Արտեգօ նենց լավ ես գրում,բայց շատ տխուր:Առանց այդ էլ տխուր էի ընթերցեցի ու հիմա արդեն ուզում եմ լացեմ:
Արտեգօ նենց լավ ես գրում,բայց շատ տխուր:
А ведь зима - это и есть сказка.... Главное верить в чудеса...и я верю
Խառը մտքեր են, պարզապես թեթևանում եմ, համենայնդեպս շնորհակալությունAnush17-ի խոսքերից
Արտեգօ նենց լավ ես գրում,բայց շատ տխուր:
Իսկ լաց լինելու համար... Շատերը խորհուրդ կտան չլացել, իսկ ես չեմ տա այդպիսի խորհուր։ Ուզո՞ւմ ես լացել, լացի... Վաղը կժպտաս։ Ես այդպես եմ անում, քանի որ գիտեմ, որ կանցնի՛, սա էլ կանցնի...
Խառը չէր:
Մարդկային ամենամեծ արատը վախն ա: Վախենում ես հուախաբ լինեն սպասելիքներդ:
Եթե հնարավոր լիներ հրաժարվել սպասելուց, կարելի կլիներ երջանիկություն գտնել:
Չեն լքի, եթե չսպասես, որ լքելու են:
Չի ավարտվի, եթե սրտատրոփ չսպասես ու երկյուղի հիստերիայով խաչեր չքաշես:
չէ, ազատությունը վախի բացակայությունն է, իսկ մենակությունը, ընդհակառակը՝ վախի թագավորություն: Բայց կարևոր է տարբերել լպիրշ հանդգնությունը անվախությունից, շատ կարևոր…մենակությունը ազատություն է, անկախություն
Վերջին խմբագրող՝ Բարեկամ: 30.05.2008, 18:36:
Chilly (31.03.2009)
Հոգնել եմ խաղալ չխաղացողի դերը...
ընդամենը երկու հոգեհարազատ երգ
այս պահին
Ветер и старое имя развеяло
Нет мне дороги в мой брошенный край
Если увидеть пытаешься издали
Не разглядишь меня, не разглядишь меня
Друг мой, прощай
Я уплываю, и время несет меня с края на край
С берега к берегу, с отмели к отмели - друг мой, прощай
Знаю, когда-нибудь с дальнего берега давнего прошлого
Ветер весенний ночной принесет тебе вздох от меня
Ты погляди, ты погляди, ты погляди
Не осталось ли что-нибудь после меня
Полночь забвения на поздней окраине жизни твоей
Ты погляди без отчаянья, ты погляди без отчаянья
Вспыхнет ли, примет ли облик безвестного образа будто случайно
Ты ведь не облик безвестного образа будто случайного
Это не сон, это не сон, это все правда моя, это истина
Смерть побеждающий вечный закон - это любовь моя
Это любовь моя, это любовь моя, это любовь моя
գրեթե միշտ
Нет, я не плачу и не рыдаю,
На все вопросы я открыто отвечаю,
Что наша жизнь игра, и кто ж тому виной,
Что я увлекся этою игрой?
И перед кем же мне извиняться?
Мне уступают, я не в силах отказаться.
И разве мой талант и мой душевный жар
Не заслужили скромный гонорар?
Пусть бесится ветер жестокий
В тумане житейских морей
Белеет мой парус, такой одинокий,
На фоне стальных кораблей.
И согласитесь, какая прелесть,
Мгновенно в яблочко попасть, почти не целясь!
Орлиный взор, напор, изящный поворот:
И прямо в руки запретный плод.
О наслажденье ходить по краю.
Замрите, ангелы, смотрите: я играю.
Разбор грехов моих оставьте до поры,
Вы оцените красоту игры!
Пусть бесится ветер жестокий
В тумане житейских морей
Белеет мой парус, такой одинокий,
На фоне стальных кораблей.
Я не разбойник и не апостол.
И для меня, конечно, тоже все не просто.
И очень может быть, что от забот своих
Я поседею раньше остальных.
Но я не плачу, и не рыдаю.
Хотя не знаю, где найду, где потеряю.
И очень может быть, что на свою беду
Я потеряю больше, чем найду.
Пусть бесится ветер жестокий
В тумане житейских морей.
Белеет мой парус, такой одинокий,
На фоне стальных кораблей.
Белеет мой парус, такой одинокий,
На фоне стальных кораблей.
Իմաստուն Մարկ Տվենը մոտավորապես հետևյալն է ասել
Մի հավատացեք այն ամենին, ինչ լսում եք։ Մի հավատացեք այն ամենին ինչ խոսում են կամ ինչի մասին մեծամասնությունն է բամբասում: Մի հավատացեք այն ամենին, ինչ ձեր կրոնական գրքերում եք կարդում: Մի հավատացեք այն ամենին, ինչ ձեր կողմից հարգված մեծերը կամ ուսուցիչներն են ասում: Մի հավատացեք ավանդույթներին, միայն այն բանի համար, որ դրանք ժառանգվել են ձեզ: Միայն ուսումնասիրության և հետևությունների հիման վրա, երբ կհամոզվեք, որ միտքը իմաստուն է և նպատակը բարի ու օգտակար է, ընդունեք այն և ապրենք ըստ այդ մտքի:
20 տարի հետո կփոշմանեք ոչ այն բանի համար, ինչ արել եք, այլ նրա համար ինչ չեք արել: Այդ պատճառով, թողեք ափը, հեռացեք անվտանգ նավահանգստից, բացեք առագաստը քամու դեմ: Փնտրե՛ք, երազե՛ք, գտե՛ք...
Բարև ձեզ։
Մի քանի տող, գուցե խաղաղություն բերի ձեր հոգուն։
Եթե տրտմությամբ մի ոք սրտաբեկ նվաղի տկար,
Թո՛ղ կանգնի դարձյալ հառաչանքների այս հաստարանով՝ քեզնով հուսադրված.
Եթե ամբարտակն ապահովության խորտակվի մեղքով,
Թո՛ղ որ քարերովն այս պատշաճապես կառուցվի՜ դարձյալ, աջովդ պաշտպանված.
Եթե հանցանքի սրով կտրվի հույսի լարը ձիգ,
Ամենակալիդ կամքով թող դարձյալ կցվի ամրապես՝ քո պատվաստումով.
Եթե հոգեկան ցավի մի վտանգ պաշարի մեկին մահացու կերպով,
Թող որ փրկություն գտնի սրանով՝ հույսով ապրելու,
Ո՜վ կեցուցիչդ քեզ աղոթողի։
Տարակուսանքի տագնապով եթե խոցոտվի մի սիրտ,
Թո՛ղ քո քաղցրությամբ՝ բուժվի սրանով և առողջանա... (Գրիգոր Նարեկացի, «Մատեան ողբերգութեան»)
Չի թարգմանվում էլի Նարեկը:
Գրաբարից աշխարհաբա՞ր, թե՞ այլ լեզվի։
Ոչ տենց, ոչ նենց: Չնայած աշխարհաբար մի համեմատաբար նորմալ թարգմանություն կա:
Ո՞րն է։
Այս մեկը լավը չի՞։ Իմ կարդացած երկու թարգմանություններից ամենահաջողն է։
Հեչ վեջդ չդնեսՄարկ Տվենը ասել ա «Грусть достаточна сама по себе, но чтобы получить от нее настоящее удовольствие, нужно поделиться ею с другими.»
"Clouds now and again
give a soul some respite from
moon-gazing-behold."
Matsuo Basho
Հենց տենց էլ Մարկ Տվենը մի օր երևի անկողինից ելավ, ու ռուսերեն էտ նախադասությունը ասեց հա՞:Հեչ վեջդ չդնես
Ինչքան վճռական եմ եղել այս տողերը գրելուց ու... Հետաքրքիրա ո՞ւր ա կորել ակդ վճռականությունը մեկ ամիս անց:20 օր չծխեցի, նույնքան չխոսեցի քաղաքականությունից ու չկերա 18.00 ից հետո: Ի դեպ, հետաքրքիրն էնա, որ մարդկանց ու տիեզերքի մասին դատարկ մտորումները համարյա էլ չեն անհանգստացնում: Հիմա արդեն էնքան էլ չեմ ուսումնասիրում մարդկանց, լրիվ խորացել եմ իմ ներքինի մեջ: Նենց տպավորություն ա, կարծես առաջ, երբ ուրիշներին էի ուսումնասիրում, իրականում ինձ եմ ուսումնասիրել: «Վայ, էս մեկը դուրս չի գալիս, իսկ իր հետ ինչիպիսի՞ն կլինեմ, իսկ էս մեկին շատ եմ սիրում... Հմ... հետաքրքիր է, իրենք նկատո՞ւմ են:
Տվյալ պահին մի տեսակ ոնց որ մղձավանջում ապրեմ: Կարծես այս ամենը ինձ հետ չի կատարվում: Մի տեսակ կորցրել եմ երկրագնդի ու մարդկության զարկերակը: Կամ էլ... չեմ էլ ունեցել: Եսիմ: Առաջ թվում էր, որ զգում եմ մարդկանց ու կարողանում եմ խաղալ, ինտրիգաներ գցել, խառնրտել ու որոշակի հետաքրքրություն ստեղծել ինձ ու մյուսների համար: Թեմաներս որ նայեք, հիմնականում տենց ա: Առաջին գրառման մեջ գրեթե միշտ որոշակի կոնֆլիկտ կա, որոշակի ինտրիգա, որոշակի պրովոկացիա: Իսկ միգուցե հոգնե՞լ եմԵրազել էլ դադարել եմ... Չունեմ երազանք... Կամ ունեմ... Չէ, չեմ տեսնում երազանք ունենալու իմաստը:
Опять до времени отложены дела,
И день погас; чтоб разгореться снова,
И тишина в свои объятья нас взяла,
Как будто ждет простого искреннего слова.
И если это слово прозвучит,
Его, быть может, только мы с тобой услышим,
И на ступеньку в этой жизни станем выше,
И никакая нас беда не разлучит.
Я не могу опять мечтам сдаваться в плен,
Мечты, как беды, друг на друга так похожи.
Прости мне грех, но встану я с колен, -
Я не могу всю жизнь любить одно и то же.
Нет проще дела, чем обманывать себя,
Нельзя лишь выправить судьбы крутых изгибов,
Я не могу, как все, укрыться от дождя,
Который льет, чтоб смыть следы былых ошибок.
И если я считал себя умней других людей
(И так котел всегда во всем быть прав),
За то наказан справедливо и сурово.
Я убедился в том, что верных нет путей,
Но выбор есть между испытанным и новым.
И чтобы выбрать, нужно заново прочесть
И вспомнить жизнь свою не как того захочешь,
Ведь все, что было, все, что будет и что есть,
Понять в ней можно, лишь читал между строчек
Настанет утро, загорится новый день,
Признаться в том, что ты был слаб, не так уж страшно,
Зато есть шанс подняться выше на ступень,
Чтоб ив похож был новый день на день вчерашний.
И прежде, чем пуститься в новый путь,
Припомни все, зачем живешь на белом свете, -
Протягивая спичку к сигарете,
В твои глаза хочу я заглянуть
Сам я с собой играю в прятки
Своим друзьям и близким лгу
Что всё как прежде, всё в порядке
Я без тебя уже могу
Надев дежурную улыбку
И сделав вид, что мне везёт
живу без права на ошибку
Давно включив автопилот
Я никому себя не выдам
Я слов притворных не хочу
Свои победы и обиды
Я одиночеством лечу
Душа свернулась как котенок
Пережидая холода
Мне о себе она напомнит
Царапнув сердце иногда
Одинокий и далёкий
За твою любовь осуждённый
Одинокий и далёкий
За твою любовь осуждённый
Одинокий...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Էջանիշներ