Ես առաջին երկու-երեք գիրքը հաճույքով կարդացի Գերալտի մասին, հետո աճող զզվանքով, վերջինը կիսատ թողեցի, որովհետև արդեն թքած ունեի, ինչ կլինի Ցիրիլլայի, Գերալտի, իրա «օ մայա Յեննիֆեր լյուբով մայա»-ի հետ:
ես հլը էդ հաճույքով կարդալու մոմենտներն են, համ էլ արդեն գիտեմ ինչ ա լինելու իրանց հետ: Բայց ես էլ երեսի զոռով կարդացողներից չեմ, նենց որ հենց սկսեց չկարդացվել, ելքը գիտեմ: Մերսի զգուշացնելու համար
ես հլը էդ հաճույքով կարդալու մոմենտներն են, համ էլ արդեն գիտեմ ինչ ա լինելու իրանց հետ: Բայց ես էլ երեսի զոռով կարդացողներից չեմ, նենց որ հենց սկսեց չկարդացվել, ելքը գիտեմ: Մերսի զգուշացնելու համար
Հեսա կտեսնես, դառնում ա հետաքրքիր սկիզբ-ձանձրալի ընթացք-հետաքրքիր վերջ բանաձևով գրքերի շարք, առնվազն երեք հատոր, իսկ վերջին հատորին ինչքան մոտենում ես, հետ տալդ բոլոր պերսոնաժներից գալիս ա: Մեկ էլ, սապկովսկին էրոտիկ տեսարանները նենց ա նկարագրում, ոնց որ Տինտո Բրասի ֆանատ լինի:
"Sir, do you have a moment to talk about our lords and saviors the Daleks?"
Էջանիշներ