Մեզ ծանոթ ասացվածքը հավատացնում է. «Ով փնտրում է, նա միշտ գտնում է»:
Իմաստն այն է, որ երբ նպատակասլաց ջանքեր ես թափում որևէ բան գտնելու համար, ապա ի վերջո դա արդյունք է ունենում: Կարծես ամեն ինչ հասկանալի է, պարզ ու ընդունելի:
Վերջերս ձեռքս էր ընկել Ձեն ուսմունքի վերաբերյալ մի իմաստուն գիրք, որտեղ հանդիպեցի հետևյալ արտահայտությանը. «Ով փնտրում է, նա չի գտնում»: Ամբողջ կյանքում կրկնածս ասացվածքը առաջին անգամ կասկածի տակ դրվեց:
Եվ ահա թե ինչպես էր դա մեկնաբանված: Մենք պիտի կարողանանք թուլացնել մեր միտքը լարվածությունից, միայն այն ժամանակ կարող ենք տեսնել ճշմարտությունը: Երբ անընդհատ կենտրոնացած փնտրտուկի մեջ ես, դրանից առաջացած լարվածությունը թույլ չի տալիս տեսնել այն, ինչ իրականում գուցե հենց աչքերիդ առաջ է: Միայն խաղաղ ու անվրդով միտքը կարող է գտնել ինչը որ իրեն պետք է: Իսկ դրա համար պիտի չմտածես գտնելու մասին, այլ ուղղակի փորձես խաղաղվել, և այն, ինչ փնտրում ես, այնժամ կգտնվի:
Հետաքրքիր էր այդ նոր տեսակետը:
Ի՞նչ կարծիքի եք սրա վերաբերյալ. այնուամենայնիվ, ով փնտրում է, նա գտնո՞ւմ է, թե՞ ով փնտրում է, նա չի գտնում:
![]()
Էջանիշներ