Հեքիաթներ ոչ երեխաների համար

[Աբելյան]

ժողովուրդ, էս էլ իմ կողմից
դատարկացնդաբանական լկտի պատմություն ա. եթե մոդերատորների դուրը չգա, թող ջնջեն

ՄՈԽՐՈՏԻԿԸ

Մոխրոտիկը որոշել էր գնալ դիսկո` պարելու: Բա հարիսան? Խորթ մերը չէր ների… Չէ որ ստիպել էր հարիսա եփել? Մինչև ժամը 6-ը: Իսկ ժամը 5:45-ն էր: Նույնիսկ եթե ժամանակին եփեր հարիսան, նորից չէր կարողանա գնալ, քանի որ եղբայրը չէր թողնի: Խեղճ Մոխրոտիկ… Վիճակն էլ վիճակ չէր: Նայողը կասեր. “Էս բոշան ով ա…”: Եվ նա, կիսապառկած-կիսանստած իր թափթփված սենյակի դիվանին, խորհում էր Արմենչիկի “Հավատամ, թե չէ” երգի տակ: Խորհում էր և չստիկը քսում առանց այն էլ կեղտոտ պատին: Պատի վրա չստիկից սև հետքեր էին գոյանում, որոնք լղոզվում էին, երբ մոխրոտիկը չստիկը նորից էր քսում նույն հատվածին ու կերպարանք ստանում: Սկզբում այդ կերպարանքը դարձավ ՄՊ3 Արամ, հետո Սիրուշո, իսկ վերջում` մի պառավ ջադու: Հանկարծ այդ պառավ ջադուն նյութականացավ և հայտնվեց Մոխրոտիկի դիմաց:
-Բարև սիրելի Մոխրոտիկ: Ես գիտեմ, որ դու ուզում ես դիսկո գնալ, բայց մայրդ քեզ ստիպել է հարիսա եփել: Գիտեմ նաև, որ եղբայրդ չի թողնի գնալ, եթե նույնիսկ այս 15 րոպեում եփես այդ հարիսան: Մի անհանգստացիր: Ես եկել եմ քեզ օգնելու:
Ջադուն կախարդական փայտիկ հանեց գրպանից:
-Տես. եթե այս փայտիկը հպես եղբորդ սենյակի դռանը, եղբայրդ կչքվի մինչև կեսգիշեր, ու քեզ արգելող չի լինի:
-Բա հարիսան?...
-Այս փայտիկը եթե հպես կաթսային, այդտեղ մի այնպիսի համեղ հարիսա կհայտնվի, որ ուտողը գդալն էլ հետը կուլ կտա:
Մոխրոտիկը արեց այն, ինչ ջադուն էր ասել: Եղբայրը չքվեց իր սենյակից, իսկ կաթսայում հայտնված յուղալի և տաք հարիսայի հրաշալի բույրը խուտուտ տվեց Մոխրոտիկի ծուռ քիթը: Մնում էր միայն արտաքինը կարգավորել:
-Բա սենց բոմժավարի ոնց էթամ?-հարցրեց նա պառավ ջադուին:
-Հոգ չէ,-ասաց ջադուն և կախարդական փայտիկը հպեց Մոխրոտիկի գլխին: Շիլ, քսած-քսմսած աչքերը դարձան Սևանի նման կապույտ ու պարզ, ծուռ քիթը ուղղվեց, գզգզված մազերը, որոնք ներկված էին ամեն տեսակ մուգ գույներով, դարձան համաչափ ու ոսկեզօծ: Անհետացան այտերի պզուկները: Հաստ շուրթերը, որոնց վրա անկանոն քսված շրթներկը հասնում էր մինչև քիթը, միասին անհայտացան: Անհայտացավ նաև Մոխրոտիկի մազոտ ու խոշոր կզակը: Հայտնվեցին նոր, գեղեցիկ կզակ և շրթունքներ առանց շրթներկի, որոնք շատ նման էին Անջելինա Ջոլիի շրթունքներին: Կրծքերը փարթամացան, ազդրերը ախորժելի տեսք ստացան, իսկ կոր ոտքերը դարձան սլացիկ ու թավշյա: Ծակ սվիտրը դարձավ մոդայիկ բլուզկա, գույնը գցած ջինսը` կարճ շրջազգեստ: Չստիկների փոխարեն հայտնվեցին թափանցիկ կաբլուկներով երկու փայլուն կոշիկներ:
-Մերսի,-ասաց Մոխրոտիկը և ուրախությունից սկսեց թռչկոտել:
-Խնդրեմ,-ասաց պառավ ջադուն:-Բայց հիշիր. կեսգիշերին դու նորից դառնալու ես այն, ինչ 5 րոպե առաջ էիր: Նաև իմացիր, որ քո եղբայրը տուն է վերադառնալու 11 անց 50-ին: Բարի ժամանց քեզ:
Մոխրոտիկը հրաժեշտ տվեց պառավ ջադուին և դիսկո գնաց:
***
Երբ Մոխրոտիկը դիսկո մտավ, տեսավ մի չքնաղ երիտասարդի: Նա իր հագուկապով և արտաքինով այնքան գեղեցիկ էր, որ անգամ Էլթոն Ջոնը իր բոլոր սիրո մասին երգերը կնվիրեր նրան: Ու մոխրոտիկի սիրտը չոքերն ընկավ: Եվ չքնաղ երիտասարդը նույնպես տեսավ այդ գեղեցկուհի Մոխրոտիկին, և նրա սիրտը նույնպես ընկավ նրա թուլացած չոքերը: Եվ երկուսով սկսեցին պարել: Պարում էին միայն նրանք, քանի որ դիսկոյում մյուս հավաքվածները մի անկյուն էին քաշվել և հիպնոսացած հայացքներով հետևում էին այդ զույգին: Պարեցին մինչև ժամը 11-ը: Մոխրոտիկը մտքում ուրախացավ, քանի որ դեռ մեկ ժամ էլ ուներ: Եվ երիտասարդը ասաց.
-Կյաաանք, կգաս հետս մեր տուն?
-Հա բա ոնց,-պատասխանեց Մոխրոտիկը և հետևեց նրան:-Որտեղ ես մնում?
-Սադախլո:
-Ջաաան, ես էլ եմ Սադախլո մնում: Անունդ ինչ ա?
-Բառախլո:
-Գիտես, իմ ախպոր անունն էլ ա Բառախլո?
-Ախպեր էլ ունես?
-Հա: Ախպեր մի ասա` էշ քշող ասա: Թարախը սկի չի թողում դիսկո էթամ: Ոչինչ, որ մյուս անգամ չթողա, քեզ կծնգցնեմ, հետ կզանգես, հարցերը կլուծես: Համարս արդեն ունես, չէ? Ատում եմ դրան:
Եվ Բառախլոն առաջնորդեց Մոխրոտիկին մինչև Մոխրոտիկենց տուն:
-Էս բա ինձ ձեր տուն չես տանում?-հարցրեց Մոխրոտիկը:
-Հա բա էսի մեր տունն ա,-պատասխանեց Բառախլոն:
Մոխրոտիկը կարմրեց: Հասկացավ, որ Բառախլոն հենց իր եղբայր Բառախլոն է, բայց ձայն չհանեց, այլապես` …: Մտան ներս: Իսկ ժամը ուղիղ 11:50-ն էր… Մայրը կաթսայի ամբողջ հարիսան լափելուց հետո մրափել էր հատակի վրա և խոզի նման խռխռացնում էր:
Եվ Բառախլոն Մոխրոտիկին տարավ իր սենյակ և տեղի ունեցավ այն, ինչ ենթադրաբար պետք է տեղի ունենար… Եվ երբ Բառախլոն գործը դեռ չէր ավարտել, ժամացույցը ցույց տվեց ժամը 12-ը, և երկուսով վերադարձան իրենց նախկին տեսքերին: Եվ այդտեղ… (Ավելի լավ ա շարունակությունը չգրեմ)
***
Հաջորդ օրը պառավ ջադուն մոտեցավ Բառախլոյին և հարցրեց.
-Հը. մի բան պարզեցիր?
-Հա:
-Ինչ պարզեցիր?
-Որ քուրս իսկականից փչացած ա:-Պատասխանեց Բառախլոն,-մերսի տատ ջան:
-Չարժի: Եթե իմ կարիքն ունենաս, շվցրու` կգամ,-պատասխանեց պառավ Ջադուն և անհետացավ: