Հեքիաթներ ոչ երեխաների համար

[Ծով]

լօլ...Քեզ երևակայական նոր նվաճումներ

[dvgray]

Երեկ Էնքան ծիծաղացի, որ մոռացա անգամ վերաբերմունքս արտահայտեմ: Կրկին անգամ ասեմ, որ հիանալի էր :
Ժող. ջան, ներողություն վերևի գրառումս սխալմունք էր, փոխանակ վարկանիշի մեջ գրեի , այստեղ գրեցի:
Ուշադրություն մի դարձրեք, լավ՞

[Հենո]

Շատ լավն եր

[Chuk]

Էսօրվա բարձր տրամադրությունս ապահովված ա
Շնորհակալություն ivy: Ոճն ու պատմելու թեթևությունը դուրս շատ-շատ է գալիս:

[Երկնային]

ես մեռաաաա , վայ շա~տ լավն էր…երկու ժամ ա հռհռում եմ, չեմ կարողանում ուշքի գալ

[Dayana]

ՄԵՐ "ԱԽՊՈՐ" ԾՆՈՒՆԴԸ

Հայկ ինչ լավն էր ո?նց չէի նկատել

[Heqim]

Առաջարկում եմ գրել հեքիաթներ մեծահասակների համար ու տեղադրել էստեղ:

Առաջինն էլ գրում եմ իմ հեքիաթը:

Խոնարհ Մարսելան

Մինչև 18 տարեկան անձանց խորհուրդ չի տրվում կարդալ:

Գերմանական մի հեքիաթային քաղաքում կար չկար մի աղջիկ կար, անունը՝ Մարսելա: Նրա տարիքը միայն իր ծնողները գիտեին, մեկ էլ ես, որովհետև որպես հեքիաթասած պարտավոր եմ ամեն ինչ իմանալ ու պատմել ձեզ: Մարսելան երեսուն տարեկան էր, սակայն ինչպես բոլոր էլֆերը, տրոլերը ու այլ հեքաթային գազանեղենը, մեր Մարսելայի տարիքը դժվար էր հասկանալ: Ինքն էլ ոչ այն է էլֆ էր, ոչ այն է՝ տրոլ, և ոչ էլ անգամ գոբլին, բայց հաստատ այդ ախպերությունից էր:

Մարսելան մի տեսակ երկարոտ էր, և իր ամեն ինչն էլ երկար ու ձիգ էր:
Նա ուներ շատ երկար մազեր, որոնք ներկում էր տարբեր գույների՝ ըստ շաբաթվա օրերի. ամեն օրն ուներ իր գույնը: Իմ սիրած գույնը մուգ կարմիրն է, իսկ քուրիկս սիրում է վարդագույնը, մեր հարևանի տղայի խելքն էլ գնում է կապույտի համար, բայց դա կապ չունի այս հեքիաթի հետ:

Մարսելան ուներ բարակ, երկար քիթ, որի վրա դնում էր մի հնաոճ ակնոց, և միշտ նայում էր կամ ակնոցի վերևից կամ տակից, բայց ավելի շատ նախընտրում էր վերևից նայել ու մի բան տեսնելու համար ստիպված էր գլուխը լավ խոնարհել. ակնոցը խանգարում էր: Մի խոսքով, խոնարհ աղջիկ էր Մարսելան:

Մարսելան ուներ երկարավուն մատներ, ցուցամատներն էլ երկար էին միջնամատներից, բայց դա իրեն չէր խանգարում հաջողությամբ օտագործել միջնամատները, հատկապես, երբ շատ զայրացած էր ինչ-որ մեկի վրա: Եղունգներն էլ կանաչ էր ներկում, բայց միշտ դժգոհ էր իր ընտրած կանաչի երանգից. իրեն պետք էր ֆիկուսի տերևի գույնի կանաչ, որը դժվար էր ճարել այդ հեքիաթային քաղաքում:

Մարսելայի ոտքի մատները մի առանձին պատմություն էին... Նրանք, ինչպես արդեն կարող եք գուշակել ինքներդ, շատ երկար էին... ու ծակում անցնում էին ամեն ինչի միջով, լիներ դա գուլպա, թե ձմեռային կոշիկ: Մարսելան էլ շատ հպարտ էր նրանցով: Ոտի մատը այդպիսին պիտի լինի, բա ոնց, թե չէ ում են պետք հնազանդ, կուչ եկող մատները:

Մարսելան ուներ երկար... չէ, երկարի թեման վերջացրեցինք... ուներ փոքրիկ կապույտ աչքեր, որոնք սիրում էր լղոզել սև, անհասկանալի ծագում ու նշանակություն ունեցող ներկով: Շուրթերին էլ քսում էր վառ կարմիր շրթներկ, որից հնության ծանր հոտ էր գալիս:

Մարսելան սիրում էի իր տանը հյուրեր ընդունել: Երբ իրար գլխի էին հավաքվում բոլոր ջադուներն ու այլ չարքերը, Մարսելան հագնում էրիր սպորտային հագուստը՝ զարդարված շիֆոնե շարֆերով ու տոնածառի վրայից թռցրած զարդերով, մազերը հավաքում էր ուղիղ ճակատի վրա, դնում էր իր տոնական ակնոցները, որոնք ավելի նեղ էին, և ամեն ինչ կարլի էր տեսնել առանց շատ խոնարհվելու, ու անցնում էր հյուրերին զվարճացնելու գործին: Զվարճանքը սկսվում էր անցյալ տարիների թերթեր կարդալով, որը մի իսկական ռիտուալ էր. մեկը ձեռքը տանում էր մակուլատուրայի կույտի մեջ ու պատահաբար հանում որևէ որևէ թերթ, որից հետո սկսվում էրայդ թերթի բարձրաձայն ընթերցանությունը, ընդ որում հավաքվածներից ամեն մեկը հերթով կարդում էր մի տող: Դե հիմա հաշվեք, թե ինչքան ժամանակ է պետք ամբողջ թերթն ընթերցելու համար... Դա էլ հենց զվարճանքի իմաստն էր. երբ ընթերցանությունը վերջապես ավարտվում էր, բոլորն այնպես էին երջանկանում, որ դժվար է բառեր գտնել այդ հրճվանքը նկարագրելու համար, նույնիսկ իմ նման հմուտ հեքիաթացածի համար:
Դրանից հետո բոլորն ուտում էին պանիր ու սունկ և խմում գինի: Հնչում էր փախած երաժշտություն, չգիտեմ, թե որտեղից էր փախել, բայց հավատացնում եմ ձեզ՝ փախած էր:

Եվ գալիս էր ամենահետաքրքիր պահը, երբ բոլոր լուսերը հանգչում էին, վառվում էին հազարավոր մոմեր, որոնք ամենուր էին, անգամ Մարսելայի մազափնջերում: Երաժշտությունը դառնում էր միստիկ... Բոլորը սկսում էին շարժվել տարօրինակ ձևերով, ազատվում իրենց հեքիաթային հագուստներից, քսմսվում իրար և ցույց տալիս իրենց սերն ու նվիրումը միմյանց հանդեպ: Կատարվողը ոչ ոք չէր համարում էրոտիկ, որովհետև այդ ամենը վեր էր սովորական մարմնական տենչանքից և անգամ չէր էլ մոտենում ցանկասիրության սահմաններին. դա միմյանց հանդեպ բարի վերաբերմունքն արտահայտելու, եղբայրական սերը ցույց տալու ամենահեքիաթային ձևն էր:

Իսկ երբ Մարսելան հոգնում էր բոլորից, մտնում էր իր սենյակը, ու աղմուկով փակում դուռը, և հյուրը հասկանում էին՝ տուն գնալու ժամանակն է:

Ես էլ եղա այդ կերուխումերից մեկում. ոչ շուրթս թրջվեց, ոչ փորս կշտացավ, հեքիաթացածի իմ տրիվիալ աչքով էլ ամեն ինչ ընկալեցի որպես շիզոֆրենիկ պորնագրաֆիա:

Այստեղ իմ հեքիաթը մոտեցավ ավարտին:
Երկնքից մի խնձոր ընկավ, մի տանձ ու կես բանան: Մարսելան դրանք եփեց կաթի մեջ ու կերավ:

Հեքիաթս կցուցանե մի պարզ ճշմարտություն.
Երբ դու շատ ես արտառոց , ապա գուցե ոչ թե օրիգինալ ես, այլ ուղղակի խփնված:

[ivy]

Հուրին ու Վիշապիկը

Ուշադրություն` այս հեքիաթի Վիշապիկը իսկական վիշապ է, չշփոթել H.ay.k.o.-ի խաղալիք վիշապիկի հետ

Կար ժամանակ, երբ յոթ գլխանի դևերը նստում էին աղբյուրի վրա, փակում պռունկը և պահանջում, որ իրենց դեռատի հուրի-փերիներ բերեն, որպեսզի իրենք կուլ տան, կշտանան և նոր միայն հեռանան աղբյուրից: Այստեղ վրա էին հասնում խիզախ արքայազները, մի հարվածով թռցնում վիշապի յոթ գլուխները և ազատում հուրիներին: Այդ ժամանակները վաղուց անցել էին... Սակայն հուրի-փերիներն ու վիշապները շարունակում էին ապրել երկրի վրա, բայց իրարից հնարավորինս հեռու: Միմյանց հանդեպ տածած վաղեմի թշնամանքն էլ ապրում էր նրանց հետ: Ինչ վերաբերում է արքայազներին, ապա նրանք այլևս չկային, ու եթե երկար մտածենք, գուցե և հասկանանք, որ իրականում երբեք էլ չէին եղել. դա միայն հեքիաթ էր, որին հավատում էին միամիտ հուրիները:
Հուրիների տունը սովորաբար մեծ աղբյուրների կողքին էր, և ահա այդպիսի աղբյուրներից մեկի մոտ էլ ապրում էր մեր հեքիաթի չքնաղ Հուրին: Նոր էր լրացել նրա տասնչորսամյակը` պարգևելով աղջնակին դեռահասության բոլոր հրաշքները: Իսկ Հուրիի ծնողները որոշել էին, որ աղջիկն արդեն բավականին հասուն է և կարող է ամառային արձակուրդներն անցկացնել իրենցից հեռու: Աղջիկը շատ ուրախացել էր այդ կապակցությամբ և անհամբեր սպասում էր, թե երբ են սկսվելու դպրոցական երկար արձակուրդները, որ ինքը գնա գյուղ` իրենց հեռավոր բարեկամուհի Փեփռուշ տատին հյուր: Ամառը անծանոթ գյուղում, ծնողներից հեռու անցկացնելու միտքը Հուրիին թվում էր անչափ հետաքրքիր:
Դեռ չէր հասցրել Հուրին մի լավ երազել իր հրաշալի ամռան մասին, երբ արդեն գյուղում էր` Փեփռուշենց տանը: Փեփռուշը վաթսունին մոտ լիքոտ ու կենսուրախ կին էր: Նա Հուրիին ընդունեց գրկաբաց` չմոռանալով ասել, թե վերջինս ինչ չարաճճի աղջնակ էր դեռ մի քանի տարի առաջ, իսկ հիմա արդեն իսկական օրիորդ է: Փեփռուշի ամուսինը` բոստանչի Նիկոլը նույնպես ջերմ ընդունեց աղջկան և անմիջապես սկսեց պատմել իր հորինած քաջագործությունների մասին.
- Էհ, Հուրի ջան, դու մի մատ երեխա ես, բայց արդեն իմացած կլինես, թե
առաջներում ինչ կռիվների մեջ էինք վիշապների դեմ: Ես էլ ժամանակին թագավորի տղի նազիր-վեզիրներից էի, իրար հետ դևերին օր ու արև չէինք տալիս: Էն հուրիներն էլ` քեզ նման անուշիկ աղջիկներ, թագավորի տղին թողած, իմ հետևից էին վազում, հա~, էսօրվա պես եմ հիշում: Բայց դե էն ժամանակ ջահել էի, շատ խելք չունեի. էդքան գյոզալներին թողած` էկա Փեփռուշին ուզեցի:
Ու այստեղ Փեփռուշը սովորականի նման շերեփով իջավ ամուսնու պլպլան ճակատին:
- Նազիր-վեզիր ջանիդ մեռնեմ, հերիք լեզուդ թրջես, մի հատ թուր-թվանքդ շալակի,
վազի բոստանից կանաչի քաղելու:
Նիկոլը, որը ոչ միայն ուրիշների այգեպանն էր, այլև սեփական կնոջ, անմիջապես անցավ իր գործին:
Աղջիկը առաջին իսկ օրվանից շատ սիրեց Փեփռուշին ու Նիկոլին: Նրանք հոգատար էին Հուրիի հանդեպ, ցույց էին տալիս գյուղի կյանքը, բացատրում ամեն ինչ: Աղջիկը հատկապես շատ էր մտերմացել Նիկոլի հետ, որն ամեն օր նույն պատմությունն էր պատմում իր քաջագործությունների մասին: Նույնիսկ այն հանգամանքը, որ Նիկոլը ալկաշանալու սովորություն ուներ, աղջկան վատ չէր տրամադրում ծերուկի հանդեպ: Բայց Փեփռուշն ամեն անգամ մի լավ կռիվ էր սարքում իր ալկաշ բոստանչու գլխին, որն էլ, ոտքի վրա օրորվելով, դիմում էր դիպլոմատիկ պաշտպանության.
- Հընչի՞, կնիկ ջան, թող խմեմ... հո՞ւմ եմ նեղություն տալիս, հո՞ւմ աչքն եմ հանում, հո՞ւմ հավին եմ քշա անում, հո՞ւմ բոստանն եմ ցամաք թողնում:
Փեփռուշն այդ ժամանակ սովորաբար ձեռքերը դնում էր կոնքերին ու կլորիկ մարմինը շարժելով` մտնում իր սենյակը, դուռն էլ հետևից աղմուկով շրխկացնում, ինչը նշանակում էր` Նիկոլը նորից քնելու է խոհանոցում: Նիկոլն էլ տխուր-տրտում նստում էր խոհանոցի չոր աթոռին ու երգ ասում` մի քիչ խմիչքի, մի քիչ էլ իր դարդերի ազդեցության տակ.

Պառավ յարս կադղեեե~լ է
Հընձի ծոցից քըըըշեեե~լ է
Անտեեե~ր մնաս սամագոն
Նորիիի~ց դառա կուխնի շուն

Եթե սկզբում նման տեսարանները շփոթեցնում էին Հուրիին, ապա մի քանի օր անց դրանք լրիվ սովորական, անգամ` զավեշտալի էին թվում աղջկան: Արագ հարմարվելով գյուղի կյանքին` աղջիկը զբաղվում էր այն բոլոր գործերով, որոնք անում էին գյուղացիները` կով էր կթում, գոմում կենդանիներին խնամում, վազում մառանից պանիր բերում... Ի դեպ, մառանի մասին: Նիկոլը նկատել էր, որ վերջերս մառանում մկները տարօրինակ կերպով քչացել էին, ինչը ծերուկին շատ էր ուրախացնում:
Մի անգամ, երբ Հուրին սովորականի նման մտավ մառան` չեչիլ պանիր բերելու, մառանի խորքում տարօրինակ խլրտոց լսեց: Սկզբում մտածեց, թե մի խոշոր մուկ կլինի, բայց համոզվելու համար գնաց ձայնի ուղղությամբ: Անկյունում կծկվել էր մի մարդաբոյ արարած` աշխատելով մնալ ստվերի տակ: Աղջիկը սարսափից ճչաց` ձեռքից քցելով պանիրը:
- Մոտիկ չգա՛ս... թե չէ «հո» կանեմ, - իր հերթին ճչաց թաքնվողը:
Հուրին դողացող ձեռքը մի կերպ բարձրացրեց ու վառեց լույսը: Նրա առջև կանգնած էր մի ջահել վիշապ` ձեռքերը վախից դեմքին մոտեցրած ու հաստլիկ պոչը ոտքերի մոտ կուչ բերած: Հուրին շատ էր լսել վիշապների մասին, բայց առաջին անգամ էր իր աչքով տեսնում, և հիշելով ծնողների զգուշացումները` մտածում էր, թե ոնց բարեհաջող կերպով դուրս փախչի մառանից: Վիշապն էլ արդեն հասկացել էր, որ իր առջև հուրիների ցեղից մեկն է, ու մտաբերելով մոր պատգամները, մտածում էր` ոնց անի, գլուխն ազատի այդ փորձանքից: Ու երկուսն էլ կպել մնացել էին ամեն մեկը իր պատին:
- «Հո» կանեմ... ,- այս անգամ կտրտվող ձայնով կրկնեց վիշապը:
- Դու վիշաշաշա՞պ ես,- իր մեջ ուժ գտավ հարցնելու աղջիկը:
- Միշայով...
- Ումո՞վ:
- Ասում եմ` մի «շա»-ով` վիշապ: Դու էլ էն հուրի-փերիների՞ց ես...
- Հա... էն որ դուք կուլ եք տալիս...
- Դու հո շառ չե՞ս, ես մուկ եմ ուտում, ի՞նչ հուրի, ի՞նչ պուրի,- ասաց անկոչ հյուրը ու որպես ապացույց` բարձրացրեց գետնից մի մկան պոչ և գցեց բերանը:
- Բա ի՞նչ գործ ունես մեր մառանում:
- Ասում եմ` մուկ եմ ուտում...
Նրա անմեղ ձայնն ու խոսքերը աղջկան մի քիչ հանգստացրեցին, և նա մի փոքր մոտ եկավ մկան որսորդին:
- Իմ անունը Հուրի է, իսկ քո՞նը:
- Վիշապիկ:
- Բա դու ինչո՞ւ յոթգլխանի չես:
Վիշապիկը տխրեց.
- Հա, ես մի գլխանի եմ ծնվել... շա՞տ նկատելի է, միայն ճիշտն ասա:
- Դե... այդքան էլ չէ:
Վիշապիկն անկեղծորեն ուրախացավ, բայց նկատելով, որ աղջիկը քթի տակ ծիծաղում է, նորից հոնքերը կիտեց:
- Իսկ դու աղջի՞կ ես, թե՞ տղա,- հարցրեց աղջիկը` ուշադիր զննելով այդ անհասկանալի սեռի էակին:
- Ես Վիշապիկ եմ,- հպարտորեն ասաց վերջինս` թողնելով աղջկան մոլորության մեջ:
- Իսկ ես աղջիկ եմ, - ասաց Հուրին:
- Հուսանք` մի քանի տարի հետո ավելի նկատելի կլինի,- քմծիծաղ տվեց
Վիշապիկը` հայացքը սևեռելով աղջկա` դեռ կանացիություն ձեռք չբերած կառուցվածքի վրա:
Հուրին նեղացավ. դա իր ցավոտ տեղն էր... հասակակիցներն արդեն ընդգծում էին իրենց բարեմասնությունները, իսկ ինքը միայն կարող էր գուլպաներ խցկել կրծկալի մեջ: Այդ օրն էլ, թարսի նման, գուլպաները ոտքերին էր հագել:
Աղջիկը շրջվեց ու քայերն ուղղեց դեպի մառանի դուռը: Վիշապիկը ցատկեց նրա մոտ ու բռնեց ձեռքից.
- Դե մի նեղացիր, բա որ դու իմ` մի գլխանիության վրա ես ծիծաղո՞ւմ:
- Մի գլուխ ունենալը հեչ վատ չէ, իսկ ես...
- Իսկ դու էլ շատ սիրուն ես, մի հատ ինձ նայիր, ո՞ւմ է պետք, որ էսպիսի հաստ բդիկներ ունեմ ու թոթոլ պոչ,- այս ասելով` Վիշապիկը ձեռքերով սկսեց կմճտել իր ավելորդ մսիկները,- պիտի դիետայի նստեմ, սրանից հետո միայն մորեխ, էլ ոչ մի ճարպոտ մուկ:
«Հաստատ աղջիկ է»,- միտք արեց Հուրին:

[ivy]

Հետո երկուսն էլ ժպտացին իրար ու սկսեցին մի կարգին ծանոթանալ: Հուրին համոզվեց, որ Վիշապիկն իրեն կուլ տալու ոչ մի միտք չունի, իսկ Վիշապիկն էլ հասկացավ, որ հուրիներն իրականում ամենևին էլ վատը չեն: Պարզվեց, որ Վիշապիկը նույնպես դպրոցական արձակուրդներին եկել է գյուղ, բայց հանդ ու չոլից ձանձրացել է և չլսելով մոր նախազգուշացումը` որոշել մոտ գալ մարդկանց տներին, տեսնել` ոնց են ապրում, ձեռքի հետ էլ մառաններում համով մկներ ուտել:
Երկար-բարակ զրույցից հետո երկուսով պայմանավորվեցին, որ ամեն օր հանդիպելու են, բլբլան, և Հուրին ոչ մեկին չի պատմելու Վիշապիկի մասին: Բաժանվելուց առաջ Հուրին հարցրեց.
- Իսկ ի՞նչ է նշանակում «հո» անել ու ինչո՞ւ էիր դրանով սպառնում ինձ:
- Երբ ձմռանը ձեռքերդ մրսում ես ու ձեռնոց չունես, ի՞նչ ես անում:
- Շփում եմ իրար:
- Իսկ եթե դա չի օգնո՞ւմ:
- Մոտեցնում եմ բերանիս ու... «հո» անում,- ծիծաղելով պատասխանեց աղջիկը:
- Այ եթե ես անեմ «հո», դու շատ կշոգես...
Այդ օրվանից սկսած` Վիշապիկն ու Հուրին սկսեցին թաքուն հանդիպել ու հավեսով
ընկերություն անել: Հուրին պատմում էր իրենց փերիական ապրելակերպից, սովորություններից, իսկ Վիշապիկն էլ` իրենց դևային խաղաղ կյանքից: Երբեմն, երբ դրսում մութ էր լինում, Հուրին նստում էր Վիշապիկի մեջքին ու նրա հետ միասին օդ բարձրանում, ճախրում սարերի ու ձորերի վրա, հասնում աստղերին, մատով վերցնում լուսնի դեղին փոշին: Այդպես անցնում էին ամառային անհոգ ու երջանիկ օրերը, մինչև այն պահը, երբ Փեփռուշն ու Նիկոլը սկսեցին նկատել, որ Հուրին հաճախակի է անհետանում տեսադաշտից ու կորչում անհայտ ուղղությամբ: Մի օր էլ որոշեցին հետևել ու տեսնել, թե աղջիկն ուր է գնում: Աղջկա հետևից գլդոր-մլդոր գնալով` հասան մի հին ու մարկանց գոյության մասին վաղուց մոռացված խրճիթի, որտեղ և սովորաբար հանդիպում էին դեռահասները: Նոր էին ընկերները տեսել իրար, երբ խրճիթի հնամաշ դուռը աղմուկով բացվեց, և ներս մտավ Փեփռուշը, նրա հետևից էլ` Նիկոլը, որն այդ օրն էլ լավ-լավ էր ու հաստատ նորից կուխնի շուն էր դառնալու:
Տեսնելով Վիշապիկին` Փեփռուշը ձեռքի տակ ընկած առաջին գերանը վերցրեց ու վրա պրծավ` ազատելու Հուրիին:
- Տատի, մոտիկ չգաս, «հո» կանեմ, մոտիկ չգաս...,- գոռաց Վիշապիկը:
Սակայն Փեփռուշը տղամարդ կնիկ էր. այդքան շուտ վախեցողը չէր:
- «Հո» կանեմ,- մի անգամ էլ բացականչես Վիշապիկը, բայց տեսնելով, որ ուր որ է` վզին երկրորդ գլուխն է աճելու, այն էլ` մի քոթուկ գերանի տեսքով, հետ-հետ գնաց ու... մի թեթև «հո» արեց:
Փեփռուշը մնաց տեղում, ճակատին ընկած մազերի ծայրերը խուճուճվեցին ու դեղնեցին` խանձահոտ արձակելով:
- Տատի, սալյարիտ շնորհավոր,-ասաց Վիշապիկը:
Հուրին շփոթմունքի մեջ խառնվեց իրար` չիմանալով, թե ինչ անել: Իսկ Նիկոլն իր անելիքը գիտեր:
- Էդ հո՞ ւմ կնգան ես «հո» անում...
Այս բառերը սամագոնկից կարմրած շուրթերին`բոստանչի բիձեն առաջ վազեց ու ամբողջ ուժով հոյեց Վիշապիկի դեմքին: Նիկոլի «հո»-ն էլ, աստված տվել, չէր խնայել` մի նակաուտ: Էն էլ ի~նչ նակաուտ... երկու լիտր սամագոնը մի բանկա թթու վարունգի հետ, վրայից էլ` լավ ծխած բախչի խոտ, բերանո՞վ ես ասում: Բա ի՞նչ, Նիկոլը կայֆի ղադրը գիտեր: Ու խեղճ Վիշապիկին, թե դրել ես, արի տար: Կանաչեց, էշացավ, փռվեց գետնին: Վերջացավ, էկեք ձեր մեռելին տիրություն արեք: Փեփռուշը վրա հասավ, գրկեց սարսափած Հուրիին: Նիկոլն էլ իրենից գոհ ուղղեց բեղերը ու թե.
- Հեսա գնամ, թուրս բերեմ, սրա օխտը գլուխը թռցնեմ:
- Չե՞ս տեսնում, շաշ, մի գլուխ ունի,- ամուսնուն ուղղելու առիթը չկորցրեց Փեփռուշը:
Մեկ էլ Վիշապիկը ընկած տեղը շարջվեց, օրորալով ոտքի կանգնեց ու աչքերը լցրած նվնվաց.
- Հա, ես մի գլխանի եմ...
Հետո էլ մեջքի պստլիկ թևիկները մի կերպ տարուբերեց ու դուրս թռավ խրճիթից:
Արդեն տանը Փեփռուշն ու Նիկոլը զուր էին փորձում հանգստացնել հեկեկացող
Հուրիին ու բացատրել, որ հուրիներն ու վիշապները չեն կարող ընկերություն անել, նրանք դարավոր թշնամիներ են: Բայց Հուրին ոչինչ չէր ուզում լսել ու միայն լացակումած կրկնում էր.
- Էլ հետ չի գա, դուք չեք հասկանում, Վիշապիկը էլ հետ չի գա...
Օրերն անցնում էին, իսկ Վիշապիկի թոզն անգամ չէր երևում, մառանի մկներն էլ չեչիլի մեջ քեֆ էին անում: Տեսնելով Հուրիի տխրությունը` Փեփռուշն ու Նիկոլը միտք էին անում, թե ինչպես կարող էր Հուրին ընկերանալ Վիշապիկի հետ: Աղջիկը պատմում էր նրանց, թե ինչ հետաքրքիր ժամեր էին իրենք անցկացնում միասն, թե ինչքան լավն է Վիշապիկը և որ ամենևին այն չէ, ինչ բոլորը կարծում են: Ամուսինները զարմացած իրար էին նայում:
Ամառը մոտենում էր ավարտին, և Հուրիի ծնողները պիտի գային Փեփռուշին տեսակցության, հետո էլ վերցնեին Հուրիին և միասին վերադառնային տուն:
Այդ նույն օրը, երբ ծնողները ճանապարհ էին բռնել դեպի Փեփռուշենց գյուղ, Վիշապիկի մայրը ևս գնում էր նույն գյուղը` վերցնելու և տուն բերելու իր երեխային: Ու ինչպես իսկական հեքիաթում, այնպես եղավ, որ նրանց ճանապարհները հատվեցին: Դա ճիշտ այն ժամանակն էր, երբ մայր վիշապը, ուղղելով իր յոթ ակնոցները, խորասուզվել էր քարտեզի մեջ և ոչ մի կերպ գլուխ...ներ չէր հանում, թե որ ճանապարհն է տանում գյուղ: Տեսնելով կրիաներին հեծնած հուրիենց` վիշապը մտածեց մոտենալ նրանց և հարցնել: Մի քիչ երկմտելուց հետո, չէ՞ որ եկողներն ի վերջո հուրիներ էին, վիշապը շարժվեց նրանց ուղղությամբ: Պապա հուրին, նկատելով վիշապին, ձեռքն անմիջապես գցեց թվանքին, բայց մամա հուրին կանգնեցրեց նրան.
- Սպասիր, շատ ինտելիգենտ վիշապ է երևում, նայիր քայլելով է մեզ մոտ գալիս, հո կարող էր, չէ՞, թռչել, ուրեմն հարգում է մեզ: Հետն էլ ամեն գլխին մի ուրիշ սանրվածք ունի, յոթ անգամ վարսավիրանոց է գնացել ճամփա ընկնելուց առաջ. սա հաստատ անմակարդակ մեկը չի:
Պարզվեց` մամա հուրին չէր սխալվում, և վիշապն իսկապես շատ բարեկիրթ անձնավորություն էր, որը ճամփան հարցնելուց հետո, երբ պարզեց, որ բոլորն էլ նույն գյուղն են գնում, համեստորեն առաջարկեց արագաշարջ կրիաների փոխարեն օգտվել իր մեջքից և հինգ րոպե ավելի շուտ հասնել գյուղ: Հուրիները կամուկացի մեջ էին. ախր ի՞նչ կմտածեին մարդիկ` իրենց վիշապի հետ տեսնելով: Հուրիներն ու վիշապները մտերմություն չեն անում, ամոթ է, չէ՞ որ թշնամիներ են եղել: Բայց մի կողմ թողնելով այդ բոլոր մտքերը` հուրիները թռան վիշապի մեջքին ու սլացան դեպի գյուղ, իսկ դե կրիաներն էլ վազեվազ տուն գնացին:
Հուրին արդեն հավաքել էր իրերը և սպասում էր ծնողներին: Փեփռուշն ու Նիկլոն էլ նստել էին նրա կողքին և շոյում էին մազերը:
- Սիրուն ջան,- ասաց Փեփռուշը,- գուլպաներս կարող ես չվերադարձնել, քեզ շատ սազում են:
- Կուզե՞ս իմոնք էլ տամ,- վրա բերեց Նիկոլը,- դաբլ էֆեկտ կլինի:
Աղջիկը մի քիչ կարմրեց, հետո ամուր գրկեց երկուսին էլ: Հանկարծ դրսում ինչ-որ
երաժշտության ձայն լսվեց: Երեքով դուրս եկան տեսնելու, թե ինչ է կատարվում: Ու ինչ տեսնեն: Գյուղի մեջտեղում կանգնած է վիշապիկը, հագին` Արմանի պիջակ, վզին բարալիկ փոխկապ, գլխին էլ թիթիզ սև ցիլինդր, կողքին` մեծ դինակիմներով մագ, որի միջից Ջո Կոկեռն է բացատրում, թե որ շորը հանել, որը թողնել.
- Բեյբի, թեյք օֆ յոր քոթ... ռիըլ սլոու... յու քեն լիվ յոր հեթ օն... յու քեն լիվ յոր հեթ օն...
Ու Վիշապիկն էլ տակը հո չի կոտրում իրեն, էլ դու սուս: Ցիլոն էլ մի ձեռքով բռնել է,
մյուս ձեռքն էլ դրել է թմբլ բդիկին, որ ավելի ջիգյարով ջարդրտի: Գյուղի մարդիկ էլ` ահել-ջահել, մոռացած, որ վիշապներից պետք է փախչել, դուրս են եկել տներից ու ծափ են տալիս, ուրախանում, իրենք էլ իրենց կոտրտում:
- Վիշապի~կը,- ճչաց Հուրին ու վազեց ընկերոջ մոտ:
- Խնդրեմ,- մրթմրթաց Փեփռուշը, - թաղի մայմուն:
- Կնիկ, թե կուզես, թուրս բերեմ,- մորուքը քորելով` ասաց Նիկոլը:
- Քո ջանգոտ թուրը շատ-շատ բոստանի խոտ հնձի, այ չունենամ քեզ,- ասաց
Փեթռուշը, և ինքն էլ չնկատեց, թե ոնց սկսեց շարժել կոնքերը`երաժշտությանը համընթաց:
Հետո էլ քայլերն ուղղեց Վիշապիկի կողմը, որն արդեն գրկախառնվում էր Հուրիի հետ:
- Դու էդ քանի ՞ գլխանի ես, որ օրը ցերեկով եկել ես գյուղամեջ,- խիստ ձայնով սկսեց Փեփռուշը:
- Մի գլխանի եմ,- տխուր ասաց Վիշապիկը,- ամեն անգամ պիտի հիշացնե ՞ ք: Բայց դու ինչ անսիրտ կնիկ դուրս եկար, Փեփռուշ:
- Կարո ՞ղ է մի հատ էլ «հո» անես,- շարունակեց Փեփռուշը:
- Ինչի սալյարիդ պակասե՞լ է, տատի:
Այս լսելով` Փեփռուշը չկարողացավ շարունակել իր խիստ դերը ու ծիծաղեց:
Վիշապիկն էլ պահը բաց չթողեց ու Փեփռուշի ձեռքից բռնելով` ջենտլմենավարի ներգրավեց պարի մեջ: Ու երկուսով սկսեցին մի լավ Ջո Կոկեր անել:
«Հաստատ աղջի՞կ է»,- մտքում կասկածես Հուրին:
- Տանցի-մանցի,- ոգևորվեց Նիկոլը ու սկսեց պարել Հուրիի հետ` մտածելով, թե ինչ լավ կլիներ, եթե ինքը ջահել ժամանակ իսկապես հուրիների հերոսը լիներ:
Այդ միջոցին թռչելով եկավ Վիշապիկի մայրը` իր հետ բերելով աղջկա հուրի-փերի ծնողներին: Ու բոլորը միասին մի լավ զվարճացան: Այդ օրվանից Հուրին ու Վիշապիկը անբաժան էին: Նրանք հավետ ընկերներ մնացին, և ավելին` նրանց ընկերությունը սկիզբ դարձավ վիշապների ու հուրիների միջև ատելության վերացմանը ու բարեկամության հիմնավորմանը:
Դուք էլ դեռ հարցնում եք` արդյոք հնարավոր է ընկերություն վաղեմի թշնամիների միջև: Ինչպես կասեր մի խելոք ակումբցի` ոչ միայն հնարավոր է, այլև անհրաժեշտ: Իսկ հիմա մնում է միայն հավաքել երկնքից ընկած գուլպաները, տեղավորել ուր որ պետք է և հրաժեշտ տալ այս հեքիաթին:

[Ուլուանա]

Լավն էր։
Վիշապիկը մի քիչ Արթուրին էր հիշեցնում, էն որ ասում էր. «Հա, ես մի գլխանի եմ », ոնց որ Արթուրն ասեր. «Հա, ես չաղ եմ »։
Էն պահն էլ էր լավ, որ Վիշապիկի մաման քարտեզը նայելիս գլուխ...ներ չէր հանում։
Մեկ էլ էս մասը.

- Դու էդ քանի՞ գլխանի ես, որ օրը ցերեկով եկել ես գյուղամեջ,- խիստ ձայնով սկսեց Փեփռուշը:
- Մի գլխանի եմ,- տխուր ասաց Վիշապիկը,- ամեն անգամ պիտի հիշացնե՞ք:

Հա, մեկ էլ վերջում երկնքից ընկնող գուլպաները...

[տեսիլք]

Այ Վի ջան, շնորհակալություն «Հուրին ու վիշապիկը» հեքիաթի համար և մնացած նախորդ հեքիաթների համար։ Մեզ քաջ հայտնի հին հեքիաթահերոսիկներին էնպես հնարքով ես համեմում ժամանակակից տարրերով, որ մեզ՝ ընթերցողներիս, մնում է միայն հավեսով վայելել նրանց զավեշտական կերպարները՝ լի իրենց ապսուրդ վարվելակերպով և ապրելաձևով։Կեցցես:

[impression]

հումորի շատրվաններ
ապրես, այվ

[Բարեկամ]

"հեքիաթային" խոսքի անթերի ձևակերպում

ինձ էլ էս մոմենտն էր հետաքրքիր

ճախրում սարերի ու ձորերի վրա, հասնում աստղերին, մատով վերցնում լուսնի դեղին փոշին

ինձ թվում ա ավելի շատ էդ պահը կարար

սկիզբ դառնար վիշապների ու հուրիների միջև ատելության վերացմանը ու բարեկամության հիմնավորմանը

[ivy]

Չգիտեմ` որքանով եմ կարողացել ընդգծել միտքը, բայց Հուրիի ու Վիշապիկի մասին հեքիաթի ենթատեքստը երկու թշնամի ժողովուրդների միջև ընկերության հաստատման և ստերեոտիպների քանդման մասին էր:

[Enipra]

Այվիիի~, խիղճ ունեցիր, ինչքա՞ն կարելի է կատարելագործվել: Մենակ նստած` բարձր-բարձր ծիծաղում եմ: Երևակայություն ու հումոր ունես, աշխարհը չունի: Էնքան շատ էին ինձ դուր եկած հատվածիկները, որ չեմ փորձի առանձնացնել, թե չէ կարող է ծայրից ծայր quote անեմ:

Չգիտեմ` որքանով եմ կարողացել ընդգծել միտքը, բայց Հուրիի ու Վիշապիկի մասին հեքիաթի ենթատեքստը երկու թշնամի ժողովուրդների միջև ընկերության հաստատման և ստերեոտիպների քանդման մասին էր:

Լավ էլ տեղը տեղին, թոթոլ գծիկով