Անվերնագիր (13.05.2020)
«Մատրյոշկան» նայեցի, երևի որովհետև ավելի լավ բան չգտա նայելու։
Հետաքրքիր էր Ըմերիքըն փայի Ջեսիկային տարիներ հետո նորից տեսնել։ Մի քիչ նայեցի Նատաշա Լիոնի հարցազրույցները, հասկացա, որ Մատրյոշկայում ինքը հենց ինքն էր, հեչ էլ դեր չէր խաղում․ էս ինչ փախած դեմք ա։
Սերիալը, եսիմ, առաջին երեք սերիան մի կերպ գլորեցի, սիգարետի քանակից մարդ վատանում էր։ Հետո ավելի հետաքրքիր գնաց, բայց դե մեկ ա եսիմ ինչ չէր։
Գիտե՞ք Յոհաննեսի ինչն եմ հավանում, համառությունն ու չհանձնվելը․ լրիվ հարազատ հոգի
Էն վիդեոչաթի մասին ինչքան էր ասում, վերջը հո կազմակերպողներ հայտնվեցին, ու ստացվեց։
Ասածս էն ա, որ ես էսօր սկսում եմ "The Leftovers"-ը, չգիտեմ՝ իմ կամ ուրիշ մեկի նայել-չնայելուց Յոհանին ինչ, բայց մարդն էսքան ուզում ա, որ նայենք։
Նենց որ, գոնե առաջին սեզոնը լրիվ նայելու եմ։
Համառների ու չհանձնվողների կենացը
Ես էսօր պատրաստվում էի շնորհակալության տեսքով քեզ հիշեցնել սերիալի մասին
Էս մասը շատ կարևորա, քանի որ իրականում խանդում եմ սերիալին և այլ հարթակներում փորձում եմ, որքան հնարավոր է քիչ խոսել սրա մասին։ Մի քանի շատ մոտ մարդկանց եմ խորհուրդ տվել, բայց ակումբը էն տեղնա, որտեղ ես ինձ զգում եմ ինչպես մեր տանը և այդ իսկ պատճառով ստեղ կարամ կիսվեմ ինձ համար շատ կարևոր գործերով։
Էս սերիալը եզակիա ինձ համար, եթե մեկը նայելու ընթացքում փարթիի ավարտի տեսարանը կամ ջրհորը զգա էնպես ինչպես ես եմ զգացել, ապա գրողը տանի, մենակ դրա համար արժեր խոսել սրա մասին։ Մենք ապրում ենք մի կյանքում, որտեղ չգիտենք ինչի՞ն կամ ու՞մ հավատալ, իսկ ի՞նչ է հավատը, միգուցե՞ ինքնախաբեության հերթական դրսևորումներից մեկը։
Մենք կազմում ենք ընտանիքներ և մեզ թվում է, թե երջանիկ ապրում ենք, բայց երբ գալիս է "դասական երջանկության" ակնթարթը արդյո՞ք մենք մեզ երջանիկ ենք զգում, կամ ի՞նչ ենք փնտրում, ի՞նչ ենք ուզում էս կյանքից, կամ էլ կյանքնա մեզնից ինչ որ բան ուզում։
Մենք մեր կյանքի ընթացքում շփվում ենք հազարավոր մարդկանց հետ, բայց ո՞ր մարդն էր մեզ համար ամենակարևորը, միգուցե էն մեծ տարիքով կինը, որին մենք որպես թշնամի էինք ընդունում, բայց ինքը ընդամենը մեր փրկիչն էր, կամ էլ հոգու ընկերը։
Բանակում շատ հաճախ էինք օգտագործում․ "Անջտել լռվելա" բառակապակցությունը, իրականում մենք բոլորս էինք անջտել, բայց ավելի դժվար է էն գիտակցումը, որ ԳՌ կյանքում էլ ենք անջտել ու լռվել, իսկ ով չի անջտել, ապա ի՞նչ անի էդ մարդը, ինչպե՞ս տանի էդ ամենը, ինչպե՞ս ապրի դրա հետ, երևի ամենաճիշտ լուծումը չմոռանալն է, բայց դրանից ավելի կարևոր է հիշելը։
Ես ինձ համար կարևոր հարցերի մասին դարը մեկ եմ խոսում նենց որ էս կարա շատ պաթետիկ ու ծակ փիլիսոփայական թվա, բայց ուրիշ կերպ կինոյի մասին չէի կարա գրեի, պրիտոմ զգացածից 3%-ն էլ չեմ գրել։
Հ․ Գ առանձնահատուկ շնորհակալ եմ Այվիից, որ սկսեց նայել
Հ․Գ համար մեկ․ Ո՞վ է հաջորդը, մեկա սաղովի պետքա նայենք
Վերջին խմբագրող՝ Յոհաննես: 14.05.2020, 17:38:
մի հատ good old fashioned orgy կազմակերպի, պայմանն էլ՝ որ էդ սերիալը պիտի նայենք․․․ եսիմ, գարուն ա, կարող ա իղձերդ կատարվի
ի դեպ մի ծանոթ ունեմ, էս որ կառանծյան սկսեց, ասում էր ընկերների հետ zoom-ով հավաքվում ֆիլմեր են նայում, վիշապին հուշենք մյուս անգամ ակումբի վիրտուալ հանդիպումը ֆիլմադիտում կազմակերպի․ կարելի ա կարճամետրաժներից սկսել
Netflix party կարող ենք անել, բայց ասում են դեռ հում ա, բագերը շատ են։ Մյուս կողմից էլ ժամային գոտիների հարցն ա, ես առավոտ գիշերով սերիալ նայողը չեմ ։Ճ
Si vis pacem, para bellum
"The Leftovers"-ը ծանր է գնում․ հինգ սերիա եմ նայել՝ մաս-մաս ու ընդմիջումներով։
Պատմությունն ինձ համար կորստի մասին է։
Մի կողմ թողնենք ամբողջ միստիկան, որ ինչ-որ անհասկանալի ուժով մի վայրկյանում միլիոնավոր մարդիկ ուղղակի անհետանում են (թրեյլերից էլ է սա երևում, էնպես որ առանձնապես սփոյլեր չի գրածս)։
Սրա տեղը կարող ենք դնել ցանկացած ուրիշ ռեալ իրադարձություն՝ բնական աղետ, պատերազմ, համաճարակ, տեռորիզմ, դժբախտ պատահար, որի արդյունքում մարդիկ վերանաում են՝ իրենք հետևում թողնելով նրանց, ովքեր էդ կորստի հետ պիտի ապրել կարողանան։
Իհարկե, ֆիլմում մարդկանց անհետացումը մի ուրիշ կողմ էլ ունի՝ ոչ ոք չգիտի, թե էդ մարդիկ իրականում մահացել են, թե կենդանի են, ընդհանրապես ինչ է կատարվել նրանց հետ։ Ու սա իհարկե իր հետ լիքը հարակից հոգեվիճակներ է բերում։
Ամեն դեպքում, սա կորուստի մասին պատմություն է ու հենց մնացածների («մնացորդների») աչքերով։ Ինչ է կատարվում էդ մարդկանց հետ․ ոնց են փորձում շարունակել ապրել կամ ոնց են դադարում դա անել։ Ինչ խմբավորումներ են ստեղծվում էդ հողի վրա, ու ոնց է դա ազդում մյուսների կյանքի վրա։
Լիքը շերտեր ունի պատմությունը ու ահագին ճնշող է իր բոլոր երանգներով։
Իմ ամենամեծ խնդիրն էս սերիալի հետ էն է, որ ոչ մի կերպարի հետ կապ չեմ զգում, չեմ ընկերանում իրենցից ոչ մեկի հետ։ Ոչ մեկը չի ձգում, չի հետաքրքում էնքանով, որ ապրումակցեմ իրեն, տարվեմ իր կյանքով։ Բոլորը ոնց որ մեռած լինեն ինչ-որ իմաստով։ Չեն ձգում։
Էս ամենի մեջ ամենահետաքրքիր կերպարը մնում է Յոհանը, ու մեծամասամբ հենց իր մասին էլ մտածում եմ նայելիս։
Յոհաննես (22.05.2020)
Անվերնագիր (23.05.2020), Յոհաննես (22.05.2020)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Էջանիշներ