Լավն էր։
Վիշապիկը մի քիչ Արթուրին էր հիշեցնում, էն որ ասում էր. «Հա, ես մի գլխանի եմ », ոնց որ Արթուրն ասեր. «Հա, ես չաղ եմ »։
Էն պահն էլ էր լավ, որ Վիշապիկի մաման քարտեզը նայելիս գլուխ...ներ չէր հանում։
Մեկ էլ էս մասը.
- Դու էդ քանի՞ գլխանի ես, որ օրը ցերեկով եկել ես գյուղամեջ,- խիստ ձայնով սկսեց Փեփռուշը:
- Մի գլխանի եմ,- տխուր ասաց Վիշապիկը,- ամեն անգամ պիտի հիշացնե՞ք:
Հա, մեկ էլ վերջում երկնքից ընկնող գուլպաները...