցավում է անցած գնացած
Օրերիս համար.
— Մեկը շշուկով պատմում է կամաց
Մեկը իմ հոգին տանջում է համառ։
Այդ հուշերի մեջ կա մի քաղցր ցավ.
Մի թովիչ երազ.
— Մեկը իմ սիրտը փշրելով անցավ
Ու հեգնությունով նայում է վրաս։
Սակայն չեմ կարուղ ես նրան ատել —
Սիրում եմ նրան.
— Ւմ կյանքը մի նուրբ մշուշ է պատել,
Գուրգուրում է ինձ մի լույս ֊հանգրվան...
Մեկը իմ սիրտը փշրելով անցավ.
Օ՜, քաղցր արբանք։
— Օըհնըված եք դուք, սեր, ցընորք ու ցավ,
Օրհնըված եք դուք, երկիր, երգ ու կյանք...
1905-1906
Բյուր մարդոց մեջ,
Պաղ մարդոց մեջ,
Որպես տրտում
Անապատում —
Մենակությո՜ւն,
Մենակությո՜ւն...
Ախ, այս տրտում,
Երկրի ցրտում
Անլուր ընկան,
Անխոս հանգան
Երկնքի հուշ
Երգերս անուշ։
Եվ իմ հոգում,
Ցուրտ ու միգում,
Խինդը մեռավ,
Բախտը մարավ
Անվերադարձ,
Անվերադա՜րձ...
1908
Իմ խաղաղ երեկոն է հիմա
Մեղմալույս, և՛ տխուր, և՛ անուշ.
Քեզ երբեք սիրտըս չի մոռանա,
Իմ մաքո՛ւր, առաջին իմ անուրջ...
Տարիներ, տարիներ կըսահեն,
Կըմեռնեն երազները բոլոր —
Քո պատ՛կերը անեղծ կըպահեմ
Օրերում անհաստատ ու մոլոր։
Ե՛վ տանջանք, և՛ բեկում, և՛ թախիծ —
Սև օրեր ես դեռ շա՜տ կըտեսնեմ.
Անունըդ թող փարոս լինի ինձ
Սուտ կյանքի և դառը մահու դեմ...
1908
FATUM
Կախարդական մի շղթա կա երկնքում՝
Աներևույթ, որպես ցավը խոր հոգու.
Իջնում է նա հուշիկ, որպես իրիկուն,
Օղակելով լույս աստղերը մեկ֊մեկու։
Մեղմ գիշերի գեղագանգուր երազում՝
Այն աստղերը, որպես մոմեր սրբազան,
Առկայծում են կարոտագին, երազուն՝
Հավերժաբար իրար կապված և բաժան։
Ես ու դու էլ շղթայված ենք իրարու.
Կարոտավառ երազում ենք միշտ իրար,
Միշտ իրար հետ, բայց միշտ բաժան և հեռու,
Աստղերի պես և՛ հարազատ, և՛ օտար...
1906
Աշուն էր…
Մեր սիրո վերջին աշունը,
Մարում էր
Իմ սիրո վերջին նշույլը:
Քամին էր
Մեղմիկ վարսերդ գուրգուրում,
Դեղին էր,
Ամեն ինչ դեղին էր մեր այգում:
Քայլում ենք
Ես ու դու օտարների պես,
Նայում ես
Առաջին հանդիպումի պես,
Մրսում ես,
Ես ամուր փաթաթվում եմ քեզ,
Դողում ես
Այս դեղին տերևների պես:
Լալիս ես,
Բայց ուշ է արդեն, քեզնից հեռացրիր:
Գիշեր էր,
Մոռացման վերջին գիշեր,
Մաշել էր,
Իմ սիրտը վաղուց էր մաշել:
Աշուն էր…
Բաժանման տխուր մի աշուն,
Ցասում էր,
Նենգ ցավի ահարկու մի ցասում…
ՎԱՀԱՆ ՏԵՐՅԱՆ
Վերջին խմբագրող՝ Lianchik: 12.11.2006, 00:43:
Если ничего не происходит - не верны либо пророчества либо вы
էս երգի հիման վրա երգ կա… Շուշան Պետրոսյանն է կատարում, շատ լավն է: Բայց մի անգամ եմ լսել, երբ մեր բուհ էր եկել ուսանողների հետ հանդիպմանլ: Հետո էլ ոչ մի կերպ չեմ գտնումՄոռանա՜լ, մոռանա՜լ ամեն ինչ,
Ամենին մոռանալ.
Չսիրհել, չխորհել, չափսոսալ_
Հեռանա՜լ...
Այս տանջող, այս ճնշող ցավի մեջ,
Գիշերում այս անշող
Արդյոք կա իրիկվա մոռացման,
Մոռացման ոսկե շող...
Մի վայրկյան ամենից հեռանալ,
Ամենին մոռանալ._
խավարում, ցավերում քարանալ
Մեն միայն...
Մռանա՜լ, մոռանա՜լ ամեն ինչ,
Ամենին մոռանալ.
Չսիրհել, չտենչալ, չկանչել,
Հեռանա՜լ...
« Տերյան »
Այս անունը տալիս, մի տեսակ դող է անցնում մարմնովս, մի զգացողություն ունեմ, որը ո՛չ մի կերպ չեմ կարողանում բացատրել: Մի գուցե դա նրանից է, որ նրա ստեղծագործությունները շատ հարազատ են հոգուս…
Ինչպես Տերյանի՝ այնպես ել իմ հոգուն տիրում է աշնան թախիծը
Կարոտ
Իմ անվերջ Ճամփի տանջանqից հոգնած՝
Ես ննջել էի ոսկեղեն արտում.
Ու ճչաց սիրց վայելքից հանկարծ
-Թվաց, որ մեկը կանչում է տրտում...
Եվ ես արթնացա խնդության ցավից.-
Գիշերվա հովն էր լալիս դաշտերում,
Մութ հեռաստանն էր դժկամ նայում ինձ.
Մենակությու՛նն էր քարի պես լռում...
**********
Եթե կողմերում հեռու-հեռավոր
Վրդովվի հոգիտ, տիրե քեզ հուզում՝
Գիտեցիր, որ իմ սիրտը մենավոր,
Մթնում մոլորված, քեզ է երազում:
Եվ եթե սիրտդ սիրով թրթռա,
Եվ զգաս անհայտ երգի մի հնչյուն՝
Այն ես եմ անվերջ խորհում քեզ վրա,
Հեռավոր-հեռվից կարոտով կանչում:
Գարնան օրերի ժպիտով սիրուն,
Ոսկի հայածքդ ժպտում է հոգուս.
Լուսավառված է իմ սև օրերում
Անուշ անունդ, որպես արշալույս...
********
Այստեղ ամեն օր տխրությամբ երկար,
Իմ սիրտը քեզ է երազում, և այն,
Եվ այն որ չկար, և այն որ չկար...
Ա՜խ, գուցե կար, բայց արդեն հավիտյան,
Հավիտյան հեռու՜, հեռու է, անհաս-
Եվ դարձել է սուտ, թվում է երազ...
********
Այս գիշեր նորից լալիս եր քամին
Իմ դռան առաջ, իմ պատերի տակ,
Սիրց լցված եր կարոտով հստակ,
Անուշ ցավերով ու երգերով իմ հին:
Իմ գարնան հեքիաթ, քո վրա հյուսված,
Հնչում էր դարձյալ իմ դյութված սրտում,
Եվ լուսեղեն էր գիշերս արթուն,
Եվ սիրց տխուր սիրով եր լցված:
Չէի տրտնջում, որ անցել ես դու,
Անհայտացել ես օրերում մեռած,
Որ չկաս արդեն, դարձել ես երազ,
Անդարձ ու անհաս, հեռու՜ և հեռու՜...
Վերջին խմբագրող՝ Vive L'Armenie: 19.02.2007, 00:08:
Կարոտը մարդկային ապրումներից ամենից անպտուղն է...
ՊԱՇՏՈՒՄ եմ,այդքան ի վիճակի ճեմ բոլորը գրել ,սիրում եմ բացարձակապես բոլորը, Նա իմ համար վեր է բոլոր մեր և արտասահմանցի պոետներից:
Ու չեմ պատկերացնում ,որ կա մի հայ երիտասարդ,որը չսիրի ՆՐԱՆ,դա բացառվում ա.
<<ապրելուց քաղցր է մեռնել քեզ համար>>
մեկ տող և ինչքա~ն Սեր ու Նվիրվածություն
Ամպ (14.10.2010)
Մեղքի մթին քարայրից,
Ուր հսկում ես դու անքուն,-
Մութ ցանկությամբ դյութիր ինձ
Եվ փայփայիր ինձ թաքուն:
Սև գիշերով ինձ կանչիր
Ամայի խուց ու այնտեղ
Հեզ մարմինս չար տանջիր
Գգվանքներում քո ահեղ:
Եվ մութ խորշում անձավի,
Ուր սարսափ է, ուր սոսկում,-
Արյունահոս թող ցավի
Իմ մարմինը քո գրկում:
Ես քեզ մերժել չեմ կարող,
Ես ամեն ինչ կտամ քեզ,
Սև խորհուրդը մեզ գերող
Ես գիտեմ, և դու գիտես...
"An unexamined life is not worth living."
-Socrates
Ապրելուց քաղցր է մեռնել քեզ համար...
Ուղղակի ուզեցի մեկ անգամ ևս այս տողը կրկնեմ այստեղ, բայց և փոխեմ այն...
Կուզեի ապրել լոկ քեզանով ու քե՜զ համար
Ու մեր սերը, ու մեր սերը լիներ անմա՜ր...
Ինձ այս երկրորդն էլ ավելի է հարազատ... ինձ ճիշտ հասկացեք, արժե սիրելի էակի համար և կյանքը տալ, բայց էլ ավելի գեղեցիկ է և ապրել սիրած էակով, նրա հետ ու նրա համար...
Թե սիրում ենք՝ մեր սրտի բոլոր լարերո՜վ սիրենք... Միայն Սիրուն է երաժշտությունը զիջում, բայց և Սերն էլ մեղեդի է... Ես և Դու՝ Մի Ենք՝ Մի-Մի Աշխարհ Ենք, Հավերժի Ճամփորդներ...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ