Բարև հարգելի ֆորումցի, հիմա քեզ պատմելու եմ մի հեքիաթ` մեծերի համար, բոլոր հերոսներին վերցրել եմ իրական կյանքից:
Ուրեմնս 1999թ. գյուղաքաղաք Downtown, USA: Այստեղ ապրում են շատ հետաքրքիր մարդիկ, բայց ես միայն պատմելու եմ, մի ընկերական շրջապատի մասին, նաև այն ամենը ինչ կատարվեց նրանց հետ ամռանը; Նկարագրեմ ընկերներին: Սկսենք Լենցից` 15 տարեկան, արագ տրամաբանող, կյանքին ռեալ նայող, իսկական տղամարդ, հա շուտ զայրացող, և ամեն ինչին բացատրություն տվող: Կաազա` նրա պուճուր քույրը, 12 տարեկան, նա հիմնականում նույն կարծիքի էր ինչ եղբայրը, նա պատրաստ էր անել ամեն ինչ, իր ընկերների համար ու շատ էր սիրում, երբ իրեն կոմպլիմեն էին անում: Անի` 14 տարեկան, նրա նման խելացի չկար ոչ մի դպրոցում, մասնակցել է բազմաթիվ օլիմպիադաների և տարել հոյակապ (սիրտ ճմլող) հաղթանակներ, միայն մի բան չէր կարողանում հասկանալ, ինչ է կատարվում նրա որովայնում երբ նա կանգնած է լինում Լենցի կողքին, կամ երբ մտածում է նրա մասին: Մադիկ` 14 տարեկան, շատ թիթիզ անձնավորությունա, խոսումա ժառգոնով, օրը մի նոր աղջկա հետա ֆռֆռում, բայց դե էլի չի մոռանում ընկերներին, ահա թե ինչ կասեր նա երբ լսեր մի թարս խոսք իր ընկերներից որևէ մեկի մասին. <<Վսյո ապե, դու մեռար>>, մի քիչ հետո լսվում էր ապտակի ու հայհոյանքների ձայներ: Վերջապես հասանք Մարիին, օօ~օ... Մարին 13 տարեկան էր, նիհարիկ էր, շատ նուրբ էր և ուներ համաչափ դիմագծեր, ճիշտ է նա խելացի չէր ինչպես Անին, սակայն նա ուներ իր հայացքը աշխարհին և չէր ընկալում այն ամենը ինչ իրեն դուր չէր գալիս:
Լավ, փորձեմ կարճ ներկայացնել նրանց ամենօրյա զբաղմունքը, բացի այն, որ նրանք սովորում էին նույն դպրոցում և դասամիջոցներին հանդիպելուց փոխանցում էին ջերմ ժպիտներ, նրանք նաև հանդիպում էին գրեթե ամեն երեկո, մարդա քիչ ու միչ փող էին հետները բերում Վարազդատ տատիի մոտից գնում էին քաղցր բամբակներ և քայլելով քննարկում էին անցկացրած օրը: Մեկումեջ, երբ Մադիկը թողնում էր հիմար ռեպլիկներ անցորդների հասցեով, Լենցը զայրանում էր` համոզելով նրան, որ նա շատ թեթև է մտածում: Նրա զայրույթը, և փնթփնթոցը միշտ զվարճեցնում էին ընկերներին, հատկապես Անիին, երբ նա ծիծաղում էր տպավորությունն այնպիսին էր թե նա խեղդվում է, Անիի այդ ծիծաղը վերջնականապես <<Բացում էր>> բոլորին : Նրանք պտտվում էին ամբողջ Downtown-ով և վերջապես հասնելով իրենց փողոցին սկսում էին երգել իրեց սիրած երգերից մեկը, երգի կեսից արդեն Լենցի քրոջ` Կաազաի, քունը տանում էր, և Լենցը ստիպված էր երկրորդ կեսը երգել` տանելով քրոջը շալակին, Մարին երգում էր մեկումեջ և ընդհանրապես նա խոսում էր հազվադեպ, ավելի շատ տարված էր լինում իրեն շրջապատող առարկաների հետաքրքիր դիրքով, մեկ մեկ`իրենից անկախ` հանկարծակի բերելով Կաազաին, ամուր գրկում էր նրան և պաչիկ անում:
վայ լավ էլ դժվար էր, կփորձեմ վաղը շարունակել: Անհամբերներին ասեմ որ վերջը վատա պրծնելու:
Մեջբերել
Էջանիշներ