Մի շատ սովորական բռավոhippy w.s-ի խոսքերից
Մի շատ սովորական բռավո
Հա, հույզն է լոկ մնայունը՝
Մնացյալը անցողիկ…
Շատ դուրս եկավ:Իմ կարծիքով շատ տաղանդավոր,համով ու կենդանի էր գրված:Ինչ լավ բիձա էր.... . .
Ամեն առավոտ Բիձեն արևի ծեգի հետ արթնանում էր և սկսում կատարել վհուկ քույրերի հանձնարարությունները: Շատ էր չարչարվում, հալ ու մաշ էր լինում, կրկնում էր բոլոր հմայություններն ու կախարդանքները, բայց ոչինչ չէր ստացվում... Իսկ երեկոյան բարձրանում էր տանիքը ու ցախավելին նստած փորձում էր թռչել: Բացի ձախ ականջից արդեն ամեն ինչ ջարդուխուրդ էր արել... Ու այդ կոտրտված վիճակով պարում էր Պուճուչի հետ ու սրինգ նվագում նրա համար: Անկուշտ Պուճուրն էլ հա պահանջում էր.
- Ջանիկս, մի քիչ էլ, մի հատ էլ.... մի պուճուր էլ քո Պուճուրիկի համար:
Եվ դա շարունակվում էր մինչև այն պահը, երբ ծխի ամպերի մեջ հայտնվում էր Մեծը ու զայրանում.
- Զուռնա դհոլը վերջացնել, անցնել դասերին: Իսկ քո հետ, թիթիզ քուրիկ, ես առանձին խոսակցություն ունեմ. հերիք չեղա՞վ ես էն մկնդեղը առնեմ, դու ուտես, էտ բկիդ չե՞ս դիմանում, առնետներն էլ թե տեսնեմ մի անգամ էլ բիգուդիի տեղ ես օգտագործել, պռոշներիդ սիլիկոնը թթվաջուր կսարքեմ, կծկծուց կմեռնես:
Ամբողջ շրջապատն արդեն տեղյակ էր, որ Բիձեն խելքը թռցրել է, որոշել է տղամարդուն անվայել փեշակ սովորել: Գալիս, հետ էին համոզում, բայց օգուտ չկար. Բիձեն չէր սթրվում, էլի ամեն օր իրեն տանիքի վրայից գետնով էր տալիս:
Երբ մի ամիսը լրացավ, ծերուկը հասկացավ, որ հազարավոր կապտուկ-ջարդուկներից ու մաշված սրինգից բացի ուրիշ ոչինչ չէր ստացել...
Այնքան տխրեց, որ որոշեց մի վերջին անգամ էլ բարձրանա տանիք, այս անգամ ինքնասպանության նպատակով:
- Ախր դու շատ շաշն ես,- ներքևից նրան նայելով ասաց Մեծը,- էսքան ժամանակ քեզ գետնով էիր տալիս, էն աշխարհ չէիր գնում, էս անգամ պիտի գնա՞ս: Թե՞ անցյալ անգամները ցախավելով թռչում էիր , էս անգամը որոշել ես չթռչել:
Բիձեն նեղվեց, իջավ տանիքից ու գլուխը կախ գնաց տուն: Երկու օր ու գիշոր լաց եղավ, հետո նստեց մտածեց-մտածեց, վերցրեց թուղթ ու գրիչ և նամակ գրեց.
«Բարի կտրիճ, Հարրի Փոթեր, գրում եմ քեզ ինչպես տղամարդը տղամարդուն: Ես շատ եմ ուզում կախարդ դառնալ, հեծնել ցախավելին, հրաշքներ գործել... Բայց ինձ ոչ ոք չի հասկանում. ասում են դա տղամարդու գործ չի, հետն էլ ասում են՝ ես շատ ծեր եմ նոր բան սովորելու համար: Երկու վհուկ էի գտել, ուստա էի պահում, էն էլ բան դուրս չեկավ, էդ կնանիք ինձ հալումաշ արեցին, բայց ոչինչ չսովորեցրեցին: Ամբողջ հույսս դու ես, օգնիր ինձ մի խորհրդով, մի բանով...
Ժպիտը կորցրած Բիձա»:
Մի երկու կաթիլ արցունք էլ վրան լցրեց ու տարավ ուղարկեց նամակը: Երկու օրից մի էշ կանգնեց Բիձու տան դիմաց՝ վրան բեռնած մի քանի գիրք, տարբեր պարունակությամբ սրվակներ, մի փայտիկ ու մի ցախավել՝ հաստ կոթով, տռուզ-տռուզ ցցերով: Հետն էլ մի նամակ կար.
«Ժպիտը կորցրած Բիձա, ես շատ հուզվեցի քո նամակից: Ուղարկում եմ քեզ իմ անցյալ սեմեստրի բոլոր գրքերն ու կախարդական հեղուկները, իմ հին փայտիկն ու ցախավելը: Քեզ մոտ ամեն ինչ կստացվի, միայն թե պիտի սկսես տեսությունից, հետո անցնես գործնականին, ոչ թե հակառակը: Կարդա գրքերը, սովորիր: Ամեն տարիքում էլ կարելի է նոր գիտելիքներ ձեռք բերել, իսկ տղամարդու ու կանացի մասնագիտություններ չկան, բոլորն էլ կարող են անել ամեն ինչ, միայն ցանկություն է պետք և եռանդ: Հաջողություն քեզ:
Բարի կտրիճ՝ Հարրի Փոթեր»:
Բիձան այնքան ուրախացավ, որ աշխարհով մեկ եղավ, բեռնաթափեց էշին, փաթաթվեց, ճակատը պաչեց և հետ ճամփեց:
Մի քանի շաբաթ բիձեն տնից դուրս չեկավ. բոլորն արդեն անհանգստանում էին:
Մեկ էլ մի օր տեսան Բիձեն սիրունացած, նշանդրեքի պիջակը հագաց, ցախավելը ձեռքին դուրս է գալիս տնից: Ժողովուրդը սկսեց նայել, թե ուր է գնում, իսկ գնում էի նա ուղիղ Անտառային պողոտա: Բոլորը հետաքրքրությունից դրդված սկսեցին գնալ հետևից, ուզում էին տսնել, թե ինչ է լինելու: Պատուհանից քույրերը տեսան իրենց մոտ եկող Բիձուն.
- Ըհը, խնդրեմ, էս խփնվածն էլի եկավ,- մրթմրթած Մեծը:
Պուճուրը երջանկության ճիչ արձակեց ու մկնդեղն արագ կուլ տալով վազեց հայելու մոտ՝ առնետներին մազերից հանելու:
- Սրինգը հե՞տն է:
- Սրինգը չգիտեմ, բայց մի հատ փայտիկ ունի ձեռքին, մի հատ էլ ցախավել, շոուն շարունակվում է, թիթիզիկ, հեսա էլի իրեն գետնով է տալու:
Բիձեն, հասնելով վհուկների ուղիղ դռան դիմաց, կանգ առավ, ուղղեց մազերը, ժպտաց ու փայտիկով տարավ բերեց, թրխկացրեց դռանը: Դռան վրա զանգ հայտնվեց ու հո մի հատ չզնգա՜ց... անգամ Բիձու հետևում հավաքված մարդիկ վեր թռան:
Մինչև քույրերը կհասցնեին գտնել իրենց փայտիկը, որ դուռը բացեն, Բիձեն արդեն կտուրի վրա էր: Բոլորը «ա՜հ» քաշեցին ու շունչները պահած նայեցին վեր:
Արդեն քույրերն էլ էին դրսում ու շշմած նայում էին ծերուկին: Բիձեն հաղթականորեն հեծնեց ցախավելին, թռավ... ու փռվեց գետնին: Մարդիկ հիասթափված իրար նայեցին: Բիձեն արագ վեր կացավ, նորից բարձրացավ տանիքը ու բարձրաձայնեց.
- Ուշադրություն, մի անգամ էլ եմ փորձում, սա էլ որ չեղավ, էս հեքիաթը մի կերպ վերջացրեք, ինձ համար էլ սկոռի կանչեք:
Սա ասեց ու պոկվեց տեղից:
Բոլորը հրճվանքի ճիչեր արձակեցին: Բիձեն թռավ... մի քանի պտույտ արեց վհուկների տան վրա ու փայտիկը թափահարեց քույրերի ուղղությամբ:
Մեծի գորշ ու խիստ հագուստը վերածվեց Պուճուրի կարճլիկ շորիկի՝ բացելով ավագ քրոջ հաստլիկ ոտքերը: Ձեռքին էլ մի խաղալիք ճանճ հայտնվեց՝ ատամի փայտիկին հեծնած:
- Սա քեզ հուշանվեր մեր լավ օրերից, - ուրախ բացականչեց ծերուկը,- լավ էլ ոտներ ունես. ի՞նչ էիր էսքան ժամանակ փակում:
Մեծի սիգարետը բերանից ընկավ...
Պուճուրի առջև հայտնվեց մի երիտասարդ պարուսույց՝ ձեռքին սրինգ, հետն էլ մի քանի հաստափոր գրքեր:
– Իրեն բանեցրու ինչքան ուզում ես, սիրուն ջան, ես քո ոչ տարիքն ունեմ, ոչ էներգիան, իմ հայ-հայը գնացել, վայ-վայս է մնացել... Էս գրքերն էլ մեկ-մեկ կարդա, ասում են, ով գոնե մի քիչ գիրք է կարդում, էսքան քսվելու պահանջ չի ունենում:
Պուճուրը թռավ երիտասարդի գիրկը: Դեռ գիրք չէր կարդացել...
Հետո Բիձեն ծաղիկներ լցրեց բոլոր հավաքվածների վրա, գունավորեց շրջապատը ու էլի շատ ու շատ սիրուն բաներ արեց: Իսկ վերջում էլ նվիրեց բոլորին իր անատամ ժպիտը, աչքով արեց ու բացականչեց.
- Բա ո՜նց, «Մաստեր ի Մարգարի՜տա»...
Քանի դեռ Բիձեն վերևներում ճախրում էր, երկնքից ինչ ասես, որ չթափվեց, հաստատ մեջը երեք խնձոր էլ կլիներ, բոլորին էլ հասավ, բոլորն էլ երջանկացան: Ասա թե ես ինչու էդ մոտակայքում չէի ապրում, ի՞նչ պակաս կուրախանայի...
Կարդալուց հետո տրամադրությունսը շատ է բարձրացնում,իսկ դա ինքնին շատ լավ է
Շատ դուրս եկավ:Իմ կարծիքով շատ տաղանդավոր,հումորով ,համով ու կենդանի էր գրված:Ինչ լավ բիձա էր...Կախարդ բիձու արկածները
Կարդալուց հետո տրամադրությունը շատ է բարձրացնում,իսկ դա ինքնին շատ լավ է
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 20.03.2008, 00:11:
Ինչ լավ հումոր ու գրելաոճ ունեք
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 20.03.2008, 00:10:
ՍՊԻՏԱԿՆ ԷԼ ԵՐԵՎԻ ՀՈԳՈւ ԿԱՐՄԻՐՆ Է...
Սա էլ իմ հեքիաթը
ՈՒՇԱԴՐՈՒԹՅՈՒՆ, նյարդերից թույլերին խորհուրդ չի տրվում չկարդալ
Մեր սիրելի Օնոն
Լինում է չի լինում, Օնիկ անունով տղա է լինում: Օնիկը ապրում է մենակ, չնայած համակրգիչն էլ իր տան լիիրավ բնակիչ կարելի է համարել, աշխատում է ծրագրավորող, շատ է սիրում իր աշխատանքը և օր ու գիշեր համակարգչի առջև է, նա կանանց էլ է սիրում, շատ, նույնիսկ կասկածում էր, որ պաշտում է, բայց ինչպես տեսնում ենք նրա կողքին ոչ ոք չկա, ու կասկածում եմ, որ կլինի: Օնիկը սիրել է, բայց միշտ անպատասխան, երկու անգամ էլ ընկերուհի է ունեցել, բայց երկար չէր տևում, և մի օր նա որոշեց, որ կանայք իրեն չեն հասկանում՝ ինքը կանանց (ճիշտն ասած, տղաներն էլ նրան չէին հասկանում) ու նա այլևս չէր տխրում, որ իր միակ ընկերը համակարգիչն էր, որի մեջ, ի դեպ, կար հարյուր գիգնոց X: պարտիշն, որը լցված էր, ժամանակին հետաքրքիր, իսկ հիմա զուտ առօրյա դարձաց, պոռնոֆիլմերով ու նկարներով, Օնոն երբեմն նույնիսկ մտածում էր պոռնոբարոն դառնա, բայց վախենում է (իմիջայլոց նկատեցի՞ք, Օնոն օգտագործում է Windows, իհարկե, ոչ լիցենզիոն, EULA-ն երևի այն եզակի բաներից է, որից նա ոչ միայն չի վախենում այլ նաև պայքարում է դրա դեմ՝ խատելով այն), այդ ֆիլմերը վերջինն է, ինչը օգնում է Օնոյին լիցքաթափվել ու քիչ ներվայնանալ այս տեսակ կյանքից, նա մարմնավաճառների ծառայություններից չի օգտվում՝ գաղափարական նկատառումներով: Օնոն սիրում է կարդալ, կարդում է շատ, նույնիսկ ավելի շատ քան կարելի է կարդալ՝ կարդացածը ընկալելու համար, Օնոն նույնիսկ ստեղծագործում էր ժամանակին, բայց հետո ինքն իրեն համոզեց, որ այդ ամենը լսող կամ կարդացող երբեք չի ունենա և թարգեց:
Մի անգամ առավոտյան նա կանգնած էր կանգառում, սպասում էր երթուղայինը, մտքերով էր, նույնիսկ մի քանի հատ համար չէր նկատել ու բաց թողել: Չգիտես որտեղից նրան մոտեցավ մի տատիկ, "բալա ջան մի հիսուն դրամով... աստված քեզ պահի..." կրկնելով հազիվ լսվող ձայնով: Ճիշտն ասած, Օնոն այն մարդկանցից է (ինչպես շատերս), որ նման դեպքերում նախընտրում է լուռ նայել հակառակ կողմ, սպասելով, երբ տատին կգնա, բայց այսօր նա, իր համար էլ անսպասելի, ձեռքը տարավ գրպանը և տվեց տատիկին 200 դրամ, տատին սկսեց "աստված պահի քեզ..." կրկնել, մոտենալով Օնոյի ականջին, հետո շշուկով ասաց, "իրիկունը կգաս տուն քո երազանքը կատարված կլինի", մի այնպիսի ձայնով ասաց, որ ամենաանհավատն էլ կզգար՝ տատին լուրջ էր ասում: Մոտեցավ երթուղայինը Օնոն նստեց: Նոր էր սկսում ուշքի գալ, իհարկե կասկածներ կային, որ տատիկի ասածը բարեմաղթանք էր, բայց դե շատ համոզիչ էր, "Հետաքրքիր է, ո՞ր երազանքը կարող էր կատարվել", մտածեց Օնոն: Մտածելով գնաց հիշողության արխիվը, ու վախով պարզեց, որ "Երազանքներ" բաժնում դատարկ էր և մութ, ոնց որ իր տան կարիդորում, որտեղ արդեն վեց ամիս է ալարում էր լամպը փոխի: Նա վաղուց արդեն չէր մտածել ինչի մասին է երազում, երևի այն ժամանակվանից, երբ գործ գտավ ու բնակարան վարձեց: Վերջին անգամ երազել է այն տարիներին, երբ համալսարանում էր, երեք ընկերներով օր ու գիշեր անց էին կացնում պոնչիկանոցում, անիմաստ զբոսնում այգիներով, ու կատակներ անում անսեքս կյանքի մասին, չնայած այն ժամանակ էլ երազում էր մաքսիմում բանակ չգնալու մասին կամ էլ սեքսի, չէ իհարկե մեկ մեկ էլ երազում էր ժաղովրդավորության, բարու և արդարության տիեզերական հաղթանակի մասին, բայց դե էտ էլ էն պահերին, երբ հիշում էր բանակի ու իր կյանքում սեքսի բացակայության մասին: Օնոն դուրս եկավ "Երազանքներ" բաժնից և մտավ կողքի՝ "Ցանկություններ/Ֆանտազիաներ" բաժինը, ախ թե սա տեսներ նրա մայրիկը, կամ ավելի վատ՝ պոռնոգրաֆիայի դեմ պայքարի ազգային վարչությունը, կարիք չկա երևի պատմել թե ինչ տիպի մտքեր էին այս բաժնում: Օնոն մի քիչ հանգստացավ, ավելին, ուրախացավ, մտածում էր միայն թե տատիկն էլ "Երազանքներ"ում չգտնելով ոչ մի բան, ասյտեղ գա: Սպասումներով լցված նայեց ճանապարհին, արդեն հասել էր գործի: Գործը չէր գնում, մի կերպ օրը գլորում էր, բայց շտապել չէր կարելի, Օնոն կարդացել էր Ջոն Բոյնտոն Պրիստլիի "Ուրիշ տեղը", ու գիտեր, որ եթե ասել են "իրիկունը", ուրեմն վեցից առաջ մտածել էլ չի կարելի տուն գնալու մասին, իսկ ապահովության համար արժե ութի կողմերը նոր տուն գնալ:
Ութին տաս պակաս Օնոն մոտեցավ իր տանը, պատուհանի լույսը վառված էր, սիրտը սկսեց տուրբոշարժիչի արագությամբ խփել, ու նա վազեց աստիճաններով, ոնց էր հայհոյում նրանց ովքեր կես տարի է պիտի վերելակը սարքեն, "նրանք չեն էլ հասկանում, որ իրենց անփութությունը կարող է մարդուն զրկի երազանքից, իրենց նմանների պատճառով է, որ այս երկրում անարդարություն է տիրում", մտածում էր: Ահա և դուռը, վախով ու սպասումներով հանեց բանալին ու փորձեց բացել՝ ներսից էր փակված. չնայած անսովոր է սեփական բնակարանի դուռը տկտկել, բայց խփեց "մեկ", "մեկ, երկ..", ու դուռը բացվեց: "Կարելի՞ է", ասաց Օնոն, ու ինքն էլ զարմացավ, ոչ մեկ չպատասխանեց... բացողին, իհարկե, նա չկարողացավ տարբերել, որովհետև Օնոյի կարիդորոմ ինքդ քեզ կկորցնես, բայց մտավ ներս: Օնոն քայլեց դեպի սենյակ, հյուրը կողքից, նա արդեն համոզվում էր, որ տատին իրեն կին է ուղարկել, բայց, երբ սենյակի բացվող դռնից լույսը ընկավ հյուրի դեմքին Օնոն տեսավ որ անծանոթը դեմք չունի: Վախից ետ թռավ ու նստեց գետնին, իսկ հյուրը մնաց տեղում, կարծես ամեն ինչ նորմալ է: Լույսը արդեն լուսավորում էր նրա ողջ մարմինը, և գետնին նստած Օնոն համոզվում էր, որ այս էակը, միայն հեռվից է նման կնոջ, նա չունի դեմք մատներ, ձեռքերը և ընդհանրապես մարմինը, կարծես պլաստիլինից լինեն, անձև, ասես շրջազգեստով խրտվիլակ: Քանի Օնոն մտածում էր, էակը մտավ սենյակ: Մի քանի րոպեից ողջ կամքը հավաքելով, Օնոն հետևեց նրան, պարզվեց, որ մոր կասկածները, թե Օնոյի սիրտը թույլ է ճիշտ չէին, որովհետև այս երկրորդ տեսարանից հետո, սրտի հետ մի վատ բան պիտի լիներ. Էակը պարկած էր դիվանին՝ մերկ, չնայած այսպիսի մարմնի դեպքում ճիշտ կլինի ասել՝ առանց շրջազգեստի, ամենը ինչ պետք է լինի կնոջ մերկ մարմնի վրա կար բայց ինչպես և մատները մի տեսակ լղոզված: Օնոն նստեց դռան մոտ դրված բազկաթոռին: Երևի մի քանի ժամ նստած մնաց մինչև որոշեց, մոտենալ իր "երազանքին": Շոյեց մարմինը, հաճելի էր, նորից ու նորից... մի խոսքով Օնոն այդ էակի հետ սեքսով զբաղվեց: Համեմատել այդ ակտը նորմալ կնոջ հետ սեքսի հետ, նա չէր կարող, հասկանալի պատճառներով, բայց ավելի հաճելի էր, քան իր ամենօրյա պրոցեդուրաները համակարգչի առջև, ու նա մինչև առավոտ կյանքի էր կոչում "Ցանկություններ/Ֆանտազիաներ" բաժնում եղած լավագույն նախագծերն ու պլաները, արդեն վարժվելով էակի անխոսությանն ու անմասնակից լինելուն:
Անցավ մի ամից, Օնոն արդեն Էակին լրիվ նորմալ էր վերաբերվում, կարծես կյանքից գոհ էր, նրան նույնիսկ սկսեց թվալ, որ նրանք Էակի հետ սովորական ընտանիք են:
Մի շաբաթորյա երեկո, Օնոն որոշեց նրա հետ զբոսնել պուրակում, որովհետև մութ էր ու համ էլ "ինչո՞ւ չէ, ում ինչ գործն է" մտածում էր: Նրանք դուրս եկան փողոց, քայլեցին, բայց բակի ելքի մոտ իրենք էլ չհասկացան որտեղից դուրս եկած մեքենան լուսավորեց նրանց ու անցորդները տեսան այն ինչի տեղում պետք է դեմք լիներ և անձև վերջույթները ու սկսվեցին ճչոցներ, ինչ որ բան շպրտվեց նրանց ուղղությամբ, վախեցած Օնոն Էակի ձեռքից քաշելով վազեց տուն, ու փակվեց: Երկու օր տնից դուրս չէր գալիս, չգիտեր ովքեր են իրեն տեսել, ու ինչ կլինի: Երեքշաբթի պետք էր գնալ աշխատանքի, դուրս եկավ ինչպես միշտ, կարծես ամեն ինչ նորմալ էր, դեպի կանգառ ճանապարհին հանդիպեց հարևաններից մեկին, որը ակնարկ անգամ չարեց կատարվածի մասին, "ուրեմն ամեն ինչ անցած է" մտածեց Օնոն ու հանգստացած գնաց աշխատանքի: Երեկոյան, երբ մոտեցավ տանը, պատուհանի լույսը չկար, նրա սիրտը սկսեց բաբախել նույն արագությամբ ինչ որ մի ամիս առաջ, վազեց վերև, թված, որ աստիճանները շատացել են, ու մինչև յոթերորդ հարկ ճանապարհն էլ մի տարի տևեց, բայց հասավ դռանը, բաց էր: Օնոն վախով մտավ ներս, ջարդված ու շուռ էր տված ամեն ինչ, ինչ կարելի էր, պատերը գրոտված էին հայհոյանքներով, անկողնում մահճակալի վրա գտավ Էակի դին, արյան մեջ կորած, ու տանջամահ արված, երկար չմտածելով Օնոն բացեց պատուհանը, և որոշեց վերջ տալ իր, ժամանակին այնքան լավ բաներ խոստացած, կյանքին: Օնոն նայեց պատուհանից ներքև և վախեցավ, չնայած դեռ չէր որոշել ինչի համար ապրել, բայց մահանալ չէր ուզում: Փակեց պատուհանը: Օնոն հիշեց, որ տարիներ առաջ, երբ նա սիրում էր դետեկտիվներ կարդալ, իր տնից մի երեքհարյուր մետրի վրա մի տեղ էր նկատել, որը իդեալական էր դիակ թաղելու համար: Նա հիշեց այդ տեղը, Էակի դին դրեց սև պոլիէթիլենէ տոպրակի մեջ և գիշերով տարավ թաղեց: Հաջորդ օրը մաքրեց պատերը հայհոյանքներից, փոխեց կողպեքը: Գործի տեղում մեկը համաձայնվեց վաճառել Օնոյի բնակարանը: Երկու շաբաթից Օնոն վերցրեց համակարգիչը, էլի մի քանի պետքական իր և տեղափոխվեց ուրիշ թաղամաս: Նա մինչև այսօր էլ ապրում է այդտեղ իր համակարգչի հետ, և ի սրտէ երազում է մեծացնել կոշտ սկավառակի չափը:
Վերջին խմբագրող՝ Գլոբալ Հայացք: 27.03.2008, 22:15:
Քանի որ ոչ մեկ չի արտահայտվում, ես ասեմ
Հարգելի Գլոբալ, ձեր աշատանքը ընդհանուր առմամբ հավանեցի, սակայն պետք է նշեմ առկա ուղղագրական սխալները և թեմայի անարխիստաանիմաստ բնույթը չի համոզում, որ սա լավ աշխատանք է (մեկ էլ էս խի snareը չի լսվում (ուշադրություն չդարձնել) ): Օրինակ քսանչորսերորդ տողի երկրորդ բառում դուք 'տ'-ի փոխարեն օգտագործել եք 'դ', իչը ամբողջապես փոխում է իմ վերաբերմունքը ձեր աշխատանքին:
Ձեր նեոմոդեռնիստաֆանտաստիկ գրելաոճը (եթե թույլ տաք) և գուցե նաև արդիական, բայց չհուզող թեման անհետաքրքիր են դարձնում վերոգրյալ աշխատանքը երիտասարդության լայն շրջանակներին՝ բերելով այս աշխատանքի նկատմամբ անհետաքրքրության, որը և մենք հնարավորություն ունենք գրանցելու QED (quod erat demonstrandum):
Ձեր այս բառաշարքը (թույլ եք տալիս չէ՞), ոչ այլ ինչ է քան fabula faltiva insignificativus, ինչը բերում է ininterpretatio վիճակի, իսկ դա, ինչպես հասկանում ենք, լավ չի:
չնայած որ nemo iudex in sua causa
բայց դե quidquid Latine dictum sit altum videtur:
Հա մեր գյուղում էլ ըտենց տատի կա,
200 դրամով (чисто символически) ընենց հրաշքներա ծախում
“բաաաաարրրրեեեեվվ աաաաշշխխաաարհ” սորտը ամենահզորնա
աչքիս թեմայից դուրս եմ (ոչինչ ես “էմո” եմ ինձ կարելիա
դզեց, ցնցեց, մցրեց, լցրեց, խմեց վրից էլ քաշեց (տատին պլաստիկ օպերացիա էր արել)
Ցիվիլ>>
Կարծում եմ, մէր` անբավարարվածներիս (ոչինչ ես “էմո” եմ ինձ կարելիա ), երազանքների գերակշռող մասի թեմատիկան մոտավորապես նույննա:
Հունիսի 10-ին գնում եմ Ղարաբաղ!!!
Բրուտալ հեքիաթ-ը հետաքրքիր սկիզբ ուներ բայց անգույն ավարտ: Ընդհանրապես երազանքով երբ ավարտում ես, ամբողջ թափը կոտրվում ա:
Նոր հեքիաթ ուզո՞ւմ եք:
Փախած ՄարկիզըԷրոտիկ թրիլլեր
Լինում է, չի լինում, մի հարուստ մադամ է լինում: Ունենում է մադամը մի կատու, անունը՝ Մարկիզ, որն էլ, տիրուհու հանդեպ մեծ սիրուց և երախտագիտությունից դրդված, օրերից մի օր վերցնում և փախչում է տնից: Մադամն ընկնում է կանանց ամենասիրելի վիճակի՝ դեպրեսիայի մեջ, երբ գործ չես անում, ամբողջ օրը փռված ես այս ու այն փափուկ անկյունում, ուտում ես ինչ պատահի և ինչքան պատահի ու անվերջ տառապում, տառապում... Հարևաներն ու ծանոթներն էլ, իմանալով մադամի վշտի մասին, գալիս լցվում են նրա տուն՝ խեղճ կնոջը մխիթարելու: Դե ինչպես գիտեք, դեպրեսիան նաև լավ առիթ է հանդիպել միմյանց, դարդերը կիսել, սուրճ խմել, համով բաներ ճաշակել, հետն էլ մի քիչ ախ ու վիշ անել՝ վերջում չմոռանալով ավելացնել հայտնի «ամեն ինչ լավ կլինի»-ն և գոհ ու երջանիկ բաժանվել՝ մինչ հաջորդ դեպրեսիան:
Սակայն արի ու տես, որ այդ բոլորի մեջ գտնվում է Մարատ անունով մի մեծահոգի երիտասարդ, որը որոշում է մխիթարել մադամին ոչ թե «լավ կլինի»-ով, այլ փախած Մարկիզին գտնելով ու հետ բերելով:
- Նկարագրեք, խնդրեմ, ձեր կատվին, մադամ,–դիմում է Մարատը տառապյալ կոջը:
- Ազնվազարմ... փափկամազ... դաստիարակված... ցեղական կատվիկ, ա՜խ, իմ մուռմուռչիկ, մուռմուռչիկ...
Անգիր արած այս կարևոր նկարագրությունը՝ Մարատը ճամփա է ընկնում՝ որոնելու անհետացած Մարկիզին:
Ինքն էլ չիմանալով, թե ուր գնալ և որտեղ փնտրել՝ մեր երիտասարդը քայլելով դուրս է գալիս մի մեծ ճամփաբաժանի վրա: Ու տեսնում է իր դիմաց խոշոր մի քար՝ վրան գրված. «Թե աջ գնաս, յոթ գլխանի դևին կհանդիպես, կամ կմեռնես, կամ կհաղթես, թե ձախ գնաս, մադամին կօգնես, բայց մի լավ հալումաշ կլինես, Մարատ ջան, դու, լավ է, հետդարձի ճամփեն բռնես»:
Երկար է մտածում Մարատը ու ի վերջո որոշում է օգնել մադամին. դե ձախ գնալն էլ, ինչ ուզում եք ասեք, բոլոր հնարավոր ճամփեքից լավագույնն է:
Հազիվ է հասցնում նա մի քանի քայլ անել իր ձախ ճամփեքով, երբ նրա առջև է հայտնվում իրենց տեղանքի տասնութամյա գեղեցկուհիներից մեկը, որը վաղուց ի վեր աչք ուներ մեր կտրիճի վրա:
- Լո՛լա, դու ի՞նչ գործ ունես այստեղ,-անկեղծորեն զարմանում է տղան:
- Ես այս հեքիաթի ձախ ճամփի հերոսուհին եմ,- կարճ փեշը ուղղելով՝ պատասխանում է Լոլան,- լսել եմ՝ ուզում ես մադամին օգնել, փախած կատվին վերադարձնել, ինձ էլ հետդ վերցրու, ոչ դու կփոշմանես, ոչ ընթերցողները:
Եվ Լոլան, ի ցույց դնելով իր ախորժաբեր բարեմասնությունները, շորորալով մոտենում է Մարատին:
- Լավ, արի, բայց դու շատ թեթև ես հագնված, չմրսես, դեղ-մեղ էլ չունեմ հետս:
- Ես դեղ չեմ ուզում, բժիշկս, այն, ինչ ինձ պետք է, դու ունես: Տաքացրու ինձ, մի թող, որ մրսեմ...
Մարատը, անմիջապես կռահելով, թե Լոլան ինչ նկատի ունի, շուտափույթ հանում է բաճկոնը ու գցում աղջկա ուսերին՝ չմոռանալով այն պինդ կոճկել: Ու ջենտլմեն Մարատը շարունակում է իր ճամփան՝ իր հետ վերցնելով հիասթափված Լոլային:
Շատ են գնում, քիչ են գնում, մեկ էլ նրանց առջևն է կտրում մի տռուզ ոչխար:
- Տղերք, լավ խոտ ունեմ, չե՞ք ուզի, էժանով կտամ, չեք փոշմանի,- խոտած ատամները բացելով՝ վրա է տալիս նա:
- Մենք խոտ չենք ուտում,- պատասխանում է Մարատը շատ բարեհամբույր տոնով:
- Սա չեն ուտում, սա ծխում են,-բացատրում է ոչխարը,- հեչ լսած կա՞ս, գրագե՛տ:
-Դու ո՞վ ես,- նյարդայնացած հարցնում է Լոլան, որը մինչ այդ համոզված էր, թե ինքն է հեքիաթի ձախակողմյան միակ չարաճճիությունը:
- Չեբուռը՝ էս ճամփի խուճուճը: Էս ո՞ւր եք գնում, ամոթ չլինի հարցնել:
- Ես Մարատն եմ, իսկ սա Լոլան է, գնում ենք Մարկիզ կատվին գտնենք, մադամին օգնենք: Անունդ ինչո՞ւ է Չեբուռաշ:
- Ոչ թե Չեբուռաշ, այլ Չեբուռ: Ի՞նչ հարցեր ես տալիս, ընկեր ջան, ես քեզ հարցնո՞ւմ եմ՝ ինչու ես անվանդ սկզբում ավելորդ «Մ» ավելացրել: Իրար հարգենք, ավելորդ չխոսենք:
Ու Չեբուռը գոհունակությամբ տարուբերում է խուճուճ դմակը՝ ավելացնելով.
- Ասում եք՝ մադամին օգնե՞լ եք ուզում: Եկեք ես էլ ձեզ օգնեմ, տանեմ մի խելոք մարդու մոտ, նա հաստատ կիմանա ձեր Մարկիզի տեղը: Կախարդական հայելի ունի, մեջն ամեն ինչ տեսնում է:
Ու երեքով ճամփա են ընկնում կախարդական հայելու տիրոջ մոտ: Գնում, գնում են, հասնում են մի խրճիթի, վրան՝ սարդոստայններ ու մաթեմատիկական հավասարումներ: Դուռը ծեծում են:
- Էնթըռ-ի կոճակը սեղմեք, դուռը կբացվի,- ներսից լսվում է մի ձայն:
Գտնելով կիսամաշված կոճակը՝ անկոչ հյուրերը բացում են դուռը ու ներս մտնում: Խառնիխուռն համակարգիչների, սուրճի դատարկված բաժակների ու բերնեբերան լցված մոխրամանների կույտի միջից դուրս է գալիս նիհար ու գզգզված մի տղա՝ հաստ ապակիներ ունեցող խոշոր ակնոցով ու մաշված ջինսերով:
- Բարև, Չեբուռ, էս ո՞ւմ ես բերել, ի՞նչ եք ուզում,- հոգնած ձայնով ասում է նա՝ ուղղելով ակնոցը,- էլի էդ անտեր ցանցի հետ կապված խնդիրնե՞ր կան:
- Չէ, Կիբեռ ջան, ձկնորսները շատ գոհ են ցանցից, մենք ուրիշ հարցով ենք եկել: Մարկիզ անունով կատվի ենք փնտրում, մի հատ նեղություն քաշի, կախարդական հայելիդ բացի, տեսնենք՝ դա ուր կլինի- բացատրում է Չեբուռը:
Կիբեռը հարմար տեղավորվում է լապտոպ կոչվող կախարդական հայելու առջև, իսկ հյուրերն էլ շրջապատում են նրան:
- Ասում եք` Մարկի՞զ:
- Այո, շատ ազնվազարմ կատու,- ավելացնում է Մարատը:
- Հիմա նայենք: Հմմ... Մարկիզ...Մարկիզ... Ազգանունը չգիտե՞ք ձեր Մարկիզի: Էստեղ մի ազնվազարմ Մարկիզ գտա, նայեք ձե՞րն է, ազգանունը՝ դը Սադ:
Բոլորը հայացքները հառում են կախարդական հայելու մեջ հայտնված դը Սադի սարսափազդու կերպարանքին:
- Ա՛յ քեզ փիսո,-բացվում է Չեբուռի բերանը,- սա ճանկեր էլ կունենա... հեռու մեզնից:
- Հեռու տնից-տեղից,- ավելացնում է ապշած Մարատը:
- Ես չէի ուզի սրան մլավելուց տեսնել...,- սարսռալով ասում է Լոլան:
- Տղերք, բայց սա ինչ մլավել կմլավի, պա՜հ,- շարունակում է Չեբուռը:
- Չէ՛, սա մեր կատուն չէ,- ի վերջո եզրակացնում է Մարատը:
Կիբեռը շրխկոցով փակում է հայելին:
- Ուրիշ ոչնչով օգնել չեմ կարող:
Դուրս գալով Կիբեռի տնից՝ մեր հերոսները տեսնում են, որ արդեն մթնել է: Որոշում են գիշերել մոտակա անտառում ու առավոտյան շարունակել ճանապարհը: Սկսում են փայտ հավաքել, որ խառույկ վառեն, քնելուց առաջ մի բաժակ տաք թեյ խմեն:
Մարատն առաջինն է վերցնում ոտքերի տակ ընկած երկարաձիգ ճյուղը:
- Ինչ մեծ փայտիկ ունես,- սեթևեթելով Մարատին է մոտենում Լոլան՝ բացելով իր բլուզի վերին կոճակը,- ես հատուկ վառելանյութ ունեմ իր համար:
Մարատը Լոլայի ձեռքն է տալիս իր գտած փայտը:
- Դու իրեն սկզբում մանր-մանր կոտրտիր, հետո կմտածենք վառելու մասին,- ասում է նա ու հեռու գնալով ապշած Լոլայից՝ շարունակում փայտ հավաքել:
Քիչ անց Չեբուռը մոտենում է տխուր-տրտում նստած աղջկան, կամաց տեղավորվում նրա կողքին ու ցածրաձայն ասում.
- Սիրուն ջան, ես օրինակ մեծ հաճույքով... ուղղակի տուն-տեղ ունեմ, կնիկ-էրեխա...
- Դո՞ւ ինչ ես քեզ երևակայում, խուճուճիկ,- թարս-թարս նրան է նայում անտրամադիր Լոլան:
- Դե... ես մտածեցի... համենայնդեպս...
- Փախա՛ր, Չեբո՛ւռ:
Չեբուռը գլուխը կախ գնում է Մարատի մոտ:
- Լսի, բայց դու ինձնից պակաս ոչխարը չես,- դիմում է նա երիտասարդին,- խոտ կուզե՞ս:
- Չեբուռաշ, խնդրում եմ, անտեղի չվիրավորել, ու ես չեմ ծխում:
- Սա չեն ծխում, սա ուտում են, դու արածի, եղբայրս, արածի...
...
...
Առավոտյան Չեբուռի գլխում նոր միտք է ծագում:
- Գնում ենք Բրդոտի մոտ, նա հաստատ կիմանա ձեր կատվի տեղը:
Ու երեքով ճամփա են ընկնում դեպի արջի որջը: Հասնում են տեղ, կանգնում որջի բերանին:
- Հիմա սրան պիտի մի կերպ հանենք բնից, բայց շատ դժվար գործ է, ալարկոտի մեկն է,- բացատրում է Չեբուռը,- էկեք ես ձևացնեմ, թե մեղու եմ, կմտածի՝ որտեղ մեղու, այնտեղ մեղր, ու դուրս կգա:
Սա ասելով՝ Չեբուռը սկսում է բզզալ՝ արջի բնի շուրջը պտտվելով:
- Բը՛զզ, բը՛զզ...
Ոչ մի արձագանք:
- Բը՛զզ, բը՛զզ, բը՛զզ...
Նորից լռություն:
- Բը՛զզ, բը՛զզ, այ տղա, դե բըըըըը՜զ, էլի...
- Բը՞զզ,- ներսից ձայն է տալիս Բրդոտը:
- Հա՛, բը՛զզ, բա ի՛նչ,- վրա է տալիս ոչխարը:
- Չեբո՛ւռ, ռադդ քաշի, թող քնեմ- պատասխանում է Բրդոտը:
Բոլորը հուսահատ իրար են նայում:
Մեկ էլ մեր սիրուն Լոլան մոտենում է որջին, ոտքը առաջ մեկնում, փեշը բարձրացնում՝ բացելով ազդրը ու կանչում.
- Բրդոտ, մեղվիկն է եկել, քեզ մեղր է, բերել, հապա մի դուրս արի:
Չեբուռը սկսում է ոգևորված թռչկոտել աղջկա կողքին ու աղմկել.
- Մեղր, մեղր, ընտիր մեղր, տնական, տասնութ տարվա պահած, մեղրամոմով-թաշախուստով:
Անտառում ինչքան գելուգազան կա գալիս խմբվում են Լոլայի շուրջը:
- Սրանք բոլորը մե՞ղր են սիրում,- զարմանում է Մարատը:
- Բա ի՞նչ ես կարծում, սրանք գիտե՞ս ինչ գազան են, թողնես մեղրամոմն էլ մինչև վերջ կկրծեն, մի հատ աչք էլ չեն թարթի,- պատասխանում է Չեբուռը,- չէ, բա, քեզ նման անատա՛մ... Թո՛ւ քեզ տղամարդ ասողին:
Բրդոտն էլ է դուրս թռչում որջից, ու սոված աչքերը չռում Լոլայի վրա:
- Բարև, Բրդոտ, ո՞նց ես,- ասում է ոչխարը:
- Բարև, Չեբուռ, լավ եմ, քո կյա՞նքը ոնց է,- աչքերը «մեղրից» չկտրելով՝ հիպնոսացած պատասխանում է արջը:
- Էհ, ո՞նց պիտի լինի... ես ոչխար, կնիկս ոչխար, էրեխեքս՝ էլ բեթար ոչխար... Խոտ-մոտ ծախելով յոլա ենք գնում... Լսի, քեզ մոտ գործով ենք էկել, դու կիմանաս, էս կողմերում վերջերս Մարկիզ անունով կատու չի՞ հայտնվել:
- Հայտնվել է, ոնց չի հայտնվել, ես դրա ինչն եմ ասել: Մեծ ընկուզենու մոտ է ապրում, աստված սիրեք, տարեք դրան կորցրեք:
Այս լսելով՝ Լոլան թափով իջեցնում է փեշը ու մի կողմ հրում արջին.
- Ի՞նչ ես աչքերդ չռել, այլանդա՛կ:
- Վե՛րջ, տղերք, մեղրաշոուն վերջացավ, ցրվեք տներով,- բոլորին սկսում է քշել Չեբուռը,- Բրդոտ ջան, շատ շնորհակալ եմ: Լավությանդ տակ չեմ մնա, մյուս անգամ քեզ սոչնի մեղր կբերեմ... թաշախուստն էլ հետը:
Ու մեր երեք ճամփորդները ուղևորվում են Մեծ ընկուզենու մոտ: Հասնելով ծառին՝ սկսում են կանչել.
- Մարկի՛զ, Մարկի՛զ, քը՛ս, քը՛ս, քը՛ս... Մարկի՛զ, Մարկի՛զ, քը՛ս, քը՛ս, քը՛ս…
Շուտով ծառի հետևից դուրս է գալիս մի բիզ-բիզ, քնձռոտ կատու՝ կեպկան թարս դրած, աչքերին սև ակնոցներ, բերանին սիգարետ, ձեռքին մի շիշ գարեջուր:
- Ի՞նչ եք քսքստացնում, հիսթերիկներ: Ես եմ Մարկիզը, ի՞նչ կա:
Մարատի բերանը զարմանքից բացվում է.
- Ազնվազարմ, փափկամազ, դաստիարակված... Սրա համա՞ր ենք այսքան ճանապարհ անցել:
Չեբուռը միջամտում է.
- Լսի, պարոն կոմս, էկել ենք քեզ տուն տանենք՝ մադամի մոտ: Թողել գնացել ես խեղճին, բա դու մա՞րդ ես: Հավաքվիր, գնում ենք տուն:
- Դո՞ւ ով ես,- շշից մի կում անելով ու սիգարետի մոխիրը ուղիղ Չեբուռի խուճուճ չոլկային կտտացնելով՝ արհամարհական դուրս է տալիս Մարկիզը:
- Կոկորդիլոս Գենան,- կատաղած պատասխանում է Չեբուռը,- տղա՛ ջան, ճամպրուկնե՛րդ կապկպի:
- Լավ, ժամանակ տվեք, ես մտածեմ: Ընթացքում էլ վազեք Նպոյի մոտից մի երկու շիշ գարեջուր, աղի ձողիկ-մողիկ առեք, իմոնք վերջանում են: Համ էլ գիտե՞ք ինչ կա. ես Մարկիզն եմ, իմացեք հետս ոնց եք խոսում:
Մադամին օգնելու ու Մարկիզին տուն տանելու ցանկությունից դրդված՝ ստիպված հնազանդվում են վերջինիս կամակորություններին: Գարեջրից հետո կատվիկի սիրտը մկան խորոված է ուզում, հետո ոտնաթաթերի չինական մերսում, այնուհետև Մարատի ու Լոլայի օլիմպիական մրցավազք, հետո էլ Չեբուռի պորտապար: Վրա է հասնում գիշերը, իսկ Մարկիզը դեռ հրամայում ու հրամայում է` տանջելով հոգնած բարեգործներին...
Արշալույսին ուժասպառ ընկած Մարատն ու Լոլան հանկարծ սթափվում են կատվի աղեկտուր մլավոցից: Վեր են թռչում ու ի՞նչ տեսնեն՝ Չեբուռը Մարկիզին կապել է ընկուզենուն ու ճիպոտով տուր թե կտաս... շանսատակ է անում: Վրա են հասնում, որ Չեբուռին հետ պահեն, Մարկիզին փրկեն:
- Թողե՛ք, պիտի սատկացնեմ սրան... թողե՛ք, ասում եմ... լեշը փռեմ... կատվի զավա՛կ:
Ջահելները մի կերպ ճիպոտը խլում, հանգստացնում են ոչխարին ու Մարկիզին արձակում կաղնուց: Ծեծված կատուն փռվում է խոտերին ու աղեկտուր հեկեկում:
Չեբուռը, ի վերջո ուշքի գալով, սկսում է հասկանալ՝ ինչ անխղճություն է արել, ու սիրտն այնպես է մղկտում, որ աչքերը լցվում են: Մոտենում է ջարդուխուրդ կատվին, գրկում նրան, ու ինքն էլ հոնգուր-հոնգուր լաց լինում:
- Շա՞տ ցավաց,- արցունքների միջից հարցնում է Չեբուռը:
- Հաաա՜...
- Է՞դ էիր ուզում... Ծեծդ կերա՞ր, ջանդ դնջացա՞վ:
- Հաաա՜...
- Զիբիիի՛լ... Ա՛խ, ա՛խ, ա՛խ, էս ի՞նչ օրը քցեցի քեզ:
- Ա՜խ, ա՜խ, ա՜խ... էս ի՞նչ օրը քցեցիր ինձ, Գենա ջան, ես ինձ խելոք կպահեմ, էլ ինձ մի ծեծի, տուն եմ ուզում, ինձ տուն տարեք...
Մարատի աչքերը զարմանքից կլորանում են:
- Հետո էլ ասում են՝ ծեծը դաստիարակության միջոց չի: Ա՛յ քեզ բան,-ասում է նա Լոլային ու հանկարծ նկատում, որ աղջիկն իրականում իր կողքին չէ:
Այս ու այն կողմ է նայում, փնտրում վայրկենապես անհետացած աղջկան: Մեկ էլ թփերի միջից դուրս է գալիս գազանացած Լոլան՝ կաշվե ներքնազգեստով, երկարաճիտ կոշիկներով ու երկար մտրակով:
- Իհարկե ծեծը միջոց է, այն էլ ինչ միջոց: Արի մո՛տս:
Ու մտրակը շրխկացնում է գետնին: Մարատի ոտքերը տեղում ծալվում են...
...
Մինչ Լոլան կզբաղվեր Մարատի դաստիարակության հաճելի գործով, Չեբուռը Մարկիզին գցում է շալակը ու, հայ դե, բռնում տունդարձի ճամփան:
Իրար տեսնելով՝ Մարկիզն ու մադամը գրկախառնվում են, մեղանչում իրենց գործած բոլոր մեղքերի համար ու որոշում ապրել հաշտ ու համերաշխ:
- Մարատ ջան, քեզ շաաաատ շնորհակալություն,- դիմում է մադամը Չեբուռին:
- Մորքուր ջան, ես Մարատը չեմ, Չեբուռն եմ՝ էս հեքիաթի խուճուճ ոչխարը:
- Հա՞... Ես էլ ասում եմ մեր Մարատը էս ոնց է փրչոտել, մունդռիկացել... Բա Մարատն ո՞ւր է:
- Ձեր Մարատը մնաց պոպոքի ծառի տակ, դանտիստի մոտ ատամներն է սարքում, որ կարողանա մեղր ուտել:
- Շատ լավ է, դու էլ կուզե՞ս մեղր բերեմ:
- Չէ, մորքուր ջան, ես շատ կուզեի, բայց չեմ կարող, տուն-տեղ ունեմ, կնիկ-էրեխա, հե՜յ գիտի ջահելություն... բա երանի՞ չէր:
Այնուամենայնիվ, մադամը մի լավ հյուրասիրություն է կազմակերպում Չեբուռի համար: Մի քանի օր շահում-պահում է, հետո էլ հետը մի քանի տարվա ճոխ ապրուստ դնում և առոք-փառոք ճամփում տուն:
Չեբուռը ուրախանում, աշխարհով մեկ է լինում, խոտ ծախելը դադարում է ու իր սեփական ատամնաբուժական կլինիկան բացում` բոլոր անատամների համար: Հետն էլ ամենքին պատմում.
- Տղերք, տեսա՞ք ինչ եղավ: Երկու անծանոթ մարդու որոշեցի օգնել, ասեցի ջահել են, շատ չտանջվեն: Ո՞վ կսպասեր, թե իմ առջև էսպիսի հաջողություն կգա: Բարություն արեք, տղերք, դրանից ճիշտ բան չկա: Ինձ չե՞ք հավատում, հրեն, մադամին օգնող, երջանիկ Մարատին հարցրեք, բայց հիմա չէ, հետո... դե երբ մի որոշի վերջապես հետ գալ անտառից...
Մեծ ընկուզենու վրայից երեք ընկույզ է ընկնում, մեկը՝ դաստիարակողին, մեկը՝ դաստիարակվողին, մեկն էլ՝ պինդ ատամներ ունեցող իմ ընթերցողին:
Վերջին խմբագրող՝ ivy: 12.04.2008, 04:15:
- Սա չեն ծխում, սա ուտում են, դու արածի, եղբայրս, արածի...
Քանդվել եմէս ինչ արիր
Ավելացվել է 9 րոպե անց
Հիանալի էր
Վերջին խմբագրող՝ dvgray: 12.04.2008, 07:27: Պատճառ: Գրառման ավելացում
Հոյակապ էր.......
I may be paranoid but no android!
Մի ժամա ինձ ու ինձ ծիծաղում եմ
Find what you love and let it kill you. (c) Bukowski
Աաաաա
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ