Հեքիաթներ ոչ երեխաների համար

[Chuk]

Սիրում եմ այն թեմաները, որոնք տրամադրությունս բարձրացնում են

Շատ հավանեցի ivy-ի գրելու ոճը: Էս էն ոճն ա, որ դրանով եթե «ախմախություն» էլ գրված լինի, կարող ես նստել ու հաճույքով կարդալ: Բայց բախտներս կրկնակի է բերել, որ բացի ոճից, բովանդակություններն էլ շատ հաջող: Կլանված կարդացի ու հիացա:

h.a.y.k.o-ի գրածներում իմ սուբյեկտիվ կարծիքով լեզվական, խմբագրական ահագին գործ կա անելու (շփոթություն չառաջանալու համար նշեմ, որ ժարգոն-մարգոնը նկատի չունեմ): Բայց բովանդակություններն ու հումորն արտակարգ էր, հրաշալի տրամադրություն պարգևեց:

Հավանեցի նաև Impression-ի դեղերի պատմությունը, թեև ճիշտն ասած չեմ կարծում, որ այս թեմայի համար էր դա: Բայց դե գրելու վարպետությունը միանգամից երևում է, միտքն էլ շատ հետաքրքիր էր

[ivy]

Այս հեքիաթը ծնվել է Ջայպուր-Դելի-Դոհա–Մյունխեն քսանժամյա ճանապարհին, որի ժամանակ հոգնածությունից չմեռնելու լավագույն ելքը ցնդաբանելն ու դրանից զվարճանալն էր:
Արդյունքը հանձնում եմ ձեզ:

Քարայրի Մանյակը

Մութ քարայրներից ու դաժան մանյակներից վախեցողներին խորհուրդ չի տրվում կարդալ:

Կար, չկար, մի փոքր–մոքր մարդ կար, անունը՝ Մնացական: Ապրում էր նա իր գյուղանման ավանում, սովորական մի կյանքով: Երբ դեռ երիտասարդ էր, շատ ձգտումներ ուներ, որոնք այդպես էլ անկատար էին մնացել. կյանքում առանձնապես ոչ մի բանի էլ չէր հասել:
Դրա միակ պատճառն իր կարծիքով սեփական անունն էր, որը կանխորոշել էր իր ճակատագիրը: Որպեսզի իր զավակներն էլ անվան դաժան գերին չդառնան, ամեն մեկի անունն ընտրել էր մեծ զգուշությամբ և հատուկ նպատակով: Այսպիսով, ուներ նա չորս որդի՝ Հրայր, Նորայր, Ժիրայր և Քարայր: Առաջին երեք զավակները, ենթարկվելով անվան մոգական ուժին, հենց այնպիսին էին, ինչպիսին վայել է իրենց անվանը. Հրայրը կրակի կտոր էր, ձեռներոց ու գործունյա, Ժիրայրը ժիր էր ու ճարպիկ, օձից մազ խուզող, իսկ Նորայրն էլ ստեղծագործ էր ու նորարար:
Ինչ վերաբերում է կրտսեր որդուն, ապա Մնոն ցանկանում էր, որ Քարայրը լինի ուժեղ ու քաջ մի աժդահա, որին տեսնելիս բոլորը վախից լեղապատառ լինեին: Քրոն իսկապես խոշորամարմին, ժայռանման մի զանգված էր, բայց արի ու տես, որ անվան զորությունը սրանից ավել չէր գնացել, ու տղան, հակառակ բոլոր անվանակախարդական օրենքների, սարսափելի վախկոտ էր և թույլ:
Ավագ եղբայրներն արդեն վաղուց գտել էին իրենց տեղն այս կյանքում, դարձել մեծ ու հաջողակ մարդիկ, ամեն մեկը՝ մի տաք երկրում, իսկ քսանվեցամյա Քրոն դեռ վախենում էր անգամ տնից մենակ դուրս գալ: Ի՞նչ դուրս գալու մասին է խոսքը, նույնիսկ տանն էր վախից դողում: Բավական է մի ճանճ հայտնվեր օդում, որ մեր Քարայրը սարսափից ճչար.
- Վայ, պաբա ջան, մոծակը, մոծաաա՜կը...
Ու դբըռ ջանն առած՝ ամբողջ տնով մեկ վազեր` փախչելով ճանճից:
- Այ տղա, ամոթ չի՞, մի հատ քո ջանդակին նայի, բա էտ պստիկ ճանճից վախենա՞լ կլինի,- հոխորտում էր Մնոն:
- Պաբաաա՜... մոծաաա՜կը...
Երբ տեղ-մեղ էր գնում, Մնացականն աշխատում էր տղային էլ իր հետ դուրս հանել, ինչքա՞ն կարող էր այդ աժդահան մնալ չորս պատերի արանքում՝ ամեն անգամ ճանճից թաքնվելու համար մկան ծակին յոթ թուման տալով: Բայց դրսում վտանգն ավելի մեծ էր...
Հերիք է, որ Մնոն մի քայլ այն կողմ դներ, ավանի տղաներից մի երկուսը անմիջապես օգտվում էին Քարայրին ծաղրելու հարմար առիթից:
- Քրո՛, Քրո՛, մոտիկ արի, ֆոկուս ցույց տանք,- ասում էր նրանցից մեկը:
Քարայրը, ամբողջ մարմնով դողալով, սկսում էր հայացքով փնտրել հորը.
- Ինքը Քրո չի, այլ Քուրո,- հռհռում էր մյուս տղան:
Նրա ընկերը, ձայնը սարսափազդու ու խռպոտ դարձնելով, շարունակում էր.
- Քուրո, Քուրո, մոտ արի, քեզ տանք թափով մի քացի:
Ու բոլորը պայթում էին ծիծաղից:
- Պաբաաա՜...
Փոքրամարմին Մնոն վազելով վրա էր հասնում ու մեջքով փորձում փակել իր տղային հանդուգն ջահելներից:
- Ի՞նչ եք ուզում էս էրեխուց: Դու մի հատ քո տարքին նայի, այ լակոտ, չե՞ս ամաչում: Բա դու... Սենց մի հատ թարս որ չե՜մ տվել,- սպառնում էր Մնոն:
Երիտասարդները, չուզենալով վիրավորել բախտից առանց այն էլ նեղացած ծեր Մնոյին, քթի տակ ծիծաղելով հեռանում էին:
Քրոն սիրում էր նկարել: Բայց նկարածը միայն թիթեռներ էին, որոնցով գունազարդում էր անգամ տան պատերը: Հայրն անդադար համոզում էր, որ փորձի այլ բաներ էլ նկարել, բայց Քրոն, հերթական թուղթը վերցնելով, նորից պատկերում էր նույնը...
- Ի՞նչ պիտի լինի էս քյոռփիս հետ, ոչ ուժ ունի, ոչ խելք, ոչ շնորհք,- դարդ էր անում Մնոն:
Երբեմն, երբ այցելում էր իր ավագ որդիներին, նրանց ընկերները, որոնք իրականում չէին ճանաչում Քարայրին, հարցուփորձ էին անում նրա մասին: Մնոն լուրջ դեմքով ու շինծու հպարտությամբ ասում էր.
- Փոքր տղաս էլ, գլուխ գովել չլինի, կենսաբան-արվեստագետ է, հիմա էլ օր ու գիշեր դիսերտացիայի վրա է աշխատում:
Իսկ երբ վերադառնում էր իր հարազատ տուն-տեղը, նայում էր այս ու այն կողմ թափրտված թիթեռոտ թղթերին ու ինքն իրեն բարկանում.
- Թու՛ քո դիսերտացիայի վրա...
Ու դեռ կարգին չթքած՝ մեկ էլ տունը դղրդում էր Քարայրի ոտների տակ:
Մնոն հոգնած գլուխը կախում էր ուսերին.
- Հազար եմ ասել, էտ անտեր պատուհանը փակ պահեք, ճանճ չմտնի...
...
Հարևան ավանում այդ նույն ժամանակ ապրում էր մի աղջիկ, անունը՝ Մանյակ: Հավանաբար նրա ծնողներն էլ, հետևելով անվան կախարդական օրենքներին, ուզեցել էին, որ իրենց աղջիկը լինի շքեղ մանյակի նման փայլուն ու չքնաղ: Բայց նույն չար բախտը վրա էր հասել նաև այս օջախին, և աղջիկը, ճիշտ հակառակի նման, անտանելի գեշ էր, այնքան, որ նույնիսկ մանյակի ու ապարանջանի փայլն էր խամրում նրա վրա: Ոտքերը ծուռ ու բարակ էին՝ մեջը ոչինչ չպարունակող փակագծերի նման, մազերը այնքան քիչ էին, որ հինգ քայլ հեռավորության վրա, մի աչքդ էլ արևից կկոցած՝ անսխալ կհաշվեիր հատիկ- հատիկ: Ատամներն էլ ոնց որ Նոյի թվի զաբոռ լինեին՝ ցից-ցից ու ամեն մեկը մի կողմ թեքված, բերանից դուրս թափվող: Իսկ ականջներն այնքան մեծ էին, որ ցանկացած ականջող մխրճվում էր ուսերի մեջ ու քրքրում այդ ոսկրակույտի չեչոտ մաշկը:
Մի խոսքով, իրենց կողմերի չինարն էր: Ու նրան տեսնելիս մարդու լեզուն էլ չէր պտտվում ասելու՝ աստված էլ բեթարից ազատի: Էլ բեթարը ո՞րն է, ես չասեմ, դու ասա...
Մանյակը տարված էր ժամանակակից ռեպ երաժշտությամբ և նույնիսկ սեփական հիպ-հոպ խումբն էր ստեղծել, որում բացի իրենից ևս երեք չինար կար՝ մեկը մեկից ջոկած, բայց դե ոչ մեկն էլ Մանյակին չէր հասնի՝ ոչ տեսքով, ոչ տաղանդով: Ամիսը մեկ հավաքվում էին իրենց ավանի կենտրոնական պուրակում ու բոլոր բնակիչների համար համերգ տալիս: Խղճահարությունից, պարապից կամ էլ մարդամեջ դուրս գալու ցանկությունից դրդված՝ բնակիչները պարտաճանաչ կերպով ամեն ամիս գալիս էին համերգի: Նստում էին պուրակում ու ամբողջ համերգի ժամանակ մեկը եղունգներն էր խարտում, մեկը մարդու շալվարն էր կարկտում, մեկը քնում էր, մյուսներն էլ հավեսով լվացք էին անում՝ լվանալով ավանի բոլոր դուրս ընկածների փչացած ու կեղտոտ ոսկորները: Մանյակն ու իր «Սարի սմբուլ» վոկալ-պարային անսամբլն էլ գոհ ու երջանիկ ելույթ էր ունենում: Իսկ համերգի նախորդ երեկոն ու գիշերը Մանյակը, որպես հատուկ ավանդույթ, անց էր կացնում մոտակայքի անտառակում՝ իբրև թե մայր բնությունից ներշնչանք ու ոգեշնչում ստանալու համար:
Եվ մի օր էլ՝ հերթական ելույթից առաջ, Մանյակը սովորականի նման դուրս էր եկել ծառ ու խոտի օրհնանքը ստանալու: Մի պահ թողնենք նրան այստեղ և վերադառնանք մեր քարայրը... ահ, հազար ներողություն... Քարայրին:
- Պաբաաա՜...
- Զահրումա՛ր:
Մնացականի համբերության բոլոր դույլերը լցվեցին ու շուռ եկան Քրոյի գլխին.
- Տո գրող ու ցա՛վ: Հերի՛ք էղավ, բո՛լ էղավ:
Նա բռնեց անկյունում կծկված տղայի ոտքը, ու մի կերպ-մի կերպ քաշեց, բերեց Քրոյին դռան մոտ:
- Պաբա ջան, ի՞նչ ես անում,- զարհուրեց Քարայրը:
Մնոն, էրեխու քաշից ճկռած ու զոռ տալուց կարմրատակած երեսով, հազիվ արտաբերեց.
- Նավսը տնից հանում եմ...
Ու տղայի դողացող ոտքը բաց չթողնելով՝ մյուս ձեռքով բացեց տան դուռը: Քրտնքի մեջ կորած, մեջտեղից կիսվելով՝ Մնոն իր ջանավարին հանեց, շպրտեց դուրս:
Հազիվ էր հասցրել Քրոն ուշքի գալ ու ոտքի կանգնել, երբ նրա գլխին թիթեռնիկների կարկուտ տեղաց:
- Էս էլ քո դիսերտացիան, գնա պաշտպանի՛,-ու բոլոր նկարները դուրս շպրտելով՝ Մնացականը շրխկոցով փակեց դուռը:
Քարայրը մնաց մութ փողոցում մեն-մենակ: Երկար լաց ու կոծից և դուռը բացելու աղերսանքներից հետո նա ի վերջո հուսահատվեց, հավաքեց իր նկարները ու դողացող քայլերով շարջվեց անհայտ ուղղությամբ՝ մերթընդմերթ ֆսֆսացնելով քիթը: Շուրջն ամեն աննշան շարջումից ու ձայնից վեր թռչելով՝ նա հասավ մի ավանը մյուսին միացնող անտառակին: Չիմանալով, թե այսուհետև ինչ պիտի լինի իր հետ, նստեց անտառակի ծառերից մեկի տակ ու հոնգուր-հոնգուր լաց եղավ:

[ivy]

...
Այդ միջոցին Քրոյի դիմաց դուրս եկավ ռեպի արքայադուստրը՝ իր ողջ գեղեցկությամբ: Քարայրն այնպես ճչաց, որ շուրջը բոլոր ծառերը մի երկու հիպ-հոպ շարժում արեցին:
- Դու մանյաաա՞կ ես,- ատամները կտկտացնելով՝ մի կերպ արտաբերեց Քրոն:
- Յա, ինչ իմացա՞ր, հա, Մանյակն եմ,- զարմացավ չինարը:
- Վաաա՜յ... հիմա ինձ սպանելո՞ւ ես, թե՞ բռնաբարելու ես հետո սպանես,-այս ասելով՝ Քարայրը գրեթե ուշագնաց եղավ:
Մանյակը, որ պատկերացնել անգամ չէր կարող, թե ինչպես են բարում, այն էլ բռնի կերպով, աչքերը ճպճպացրեց ու ավելի մեծ զարմանքով նայեց վախից կիսացնոր աժդահային:
- Քեզ ի՞նչ եղավ, ջահել ջան, վա՞տ ես զգում:
Թե ասեինք Քարայրը լավ էր զգում, սուտ կլիներ:
Մանյակը մոտեցավ նրան, կռացավ վեր ընկած հսկայի վրա ու ուշադիր զննեց նրան: Տղան մի պահ բացեց աչքերը և ուղիղ իր առջև տեսավ Մանյակի ցանցառ ատամներն ու մեղմ գիշերային զեփյուռից տարուբերվող ականջները: Իսկ Մանյակն արդեն անցել էր կենսաբան-արվեստագետի թեկնածուականի ուսումնասիրմանը: Լուսնի լույսի տակ նայելով թիթեռներին՝ Մանյակը հիացած ասաց.
- Ինչ սիրուն են...
- Ուզում ես քեզ վերցրու, միայն թե ինձ բաց թող, ես գնամ...
- Քեզ բռնե՞լ եմ, որ բաց թողնեմ, ուր ուզում ես գնա:
- Բա ինձ չե՞ս բը...բը...բը...սպանելու:
- Չէ, այ տղա: Ես ինքս եմ վախենում` գլխիս մի փորձանք չգա, ջահել, տեսքով աղջիկ եմ, գիշերը՝ մենակ, մութ անտառում:
Այ տղան ուշադիր նայեց ջահել, տեսքով աղջկան ու ասաց.
- Սիրուն ականջներ ունես, ոնց որ թիթեռի թևեր լինեն:
- Մերսի,- ամաչելով շշնջաց աղջիկն ու թիթեռնիկի թևերով փակեց դեմքը:
Երբ ամոթխածությունը մի փոքր անցավ, Մանյակը հարցրեց.
- Իսկ ինչու՞ են քո նկարներում միայն թիթեռներ պատկերված:
- Որովհետև ես միայն թիթեռներից է, որ չեմ վախենում... Դա իմ գաղտնիքն էր… Քեզ հայտնեցի:
- Ուրեմն արդեն վստահու՞մ ես ինձ, էլ չե՞ս վախենում, թե վերջդ կտամ:
- Արդեն չեմ վախենում,- սիրտ հավաքելով՝ ասաց Քարայրը, ու ինքն էլ լավ զգաց իր ասածից:
- Ուրեմն արդեն ինձ էլ կարող ես նկարել,- ոգևորվեց Մանյակը, ու նրա ժպիտը զարմանալիորեն փոխվեց, գեղեցկացավ:
Քրոն էլ ոտքի ելավ, ու նրանք սկսեցին զրուցելով քայլել անտառակում: Մանյակը պատմեց նրան իր համերգի մասին և առաջարկեց միանալ իրենց հանդիսատեսին: Քարայրն էլ համաձայնեց. միևնույն է ուրիշ տեղ չուներ գնալու: Նրանք ամբողջ գիշերն իրար հետ անցկացրեցին՝ խոսելով տարբեր բաների մասին, որոնք սկզբում վախենալու էին թվում տղային, բայց հետզհետե սկսեցին անգամ դուր գալ նրան:
- Նայիր լուսնին, վախենու՞մ ես,- հարցնում էր աղջիկը:
- Չեմ վախենում,- խիզախորեն պատասխանում էր տղան:
- Իսկ այս խոշոր ծառի՞ց:
- Դեեե... չէէէ...
Նրանք էլ չնկատեցին, թե ինչպես վրա հասավ արևածագը, ու խավարը հետզհետե սկսեց վերածվել լույսի: Այդ ժամանակ նրանք պառկեցին մի բացատում և անուշ-անուշ քնեցին:
Կեսօրին մոտ ավանի բնակիչները ինչպես միշտ հավաքվել էին կենտրոնական պուրակում և սպասում էին համերգին: Նրանք զարմացած նայեցին իրար, երբ տեսան Մանյակին. աղջիկն ակնհայտորեն սիրունացել էր: Կողքին էլ մի թիկնեղ երիտասարդ էր, որը հպարտորեն քայլում էր և անհոգ շվշվացնելով՝ ձեռքով քշում ճանճերին:
Երիտասարդը իր տեղը գրավեց հանդիսատեսի շարքերում, իսկ Մանյակն անմիջապես բաևձրացավ բեմ՝ միանալով իր «Սարի սմբուլին»: Ու համերգը սկսվեց:
Այդ պահին պուրակում հայտնվեցին հարևան ավանի բնակիչները՝ Մնոյի գլխավորությամբ: Հոր սիրտը չէր դիմացել, ու նա, հավաքելով հարևան-բարեկամներին, ընկել էր իր խեղճ ու կրակ զավակի որոնմանը:
Հենց այդ ժամանակ Մանյակն անցավ իր առաջին երգի կատարմանը: Հիպ-հոպ շարժումներով, իրեն կոտրտելով առաջ եկավ, ու ռեպը գնաց.
Կարմիր, կապույտ հագել եմ,
Խալխի մեյդան ելել եմ,
Աչքով-ունքով արել եմ,
Տղանց խելքը կերել եմ:
Յո, յո...
Ու այդտեղ խմբի սմբուլիկները մտան կրկներգով ու տաշով.
Ավլեմ, թափեմ փոշին,
Թռնեմ յարիս դոշին,
Փոշին, փոշին, յո, յո...
Դոշին, դոշին, յո, յո...
Մանյակը, ուղղելով վզի հիպ-հոպ ժնջիլներն ու գլխի թարս կապած գլխաշորը, անցավ շարունակությանը.
Հեռու գնա, այլանդակ,
Չունես կարգին մակարդակ,
Ես օջախի աղջիկ եմ,
Կեղտոտ մտքինդ գիտեմ:
Յո, յո...
Ու նորից սմբուլիկները՝ կրկներգով ու ընտիր ռեպ պարով.
Ավլեմ, թափեմ փոշին,
Թռնեմ յարիս դոշին,
Փոշին, փոշին, յո, յո...
Դոշին, դոշին, յո, յո...
Մնոյի ու իր ավանցիների բերանը, կոպիտ ասած՝ ներքևի ծնոտը, ընկավ գետնին:
- Էս ի՞նչ էր, այ ձեր ցավը տանեմ:
Մնացած հանդիսականները սովորականի նման իրենց գործով էին զբաղված, միայն Քարայրն էր, որ ոգևորությամբ ծափ էր զարկում՝ ի՞նչ անենք, թե տակտից լրիվ դուրս:
- Վայ, էս իմ քյոռփեն չի՞,- նրան նկատելով՝ բացականչեց Մնոն ու վազեց դեպի էրեխուն:
Իսկ Մանյակն այդ ժամանակ կլանված նայում էր Քարայրի ոգևորված աչքերին, ու երկուսն էլ հալվում էին... Ոգեշնչված այս անգամ ոչ թե խոտից, այլ բնության մի այլ հրաշքից՝ Մանյակը դեն նետեց գլխաշորը ու թափ տվեց փարթամ, գանգուր մազերը՝ ապշանք առաջացնելով նրա վեց ու կես ծամին սովոր մարդկանց մոտ: Ապա նա պոկեց վզի ժնջիլները, մի կողմ նետեց ու խորը շունչ քաշելով՝ մի գեղեցիկ օպերային արիա կատարեց, այն էլ այնպիսի երկնային ձայնով, որ հավաքվածները քար կտրեցին:
Մի քանի վայրկյան անց միայն բոլորն ուշքի եկան, ոտքի կանգնեցին և ինքնամոռաց ծափահարեցին: Իսկ Քարայրն էլ, սիրուց արդեն լրիվ արբեցած, ու չնկատելով անգամ Մնացականի՝ «վայ, տղուս գտա, մատաղ ունեմ»-ը՝ ոտքով մի կողմ հրեց դիմացի շարքի քարե նստարանները, թռավ բեմի վրա ու մոտեցավ Մանյակին:
Հանդիսատեսը ծափերին միախառնեց բացականչություններ.
- Գոր-կա՜, գոր-կա՜:
Բայց Քրայրը դեռ գորկայի սիրտ չէր անում…
- Մի րոպե, ժողովուրդ,- խառնվեց Մնացականը:- Իմ քյոռփին ուրիշ բան գոռացեք, թե չէ գորկա-մորկան ո՞րն է: Երեք ույու չորս, իրար հետ՝ բալես, ռիս-կո՜վ, ռիս-կո՜վ:
Ու ամբոխը ձայնակցեց.
- Ռիս-կո՜վ, ռիս-կո՜վ...
- Պաբա... պաբա ջան,- հոր վրա երախտապարտ հայացք գցեց Քրոն ու շրջվեց դեպի կարմրատակած Մանյակը...
Նրանց քաղցր համբույրը հրաշք գործեց՝ վերջնականապես քանդելով անվան քարկապ ընկած կախարդանքը:
Այժմ բոլորի առջև կանգնած էր մի ուժեղ ու քաջ երիտասարդ և մի չքնաղ աղջիկ:
Այս տեսնելով՝ հիպ-հոպի չինար սմբուլիկները աղի արցունք թափեցին ու ճչացեին.
- Բա մե՞նք...
Հետո հարձակվեցին ջահել տղերքի վրա ու սկսեցին պաչպչել... Բայց դե որոշ դեպքերում կախարդանք-մախարդանք չկա. ում ուզում ես պաչպչի, միևնույն է, թե գեշ ես, գեշ ես մնալու... Լավ է, որ սմբուլիկները չգիտեին դրա մասին. բոլոր երիտասարդներին էլ գուրգուրանք հասավ:
Իսկ Քարայրն այդ ժամանակ մի ձեռքով բարձրացրեց հյուրընկալ ավանի բնակիչներին, մյուսով՝ իր հարազատ ավանցիներին ու պտտեց օդում՝ հրճվանք պարգևելով բոլորին: Այնուհետև բաց թողեց բոլորին էլ ու գրկեց իր Մանյակին: Նրան վազելով մոտեցան ավանի «ֆոկուսնիկ» ջահելները, ձեռքներին՝ մի-մի աթոռ:
- Ինչ՞ու եք ոտքի վրա մնացել, Քարայր Մնացականովիչ, նստեք...
Մնացականն էլ երջանկացավ, աշխարհով մեկ եղավ՝ տեսնելով իր քյոռփի հետ կատարվածը: Բոլորն էլ ուրախացան, չէ՞ որ սիրուն հրաշք էր եղել: Բայց հիմա մտածում եմ՝ գուցե ոչ մի հրաշք էլ չկար. ուղղակի երբ գտնում ես այն միակին, նրա կողքին միշտ էլ դառնում ես ամենասիրունը, ամենաուժեղը, ամենաշնորհալին ու ամենա...
Խոսքս կտրելով՝ երկնքից երեք կտավ ընկավ, որոնց վրա Քարայրն անմիջապես աշխարհի ամենալավ բաները նկարեց, ամեն մեկի մեջտեղում էլ՝ մի խոշոր թիթեռ. բա ո՞նց, էլ ի՞նչ նկար առանց թիթեռի:

[Ուլուանա]

ivy, դու դեմք ես։ Էդ ի՜նչ հաճույք ստացա կարդալուց, ուղղակի չեմ կարող նկարագրել։ Ապրե՛ս։ Իսկապես ընտիր գրելաոճ ունես, ինչպես միշտ՝ մաքուր ivy-ական դիպուկ ու սպանիչ արտահայտություններով հագեցած։ Սյուժեն էլ էր շատ լավը՝ համ հետաքրքիր էր, համ էլ ուսանելի։

[ivy]

ivy, դու դեմք ես։ Էդ ի՜նչ հաճույք ստացա կարդալուց, ուղղակի չեմ կարող նկարագրել։ Ապրե՛ս։ Իսկապես ընտիր գրելաոճ ունես, ինչպես միշտ՝ մաքուր ivy-ական դիպուկ ու սպանիչ արտահայտություններով հագեցած։ Սյուժեն էլ էր շատ լավը՝ համ հետաքրքիր էր, համ էլ ուսանելի։

Լավ է, որ բացի ինձնից ուրիշ մեկն էլ է հաճույք ստանում իմ ցնդածություններից:

[Enipra]

Լավ է, որ բացի ինձնից ուրիշ մեկն էլ է հաճույք ստանում իմ ցնդածություններից:

Իիիի... բա ե՞ս

[Աբելյան]

որպես հեքիաթ շատ լավն էր
հեքիաթային կերպարներ, ու, ինչպես միշտ, լավատեսական վերջաբան


Այ Քարայրին ինձ շատ նմանացրեցի. վախկոտ, անճաշակ, մենակ մախերին լավ կարա տա: Մեկ էլ ռեպ ա սիրում:

Իսկ "Սարի Սմբուլ"-ի նման ռեպ այլասերող խմբեր միշտ էլ եղել են, կան, կլինեն:

[Արշակ]

Լավ է, որ բացի ինձնից ուրիշ մեկն էլ է հաճույք ստանում իմ ցնդածություններից:

ivy, սատկած օրվաս վերջում ահագին դրական լիցքեր տվեց հեքիաթդ։ Շա՛տ ապես։

Mari, քո հեքիաթն էլ մյուս անգամ կկարդամ

[Բարեկամ]

ivy