Rhayader (26.02.2009)
*e}|{uka* (22.02.2009)
Վերջին խմբագրող՝ *e}|{uka*: 22.02.2009, 10:55: Պատճառ: Տենց էր պետք...
Чеширский КотЭ
Ամառ ջան, Դեթրոիդի մակարդակով լավ րեփեր ա խոսկի [Ca$his]ը կամ [OBI TRICE]ը, բայց ԷՄԻՆԵՄը էն տղեն ա, ում սաղ աշխարհը գիտի, ում ընդունում ու սիրում ա աշխարհի րեփ լսողների մեծամասնությունը: Համեմատելի չի, որ ասես խոսկի Միշոն Երևանի մակարդակով ա լավ րեփեր, ԷՄԻՆԵՄՆ էլ Դեթրոիդի մակարդակով . . . Ես կամ դու չենք էդ որոշում ջան, եդ ըտենց ա;-) [LOSE YOURSELF] ու դրանով ամեն ինչ ասված է;-) էլ չեմ ասում, որ ինքը էն եզակի րեփերներից ա, ով գրում ա նաեվ իրա երգերի երաժշտությունը:
Վերջին խմբագրող՝ Ռուֆուս: 22.02.2009, 21:11:
Լավ, լավ... կարծիքս արտահայտելուց առաջ հարց եմ տալիս. նշվածներից ու՞մ գործունեությանն ես ծանոթ՝ Ice T, Kurupt, Dilated People, Gang Starr, Biggie, Mobb Deep, Canibus, NaS, Wu Tang Clan, Mos Def... նշածդ D12-ն ու G-Unit–ն ամբողջովին, մասամբ նաև Թուփաքը (էհ) կոմերցիոն պրոյեկտներ են, այսինքն՝ փող աշխատելու ձև, հետևաբար՝ իրենց ռեփը չի կարող և չպետք ա կոչվի իսկական ռեփ, դա արդեն փոփ ռեպ ա...
Էմինեմը վերջերս ա սկսել իր երաժշտությունը գրել, որը գրեթե միշտ միանման ա ստացվում, իր հաջողակ երգերի 90 տոկոսի «փրադաքշն»–ը Dr.Dre–ինն ա, հա, ուժեղ ռեփեր ԷՐ... վերջին գործերը լրիվ հիմարություն են. Eminem Show–ից հետո բոլոր ալբոմները մեղմ ասած հիմարություն են։ Ես էլ կարող եմ ասել, որ Միշոյին Թուփաքի հետ համեմատելը նույնն ա, ինչ D12-ն ու G-Unit–ը՝ իսկական ռեփի հետ։
Держи меня за руку долго, пожалуйста,
Крепко держи меня, я не пожалуюсь...
Խոստովանեմ' ծանոտ չեմ իրանցից ոչ մեկի երգերին :-[ Ֆիֆթիի պահով համամիտ եմ: Բայց մեկ ա ԷԷ-ին սիրում եմ, շատ լավն ա... Համ էլ օֆֆթոփ ա դառնում մանրից...]
Վերջին խմբագրող՝ Ռուֆուս: 23.02.2009, 09:37:
նախ բարին բոլորին
այսօրվա օրով ամենալավ րապերները Հայ Տղեքն էն դրա մէջ ոչ մի կասկած չկա
քանի որ նրանց ասածերը շատ ճիշտա ու բառերը ձևած չափած ա իրանց վերջի երգերն էլ երևի չէք լսել խորհուրդ կտամ լսէք Հայաստանում կատարվող սխալ բաների մասինա ու կարևորը որ դուխ են անում
Վերջին խմբագրող՝ Ռուֆուս: 24.02.2009, 01:16:
JE PRÉFÉRÉ UN FRÈRE QUI A LE SIDA QU'UNE balance DU MÊME SANG !
masivec (24.02.2009)
Մեկա հայկական ռեպ գոյություն չունի , հայկական ռեպը ռաբիզություն ա:
Իմ համար իմ սիրած երաժշտությունը իմ էության մի մասն է։ Եթե անկեղծ ասեմ, նա ով կպնում է իմ սիրած երաժշտին կամ հեգնանքով է խոսում, հոգուս խորքում ես այդ հեգնանքն ու վիրավորանքը համարում եմ ուղված ինձ, իմ կյանքին և իմ արժեքային համակարգին՝ իմ էությանը ու անձին (ուզում եք սա համարեք թուլություն, ուզում եք համարեք անլիարժեքության կոմպլեքս կամ ուրիշ որևէ ձևով, բայց դա՝ լավ կամ վատ՝ փաստ է)։ Դրա համար էլ տանել չեմ կարողանում ծիծաղել կամ պիտակներ կպցնել ինչ որ մեկի նախընտրած երաժշտությանը, երգչին.... Իսկ ինչ վերաբերում է ինձ, ժամանակին ռեպ լսել եմ, իսկ հիմա սկզունքորեն չեմ լսում։
Իսկ ինչո՞ւ է ռեպը գրավիչ երիտասարդների համար։ Քանի որ ռեպի տեքստերը կյանքում գոյություն ունեցող խնդիրների մասին է, որ մի գուցե ուրիշ ոճեր դրանց մասին միշտ լռում են։ Հաճախ ռեպը քննադատում է ստանդարտ ապրելակերպը և մղում է ապրել ազատ՝ առանց տաբուների։ Ռեպը հաճախ քննադատում է սխալ վարվելակերպը ու խոսակցական լեզվով կոնկրետ բոլորին «տեղն է դնում».... մեկ էլ ռիթմը շատ-շատերին գրավում է։
Ռեպը ծայրահեղ մատերիալիզմ, ես կասեի՝ նույնիսկ նյութապաշտություն է քարոզում:
Սկզբում ռեպպերն աղքատ է, «գետտոյի զավակ», ու պայքարում է իր շուրջը տարածված պրոբլեմների դեմ՝ թմրադեղեր, մարմնավաճառություն, կաշառակերություն, աշխատազրկություն: Դրա հաշվին նա մասսայականություն է ձեռք բերում ու հարստանում: Հետո պարզվում է՝ նա ոչ թե ուզում էր պայքարել, այլ ընդամենը գետտոյի «վերևում» լինել ու ինքը ղեկավարել:
Օրինակները շատ են՝ և Ամերիկայի ռեպպերները, և Ռուսաստանինները, և, որքան էլ աբսուրդ է, Հայաստանինները, որոնք նույնիսկ չեն էլ հարստացել, բայց մի երկու կլիպ հանելուց հետո սկսել են Դոլլար Աստծուն ձոներ գրել:
Բացառություններ, իհարկե, կան ցանկացած կանոնից: Բայց, ցավոք, այնքան քիչ են:
Ինչևէ, ռեպ լսել բնավ պարտադիր չի նշանակում լինել ռեպպեր ու ամբողջությամբ ընդունել ռեպի ծիտ-պԸլան-մաշնա սկզբունքը: Ռեպը ձգում է, քանի որ նրա մեջ կա պարզ, ֆիքսված ռիթմ ու մինիմալ, կրկնվող մեղեդի: Այն հասկանալու համար պետք չի լարվել: Իսկ հիմա բոլորը ձգտում են պարզության: Իսկ կլիպերում այնքան գեղեցիկ ծիծիկներ են դնում, որ մարդու նայելն է գալիս: Ես կոնցեպտուալիստ եմ, փոխում եմ, բայց ամեն մեկը չի, որ դա կանի: Մեկ, երկու՝ ու հաճելի զգացողությունները (նամանավանդ ծիծիկների հետ կապված) ասսոցացվում են ռեպի հետ, ու այն հաճելի է դառնում: Միջին ստատիստիկ տղամարդու համար դժվար է դրան դիմակայել: Իսկ կանայք շատ հաճախ փայլուն իրերի վրա են ձգվում, քանի որ նրանց տարիներով ներարկել են ոսկեղեն-քարեղեն-շորեղեն արժեքներ, ու ռեպի մթնոլորտն իր էժանագին բայց ամպագորգոռ փայլով ձգում է նրանց:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Voice of the Nightingale - իմ բլոգը
Սոֆ, դու ռեփի մասին էնպես ես խոսում, ինչպես ռոքից հեռու մարդը կասեր, թե դա «սատանայական» երաժշտություն է, բոլոր ռոքերները փիս սատանայապաշտներ են՝ իհարկե որոշ բացառություններով, որոնք քիչ են:
Ես ինքս նախորդ գրառմանս մեջ ասել եմ, որ քո նկարագրածը արդեն իսկ իսկական ռեփ չէ: Հա, ռեփի որոշ ոճերում մեղեդին հասցված է մինիմալի, բայց ուղղություններ կան, որտեղ շեշտը հենց երաժշտության վրա է դրված (Dirthy South):
Держи меня за руку долго, пожалуйста,
Крепко держи меня, я не пожалуюсь...
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ