Լէգնա-ի խոսքերից
Թեմայի վերնագիրը կարելի է փոխել, որքան հասկացել եմ դվգրայը հենց հայի մոտ նկատի ուներ:
Հայ մարդու ռեալությունը և դրա համատեղումը կյանքի իրականության մեջ:
Կարծեմ Հայ մարդն էր անռեալՀա բայց ես մտածեցի, որ ավելի լավ է այդ հարցը վարլուծել ավելի գլոբալ մակարդակով ու նոր հետո դրանք մասնավորեցնել Հայ մարդու համար:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
/Նախ Tig ջան ՝ շնորհակալություն թեման բացելու համար:/
Համաձայն եմ, որ մարդու ընթացքը դարերի ու հազարամյակների մեջ ունի իր փուլայնությունը, որը կախված չի ժամանակից:
Սակայն ինքնաճանաչողության տեսակետից, և ընդհանրապես, մարդու պրոբլեմատիկայի տեսակետից, ես կնախընտրեի ճանապարհ ընկնել ոչ թե վերևից ներքև, այլ ինչպես Լէգնան նշեց, ներքևից վերև:
Պատճառը այն է, որ մարդությունը բավականին բազմաշերտ է, և շատ անգամ այդ փուլայնությունը տեղեր տարբեր ժամանակի նույն պահին տարբեր վիճակներում են գտնվում:
Եթե մի քիչ էլ իջնենք ներքև, ու հասնեն հենց բուն մարդուն, անհատին, այսինքն ինձ ու քեզ, ապա առաջին հարցը որ կուզեի տալ, դա այն է, երբևէ նայու՞մ ենք հայլիի առաջ մեր աչքերի մեջ... խորքը, շատ խորքը... ցավեցնելու աստիճան:
Օրինակ, ես վերջերս եմ նկատել, որ այդպիսի սովորություն չունեմ: Երևի երբեք չեմ նայել իմ աչքերի մեջ:
Իսկ դու՞ք:
Շատ լավ սկսենք ներքևից:/Նախ Tig ջան ՝ շնորհակալություն թեման բացելու համար:/
Համաձայն եմ, որ մարդու ընթացքը դարերի ու հազարամյակների մեջ ունի իր փուլայնությունը, որը կախված չի ժամանակից:
Սակայն ինքնաճանաչողության տեսակետից, և ընդհանրապես, մարդու պրոբլեմատիկայի տեսակետից, ես կնախընտրեի ճանապարհ ընկնել ոչ թե վերևից ներքև, այլ ինչպես Լէգնան նշեց, ներքևից վերև:
Պատճառը այն է, որ մարդությունը բավականին բազմաշերտ է, և շատ անգամ այդ փուլայնությունը տեղեր տարբեր ժամանակի նույն պահին տարբեր վիճակներում են գտնվում:
Եթե մի քիչ էլ իջնենք ներքև, ու հասնեն հենց բուն մարդուն, անհատին, այսինքն ինձ ու քեզ, ապա առաջին հարցը որ կուզեի տալ, դա այն է, երբևէ նայու՞մ ենք հայլիի առաջ մեր աչքերի մեջ... խորքը, շատ խորքը... ցավեցնելու աստիճան:
Օրինակ, ես վերջերս եմ նկատել, որ այդպիսի սովորություն չունեմ: Երևի երբեք չեմ նայել իմ աչքերի մեջ:
Իսկ դու՞ք:
Փորձենք սուզվել մեր իսկ աչքերի մեջ
Ճիշտն ասած նման բան չեմ արել, բայց ընտիր առաջարկ է… Կփորձեմ առանձնանալ, մնալ ինքս իմ հետ, ու տեսնեմ կստացվի արդյոք խորասուզվել այնքան որքան դու ես ասում:
Հ.Գ. Գիշեր է պետք, պարզ ու խաղաղ գիշեր…
Ավելացվել է 2 րոպե անց
երկրի երեսին բացի հայից, օդում սավառնող էլ ազգ չկա
մնացածը ռեալ են լավ էլ:
դվգրայ Ես Լէգնա եմ:
Մի օր լեգա ես սարքում,մի օր լենգա,մի օր կարողա լենտչկա դառնա՞մ:
Վերջին խմբագրող՝ Tig: 14.12.2007, 17:53: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Իմ մոտ էնքան էլ չի ստացվում: Հա աչքերս փախնում են: Երևի պատրաստ չեմԿփորձեմ առանձնանալ, մնալ ինքս իմ հետ, ու տեսնեմ կստացվի արդյոք խորասուզվել այնքան որքան դու ես ասում::
Իսկ ինչ եղավ քո՞ դեպքում:
dvgray ջան փորձեցի…Իմ մոտ էնքան էլ չի ստացվում: Հա աչքերս փախնում են: Երևի պատրաստ չեմ
Իսկ ինչ եղավ քո՞ դեպքում:
Սկզբում տեսնում ես քո արտացոլումը հայելու մեջ, հետո տեսնում ես քո արտացոլումը քո աչքերի մեջ ու սկսում ես խորասուզվել ինքդ քո մեջ, հետո գալիս է մի պահ, երբ հասկանում ես, որ տեսնելու համար նայելը պարտադիր չի, ավելին նայելը նույնիսկ սկսում է խանգարել տեսնելուն ու դու աչքերդ փակում ես ու …
Այ ես պահին, երբ պիտի արդեն քեզ տեսնես, ամեն ինչ կորչում է,
Լավ ինչևէ, հիմա ուզում եմ իմ կարծիքը հայտնել Հայ մարդու իրականության վերաբերյալ, քանի որ որոշեցինք, որ սկսում ենք ներքևից:
Ո՞րն է այսօրվա Հայ մարդու իրականությունը: Մեկ-մեկ լսում եմ հետևյալ սև կատակը. «Բա մարդ մի անգամ ծնվի էն էլ հայ…», Ցավալի է, բայց շատերի մոտ դա նստած է: Կամ մեկի չար բախտը բնութագրելուց ասում ենք. «Հայի բախտ ունի»: Հասկանալի է, մեր մեջ նստած է եղեռնը, հալածանքներ, դավաճանություններ, նախանձ: Բայց ո՞վ է դրանում մեղավոր, իհարկե մենք: Մեղավոր ենք նրանով, որ մեր մեծամասնության մեջ նստած է այն միտքը, որ քանի դեռ դանակը չի հասել իմ ոսկորին ես ոչ մի բանի հետ գործ չունեմ: Բայց պետք չի բավարարվել միայն դա գիտակցելով, պետք է մի միջոց գտնել այս ամենից ազատվելու համար, չէ որ մենք արժանի ենք դրան և ամեն ինչ կախված է մեզանից, ուղղակի դա պիտի կրի միասնական բնույթ այլ ոչ թե անհատական: Վերջապես մենք պիտի վերջ տանք մեր անհատական գեր ԵՍ-ը ամեն ինչից վեր դասելուն:
Հիմա ուզում եմ անդրադառնալ Լէգնայի ասած «սավառնողներին»: Չէի ասի, որ միայն Հայ մարդն է սավառնում, բոլոր ազգերն էլ ունեն իրենց սավառնողները, սողունները, ռեալիստները և պասիվները: ուղղակի տարբեր հարաբերակցությամբ: Ցավոք սրտի «պասիվներ» կոչված տեսակը Հայ հասարակության մեջ կազմում է մեծամասնություն, որոնք առաջնորդվում են վերը նշված կարգախոսով` «Քանի դեռ դանակը …»:
Բայց խնդիրը այն չի, թե որն են դրանց պատճառները, այլ այն թե ի՞նչ կարելի է անել այդ երևույթները պակասեցնելու համար: Ինչպե՞ս վերականգնել ժողովրդի հավատը ինքն իր նկատմամբ: Համարյա բոլորս մտածում ենք, որ մեր ձեռքերում ոչինչ չկա ու ոչինչ կախված չի մեզանից: Ճիշտ ասած ես էլ ունեմ մնան մտքեր, ուղղակի ես հասկանում եմ դրա ահավոր սխալ լինելը և աշխատում եմ ինձ համոզել հակառակում, երբեմն ստացվում է, երբեմն ոչ: Երևի նրանից է, որ մենակ եմ դա անում:
Եվս մեկ մեծ ողբերգության մասին եմ ուզում խոսել: Էս վերջին 15 տարինեի ընթացքում մեր երիտասարդության մեծամասնության մեջ մինչև ուղնուծուծը ներծծվում է գողական կոչված մտածելակերպը: Բերդի նիստուկացը սկսում է գերիշխել մեր հասարակությունում, անհատների հարաբերություններում: Իհարկե հասկանալի է էդ կյանքով ապրող մարդիկանց, նրանց մեջ էլ կան լավն ու վատը, բայց ցավը այն է որ երեխան դեռ դպրոց չգնացած սկաում է խաղալ էդ «ախպերագողական», «լավ տղա», «ճիշտ ու սխալ» և այլ խաղերը: Էս ցավի մասին էլ պիտի մտածել…
Հա մի բան էլ վերջին տարիների հասարակության բարոյալքման հարցում ես մեծապես մեղադրում եմ հեռուստատեսությանը: Լէգնա ջան հիշում ես, որ զրուզում էինք ինկվիզիցիայի մանսին, այ էսօրվա հեռուստատեսությանը մեծ հաճույքով ինկվիզիցիայի կենթարկերի: Հեռուստատեսությունը մեծ զենք է, ու ոնց ապականել է սերունդը, տենց էլ կարող է վերականգնել:
Առայժմ այսքանը:
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Տիգ ջան լավ ես գրել,ապլես
մի փոքր ավելացում անեմ հա, մեր անիրականության մի մասն էլ օրինախախտությունն է
կարծես գենային արժեք լինի,փոխանցված անկիրթ մի ժողովրդի:
Այօր ֆորումում հասկացա, որ մենք ախր ազգովի ենք սովոր օրենքը ապականել,դրան տալ լրիվ նորմալ արդարացում.
Ընկե՞ր, թե՞ օրենք:
Այ, օդում սավառնելն էլ սա է, եթե կարծում ես,որ նժարներից մեկին ընկերդ է,մյուսին`օրենքը,ընտրելով ընկերոջդ դառնում ես ընկերասեր կամ ճիշտ մարդ,ապա սա մեր մինուսներից է:
Երբ ճապոնացին օրենք է խախտում,ինքնասպանություն է գործում,բայց ընկերասիրության հարցում չեմ կարծում նրանք հայերից ներքև են:
Օրինախատությունից շատ բան է գալիս,օր.` աննորմալ հասարակարգ, քոչվոր ցեղին վայել մտածելակերպ:
Բայց չէ որ, մենք Սևակ,Նժդեհ,Նարեկ,Տիգրան ենք ունեցել, այ որքանով ենք նրանց փորձե՞լ նմանվել
Այսինքն ՝ տեսնում ենք, առանց աչքերի: Տարօինակ չի՞: Տեսնել, չօգտագործելով մեզ ընձեռնած գերզգայուն զգայարանը:
Ուրեմն, արի ֆիքսենք, որ գոնե ես ու դու, երկու հայազգի անհատներ, տեսնում ու դիտում ենք մեզ և մեզ շրջապատող աշխարհը, առանց օգտագործելու դրա համար նախատեսված զգայարանը: Իսկ ի՞նչն է խանգարում: Մի գուցե վա՞խը... /լրիվ մարդկային հատկություն է
Իսկ դու լա՞վ ես դիտել շրջապատող /հայ/ մարդուն: Ի՞նչ համակարգում ես իրականացրել դիտումներտ /ազգային, ռասայական, համամարդկային կենդանական...Լավ ինչևէ, հիմա ուզում եմ իմ կարծիքը հայտնել Հայ մարդու իրականության վերաբերյալ, քանի որ որոշեցինք, որ սկսում ենք ներքևից:
Շատ հետաքրքիր է
Ես օրինակ կառաջարկեի կատարել համեմատական անալիզներ:
Մի խոսքով, հարցս կայանում է սրանում, թե մենք իվիճա՞կի ենք ընբռնել ռեալությունը, եթե այո, ապա ի՞նչ աստիճանի կարող ենք դա անել, որքա՞ն կլինի սխալանքը:
Սա ըստ իս ամենակարևոև հարցերն են, որից բխում են մի շարք պրոբլեմներ ու պրոբլեմներ:
Այո Լէգնա ջան, օրենքը, օրենքը և կրկին օրենքը չհարգելն է մեր ցավը…
Ավելացվել է 5 րոպե անց
Հա վախը, լրիվ մարդկային հատկություն է, բայց դա չի ինձ խանգարում, ես չեմ վախենում ինձ տեսնել… կարծում եմ ուղեղիս ծանրաբեռնվածությունն է խանգարում…Այսինքն ՝ տեսնում ենք, առանց աչքերի: Տարօինակ չի՞: Տեսնել, չօգտագործելով մեզ ընձեռնած գերզգայուն զգայարանը:
Ուրեմն, արի ֆիքսենք, որ գոնե ես ու դու, երկու հայազգի անհատներ, տեսնում ու դիտում ենք մեզ և մեզ շրջապատող աշխարհը, առանց օգտագործելու դրա համար նախատեսված զգայարանը: Իսկ ի՞նչն է խանգարում: Մի գուցե վա՞խը... /լրիվ մարդկային հատկություն է
Ավելացվել է 9 րոպե անց
Ճիշտն ասաց ես որոշակի կոնկրետ համակարգում չեմ գնահատում: Եվ չեմ փնտրում որոշակի կոնկրետ մշակված մեթոդներ: Ես վստահում եմ իմ ինտուիցիային, չգիտեմ որքանով է ճիշտ ստացվում, ստացվում է այն ինչ տեսնում ես:Իսկ դու լա՞վ ես դիտել շրջապատող /հայ/ մարդուն: Ի՞նչ համակարգում ես իրականացրել դիտումներտ /ազգային, ռասայական, համամարդկային կենդանական...
Շատ հետաքրքիր է
Ես օրինակ կառաջարկեի կատարել համեմատական անալիզներ:
Մի խոսքով, հարցս կայանում է սրանում, թե մենք իվիճա՞կի ենք ընբռնել ռեալությունը, եթե այո, ապա ի՞նչ աստիճանի կարող ենք դա անել, որքա՞ն կլինի սխալանքը:
Սա ըստ իս ամենակարևոև հարցերն են, որից բխում են մի շարք պրոբլեմներ ու պրոբլեմներ:
Վերջին խմբագրող՝ Tig: 17.12.2007, 18:59: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Երեկ ժամանակ չեղավ: Էս հարցի շուրջ էլ մի 2 բան էի ուզում ավելացնել:
Ինչու՞ մենք չենք վստահում օրենքին, ավելի ճիշտ օրենքը ներկայացնող մարդկանց: Օրինակ ես ինքս էլ չեմ վստահում ոչ ոստիկանությանը, ոչ անվտանգությանը, ոչ էլ դատական համակարգին և դրա համար ունեմ պատճառներ: Տեսել եմ նրանց աշխատանքը, նրանց մոտեցումը մարդկանց: Ճիշտ է էդ համակարգում էլ կան լավերը, բայց նրանք շատ քիչ են: Բացի այն որ մենք օրենքը չենք հարգում, պետք է նաև մտածել այն մասին, թե ինչպես անել, որ նախ և առաջ օրենքը ներկայացնողները հարգեն այն…
Հ.Գ. Հարցեր, հարցեր, որոնց պատասխանները դեռ չեն երևում…
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Հա, ես նայում եմ, ցավեցնելու աստիճա՞ն.../Եթե մի քիչ էլ իջնենք ներքև, ու հասնեն հենց բուն մարդուն, անհատին, այսինքն ինձ ու քեզ, ապա առաջին հարցը որ կուզեի տալ, դա այն է, երբևէ նայու՞մ ենք հայլիի առաջ մեր աչքերի մեջ... խորքը, շատ խորքը... ցավեցնելու աստիճան:
Օրինակ, ես վերջերս եմ նկատել, որ այդպիսի սովորություն չունեմ: Երևի երբեք չեմ նայել իմ աչքերի մեջ:
Իսկ դու՞ք:
Դժվար է ասել։ Դա կախված է այն բանից, թե ինչ տևողությամբ եմ նայում։ Առաջին իսկ վայրկյանից կարող եմ տեսնել հենց այն ցավը, որ կա աչքերումս ու էլ չեմ ուզում պատկերացնել, թե դրանց խորքից էլ որքան խորն է այն...
Վերջերս հաճախ եմ մտածում այն հարցի շուրջ, որ բարձրացրել եք։ Վերջերս հաճախ եմ մեղադրում ինձ կամ դիմացինիս՝ հասարակությոան՝ իմ ու նրա, այսքան անառողջ ու խիստ էմոցիանալ լինելու համար։ Վերջերս հաճախ եմ փորձում իրականությունն իսկապես ճանաչել, բայց մի տեսակ օտար են դառնում քիչ-քիչ, ստեպ-ստեպ, մեկ առ մեկ բոլորը։
Չգիտեմ՝ ուր են գնում, չգիտեմ, թե հենց ով է մեղավոր, թե ինչու է Քիսոյին հետաքրքրում միայն իր կոշիկի փայլը, իսկ Փայտահատ Հովիկին մազերի ժելեն, երթուղայինի Վարորդին էլ մեքենայի դուռն ու մարդկային կանսերվան...
Չգիտեմ, թե ինչու են մարդիկ միանգամից փակում թեման, երբ ուզում ես քննարկել այսօրվա հասարակության խնդիրները և ինչու են գերադասում Անդրեի սանրվածքի լավ կամ վատ լինելու լայնածավալ քննարկումը։
Ինչու՞ են բողոքում, բայց ոչինչ չեն ձեռնարկում փոխելու համար։ Ինչու՞ են բանբասում, բայց ժպտում իրար 0.32 ատամով։
Ու սկսում ես քեզ չհամարել հասարակության մի մասնիկ։ Մտածում ես՝ ես ինչ գործ ունեմ այս «միասնական» տանիքի տակ, ուր շատ քչերն են միմյանց մասին մտածում, հոգում։ Եվ այդ ժամանակ դու սկսում ես հեռանալ նրանցից, ում մեջ դու «կաս»։ Քեզ թվում է, թե դու իրականում գժված, հոգնած, ամեն ինչից զզված մի հերոս ես։ Դառնում ես ամենամեծ անտարբերը ու սկսում ես երգել Արթուր Մեսչյանի «Բարով մնաք»-ը...
Եվ թո՛ղ որ հենց այդ հասարակությունը քո հեռացումը փախուստ անվանի...
Բոլորը...իսկ բացառությունները այդ հասարակությունից անընդհատ փախչում են, նրանք այնտեղ չկան, եթե անգամ դրա մասին չեն էլ գուշակում...
Ինչքան պիտի նյարդերս թարս երևան բոլոր հայելիներում...
Գլորվում ենք, չենք գնում...ու դեպի լուսավոր ու տաք «Եվրոպատուհաններով անդունդը»...
Ես լավատես եմ, բայց երբեմն իրականությունը ճանաչելու համար պիտի կարողանաս վատը տեսնել,,,
Հ.Գ.Դպրոցների 60 տոկոսը մեկ նախադասությամբ առաջարկում եմ փակել...Երեխաները այսպես, թե այնպես բակում խաղում են...
Մի հատ էլ Հ.Գ. Մտածելակերպս քաղաքական երանգներ ունի վերջերս. սպասենք մինչև
անցնի...
Վերջին խմբագրող՝ Ծով: 27.12.2007, 21:43:
Իրականում ամեն ինչ այդքան էլ վատ չի, չնայած բացասականը շատ է: Ընդահնրապես մի բան կա, որ մարդիկ միշտ բացասականը շուտ են տեսնում և երկար են հիշում, իսկ դրականը շուտ մոռանում են: Մենք ուր ենք գնում, ոչ ոք չգիտի: Եվ պետք էլ չի այդ ուղղությամբ մտածել, նման վիճակը՝ իր բարդություններով և բացասական կողմերով հանդերձ ավելի հետաքրքիր է: Ոչ մի գլոբալ բան մենք չենք կարող փոխենք, իսկ եթե կարողանայինք էլ, հայտնի չի թե ամեն ինչ դեպի դրական կգնար, թե ավելի բացասական: Ուղղակի պետք է քայլենք բոլորի հետ համընթաց, իհարկե անընդհատ ձգտելով շեղվել ընդհանուր ճանապարհից, բայց ոչ այնքան, որ էլ հետ գալու ճանապարհը չգտնենք: Ճիշտ է, մի քիչ փիլիսոփայորեն ստացվեց, որից ես շատ հեռու եմ, ուղղակի ուզում էի ասել ամեն ինչով հանդերձ, նույնիսկ դժվարություններով, որոնք անհաղթահարելի են թվում և ապրելու իմաստը երբեմն էլ չես տեսնում, կյանքը փոխելու հանարավորությունը մեր ձեռքերում է, ուղղակի պետք է սիրել ապրել…
Շնորհակալություն՝ թեմայի, հարցադրման ջիղը լավագույնս ըմբռնելու, զգալու համար:Հա, ես նայում եմ, ցավեցնելու աստիճա՞ն...
Դժվար է ասել։ Դա կախված է այն բանից, թե ինչ տևողությամբ եմ նայում։ Առաջին իսկ վայրկյանից կարող եմ տեսնել հենց այն ցավը, որ կա աչքերումս ու էլ չեմ ուզում պատկերացնել, թե դրանց խորքից էլ որքան խորն է այն...
Ավելացվել է 9 րոպե անց
Ո՞րն է այստեղ ծայրահեղությունը: Փորձենք "ծայրահեղություն" տերմինին վերաբերվենք ճշգրտորեն: Ծայրահեղություն է այն, որ այն հասարակությանը, որտեղ մեծամասամբ մարդակերներ են, "օրենքի", այսինքն պետական "դեմոկրատական"օրինակ՝
«Ամեն մարդ իրավասու է ուտել դիմացինին, եթե նա գրգռել է նրա ախորժակը»:
Հ.Գ. Կարծում եմ շարժվում ենք դեպի ծայրահեղությունկառույցների օգնությամբ ստիպել, որ մարդ չուտեն: Սա ասում եմ առանց սատիրայի:
Ի՞նչ է օրենքը: Չէ՞ որ դա հասարակության մեծամասնության իրար մեջ ձեռք բերված պայմանավորվածությունն է: Իսկ երբ դու նրանց արգելում ես ըստ ամենայնի ռեալիզացնել իրանց մեծամասնական իրավունքը, ապա ըստ դեմոկրատիայի՝ դա բռնություն է, բռնաբարություն
Ավելացվել է 15 րոպե անց
Հիանալի է ասված: Սակայն ինչու՞ միայն գիտակցված որոշումները: Բա անգիտակի՞ցը: Հետո էլի անմիջապես անցում դեպի "երկիր": Մի երկու խոսք գոնե ինքնաճանաչողության մասով:Մենք ապրում ենք բանտարկված` մեր սեփական գիտագցված որոշումներով, երկրում, որը կոչվում է անկախ, սակայն սահմանազատ է,այսինքն կարծես թե ունի սահման, բայց օդից կախված է:
Մեր հարևան երկրների հետ նման փոխհարաբերություններն էլ հենց գալիս են դրանից` հեռու ենք իրականություն հասկացողությունից
Եկեք զանազանենք իրարից ինքնաճանաչողությունը ինքնախարազանումից: Ինքնաճանաշում հեչ էլ չի նշանակում խոսել բացասական բաներից: Խոսքը կոմպլեկս ՄԱՐԴՈՒ մասին է: Իսկ կոմպելկսով՝ մարդը չի կարող լինել դրական, կամ բացասական: Մարդը կոմպլեկսով ՝ դա մի կենդանի, ապրող օրգանիզմ է:
Վերջին խմբագրող՝ dvgray: 29.12.2007, 15:57: Պատճառ: Գրառման ավելացում
dvgray ջան համաձայն եմ քո դեմոկրատիայի հետ, բայց նորից վերադառնամ ԱՂԲի թեմային, իմ դիտարկումներով չնայած նրան, որ մեր հասարակության մեծամասությունը աղբը գցում է ոչ աղբամանում, բայց մեծամասնության կարծիքով դա բացսական երևույթ է: Գոյություն ունեն բացարձակ ճշմարտություններ, որոնք չեն որոշվում դրանք մեծամասնության կողմից կիրառման տեսանկյունից: Ու աղբը ոչ աղբամանում գցելը դրանցից մեկն է: Ես նույնպես կարող եմ պահի տակ առանձ մտածելու՝ ռեֆլեսորեն, ձեռքիս եղած թուղթը գցեմ գետնին: Նման դեպքերը իհարկե հազվադեպ են, բայց պատահում են, բայց դա չի նշանակում որ ես դա ճիշտ եմ համարում: Եթե էդ պահին մարդ ուշադրություն դարձնի իր արածի վրա ու ուղակի իրան հարցնի. «Էս թուղթը քցեմ գետնին, թե…» , ապա նա հաստատ չի գցի: Ուզում եմ ասեմ որ սրա նման երևույթները պետք է դաստիարակման և ինքնադաստիարակման միջոցով դառնան ռեֆլեքս, այսինքն դու էլ չմտածես, թուղթը գետնին գցելու մասին, այլ միանգամից այն գցես աղբամանը: Հիմա խնդիրը այն է, թե ինչպե՞ս մարդկանց մեծամասնության մոտ ցանկություն առաջացնել զբաղվելու դաստիարակմամբ և ինքնադաստիարակմամբ:… Ի՞նչ է օրենքը: Չէ՞ որ դա հասարակության մեծամասնության իրար մեջ ձեռք բերված պայմանավորվածությունն է: Իսկ երբ դու նրանց արգելում ես ըստ ամենայնի ռեալիզացնել իրանց մեծամասնական իրավունքը, ապա ըստ դեմոկրատիայի՝ դա բռնություն է, բռնաբարություն
Ավելացվել է 11 րոպե անց
Ես հպարտանում եմ նրանով, որ շփվում եմ /թեկուզ վիրտուալ ձևովԵկե՛ք ամեն ինչ չխառնենք իրար
Վարդի հետ համաձայն եմ՝ պիտի հավասարաչափ հոգևորն էլ զարգացում ապրի, բայց մենք էս դրույթը տանում ենք արդեն դեպի հավատացյալական կամ աթեիստական շեղում. պետք չի...
Հոգևորն ամեն ինչում է, հենց այնտեղ, որտեղ դու հոգի ես դնում։Ճաշը եփելուց մինչև քո փոքրիկ աղջկա մազերը սանրելը, եկեղեցի գնալուց մինչև քո սիրած քաղաքը չաղտոտելը....
Արժեքային համակարգերը փոխվել են...
Ի դեպ, հոգևորն իրականում մարդկանց ներսում է հենց զարգացած, բայց ինչ օգուտ, որ էգոիստի նման դուրս չի գալիս։
ճանաչում եմ մարդկանց, ովքեր շատ հաճախ են խոսում Աստծո հանդեպ իրենց տածած սիրո մասին, օրինակներ բերում Աստվածաշնչից, այստեղ այնտեղ մեջբերումներ անում, բայց ունեն հայացք, լեզու, միտք, շարժուձև, դիմախաղ, որտեղ կարծես հոգի չկա...Խաղ, սարսափելի վտանգավոր, և խաղում են նրանք, ովքեր շահարկում են հոգևորը, կամ պահում են ներսում, կամ խառնում են նյութի հետ ու մատուցում են քեզ՝ լայն ժպտալով։
Ես ճանաչում եմ համապատասխանաբար աթեիստների / ի դեպ չեմ ընդունում, որ իրենք իրականում գոյություն ունեն/, որոնց մոտ ճիշտ հակառակն է. իմ պատկերացրած հոգևորի ամենապայծառ ու գեղեցիկ դրսևորումը, հոգատարությունը, նրբանկատւությունը....Ու թերևս չեմ բացառում...խաղ, շատ վտանգավոր ու հիասթափեցնող անկում։
Հիմա ի՞նչ..հոգևորից սկսել...
Հոգևորից չեն սկսում, հոգևորով են սկսում, հավատքով, խղճով շարունակում են ապրել, գործել...
Հույսը դնում են ոչ թե Աստծո վրա, ում որդուն առանց նկատելու, անտարբեր հաճախ խաչում են, այլ իրենց ներսում եղած հավատքի ուժի վրա, այն հավատքի թեկուզ, որ ունեն իրենք իրենց հանդեպ, իրենց ծնողների, ընկերների հանդեպ, այն հավատքը, որ սեր է ծնում, որովհետև ինքն էլ սիրուց է ծնվել...
Մեզանից յուրաքանչյուրի մեջ կա այդ հոգևոր ուժը, որի մասին ոչ թե պետք է հաճախ խոսել, այլ որով պետք է ապրել, գործել, սիրել, փոխել վատը՝ լավով, պայքարել, բայց չկռվել, ապրեցնել, բայց չսպանել...ՄԻ՛ նեղացրու քո մեջ ապրող հոգուն ու մի՛ բարդիր մեղքերդ նրա ուսերին, որովհետև երբ նրան հանգստություն շնորհվի, քո պատիժը գուցե դատարկ մարմինդ լինի։
Ու մեկ էլ...մի քիչ հասարակ
Ամեն ինչ պետք է սկսել Ձեր տան դռան դեմի շորից այն կողմ գտնվող տարածքից...
Ես մգացրել եմ ինձ առավելագույնս դուր եկած մտքերդ: Շատ ապրես և շնորհակալություն
Վերջին խմբագրող՝ Tig: 07.01.2008, 10:30: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Ոչ
Հասարակության մեծ մասի կարծիքով, դա վատ է , երբ անում է ուրիշը, ոչ ինքը կամ իր մոտիկը:
Կատարիր մի փոքրիկ էքսպերիմենտ: Թուղթը /աղբը/ գետին շպրտիր քեզ ճանաչողների շրջապատում: Ու հաշվիր. թե քանի հոգի քեզ նկատողություն կանի դրա համար: Նկատողություն անողների և չանողների պարզ թվաբանական հարաբերությամբ էլ կորոշես, թե հասարակաության մեծամասնությունը իրականում ինչ վերաբերմունք ունի աղբը գետին թափողի հանդեպ:
Համաձայն եմ, որ դա նստած է ենթագիտակցական մակարդակի վրա: Սակայն այդ մակարդակին հսկում է գիտակցականը: Ուշադրության է արժանի նույն հայի վարքագիծը արտասահմանում: Երբ կա վտանգ՝ նա լավ էլ հսկում է իրեն, ու աղբը թափում իրեն հատկացված տեղում: Սակայն հերիք է վերադառնա Հայսատան, ապա հենց "Զվարթնոցից" սկսվում է արյան բաղադրությամբ ու կանչով բնորոշվող վարքը ու բարքը: Թքել որտեղ մտքով անցնի...Գոյություն ունեն բացարձակ ճշմարտություններ, որոնք չեն որոշվում դրանք մեծամասնության կողմից կիրառման տեսանկյունից: Ու աղբը ոչ աղբամանում գցելը դրանցից մեկն է: Ես նույնպես կարող եմ պահի տակ առանձ մտածելու՝ ռեֆլեսորեն, ձեռքիս եղած թուղթը գցեմ գետնին: Նման դեպքերը իհարկե հազվադեպ են, բայց պատահում են, բայց դա չի նշանակում որ ես դա ճիշտ եմ համարում: Եթե էդ պահին մարդ ուշադրություն դարձնի իր արածի վրա ու ուղակի իրան հարցնի. «Էս թուղթը քցեմ գետնին, թե…» , ապա նա հաստատ չի գցի: Ուզում եմ ասեմ որ սրա նման երևույթները պետք է դաստիարակման և ինքնադաստիարակման միջոցով դառնան ռեֆլեքս, այսինքն դու էլ չմտածես, թուղթը գետնին գցելու մասին, այլ միանգամից այն գցես աղբամանը: Հիմա խնդիրը այն է, թե ինչպե՞ս մարդկանց մեծամասնության մոտ ցանկություն առաջացնել զբաղվելու դաստիարակմամբ և ինքնադաստիարակմամբ:
Այսինքն, "անխնա"
Վերջին խմբագրող՝ dvgray: 08.01.2008, 09:28:
Համաձայն չեմ քեզ հետ, քանի որ քեզ ճանաչողները կարող են ուղղակի քեզ «խնայեն» և դիտողություն չանեն: Ես էլ ամեն մարդու դիտողություն չեմ անի, հիմնականում անում եմ նրանց ում գիտեմ, որ գոնե կլսեն ինձ, եթե նույնիսկ չհամաձայնվեն:
Այ հենց դրա համար էլ, պիտի այդ երևույթը վերահսկող օրենք լինի, իսկ դու ասում ես՝ դեմոկրատիա…Համաձայն եմ, որ դա նստած է ենթագիտակցական մակարդակի վրա: Սակայն այդ մակարդակին հսկում է գիտակցականը: Ուշադրության է արժանի նույն հայի վարքագիծը արտասահմանում: Երբ կա վտանգ՝ նա լավ էլ հսկում է իրեն, ու աղբը թափում իրեն հատկացված տեղում: Սակայն հերիք է վերադառնա Հայսատան, ապա հենց "Զվարթնոցից" սկսվում է արյան բաղադրությամբ ու կանչով բնորոշվող վարքը ու բարքը: Թքել որտեղ մտքով անցնի...
Իսկ այ էս միտքդ պետք է մեծ տառերով գրվի բոլոր փողոցներում ու շքամուտքերումԱյսինքն, "անխնա"
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
'
Էջանիշներ