Կանցնի... Սա էլ կանցնի...

[Artgeo]

Հերթական բլթսա, կարող եք չկարդալ...

Գիշերվա ժամը 3 նա... Նստած եմ մենակ, քանի որ բոլորն ախպորս ծննդից հետո հարբած կամ կիսահարբած, կամ հավեսով հոգնած քնած են։ Բարեկամների, ծանոթների ու եսիմ ովքերի ոչ այնքան մեծ մասան եկավ, ստանդարտ ձևով ուտուշ-խմուշ արեց, հարբեց, երգեց հին հայկական երգեր (նույնպես ստանդարտ), խոսեց գեոպոլիտիկական հարցերի շուրջ, հիշեց մոտիկ, բայց տարածականորեն հեռու բարեկամներին, որոնք ընթացքում հիշեցնում էին իրենց մասին հեռախոսազանգերով... Ամեն ինչ ավարտվեց նույնպես ստանդարտ սուրճով, տորթով, ջան ու ղուրբանով, հաճախ հանդիպելու խոստումներով, մի մասի գնալով, մյուս մասի մեր տան բավականին մեծ մասը առգրավելով... Լավ է համակարգիչն ու անկողինս ինձ թողին, չնայած դոշակս ու բարձս խլել են… Խորը դեպրեսիան նորիս արթնացրել ու ազատություն է գտել իմ հոգում... Չէ, դոշակը չի խնդիրը: Խնդիրը միտեսականություննա ու վառ կետի (կետերի՞) բացակայությունը: էսա նոր տարի ա գալիս... Բայց դե...

ԿԱՆՑՆԻ՛... ՍԱ ԷԼ ԿԱՆՑՆԻ



Եվ վաղը ես նորից կժպտամ...

[քաղաքացի]

Լավ, գոնե ասա վերջը անցա՞վ:

[Amaru]

Արթ, արի պաչեմ քեզ

[Amaru]

ես քեզ սիրում եմ, Արթ

[ChildOfTheSky]

Արտ , իմ կարծիքով նա քեզ սիրում ա

[Artgeo]

Արդեն մի քանի ամիս է փորձում եմ գրել այն, ինչը գրելու մասին մտորումներ ունեցել եմ ամբողջ ոչ այնքան երկար կյանքիս ընթացքում։ Վստահ եմ, որ չի ստացվի այն, ինչ ուզում եմ գրել, այն ինչ կա իրականում, կասկածում եմ, որ կստացվի արտահայտել նույնիսկ փոքր մասը ու գրեթե համոզված եմ, որ շատ քչերը կհասկանան այն, ինչ ուզում էի ասել։ Համենայն դեպս, հուսով եմ մի քանի բաժակ գինին ու մեկ տուփ ծխախոտը իրենց գործը կանեն ու մտքերս այնքան էլ չեն խառնվի իրար, հուսով եմ բանասերներն ու պարզապես գրագետ մարդիկ կներեն ոճական ու ուղղագրական սխալները։ Համենայն դեպս այեղ ժամանակ դժվար համարձակվեի թեկուզ սկսել գրել։ Ասում են, փորձը փորձանք չի, իսկ իշտայը ուտելու ժամանակ է գալիս... Չնայած, էս ի՞նչ կապ ուներ... Ինչևիցե... Կան մարդիկ, որոնք թքած ունեն ամենքի ու ամեն ինչի վրա, մարդիկ, որոնց ես հաճախ նախանձում եմ, մեկ-մեկ խղճում, երբեմն բարկանում։ Եթե դու այդ մարդկանցից ես, ապա հենց հիմա կարող ես անցնել քո գործերին ու չշարունակել կարդալ, քանի որ դու երբեք չես զբաղվել անիմաստ ու անարդյունք գործով ինչպիսին են կյանքի ու մարդկանց մասին մտորումները։ Մտորումներ, որոնք իմ համեստ կարծիքով լավ բանի չեն հասցնում։ Երկար-բարակ մտածելուց հետո գալիս ես բազմաթիվ իրարամերժ եզրակացությունների, որոնք որևէ կերպ չես կարողանում տեղավորել քո փոքրիկ ուղեղում։ Մարդն ընդհանրապես շատ տարօրինակ ու անհասկանալի երևույթ է իմ համար։ Ի դեպ, հենց սկզբից ասեմ, որ այն ամենը ինչ գրում եմ, զուտ իմ սուբյեկտիվ կարծիքն է ու դու անձամբ կարող ես չհամաձայնվել հետս, սակայն, քանի որ անկեղծ եմ, ապա անկեղծ կասեմ, որ դա ինձ համար էական չէ։ Վերադառնանք մարդ արարածին։ Դարերի ընթացքում դեֆորմացված ու բթացված մարդկային ուղեղը այսօր դարձել է զուտ սպառող ու խաղալիք երկնային որոշակի ուժերի ձեռքում։ Տարօրինակն այն է, որ հենց այդ ուժերի մեջ էլ չգիտես ինչու շատերը սկսել են փնտրել երկրային գերուժին, որը ոչ մեկ մինչ օրս չգիտի կա՞ իրականում, թե՞ չկա։ Ընդհանրապես հավատքն ու կրոնը իմ կարծիքով մարդկանց մեծամասնության համար անհրաժեշտ սակայն բավականին վիճելի երևույթներ են։ Կրոնին ինչի՞ կպա։ Հա, պարզապես ես չեմ հավատում որևէ գեր ուժի, պարզապես դրա կարիքը չունեմ։ Ծանր պահերին իմ կողքը կլինեմ ես ու միայն ես և որևէ մեկը չի գա օգնության, նույնիսկ շատերի կողմից փառաբանվող գերուժը։ Գերուժի կարիք երբեք չեմ ունեցել, ունեցել եմ, հասարակ, մահկանացու մարդու կարիք, որը սրտանց կուզենա լինել կողքիս և՛ ուրախության և՛ տխրության ժամանակ։ Մի՞թե այդպիսի մարդիկ չեն եղել։ Ցավոք եղել են, սակայն ես մերժել եմ նրանց, անխղճորեն ու առանց ետ նայելու, ինչպես մի քանի անգամ մերժել են ինձ։ Քանի որ հաճախ քո կողքին ուզում են լինել մարդիկ, որոնց դու չես ուզում տեսնել կողքիդ և հակառակը։ Բայց սրա մասին չէի է ուզում խոսել... Մի շատ հին ու ծեծված արտահայտություն կա «Կյանքը բեմ է, իսկ մարդիկ դերասաններ»։ Այս արտահայտությունը լիովին համապատասխանում է իմ մտորումների արդյունքում ունեցած եզրակացությանը։ Ավելին, մարդիկ սիրում են դերասաններին, ձևականություններ և այլն։ Մարդիկ, որոնք իրենց համար ստեղծում են կեղծ արժեքային համակարգ ու ամեն տեղ փառաբանում են անկեղծությունն ու մարդկային ուղիղ հարաբերությունները, հանգիստ ապրում են կեղծիքի մեջ ու իրական կյանքում բախվելով ճշմարտությանը միանգամից վերացնում են այդ ճշմարտության հետ կապ ունեցող ամեն ինչ։ Առանց մեկ վարկյան մտածելու, առանց որևէ ավելորդ հարցի։ Ինչո՞ւ։ Պատասխանը պարզ է, ինչպիսին այդ մարդկանց կյանքն է։ Ավելորդ գլխացավանք ոչ մեկին պետք չէ ու մարդիկ նախընտրում են լինել մթության ու ծանոթ կեղծիքի մեջ, քանի որ այդտեղ արդեն հարմարվել են։ Վերջին 5-6 տարին, որոնք ես անցկացրի Երևանում, մտքերով լինելով Թբիլիսիում անփոխարինելի էին ինձ համար։ Զուտ մարդկանց ու ինքս ինձ ճանաչելու կամ ավելի շատ խճճվելու տեսանկյունից։ 5-6 տարվա ընթացքում եղավ այն ամենը, ինչ չէր եղել մինչ այդ։ Թվացյալ և/կամ իրական սեր, թվացյալ և/կամ իրական ընկերություն, թվացյալ և/կամ իրական կյանք։ Բավականին շատ ժամանակ եմ վատնել անիմաստ ու հիմար խոսակցությունների վրա քաղաքականության, հոգեբանության, լրագրության, պատմության ու շատ ու շատ այլ սրանց նման ոչ կարևոր բաների վրա։ Հիշում եմ, երբ ամենաառաջինը դադարեցի վիճել պատմությունից, քանզի իրականում բացարձակապես էական չէ, թուրքե՞րն են այնքան խելացի գտնվել, որ ստեղծել հայրենիք, թե՞ հայերը, վրացիներն ու այլ փոքր (զուտ քանակապես) ազգերն են անկարող գտնվել դրա դեմն առնելու, հայե՞րն են առաջինը աշխարհում ընդունել քրիստոնեությունը, թե՞ մեկ ուրիշ ազգ և վերջապես իրո՞ք Մաշտոցն է գրել վրացական այբուբենը թե՞ ինչ-որ Պողոս կամ թեկուզ Պետրոս։ Հետագայում նույն ձևով անհետացավ ցանկությունը վիճելու այլ թեմաներով, նույնիսկ տարօրինակ ձևով քաղաքականությունից դադարեցի վիճել։ Պարզապես մի բան հասկացա, որ կապ չունի Սերժիկ, Ռոբիկ, Լյովիկ թե մեկ այլ ոք։ Քաղաքականության մեջ կարևորը ոչ թե մարդիկ են, այլ իդեան, արժեքային համակարգը, որի համար ապրում ես ու պայքարում։ Պայքարում ես հանուն ազատության ու արդարության այլ ոչ Լևոնի, Վազգենի, Սերժի մեկ այլ մարդու դեմ կամ կողմ։ Ցավոք, սա շատերը չեն հասկանում ու սկսում են ատամներով պաշտպանել իրենց «կուռքին»՝ ցեխ ու աղբ լցնելով մյուսի վրա, անտեսելով, որ նա նույնպես նույն արժեքների համար է պայքարում։ Բանավեճը հիմնականում վերածվում է խոսքակռվի անձնական վիրավորանքներով այլախոհի ու նրա «կուռքի» վերաբերյալ։ Ի՞նչ եք կորցրել, ի՞նչ եք փնտրում։ «Սերժը կոլոտ ա ու ցածր IQ-ով» «Լևոնը հրեա է ու մասսոն, իսկ Դեմիրճյանը բութ» «Վազգենը աբիժնիկ է» և այլն և այլն և այլն... Փետրվարի մեկից քաղաքականությունը ինձ համար գոյթություն չունի։

Հոգնել եմ ու շատ բան վերանայել ու վերագնահատել։ Իմ ոչ այնքան երկար կյանքի ընթացքում շատ լավ ու վատ բան եմ տեսել, սակայն ոչ ամեն ինչն եմ սթափ գնահատել։ Կորցրել եմ ինձ համար շատ հարազատ ու թանկ մարդկանց, որոնց կորուստը այնքան էլ չեմ զգացել, «ավելի կարևոր» բաներով տարված։ Հանդիպել եմ ինձ համար թանկ մարդկանց, որոնց ներկայությունը չեմ զգացել «ավելի կարևոր» բաներով զբաղված։ Շատ սխալներ եմ թույլ տվել։ Թերագնահատել կարևոր երևույթներն ու մարդկանց և գերագնահատել ոչ կարևոր երևույթներն ու մարդկանց։

Իմ կյանքում էլ եկավ այն X պահը, երբ ամեն ինչ լինելու է այլ կերպ։ Ներեք ինձ երիտասարդական մաքսիմալիզմի համար, սակայն այլ կերպ է լինելու ԱՄԵՆ ԻՆՉ։ Շատ բաներ դադարելու եմ անել, շատ բաներ սկսելու։

Հ.Գ. Ղժժալ ցանկացողները կարող են հանգիստ ղժժալ անկեղծ խոսքերիս վրա։

[Artgeo]

Չէ, էլի էն չի ստացվել ինչ ուզում էի, բայց դե, չէր էլ ստացվելու...

[Ձայնալար]

Ախպեր, հիմա դու ի՞նչ պրոբլեմ ունես:

[dvgray]

Փետրվարի մեկից քաղաքականությունը ինձ համար գոյթություն չունի։

Գոնե վերևի գրառումտ հակառակի մասին է խոսում:

Հոգնել եմ ու շատ բան վերանայել ու վերագնահատել։

Կներես, բայց կրկին չեմ հավատում:
Եթե իսկապես կարող ես այս ամենը վերաիմաստավորել և գնալ առաջ, ապա շատ հիանալի կլինի:

[Երվանդ]

Լավն ես դու

[Artgeo]

Իմ կյանքում էլ եկավ այն X պահը, երբ ամեն ինչ լինելու է այլ կերպ։ Ներեք ինձ երիտասարդական մաքսիմալիզմի համար, սակայն այլ կերպ է լինելու ԱՄԵՆ ԻՆՉ։ Շատ բաներ դադարելու եմ անել, շատ բաներ սկսելու։

Ինչքան վճռական եմ եղել այս տողերը գրելուց ու... Հետաքրքիրա ո՞ւր ա կորել ակդ վճռականությունը մեկ ամիս անց: 20 օր չծխեցի, նույնքան չխոսեցի քաղաքականությունից ու չկերա 18.00 ից հետո: Ի դեպ, հետաքրքիրն էնա, որ մարդկանց ու տիեզերքի մասին դատարկ մտորումները համարյա էլ չեն անհանգստացնում: Հիմա արդեն էնքան էլ չեմ ուսումնասիրում մարդկանց, լրիվ խորացել եմ իմ ներքինի մեջ: Նենց տպավորություն ա, կարծես առաջ, երբ ուրիշներին էի ուսումնասիրում, իրականում ինձ եմ ուսումնասիրել: «Վայ, էս մեկը դուրս չի գալիս, իսկ իր հետ ինչիպիսի՞ն կլինեմ, իսկ էս մեկին շատ եմ սիրում... Հմ... հետաքրքիր է, իրենք նկատո՞ւմ են: Ինքը հաստատ սխալ մտածում է, որ ես իրեն ատում եմ, իսկ այս մեկը էլի սխալ համոզված է, որ ես իրեն շաաատ եմ սիրում»... Իրականում ոչ մեկին երբևէ չեմ ատել: Հաճախ եմ ներվայինանում այս կամ այն մարդու շարժուձևից, խոսելու ինտոնացիայից, բայց երբևէ չեմ ատել որևէ մեկին:
Տվյալ պահին մի տեսակ ոնց որ մղձավանջում ապրեմ: Կարծես այս ամենը ինձ հետ չի կատարվում: Մի տեսակ կորցրել եմ երկրագնդի ու մարդկության զարկերակը: Կամ էլ... չեմ էլ ունեցել: Եսիմ: Առաջ թվում էր, որ զգում եմ մարդկանց ու կարողանում եմ խաղալ, ինտրիգաներ գցել, խառնրտել ու որոշակի հետաքրքրություն ստեղծել ինձ ու մյուսների համար: Թեմաներս որ նայեք, հիմնականում տենց ա: Առաջին գրառման մեջ գրեթե միշտ որոշակի կոնֆլիկտ կա, որոշակի ինտրիգա, որոշակի պրովոկացիա: Իսկ միգուցե հոգնե՞լ եմ Կամ էլ, պարզապես մեծանո՞ւմ եմ Երազել էլ դադարել եմ... Չունեմ երազանք... Կամ ունեմ... Չէ, չեմ տեսնում երազանք ունենալու իմաստը:

Опять до времени отложены дела,
И день погас; чтоб разгореться снова,
И тишина в свои объятья нас взяла,
Как будто ждет простого искреннего слова.
И если это слово прозвучит,
Его, быть может, только мы с тобой услышим,
И на ступеньку в этой жизни станем выше,
И никакая нас беда не разлучит.
Я не могу опять мечтам сдаваться в плен,
Мечты, как беды, друг на друга так похожи.
Прости мне грех, но встану я с колен, -
Я не могу всю жизнь любить одно и то же.
Нет проще дела, чем обманывать себя,
Нельзя лишь выправить судьбы крутых изгибов,
Я не могу, как все, укрыться от дождя,
Который льет, чтоб смыть следы былых ошибок.
И если я считал себя умней других людей
(И так котел всегда во всем быть прав),
За то наказан справедливо и сурово.
Я убедился в том, что верных нет путей,
Но выбор есть между испытанным и новым.
И чтобы выбрать, нужно заново прочесть
И вспомнить жизнь свою не как того захочешь,
Ведь все, что было, все, что будет и что есть,
Понять в ней можно, лишь читал между строчек
Настанет утро, загорится новый день,
Признаться в том, что ты был слаб, не так уж страшно,
Зато есть шанс подняться выше на ступень,
Чтоб ив похож был новый день на день вчерашний.
И прежде, чем пуститься в новый путь,
Припомни все, зачем живешь на белом свете, -
Протягивая спичку к сигарете,
В твои глаза хочу я заглянуть

[Artgeo]

Сам я с собой играю в прятки
Своим друзьям и близким лгу
Что всё как прежде, всё в порядке
Я без тебя уже могу

Надев дежурную улыбку
И сделав вид, что мне везёт
живу без права на ошибку
Давно включив автопилот

Я никому себя не выдам
Я слов притворных не хочу
Свои победы и обиды
Я одиночеством лечу

Душа свернулась как котенок
Пережидая холода
Мне о себе она напомнит
Царапнув сердце иногда

Одинокий и далёкий
За твою любовь осуждённый
Одинокий и далёкий
За твою любовь осуждённый
Одинокий...

[Հակոբ Գեւորգյան]

Հերթական բլթսա, կարող եք չկարդալ...

Գիշերվա ժամը 3 նա... Նստած եմ մենակ, քանի որ բոլորը ախպորս ծննդից հետո հարբած կամ կիսահարբած, կամ հավեսով հոգնած քնած են։ Բարեկամների, ծանոթների ու եսիմ ովքերի ոչ այնքան մեծ մասան եկավ, ստանդարտ ձևով ուտուշ-խմուշ արեց, հարբեց, երգեց հին հայկական երգեր (նույնպես ստանդարտ), խոսեց գեոպոլիտիկական հարցերի շուրջ, հիշեց մոտիկ, բայց տարածականորեն հեռու բարեկամներին, որոնք ընթացքում հիշեցնում էին իրենց մասին հեռախոսազանգերով... Ամեն ինչ ավարտվեց նույնպես ստանդարտ սուրճով, տորթով, ջան ու ղուրբանով, հաճախ հանդիպելու խոստումներով, մի մասի գնալով, մյուս մասի մեր տան բավականին մեծ մասը առգրավելով... Լավ է համակարգիչն ու անկողինս ինձ թողին, չնայած դոշակս ու բարձս խլել են… Խորը դեպրեսիան նորիս արդնացրել ու ազատություն է գտել իմ հոգում... Չէ, դոշակը չի խնդիրը: Խնդիրը միտեսականություննա ու վառ կետի (կետերի՞) բացակայությունը: էսա նոր տարի ա գալիս... Բայց դե...

ԿԱՆՑՆԻ՛... ՍԱ ԷԼ ԿԱՆՑՆԻ

Եվ վաղը ես նորից կժպտամ...

Եղբորդ ծնունդը շնորհավոր, ուշացումով։

[Dayana]

կարոտեցի Արթ նենց շատ խի՞ ես դու սենց վատը տաչիկ

[Artgeo]

Ի դեպ, Լիլ, սպեշլ քո համար օրիգինալը
Одинокая (2005) Авторы: А.Гарнизов - Е.Муравьев
1. Сама с собой играю в прятки,
Своим друзьям и близким лгу,
Что всё, как прежде, всё в порядке,
Я без тебя уже могу.
Надев дежурную улыбку,
И сделав вид, что мне везёт,
Живу без права на ошибку,
Давно включив автопилот.
Живу без права на ошибку,
Давно включив автопилот.
Припев: Одинокая... и далёкая,
За любовь твою осуждённая.
Одинокая... и далёкая,
За любовь твою осуждённая.
2. Я никому себя не выдам,
Я слов притворных не хочу,
Свои победы и обиды
Я одиночеством лечу.
Свои победы и обиды
Я одиночеством лечу.
Душа свернулась, как котенок,
Пережидая холода,
Мне о тебе она напомнит,
Царапнув сердце иногда.
Мне о тебе душа напомнит,
Царапнув сердце иногда.
Припев: Одинокая... и далёкая,
За любовь твою осуждённая.
Одинокая... и далёкая,
За любовь твою осуждённая.