Դայանչիկ ապրես
Դայանչիկ ապրես
...
Մի դեպք հիշեցի...Dayana-ի խոսքերից
Ժամանակին եսել էյ տենց վարվում: Երբ լրանում էր տետրը, այն հանձնվում էր կրակին և այդպես այնքան երբ ինձ` ժամանակին շատ հարազատ, մարդ բռնցրեց էտ գործի վրա ու հաստ գրքով տվեց գլխիս, որ ուշքի գամ /ես այդ ժամանակ անաստվածորեն խմում էյ, նույնիսկ կարելի է ասել աստվածահերք ձևով էյ խմում/ ... ամեն դեպքում , երբ սկսեցի գրելիքս հավաքել համակարգիչի մեջ , պատռելու արարողությունը կերցրեց իր իմաստը , հասարակ delete-ից այդ սփոփումը չես ստանա...
Խնդրանք քեզ ունեմ, հետևի իմ օրինակին , համակարգիչում պահի, անմիջապես այնտեղել գրի ...
Ու կատես դու իրանց պարը,
Ով ճղեց վերջին նկարը,
Ով վառեց վերջին կամուրջը,
Ով հանեց վերջին նագանը!
Մերսի Վարդան , գիտեմ որ չհավանեիր էլ կասիր լավնաԴայանչիկ ապրես
Ավելացվել է 1 րոպե անց
Չէ էլ երբեկ չեմ պատռի, հիմա հաստատ գիտեմ, ուղղակի ափսոս, որ էն բոլոր պատռածներս հիմա լավ չեմ հիշումՄի դեպք հիշեցի...
Ժամանակին եսել էյ տենց վարվում: Երբ լրանում էր տետրը, այն հանձնվում էր կրակին և այդպես այնքան երբ ինձ` ժամանակին շատ հարազատ, մարդ բռնցրեց էտ գործի վրա ու հաստ գրքով տվեց գլխիս, որ ուշքի գամ /ես այդ ժամանակ անաստվածորեն խմում էյ, նույնիսկ կարելի է ասել աստվածահերք ձևով էյ խմում/ ... ամեն դեպքում , երբ սկսեցի գրելիքս հավաքել համակարգիչի մեջ , պատռելու արարողությունը կերցրեց իր իմաստը , հասարակ delete-ից այդ սփոփումը չես ստանա...
Խնդրանք քեզ ունեմ, հետևի իմ օրինակին , համակարգիչում պահի, անմիջապես այնտեղել գրի ...
Վերջին խմբագրող՝ Dayana: 13.12.2007, 12:43: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Խնբագրված տարբերակը հանձնում եմ ձեր դատին
Քեզ կարոտել եմ …
Ուսանողական խորհրդի նիստ էր գումարվելու: Մի քանի անհաջող փորձերից հետո որոշել էի իմ մասնակցությունն ունենալ : Նախապես գիտեի որ գալու էր Լենան , ով մի քանի լուրջ քործեր ուներ <<Բարություն>> ամսագրում տպագրված, մարդ, ով խուսափում էր սեփական անունից ու հանդես գալիս միայն գրական կեղծանվամբ: Երբ նիստերի դահլիճի դուռը բացվեց, ես անմիջապես ճանաչեցի ուսանողական խորհրդի <<друг>> կեղծանվամբ նախագահին : Որոշեցի մոտենալ:
- Բարև՛ ձեզ , -ասացի ես :
- Բարև՛ ձեզ , -լսվեց ի պատասխան:
Հետո մի քանի գրկախառնումներ աչքերիս առաջ, իսկ ես կարծես անտեսանելի գլխարկի տակ էի: Մի քանի լուռ րոպեների ընթացքում ճանաչեցի գրեթե բոլորին <<Մենք>> թերթի էջերից, ու ասացի :
- Ես ներկայանամ` <<иностранец>>:
- Օ՜, այդ դո՞ւ ես,- ասաց Լենան ժպտալով,- ես քեզ լրիվ այլ կերպ էի պատկերացնում: Իհարկե, դու շատ ազնիվ տեսք ունես,- իր իսկ ասածից շփոթված` ասաց Լենան,- բայց իմ պատկերացրածից շատ ես տարբեր :
Հետո նա սկսեց ներկայացնել մնացածներին . <<Սա Վանյա Իվանովն է, նա` Վիկտոր Սիդորովը…>>:
- Դուք <<друг>> –ն եք, ուսանողական խորհրդի նախագահը:
- Այո՛, - ժպտալով պատասխանեց նա : Իսկ Վանյա Իվանովը նույնիսկ սրամտեց, թե մենք էլ նրա ընկերներն ենք, ինչը բառացիորեն հնչեց այսպես. ,,Он главный друг, а мы его друзя”: Ես ժպտացի ու ինձ թվաց, թե ամեն ինչ հարթվում է, սակայն երբ ինձ ներկայացրեցին Մարիա Ալեկսանդորովային և Կատյա Կիրեևային, հասկացա, որ ավելի հեշտությամբ կընդգրկվեմ <<Գիտելիք>> միջազգային կոմիտե, քան իրեն ազնվական համարող, շատ անգամ հնչած Ալեկսանդորովա ազգանվամբ աղջկա <<փակ>> շրջապատ:
Մնացյալ մանրամասները հիշեցի միայն հաջորդ օրը, երբ գնացի այն բարձրահարկ շենքի մոտ, որտեղ մի ժամանակ ապրում էր իմ ամենաթանկ <<գանձը>>: Երբեք չեմ մոռանա Լեբեդյանսկոյե փողոցում գտնվող բարձրահարկ շենքի տասերեքերորդ հարկի այն բնակարանը, որի փայտյա դռան վրա գրված էր <<А.Э. Геворгян>>:
Հիշում եմ` երբ առաջին անգամ եկա ձեր տուն` ծանոթանալու ծնողներիդ հետ, հայրդ խեթ նայեց ինձ ու ասաց. <<Դու գոնե գիտե՞ս, թե ովքեր են եղել քո նախահայրերը …>>, ինչից շփոթված` մայրդ ասաց. <<Տղա՛ս, նանայով թեյ կխմե՞ս, Հայաստանից է բերված>>:
Ա՜խ, տիկի՛ն Գևորգյան, որքա՜ն ժամանակ է անցել այդ թեյից հետո, որքա՜ն եմ կարոտում ձեր պատրաստած աղանդերը (որին միայն մենք` հայերս, կարող ենք անվանել <<Ալանի>>)` մեր դեղձի միջուկում ընկույզի ու շաքարավազի խառնուրդը, ինչը լրացվում է դարչինի նուրբ համով :
Ու երեկ, սիրելի՛ս , կանգնած այդ ձյան պես սառն ու քամու պես մարմինդ կտրող հայացների ներքո` հասկացա, որ շատ քննարկվող այդ ժամանակ կոչվածը ոչինչ էլ չի բուժում և ոչինչ մոռացության չի տալիս, նույնիսկ` քո վարդագույն զգեստը, որի փեշին փոքրիկ ծաղիկ հիշեցնող ինչ-որ բան կար, ինչը հիմա կանվանվեր ճաշակով ընտրված <<աքսեսուար>>` փչացնելով քո անբիծ գեղեցկությունն ու շուրթերիդ պես վարդագույն, արտաքինդ կատարյալ դարձնող զգեստի հմայքը :
Գիտե՞ս ՝ հիմա, երբ ձեր պատուհանից կախ տեսնում եմ մայրիկիդ մուգ շագանակագույն տնային հագուստը, որը դու նրան քաղաքավարիորեն կարգելեիր հագնել` պնդելով, որ նրա նուրբ ու երիտասարդ դեմքին մուգ գույնը չի սազում, հասկացա, որ զգում եմ քո մեղմ ու երբեք վրավորելու միտում չունեցող քննադատության պակասը:
Այո՛, գիտե՞ս` երբ նայում էի Լենայի բարի, ցրտից մի քիչ կարմրած դեմքին, լայն ժպիտին, հիշեցի քո խոսքերը. <<Լայն ժպտա, որ ամբողջ աշխարհը դա զգա ու ջերմանա, որ ներսիդ բարությունը փոխանցվի բոլորին, նույնիսկ ուսանողական հանրակացարանի տիկին Սվետլանային>>, ով աշխարհում ամենից շատ ատում էր մուգ մաշկով մարդկանց ու ասում. ,,Сынок , был бы ты потемнее, я бы не здоpoвалась с тобой”:
Ա՜խ, տիկի՛ն Սվետլանա, եթե իմանայիք, թե որքա՜ն հաճելի էին ինձ ձեր դժգոհությունները լսելը ու ինչեր կտայի հիմա, որ գեթ մի անգամ ասեիք. ,,Привет, сынок, ты опять идеш на свидание с самой красивой армяанкой?”.
Այսքան խոսում եմ` մոռանալով պատմել, թե ինչ եղավ երեկ, քանզի գիտեմ, որ եթե կողքիս լինեիր, ամբողջ ընթացքում ինձ կնայեիր կարմրած դեմքով, թաց աչքերով ու հուզմունքից շփոթված ժպիտը շուրթիդ` կասեիր . <<Իսկ հետո՞...>>:
Իսկ հետո ... մեզ սկսեցին միանալ մյուս աղջիկներն ու տղաները, որոնց ես սիրով ներկայանում էի. <<,,Иностранец’’… ուրա՛խ եմ … ես կարդացել եմ ձեր վերջին հոդվածն ընտանի կենդանիների մասին … այո՛, իհարկե, ձեր բարության սիստեմն ինձ դուր եկավ …>>:
- Դուք Անդրեյն եք, օպտիկական ֆիզիկայի ամբիոնից , այնպես չէ՞:
- Այո՛, իսկ դո՞ւք, ներեցեք, ես ձեզ կարծես չգիտեմ...
- Ես աստղագիտության ամբիոնից եմ, իսկ ձեր մասին պատմել է մեր դասախոսը` պր. Սեմյոնովը: Նա հիացած է ձեր գիտելիքներով …:
Նման խոսակցությունները հերթափոխում էին մեկմեկու, ու անվերջանալի թվում, երբ զգացի <<друг>> –ի քննող հայացքը: Եթե միայն դու լինեիր կողքիս, գուցե ես չէի զգա այդ դեմքի սուր արտահայտությունը, որ ասես հրացանով ականջիս մեջ էր կրակում մի քանի իրար չկապվող արտահայտություններ . <<Տեսնես չի՞ զգում, որ ավելորդ է …>>, հետո մի քիչ փոփոխված, սակայն իրականում նույնի արձագանքը հանդիսացող մի քանիսը …
- Իսկ հետո ՞,- ես գլուխս վեր բարձրացրեցի:
- Բարև՛ ձեզ, տիկի՛ն Գևորգյան,- ես այդպես էլ չսովորեցի դիմել նրան <<տիկին Վարդուհի>>, ինչպես նա էր նախընտրում,- ներեցե՛ք, անցնում էի այս կողմերով ու մի պահ միայն կանգ առա, սա… ,- ու ես դեռ խոսքս չէի ավարտել, երբ նա ասաց.
- Սպասի՛ր, որդի՛ս, դու ի՞նչ է, չե՞ս ուզում բարձրանալ վերև: Դա Աստղիկին դուր չէր գա …
...Դա Աստղիկին դուր չէր գա …
Որքան բաներ կան, որ քեզ դուր չէին գալիս, որովհետև դրանք վնասում էին ինձ: Ու դու, միայն դո՛ւ կարող էիր շոյել գլուխս` ասելով.
- Իմ խե՜նթ, իմ ոսկեծա՛մ խենթ Արսեն, դու այնքա՜ն բարի ես:
Հետո կհամբուրեիր գլուխս, ու քո տաք շուրթերի հպումից գլուխս կսկսեր այրվել, ինչն անմիջապես կհովանար այտերիցդ գլորվող զույգ մարգարիտնեից:
- Վաղը երեկոյան ձեզ կայցելեմ, տիկի՛ն Գևորգյան: Ուզում եմ երկար ժամանակով գալ, որ կարողանամ պր. Գևորգյանի հետ շախմատ խաղալ ու խոսել գրականությունից. նա շատ հարցերում է իմ ուսուցիչը եղել, ու կմնա,- ասացի վերջում ցածրաձայն, այնպես, որ նա չլսեր:
- Բարին ընդ քեզ, որդի՛ս, զգու՜յշ եղիր, դու ցրված ես երևում:
- Շնորհակալ եմ: Ցտեսություն...
-Մինչ վաղը, որդի՛ս:
Երբ տուն վերադարձա, տիկին Սվետլանան հայտնեց, որ մայրս է զանգել, որպեսզի իմանա, թե ինչպես եմ հանձնել քննությունս:
Իմ բարի՛ մայրիկ, դու երկու օր է, ինչ փորձում ես գտնել քո որդուն, որ կարողանաս հարցնել, թե արդյո՞ք լուրջ եմ վերաբերվել օտար լեզվի քննությանը, չէ՞ որ հիմա օտար լեզուն կարևոր դեր ունի:
Ես վազեցի փողոց ու առաջին իսկ հանդիպած հեռախոսային խցիկից զանգահարեցի տուն:
- Բարև՛, մայրի՛կ, ինչպե՞ս ես: Ների՛ր, երեկ ուսանողական խորհրդի նիստ կար, ուշ վերադարձա, իսկ այսօր մի քանի գործեր ունեի խմբագրությունում …
- Բարև՛, որդի՛ս, դու երկու օր է, ինչ հաց չե՞ս կերել,- եղավ մորս առաջին հարցը, իսկ հարցերը նրա մոտ անվերջանալի էին:
- Ո՛չ, մայրի՛կ, իհարկե կերել եմ,- ստեցի ես,- ուղղակի այսօր հագեցած օր էր, և ես մի փոքր հոգնել եմ, դրա համար էլ ձայնս քեզ տարօրինակ թվաց:
- Արսե՛ն , չհամարձակվես խաբել մորդ,- նեղացած ասաց աշխարհիս ամենաքնքուշ կինը:
<<Իմ խե՜ղճ մայրիկ, դու կիլոմետրերի հետավորությունից ես զգում, թե երբ եմ ես սովում, երբ տխրում, երբ եմ քնում ու երբ արթնանում...>>,- մտածեցի ես, սակայն ասացի.
- Մայրի՛կ, կարոտն է, կանցնի, շուտով արձակուրդներ են, և ես գալու եմ հայրենի գյուղ, գալու եմ ձեզ տեսնելու,- ու չթողնելով, որ նա խոսի, արագ ավելացրի, - ինչպե՞ս է առողջությունդ, իսկ հայրիկի սի՞րտը: Անահիտը լա՞վ է սովորում, Գուրգեն պապիկենց տանն ամեն ինչ կարգի՞ն է: Պատմի՛ր ամեն ինչ, խնդրում եմ, ես ուզում եմ իմանալ:
- Բոլորս լավ ենք, քույրդ ասում է` այնքան պիտի կարդա, որ երբ գաս, քեզ հետ բանավեճի մտնի տարբեր ստեղծագործությունների շուրջ: Խիստ չդատես նրան, նա հիանում է քեզնով: Հայրդ երեկ իրեն վատ էր զգում ...,- լսում էի լուռ ու փորձում կուլ տալ արցունքներս, որ խեղդում էին կոկորդս,- շուտ վերադարձիր, որդի՛ս, նա քեզ շատ է կարոտել: Գուրգեն պապիկն էլ է քեզ կարոտել: Նա, ամեն օր հիշելով որդու կորուստը, տանջվում է ու ասում . <<Եթե Արսենն այստեղ լիներ, գոնե կվիճեինք աստղերի ու համաստեղությունների անվանումների շուրջ, և ծերությանս օրերը արագ կանցնեին, ու վերջապես կհեռանայի այս անիծյալ աշխարհից, ուր մահը գալիս է, ծերունու դուռը թակում, սակայն վերցնում երիտասարդին …>>: Գիտե՞ս, որդի՛ս, նա իսկապես քո կարիքն ունի, մենք բոլորս քո կարիքն ունենք: Զանգի՛ր նրանց էլ երբեմն, նրանք անհամբեր սպասում են քո զանգին, որի կարիքը շատ ունեն:
Հետո մայրս մի քանի անգամ հիշեցրեց, որ լավ սնվեմ, չմոռանամ գլխարկ դնել, քանի որ Մոսկվայում սաստիկ ցուրտ է: Իսկ երբ հրաժեշտ էինք տալիս, մայրս կիսաձայն ասաց.
- Որդի՛ս, դու չասացիր, թե ինչո՞ւ էիր երեկ նիստի դահլիճ դեռ չմտած` դուրս փախել ու փողոցները չափչփել:Մոռացե՞լ ես, ի՞նչ է, որ դա Աստղիկին դուր չէր գա…
Նա կախեց լսափողը` ավելորդ անգամ իմ սուտը չլսելու համար, և ես այդպես էլ երբեք չհամարձակվեցի հարցնել, թե նա ինչպես դա կռահեց: Չէ՛, նա ճանաչում, լա՜վ էր ճանաչում իր որդուն, որ ամեն հիմար պատրվակից թափառում է փողոցներում ու հետո էլ դեռ մի քանի շաբաթ տառապում <<ընկաճախտ>> կոչվող եզակի հիվանդությամբ, որից դուրս գալուս համար անհրաժեշտ է լինում նամակ գրել քեզ ու հետո այրել այն քո շիրիմի մոտ …
Ես քեզ կարոտել եմ …
քնքուշ…
սիրուն ես գրում, Դայանչ…
այ մարդ, անպայման ուզում ես ինձ լացացնես…
աաա…
սիրում եմ քեզ… չմոռանաս…
…և այդպես էլ չհասկացա՝ ով եմ ես…
մի Աղջիկ, որը երազում է մի օր Թիթեռ դառնալ, թե՞ Թիթեռ, որը երազում է Աղջիկ լինել…
Dayana, լավն էր
Էս հատվածները ինձ շատ դուր եկան
Ճամփաները բոլոր դեպի մահ են տանում…
Լացել պետք չի մռութ ջանքնքուշ…
սիրուն ես գրում, Դայանչ…
այ մարդ, անպայման ուզում ես ինձ լացացնես…
աաա…
սիրում եմ քեզ… չմոռանաս…
Երբեք չեմ մոռանա
Հ.Գ. Հեսա էլի գնալու են կառուսել ջան
Շնորհակալ եմ Կուկ ջանDayana, լավն էր
Էս հատվածները ինձ շատ դուր եկան
Վերջին խմբագրող՝ Dayana: 06.06.2008, 09:04: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Հետաքիքրքիր է... Բայց այնպիսի տպավորություն կա, թե սիզբն ու վերջը չկան...
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
հա՞Հետաքիքրքիր է... Բայց այնպիսի տպավորություն կա, թե սիզբն ու վերջը չկան...
Դե լավ - կսպասեմ էդ մի օրվան
Համեցեք իմ ֆորում
Միայն արժանապատվություն ունեցողը կարող է գնահատել դա և իր, և ուրիշների մոտ:
Տեսնես ինչի՞ համար են երազները, տեսնես ինչի՞ են նրանք տրված մարդուն: Ինչու՞ է երբ մարդ քնում երազ տեսնում: Եվ ինչու՞ են որոշ երազներ անմիջապես մոռացվում, իսկ երազներ էլ կան, որոնք տպավորվում են մինչ կյանքիդ վերջ: Ինչ ե՞ն նշանակում այն երազները, որոնք տպավորվում են իրական կյանքի պահի պես: Ինչու՞ է որ որոշ երազներից հետո արթնանում եմ երջանկության զգացումով, իսկ որոշներից դժբախտության: Ինչի՞ց է և ինչու՞ է որ ամիսներ շարունակ անընդհատ մի մարդու եմ տեսնում երազում:
Ինչի՞ համար եք դուք երազնե՛ր, մեզ տանջելու՞, մեզ հուշելու՞, թե ընդամենը նյարդային էլեկտրականության լիցքաթափման արդյունք եք: Ի՞նչ եք դուք երազներ…
Անի Ներկարար (28.06.2011)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ