Հեքիաթներ ոչ երեխաների համար

[Բարեկամ]

ivy

[Մանոն]

Գորշ մկնիկը

Կար-չկար մի գորշ մուկ: Այս մկնիկը աշխարհում ամենից շատ վախենում էր գորշ գույնից: Ամեն անգամ նայում էր հայելուն ու տխրում. «Աստված իմ, ի~նչ գորշ եմ ես...»
Մի օր մկնիկը տան բոլոր հայելիները թաքցրեց աչքից հեռու մի տեղ, գնեց բազմագույն կերպասներ, փոխեց պատերի գույնը, հագավ իր սիրած վարդագույն զգեստը ու դուրս եկավ փողոց: Փոքրիկ գորշ մուկը զարմանալիորեն հրապուրիչ էր: Նրա շուրջը սկսեցին պտտվել երկրպագուները: Նրանք հաճոյախոսում էին մկնիկին, գովերգում նրա ճաշակը ու նրբագեղությունը: Շուտով մկնիկը մոռացավ, որ ինքը գորշ է: Ժամանակ անցավ: Նրա շուրջը վխտում էին փեսացուները, բայց մկնիկն անտարբեր էր. նա ոչ մեկին չէր սիրում:
Մի օր նրան մոտեցավ մի թիկնեղ ու մարզված մուկ: Նա թովիչ ժպիտ ումեր ու երկար բեղեր:
–Իմ սիրունիկ, գորշ մուկիկ,–շշնջաց մուկը նրա ականջին:
Բայց ա~յ քեզ զարմանք, մուկիկը չբարկացավ, այլ ի պատասխան`միայն ժպտաց: Նա հանկարծ հասկացավ, որ գորշ գույնն էլ է շատ լավը: Առաջին անգամ նրան թվաց, որ գորշ գույնը շատ բնական է ու գեղեցիկ: Այսպես մկնիկը սովորեց տարբերել գորշ գեղեցիկ գույնը գորշությունից:

[Դեկադա]

Մի օր նրան մոտեցավ մի թիկնեղ ու մարզված մուկ: Նա թովիչ ժպիտ ումեր ու երկար բեղեր:
–Իմ սիրունիկ, գորշ մուկիկ,–շշնջաց մուկը նրա ականջին:
Բայց ա~յ քեզ զարմանք, մուկիկը չբարկացավ, այլ ի պատասխան`միայն ժպտաց: Նա հանկարծ հասկացավ, որ գորշ գույնն էլ է շատ լավը: Առաջին անգամ նրան թվաց, որ գորշ գույնը շատ բնական է ու գեղեցիկ: Այսպես մկնիկը սովորեց տարբերել գորշ գեղեցիկ գույնը գորշությունից:

Մանոն ջան էտ մարզված մուկը կռիս է՞ր...
Տեսնում ես ինչեր կարող է անել «նորին մեծություն» սերը` աչքին ամեն ինչ կարմիր է երևում.

[Dayana]

Դա ոչ միայն մկներին է հատուկ երբ քեզ սիրում եմ ու դու սիրում ես ամեն ինչ վարդագույն է թվում

[Աբելյան]

ժողովուրդ էս մեկը վերին աստիճանի լկտիություն ա
կարող ա որոշ տեղեր ծիծաղաք, բայց որ խորանաք, ահագին էլ տխուր պատմություն ա
եթե լավը չլնի, կջնջեք

ԱՆՃՈՌՆԻ ՃՈւՏԻԿ

Կար-չկար մի բադ կար, որը լողում էր ճահճում: Բայց արի ու տես, որ կար-չկար, մի կարապ էլ կար` թաքնված եղեգնուտներում: Եվ երբ նրա գոյությունից անտեղյակ բադը վայելում էր ճահճի հաճելի սառնությունը և նիրհում գորտերի կռկռոցի տակ, կարապը անսպասելիորեն հարձակվեց նրա վրա: Արդյունքում ծնվեց մի անճոռնի ճուտիկ, որը նման չէր ոչ բադի, ոչ էլ կարապի: Եվ բադը ստիպված իր ձագուկին պահեց իր մոտ: Մեծանում էր անճոռնի ճուտիկը և ավելի էր անճոռնիանում: Կտուցը երկարում էր, ոտքերը ծածկվում էին մազմզուկներով, իսկ մարմնին թրաշ էր առաջանում: Մայրը ամեն երեկո քնելուց առաջ լաց էր լինում ու անիծում իր բախտը: Չօգնեցին անգամ Ցոլակ Հակոբյանի խորհուրդները, որոնք լսելու համար մայրը ստիպված հեռուստացույց և DVD էր գնել:
Մի երեկո էլ, երբ մայրը սովորականի պես լաց էր լինում, ճուտը մոտեցավ նրան և արտաբերեց իր առաջին բառերը.
-Մամա պապան ուր ա?-խռպոտ և անդուր ձայնով:
Մայրը ամենևին էլ չուրախացավ իր ապօրինի զավակի առաջին բառերից, այլ լուռ կախեց գլուխը և ասաց.
-Վայ, Աստված…
***
Անճոռնի ճուտիկը սկսեց սնվել աղի ձողիկներով և գարեջուր խմել: Մուլտերի փոխարեն դիտում էր “Կարգին Կասետ” և “Avseq01”, հատկապես` վերջինը: Մի օր էլ մոտեցավ մայրիկին և ասաց.
-Մամ ջան չմտածես, էս ա մեծանալու եմ ու դառնամ փողատեր:
-Գնա շնթռի! Ով ա էտ միտքը բութ ուղեղիդ մեջ խցկել?
-Ինչ մաշնու ձեռ տամ, իմն ա ըլնելու: Ինչ աղջկա ձեռ տամ, իմն ա ըլնելու: Կտենաս ոնց եմ դառնալու:
-Դե հերիք եղավ բոլ եղավ: Գնա քնի!
***
Հուսահատված մայրը որդուց գոնե մասամբ ազատվելու համար նրան տարավ մանկապարտեզ և հաճելի զարմանք ապրեց, իմանալով, որ որդուն ընդունում են: Բայց նրա ուրախությունը կարճ եղավ: Ամեն օր որդին ճահիճ էր վերադառնում գիշերով: Մի օր էլ վերադարձավ` կապտուկներով ծածկված երեսով:
-Էս ուր էիր? Ինչի ես ուշ գալի? Ինչ ա վիճակդ?
-Մամ ջան, չմտածես: Էսօր բազառ եմ արել մի երկու լակոտի հետ: Համ էլ փող եմ կպցրել,-և գրպանից 5000 դրամանոց հանեց:
-Ապուշ! Քեզ փող որտեղից?
-Երեկ մանկապարտեզում մի հատ գյադու վզին դրի, էսօր բերեց: Համ էլ նայի ինչ եմ ցրել,-և գրպանից մի թզբեխ հանեց:
Մայրը ստիպված եղավ որդուն ազատել մանկապարտեզից: Որդին էլ ի պատասխան`
-Է, մամ ջան, փոխանակ ուրախանաս, որ փողեր եմ առնում, մի բան էլ տխրում ես: Մի երկու տարուց էնքան հարուստ եմ ըլնելու, էլ դու սուս:
***
Օգոստոսի վերջն էր: Որդին մոտեցավ մորը և հարցրեց.
-Մամ, դպրոց երբ եմ էթալու?
-Չես գնա:
-Խի?
-Քո նմաններին չեն ընդունի:
-Տո ով կարա իմ նմանին չընդունի,-վճռական կերպով ասաց նա և մի ձեռքով բռնելով թզբեխը, իսկ մյուս ձեռքով` մոր ձեռքը, գնաց դեպի մոտակա դպրոցը:
-Պարոն տնօրեն, երեխուս կընդունեք?-հարցրեց մայրը դպրոցի տնօրենին:
Տնօրենի ակնոցի տակից չափչփեց այդ հազվագյուտ նմուշին և հարցրեց.
-Տղա ջան, անունդ ինչ է?
-Դե եսիմ, հրոխպեր ջան: Մամաս ինձ Անճոռնի ա ասում:
-Տղա ջան, ինձ դիմիր «պարոն տնօրեն»:
-Եղավ, հրոխպեր ջան:
-Քանի տարեկան ես?
-Մի տարեկան եմ, բայց արդեն դպրոցի տարիքի տղա եմ:
-Ինչ ոտանավորներ գիտես?
-Լսիր որդիս պատգամ որպես, նասկիս ուտես թունավորվես:
Անճոռնուն չընդունեցին:
-Ոչինչ, մամ ջան, ես մենակովս եմ գրել-կարդալ սովորելու: Ու հաշվել էլ, որ փողերս կարենամ հաշվեմ: Չնայած, էնքան փող եմ ունենալու, որ հաշվել պետք էլ չի ըլնելու:
***
Ամբողջ մեկ շաբաթ անճոռնին մի անկյուն էր քաշվել և կարդալ էր սովորում: Յոթերորդ, լույս ութերորդ օրվա գիշերը նա արթնացրեց մորը և մեծ ոգևորությամբ ասաց.
-Մամ, “ա” տառը սովորեցի…
Այդպես անցնում էին ամիսները, և անճոռնի արարածը նորանոր տառեր էր սովորում: 3 տարեկանում արդեն նա գիտեր բոլոր տառերն ու թվերը, և նույնիսկ երեք-չորս տառանոց բառեր էր կարողանում կարդալ: Չափ ու սահման չկար մոր նողկանքին, երբ որդին բարձրաձայն փորձում էր գիրկապ անել Վանո Սիրադեղյանի քառատողը իր զզվելի ձայնով: Նրանից մոտ կես ժամ պահանջվեց “Ծիտիկ-ծիտիկ“-ը գիրկապ անելու համար: Որից հետո ամեն ինչ սկսեց նորից: Բարեբախտաբար, շուտով մութն ընկավ և "քյասիբի ռադիո" հիշեցնող ձայնը դադարեց: Ճուտը գնաց քնելու, այդպես էլ բան չհասկանալով իր “կարդացածից”: Մի քանի օր անց նա վերջապես կարողացավ վարժ կարդալ այդ քառատողը, և այն դարձավ նրա կյանքի առաջին բանաստեղծությունը: Իսկ մեկ ամիս անց նա նույնիսկ անգիր արեց դա և բարձրաձայն արտասանեց մոր մոտ, որից հետո հպարտորեն հայտարարեց.
-Մամ, որ լեվի էթամ, ծտերին տենց եմ կուտ տալու:
Իսկ մայրը կախեց գլուխը և շշնջաց.
-Հողեմ գլուխդ...
***
Որդին մեծանում էր և էլ ավելի ու ավելի էր խոշորանում: Նա իր տեսքով սկսեց սարսափ տարածել ճահճի բնակիչների մոտ: Եվ օգտվելով նրանց ճնշված դրությունից, բոլորից սկսեց փող պոկել: Մեկ ամսում նա միլիոնատեր դարձավ: Մի բջջային հեռախոս գնեց իրեն, չնայած ճահճուտում ընդհանրապես հեռախոսակապ չկար, մի փոքրիկ մեքենա և ոսկե շղթա: Նրա ազդեցության շրջանը գնալով ավելի էր ընդարձակվում: Օրեր անց նրա տխուր համբավը սկսեց տարածվել հարևանությամբ գտնվող մի շարք անտառներում ու ճահճուտներում: Այնտեղի բոլոր շնչավոր արարածների համար նա հարկեր սահմանեց: Շուտով նա իր նախկին անշուք մեքենան փոխարինեց զրահապատ “Բրաբուսով”:
-Մամ, մի տարի հետո էնքան հարուստ կլնեմ, որ ճահճի տեղը Երևանի կենտրոնում կապրենք:
Այո, որդին շատ էր սիրում մորը, սակայն այդ սերը փոխադարձ չէր: Մայրը ատում էր և իր որդուն, և իր կյանքը: Եվ ամեն օր իր բախտն էր ողբում:
***
Անցան օրեր, շաբաթներ, ամիսներ: Որդին չէր երևում: Մոր ականջին լուրեր էին հասնում, որ նա մեկնել է հարևան գյուղ` մի շարք անհնազանդ բադերի պատժելու, որոնք նրան չէին ուզում ենթարկվել: Նույնիսկ տեղեկություններ կային, որ նա սպանվել է: Բայց դժբախտաբար` որդին երևաց…
Մարտի 8 էր: Մայրը զարթնեց ինչ-որ ազդանշանի զիլ ձայնից: Ճահճի ափին մի մեծ մեքենա էր կանգնած: Մայրը մոտեցավ և տեսավ, որ դա “Համմեր Հ2” է: Այն զարդարված էր անճաշակության վերջին ճիչով` բանտաժներով, որոնք պտտվում էին, նույնիսկ երբ մեքենան անշարժ կանգնած էր, 256 տարբեր գույներ արձակող լուսարձակներից, որոնք տոնածառի պես զարդարում էին մեքենան իր ամբողջ պարագծով, իսկ ներսում տարբեր տեսակի անվտանգության համակարգերից, մագնիտաֆոնից, տասնյակ բարձրախոսներից ու կլիման կարգավորող սարքավորումներից բացի, ամեն տեսակի “զրդուզիբիլ” կար: նույնիսկ ազդանշանը տարբեր ռեժիմներ ուներ` տարբեր կենդանիների ձայներով: Բայց մոր քնքուշ սիրտը ամենաշատը խառնեց կապոտից, որի վրա ոսկե ծուռումուռ տառերով գրված էր.

ՄՈՐՍ ՀԱՄԱՐ ԽԱՄԷՌ
Հիշում եմ դեմքդ ջահել, մայր իմ անուշ ու անգին,
Առանց խորշոմ ու գծեր, մայր իմ անուշ ու անգին:

-Մամ ջան, էս քեզ եմ նվիրում:
-Բա քո ավտոն ուր ա?
-Տվել եմ վարպետներին, որ լիմուզին սարքեն:
-Բա քանի օրից կսարքեն?
-Մի շաբաթից:
-Դե էս մի շաբաթը դու քշի էս ավտոն:
-Լավ բան ես ասում:
Բարեբախտաբար, որդին հինգ օր անց վթարի ենթարկեց մեքենան, և մայրը չարժանացավ անճաշակության մարմնացում հանդիսացող այդ “Համմերին”: Փոխարենը երեք օր հետո նա ճահճուտ եկավ արդեն լիմուզինով:
-Բրաբուս-լիմուզին: Սենց ավտո սկի կաթողիկոսը չի քշում: Մամ ջան, դիմացի: Քիչ մնաց:
-Ինչին?
-Տեղափոխվելու ենք Երևան:
***
Տեղափոխվեցին երեք օրից: Գնալուց առաջ անճոռնին ճահճուտի բոլոր բնակիչներին պաչիկով հրաժեշտ տվեց և նույնիսկ վերադարձրեց նրանցից պոկած փողերը: Այդ պատճառով էլ գնալուց հետո նրա պատվին արձան կանգնացրեցին և նրան ճանաչեցին որպես ճահճուտի հերոս: Շատ մայրեր իրենց զավակներին սկսեցին Անճոռնի անունը տալ, և դա մեծ պատիվ էր նրանց համար:
***
-Մամ, տեղ ենք հասել: Փոքր լիճ ա, բայց ոչինչ:
-Անունը ինչ ա?
-Բադի լիճ: Ես եմ տենց անուն դնել տվել: Լավ տեղ ենք չէ ապրելու? Երկու միլիոն եմ տվել առնելու ու անունը փոխելու համար: Բացի էտ, տակը կանդիցիանեռ խփել եմ տվել, որ ուզածտ վախտ ջուրը տաքացնում-սառացնում ա: Համ էլ ափին մի հատ կնոպկա եմ դրել, որ սխմում ես, լիճը ջակուզի ա դառնում: Երկու միլիոն էլ դրանց համար եմ տվել: Միասին գալիս ա… Մի 3 միլիոն… Կենտրոնում թանկ են, էլի:
Նրանց նոր ապրելավայրը Օպերայի դիմաց գտնվող լիճն էր, որը լկտի կենդանին վերանվանել էր “բադի լիճ”: Բայց նրա լավ օրերը երկար չտևեցին: Հերթական անհայտացումից հետո անճոռնին այլևս չվերադարձավ: Մայրը սպասեց մեկ ամիս, երկու ամիս, երեք ամիս, իսկ որդին չկար: Եվ ահա, մի օր մոր ականջին լուրեր հասան, որ նա բանտարկված է Մասիվում: Մայրը անհապաղ թռավ այնտեղ, չհավատալով իր լսածին և տեսավ իր որդուն բազմաթիվ կենդանիների հետ միասին` ճաղերի հետևում: Քնած էր, իսկ դիմացը մի փոքրիկ կերակրաման էր դրած` առանց ուտելիքի: Վանդակի վրա ցուցանակ էր խփված. “բադակտուց”:
-Հողեմ գլուխդ: Անունդ փոխեցին, թե մականուն ես ունեցել?-քթի տակ փնթփնթաց մայրը և զզվանքով լցված հեռացավ դեպի լիճ: Վերջապես նա ազատվեց իր ատելի որդուց, որը դարձավ Երևանի կենդանաբանական այգու առաջին բադակտուցը: Նրա ազատազրկման լուրն առնելով` կարապները վերադարձան "բադի լիճ", և այն նորից սկսեց կոչվել իր հին անունով: Իսկ մայրը...
Շուտով Երևանում նոր բադակտուցներ հայտնվեցին…

[Selene]

H.a.y.k.o. ջան, լավն էր, ինչպես միշտ քո ոճում՝ դաժան իրականություն համեմված հոմուրով
Բայց վերջը հուսադրող չէր

[Սամվել]

Հայկո ջան նենց ընդհանուր առմամբ լավն էր, այսինքն նկարագրությունները լավ էին և այլն, ԲԱՅՑ ... Չեմ հասկանում ինչի ես տենց տխուր կեպարներ սարքում, Նախ Մայրը կամ պետքա հենց սկզբից չապրեր իր որդու հետ ու նրան չպահեր թե չէ համ պահում էր համ օգտվում էր տղու ստեղծած, գողացացից համ էլ ատում էր, ինչոր պարադոքս եմ տեսնում

2րդը իմ կարծիքով ցանկացած բանական էակի ապագան որոշվում է նրա մանկության ժամանակ ստացված դաստիարակությամբ...

Հիմա նայի մայրը չգիտես թե ինչու և ատում էր որդուն և պահեց նրան իր ատելությամբ ստիպելով որ նա մարդակեր դառնա... հիմա մայրն էլ իմ կարծիքով բացասական կերպարա դառնում...

Չգիտեմ

[Աբելյան]

վերջը ուզում էի ավելի խորամանկ ձևով մտածեի, բայց չկարեցա
այ առանց վերջի 3 նախադասությունների ավելի լավ կլներ

դե մերը սկզբում ուզում էր տղուն դաստիրակեր, հետո տղեն որ մի քիչ մեծացավ, անտանելի դառավ, էլ մերը իրան ճահճից չէր կարա քշեր
մոր վզին բեռ դառավ կարճ ասած

[WArmanW]

Բարև հարգելի ֆորումցի, հիմա քեզ պատմելու եմ մի հեքիաթ` մեծերի համար, բոլոր հերոսներին վերցրել եմ իրական կյանքից:

Ուրեմնս 1999թ. գյուղաքաղաք Downtown, USA: Այստեղ ապրում են շատ հետաքրքիր մարդիկ, բայց ես միայն պատմելու եմ, մի ընկերական շրջապատի մասին, նաև այն ամենը ինչ կատարվեց նրանց հետ ամռանը; Նկարագրեմ ընկերներին: Սկսենք Լենցից` 15 տարեկան, արագ տրամաբանող, կյանքին ռեալ նայող, իսկական տղամարդ, հա շուտ զայրացող, և ամեն ինչին բացատրություն տվող: Կաազա` նրա պուճուր քույրը, 12 տարեկան, նա հիմնականում նույն կարծիքի էր ինչ եղբայրը, նա պատրաստ էր անել ամեն ինչ, իր ընկերների համար ու շատ էր սիրում, երբ իրեն կոմպլիմեն էին անում: Անի` 14 տարեկան, նրա նման խելացի չկար ոչ մի դպրոցում, մասնակցել է բազմաթիվ օլիմպիադաների և տարել հոյակապ (սիրտ ճմլող) հաղթանակներ, միայն մի բան չէր կարողանում հասկանալ, ինչ է կատարվում նրա որովայնում երբ նա կանգնած է լինում Լենցի կողքին, կամ երբ մտածում է նրա մասին: Մադիկ` 14 տարեկան, շատ թիթիզ անձնավորությունա, խոսումա ժառգոնով, օրը մի նոր աղջկա հետա ֆռֆռում, բայց դե էլի չի մոռանում ընկերներին, ահա թե ինչ կասեր նա երբ լսեր մի թարս խոսք իր ընկերներից որևէ մեկի մասին. <<Վսյո ապե, դու մեռար>>, մի քիչ հետո լսվում էր ապտակի ու հայհոյանքների ձայներ: Վերջապես հասանք Մարիին, օօ~օ... Մարին 13 տարեկան էր, նիհարիկ էր, շատ նուրբ էր և ուներ համաչափ դիմագծեր, ճիշտ է նա խելացի չէր ինչպես Անին, սակայն նա ուներ իր հայացքը աշխարհին և չէր ընկալում այն ամենը ինչ իրեն դուր չէր գալիս:
Լավ, փորձեմ կարճ ներկայացնել նրանց ամենօրյա զբաղմունքը, բացի այն, որ նրանք սովորում էին նույն դպրոցում և դասամիջոցներին հանդիպելուց փոխանցում էին ջերմ ժպիտներ, նրանք նաև հանդիպում էին գրեթե ամեն երեկո, մարդա քիչ ու միչ փող էին հետները բերում Վարազդատ տատիի մոտից գնում էին քաղցր բամբակներ և քայլելով քննարկում էին անցկացրած օրը: Մեկումեջ, երբ Մադիկը թողնում էր հիմար ռեպլիկներ անցորդների հասցեով, Լենցը զայրանում էր` համոզելով նրան, որ նա շատ թեթև է մտածում: Նրա զայրույթը, և փնթփնթոցը միշտ զվարճեցնում էին ընկերներին, հատկապես Անիին, երբ նա ծիծաղում էր տպավորությունն այնպիսին էր թե նա խեղդվում է, Անիի այդ ծիծաղը վերջնականապես <<Բացում էր>> բոլորին : Նրանք պտտվում էին ամբողջ Downtown-ով և վերջապես հասնելով իրենց փողոցին սկսում էին երգել իրեց սիրած երգերից մեկը, երգի կեսից արդեն Լենցի քրոջ` Կաազաի, քունը տանում էր, և Լենցը ստիպված էր երկրորդ կեսը երգել` տանելով քրոջը շալակին, Մարին երգում էր մեկումեջ և ընդհանրապես նա խոսում էր հազվադեպ, ավելի շատ տարված էր լինում իրեն շրջապատող առարկաների հետաքրքիր դիրքով, մեկ մեկ`իրենից անկախ` հանկարծակի բերելով Կաազաին, ամուր գրկում էր նրան և պաչիկ անում:

վայ լավ էլ դժվար էր, կփորձեմ վաղը շարունակել: Անհամբերներին ասեմ որ վերջը վատա պրծնելու:

[Enipra]

Փաստորեն դու գրում էլ ե՞ս: Չէի սպասում, լուրջ:
Ոնց հասկանում եմ, ինձ համար ամենահետաքրքիրն է լինելու, որովհետև ես ծանոթ դեմքի/երի եմ նշմարում արդեն, կամ էլ թվում է Սկիզբը լավ է, էն օլիմպիադաների պահը ծիծաղացրեց () Մենակ չհասկացա, թե ինչու ես տարել-հասցրել USA:
Ես անհամբերներից եմ, սպասում եմ շարունակությանը, բայց արի էնպես արա, որ լավ պրծնի, հա՞

[WArmanW]

...մեկ մեկ`իրենից անկախ` հանկարծակի բերելով Կաազաին, ամուր գրկում էր նրան և պաչիկ անում:
Փողոցը որի մասին նոր խոսեցի բավականին երկար էր, այն ուներ միայն մուտք: Նրա մայթերով ձգվում էին 2 և 1 հարկանի տնակներ, որոնց առջև կար շատ սիրուն խոտատարածք` գազոն: Փողոցով վերադառնալիս, ընկերները առաջինը հանդիպում էին Մարիի ու Անիի տնակներին` նրանք գտնվում էին զուգահեռ մայթերի վրա, դեմ դիմաց, ահա թե ինչու էին նրանք իրար ճանաչում մինչև մնացածի հետ հանդիպելը: Անիենց տներից հետո գալիս էր Մադիկի տունը, այն 1 հարկանի էր և նրա տեսքից երեվում էր որ Մադիկենք այդքան էլ փողոտ չեն: Անցնելով Մադիկի տունը աջ կողմում երեվում էր մի խեղճուկ` բեսեդկա(ներող), երբ բեսեդկաին նայում ես հեռվից ավելի ճիշտ վերևից կտեսնես որ նրա դիրքը շատ ծիծաղելի է, կարծես թե ժամանակին նրա տեղում եղել է մի տուն` որը հորդառատ անձրևների ազդեցությունից, մերթ ընդ մերթ փոքրացել է(մտելա), այստեղ էին հավաքվում ընկերները օրվա վերջում` ավարտելով այդ օրվա զրույցի թեման, սկսում էին ցրվել, Լենցն ու Կաազան մի կողմ, Մադիկը աղջիկների հետ մի կողմ` Մադիկը նախ ճանապարհում էր նրանց հետո վերադառնում տուն: Բեսեդկաից հետո երեվում էր Լենցի ու Կաազաի տունը, այն նույնպես 2 հարկանի էր, նրանից հետո մնում էր ընդամենը 3 զույգ տուն, որոնցից հետո երեվում էր անտառանման մի բան (ոնց հասկացաք էն կողմում ճամփա չկա):
Խոսեմ մի քիչ Մարիից, պատահական չէր, երբ ես Մարիին նկարագրելիս, յուրահատուկ արտահայտվեցի` << օօ~օ... >>: Թեև ես Մարիի կերպարի մեջ դրել եմ իմ բոլոր իդեալները, նա համարձակվում է դարնալ, այս հեքիաթի տխուր ավարտի պատճառը; Հերթական մի երեկո, Լենցը Կաազաի հետ դուրս եկան տանից, և ուղղվեցին Մադիկենց տուն, որ հետո վերցնեն Մարիին ու Անիին ու սկսեն` իրենց համար արդեն սովորական դարձած, Դաունթաունը ոտի տակ անելը: Նրանք հավաքվեցին և դուրս եկան փողոցից, դեռ ոչ ոք չէր նկատել Մարիի արտասովոր տրամադրությունը` նա շատ ուրախ էր և այս անգամ չէր հեռացնում հայացքը ընկերներից, անկուշտի նման կլանում էր նրանց յուրաքանչյուր շարժում: Մադիկը այդ ժամանակ պատմում էր թե ինչպես է վերջ տվել Վաղարշապատի հետ ունեցած իր կապերը(Վաղարշապատը աղջիկա): Անին` չգիտես թե ինչու որսում էր Լենցի հայացքը ամեն անգամ, երբ Մադիկը մի փոքր դադար էր տալիս...

Լավ շատ չերկարացնեմ, էս պատմվածքը շատ երկարա, ու ես լիքը բան կրճատել եմ ու հլը կրճատելու եմ, որ իմ ժողը, հասցնի կարդա:

...Այսպիսով, արդեն վերադառնալիս Լենցը առաջարկեց երգել: Ի զարմանս բոլորին, Մարին սկսեց բարձրաձայն գովերգել Լենցի առաջարկը, որը նաև ոգևորեց Կաազաին բարձրաձայն` գրեթե գոռալով, առաջարկել իր սիրած երգը, որից հետո Լենցը մի փոքր վախեցած, մի փոքր զարմացած և մի քիչ էլ զայրացած ասաց. – Կաազ թող... քուր թող, ցավումա... Մարի, ասա ինչ երգ ենք երգում, էսօր քո ասածովա: - Լսելով Լենցի ասածը` Կաազան թողեց Լենցի շառոշկեն ու բռնելով Մարիի ձեռքը, սկսեց համոզել նրան, որ Մարին ընտրի ուսուցիչների(ուհի) երգը, ի դեպ այդ երգի բառերը Անիին են պատկանում: Մարիի համաձայնությունից հետո նրանք բոլորով սկսեցին երգել ուսուցիչների երգը, այդ երգում ընկերները ուրախանում(ղժում) էին ուսուցիչների վրա: ԵՎ Լենցի և Մադիկի համար կասկածելի էր, որ Մարին երգում է ավելի բարձր քան Կաազան: Վերջ ի վերջո հասնելով բիսեդկաին, ընկերները տեղավորվելով այնտեղ սկսեցին քննարկել վաղվա օրը: Վերջացնելով քննարկումը` նրանք սկսեցին պատրաստվել տուն գնալ: Այ հենց ստեղից սկսվումա իմ չսիրած մասը: Մարին կանգնեց բիսեդկաի ելքի մոտ ու ասաց. – էրեխեք...

[WArmanW]

Մարին կանգնեց բիսեդկաի ելքի մոտ ու ասաց. – էրեխեք էսօր իմ համար յուրահատուկ օրա, ու ես ձեզ ուզում եմ ասեմ, որ ես ձեզ շատ եմ սիրում: - ասելով այսքանը` Մարին հայացքով փնտրեց Անիին ու գրկելով նրան ասաց. - Անի ջան դու իմ ամենահարազատ ընկերուհին ես, քեզնով միշտ հպարտ եմ ու քեզանից ես շատ բան եմ սովորել: - Մարին այնքան ուժեղ էր սեղմել Անիին իր կրծքին, որ անին արդեն 13 վարկյան պահած շունչը ստիպված եղավ փչել: Թողնելով Անիին` նա սկսեց փնտրել Կաազաին: Կաազան այնքան ուրախ էր տեսնելով Մարիի ու Անիի անկեղծ գրկախառնվելը, որ Մարիին մոտեցավ թռիչքներով:
- Կաազ դու գիտես ես քեզ ինչքան եմ սիրում, լիքը բան կա, որ ես մենակ քո հետ եմ կիսվել: - Հաջորդը Լենցն էր, սակայն նա ունքերը կիտած, հետ կանգնեց` թողնելով առաջ Մադիկին: Մադիկը չսպասեց Մարիին, այլ ինքը գրկեց նրան և ասաց.
-Մարիս, դու ինչի չես բացում մեզ քո հոգին,
-Հենց հիմա, ես բացում եմ իմ հոգին ձեզ, իմ հարազատ ընկերներ: Դուք միշտ սիրել ու հարգել եք ինձ: - Թողնելով Մադիկին` Մարին մեղավոր հայացքով նայեց Լենցին ու ասաց.
-Լենց, մի զայրացիր, մենակ ոչ հիմա, դու միշտ ներել ես ինձ, ներիր ինձ էս մի անգամն էլ, խնդրու’մ եմ քեզ, դու կհասկանաս ամեն ինչ վաղը:
-գրեթե ստիպողաբար Մարին գրկեց Լենցին ու սկսեց լացել: մոտ կես րոպե Մարին չէր թողնում Լենցին, մինչև Լենցը վերջապես, ցած իջեցրած ձեռքերը, բարձրացրեց վեր ու նույնպես գրկեց Մարիին: Եվս կես րոպեից Մարին բաց թողեց Լենցին ու նորից զարմացնելով ընկերներին, վազեց տուն` լսելով միայն Մադիկի ` <<Մարի սպասի~>> բառերը: Բոլորը ապշած մնալուվ տվյալ իրավիճակից` լուռ անցկացրին ևս կես րոպե: Որից հետո, Լենցը չդիմացավ ու զայրացած ասաց.
-Ինչ անենք, մի բան պետքա անել,
- ապեր ամեն ինչ էդքան էլ լուռջ չի: - ձեռքը դնելով Լենցի ուսին` ասաց Մադիկը:
-Լենցը ճիշտա ասում, - խոսաց Անին, - Մարին այսպես շարունակելով իրանա վատություն անում, մի քանի տարի հետո էս ամեն ինչն իրա ու մեր վրայա անրադառնալու:
-Ու մենք վաղը իրա հետ լուրջ կխոսանք, - շարունակեց Անիի միտքը` Լենցը:
-Լավ, համաձայն եմ, մենակ խոստացեք, որ չափերը չենք անցնի - ասաց Մադիկը, փոշմանելով իր իսկ ասածից: Մի փոքր ընդմիջումից հետո բոլորը ցրվեցին:

Ժող ջան ստեղ թույլ տվեք մի քիչ էլ կրճատեմ: Ընդհամենը ասեմ որ այս առավոտ Մարին չարթնացավ: Ասեմ մեկ էլ, թե ոնց էր Անին` մազերը գզգզված, առանձ կոշիկ, բարձրաձայն լացելով վազում փողոցով: քիչ անց նա տեղեկացրել էր բոլորին, Լենցն ընդունեց շատ հանգիստ, կարծես թե նա գիտեր: Անիի լացը, վարկյանների ընթացքում փոխանցվեց Կաազաին, երբ Անին պատմեց նրան նույնպես: Իսկ Մադիկը, իմանալով պատահածը գոռաց <<վախ, հո~րս արև>> ու գլուխը բռնելով, ծնկի եկավ:

Ժող պատմությունը ունի շատ հետաքրքիր ավարտ, որ հարմարացնեմ կգրեմ: Սպասեք:

[WArmanW]

ժող ջան էս հեքիաթը տվել եմ մի քանի մարդկանց որ կարդան: Ոչ մեկ առանձ իմ օգնության չհասկացավ նրա իմաստը ու ընդհանրապես պատմվածքը նրանց դուր չեկավ:
հիմա ուզում եմ իմանալ ձեզանից մեկը կա, որ հասկացելա են ինչը ես ուզել եմ փոխանցել: Եթե հարցեր կան խնդրեմ տվեք մեծ հաճույքով կպատասխանեմ:

[hippy w.s]

Բրուտալ հեքիաթ

Լինում է չի լինում մի սովարակ երկրում ապրող, մի սովորական տղայա լինում: Սովարական դպրոցում, սովարական ուսում ստանալուց հետո, նա ընդունվում երկրի այն համալսարանը որտեղ սովորաբար ընդունվում էին սովարական դիմորդները: Առաջի երեք կուրսը ընթանումա լրիվ կամ համարյա լրիվ սովորական, ուսանողական կյանքով` շաբաթը երեք անգամ պոնչիկանոցի հաճախում, կուրսայինների զոռով հանձնում, կռիվ մի քանի անգամ, կուրսի ձանձրալի քեֆերին խմել, կեսից տուն գնալ, կուրսի ախչիկների հետ կիսախակ ֆլիրտներ, դուր եկած ախչիկ, որի կարգավիճակը ըտենց էլ չի փոխվում, ու լիքը դուր չեկած ախչիկներ (արդեն պարզա թե որտեղ էր սովորում չէ?): Սովորական տղան ուներ նաև իր նման լրիվ սովորակ ընկերներ: Երեք հոգի, որոնցից միայն երկուսը վերջում մնացին սովորական: Լրիվ սովորական ընկերություն` խոսալ, խնդալ, ղժալ, նկատվել ղժալուց ու վախենալ, քայլել, շատ քայլել, պոնչիկանոցից օպերա, օպերայից կարապի լիճ, վերջինից տերյանի վրայի դիսկերի մեծ խանութ, նորից ղժալ, հրապարակ . . .
Եկավ չորրորդ կուրսը, բոլորը ցրվեցին իրենց գործերով, բոլորը լրջացան, սովորական լինելը արդեն էլ մոդա չէր:
Մէր տղան սկսեց մտածել ապագայի մասին: Ու ստեղ տեղի ունեցավ էն, ինչ տեղի չպիտի ունենար էսքան սովորական կերպարի հետ: Նա մտածեց “ոչ սովորական”:
Ըստ այն գիտելիքների որը նա հասցրեց մարսել այդ տարիների ընթացքում, լավ ապագայի հուսյեր փայփայելը մեղմ ասած անհեռատես էր, չնայած նրա մասնագիտության մեծ պահանջարկին: Ճիշտն ասած երկիրն էլ արդեն վաղուց սովորական չէր, ու ոչ էլ հույս կար, որ պետությունը կապահովեր նրա զբաղվածությունը, կարճ ասած վիճակը լավ չի ու ի տարբերություն անցյալ տարիների էտ արդեն էտքան էլ սովորական չի:
Դեպրեսիա . . .
Խորը դեպրեսիայի մեջ, մէր տղայի մոտ սկսում են հոգեկան շեղումներ (եթե կարելի է իհարկէ էտ ըտենց անվանել), նա դառնում է շատ հանգիստ, ամեն ինչին մի տեսակ անատրբեր, ամեն ինչի վրա թքած ունենալով` ամբողջ օրը նա կոնտր ստրայքա խաղում, իսկ հետո նա կարդում է Ջեկ Քերուակ և հասկանում է որ իրեն շրջապատում են նյութապաշտների ոհմակներ, բոլորը մտածում են միայն իրենց ստամոքսների մասին: Ճիշտա էտ պահին ինքը նոր էր հաց կերել, ու երբ սովածացավ հասկացավ, որ մարդը կարող է բացարձակ կատարյալ լինել միայն այն ժամանակ երբ զրկվի ստամոքսից: Բոլոր մարդկային խնդիրների հիմքը հենց էտ մի օրգաննա, պատերազմների, սիրո, աշխատանքի, ընտանիքի և նույնիսկ պետությունները առաջանում են ոչ թե մարդու նախիրային բնազդի ազդեցությունից, այլ ուղղակի միասին ավելի հեշտա կազմակերպել ու լուծել ուտելու խնդիրը: Մեր կյանքը կախված է ուտելուց, “աստված մեզ ստեղծեց իր կերպարով, բայց ավելացրեց ընդհամենը մի օրգան - ստամոքսը (դե աղիքները, լեղապարկը, լյարդը ու ընդեղ էլ ինչ կար, բոլորը “սուպեռստամոքս 3.0” կոմպլեկտի մեջ էր մտնում)” ասում էր տղան: Նա սկսեց ատել սեփական ստամոքսը, սկսեց ուսումնասիրել արևակերությունը, զբաղվել յոգայով ու մեդիտացիայով ստամոքսը անջատելու նպատակով, բայց իզուր նորից այդ անտանելի սովի զգացումը քամում էր ուղեղը ու նա էլ ոչ մի ուրիշ բանի մասին չեր կարողանում մտածել:
Իսկ եդպրեսիան խորանում էր . . .
Ծնողները, չէ, նրա սովորական ծնողները, հին մարդիկ էին, ու չնայած բոլոր հասարաքաղաքական փոփոխությունների նրանք, որպես գաղփարին նվիրված մարդիկ շարունակում էին մալ սովորական: Ու ընդհանհրապես չէին հասկանում սեփական տղայի այդպես կտրուկ փոխված տրամադրությունը: Փորձում էին օգնել, նույնիսկ աշխատանք գտան տղայի համար, իսկ հայրը սկսեց հաճախակի “նամյոկի” տիպի հղումներ անել հարևանի ախչկա բարեմասնությունների վրա:
Սովարական հարևանի, սովորական ախչիկ, սիրած երգիչը Արմենչիկ (րիֆմայեր լավ), սիրած կինոն “Ճորտուհի Իզոլդան” սերիալը, սիրած ներկայացումը - - - հըըը:
Փոխարենը` եփող թափող, լվացող ջարդող, տնարար, ընտանիքին ու ամուսնուն նվիրված կին կլինի, իզուր չի իրա սիրած սերիալի անունը այդպիսին:
Բայց մեր տղան նորից մտածեց “ոչ սովորական” ու գտավ որ ումուսնությունը` համենայն դեպս այն ինչ ի նկատի ունեյին ծնողները “ամուսնություն” ասելով, հիմարություն է, եթե մարդիկ ուզում են իրար հետ լինել ու սիրել իրար, հեչ պարտադիր չի որ նրանք ամուսնանան: Ընտանիքի գաղափարը անիմաստությունա, միայն ստամոքս լցնելու գիտակցության հերթական միջավայր: Ծնողները ավելի ճիշտ գտան ուրիշ` ֆիկտիվ, պատճառաբանությամբ հարաժարվել հարևանի` ուրախությունից արդեն թախտից ընկնող ախչկանից, հաշվի առնելով նրա եղբոր թրաշը (այստեղ. թրաշ որպես մականուն):
Դեռ շատ հիասթափություներ էին ծնողներին սպասվում, իսկ տղան անկեղծ ուրախանում էր հերթական ոչ սովորական բացահայտություն անելուց:
Մի օր . . .
Մի օր տղան հյուր է գնում գյուղում ապրող իր տատիկ-պապիկին, շփման թեմաների ֆրոնտի սղության պատճառով, տատիկը ավելի հարմար է գտնում տղային լավ կերակրել: Բարձրանալով մութ ու խոնավ նկուղից, բերում է փակած ինչ որ բան: Սեփական խոսքերով դա “քեղ” էր, բայց տատիկը արդեն ծեր էր ու տեսողությունը երբեմն նրան դավաճանում էր, իսկ տարայի վրայի փոշու շերտից երևում էր որ դա վերջերս փակածների թվից էր: Այդպես էլ անհայտ մնաց թե քեղի փոխարեն ինչ էր փակել տատիկը (չնայած այստեղ երկու կարծիք լինել չի կարող) , բայց ուտելուց հետո տղայի մոտ մեծ փոփոխություններ սկսեցին:
Այսքան տարիներ նա համառորեն արել էր ոչ սովորական բաներ, միշտ ընդիմացել եղած նյութապաշտության հիմքի վրա ստեղծված համակարգին, ստիպված լինելով ամեն անգամ ապացուցել սեփական ուղղու ճշմարտացիությունը: Իսկ հիմա նա ազատվեց այդ ամենից . . .
Նրա ստամոքսը մի քանի օրում փոքրացավ ու վերջնականապես անհետացավ, նա ազատվեց ստամոքսից և այլևս ոչ մի սովի զգացում չունեցավ, երջանկությունից նրա մոտ թևեր աճեցին, դրանցով նա կարողանում էր թռչել, բայց ոչ շատ բարձր ու ոչ էլ շատ հեռու: Ու նա սկսեց ճանապարհոդել աշխարհով, քայլել աշխարհով, անցնել սարեր, դաշտեր, անտառներ, թռչել ծովերի վրայով, և հավատացեք առանց ստամոքսի նա կատարյալ էր ու կատարյալ է նրա աշխարհը: Նա հասկացավ որ, կարևոր չի թե ում կողմից է ստեղծվել էս մոլորակը, կարևորը որ այն ստեղծվել է մարդկության համար, իսկ մարդիկ ագռավների նման հաստատվում են մի տեղում ու հազարամյակներով մնում այդտեղ, ամեն օր տեսնելով, ուտելով, անելով այն ինչ արդեն դարեր շարունակ արել են: Չնայած քամիներին, կարկուտներին, մահաբեր ձմռանը, չնայած բնության բոլոր քայլերին վտարել նրանց այդ տեղից, նրանք տառականի նման փախնում են քարանձավները, ստեղծում քարէ ու հողէ բներ, ամեն գնով մնալով իրենց տեղում . . . ինչի համար? Որովհետև վախենում որ թողնելով իրենց տները, իրենց մշակովի արտերը, նրանք կմնան սոված, նրանց խանգարում է սեփական ստամոքսը:
Իսկ մեր տղան շարունակում էր ուսումնասիրել աշխարհը, ամեն օր նոր տեսարան, ամեն օր նոր մարդիկ, նոր հրաշքներ, նոր կենդանիներ ու էտ հեքիաթը կարծես չուներ վերջ, ու դա ուրախացնում էր մեր տղային:
Բարեբախտաբար տատիկի մութ ու խոնավ նկուղում գտնվեց հրաշք փակոցի ևս մի քանի տարրա ու տղային միացան նրա ընկերները, ընկերների ընկրերները, և նույնիսկ հարևանի ախչիկը, որը արդեն կարդացել էր Ուիլիամ Բերոուզի բոլոր ստեղծագործությունները: Նրանց մասին գրեցին թերթերում, հեռուստատեսությամբ ցուցադրեցին նրանց թռիչքները աշխարհի մեծ կամուրջների տակով, գիտնականները վերջապես հայտնաբերեցին այդ հրաշք բույսը, տատիկը ստացավ գիտությունների դոկտորի կոչում, չնայած ինքը այդ պահին քայլում էր Հնդկաստանով ու խորապես թքած ուներ դրա վրա: Շատ մարդիկ միացան նրանց, բայց դեռ միլիոնավոր մարդիկ շարունակում էին աշխատել, ուտել, ու գումարներ հավաքել լավ մեքենայի ու տան համար:

[hippy w.s]

Հետևյալ նյութը ձեր մոտ կարող է առաջացնել տհաճ և նույնիսկ զզվելի ասսոցիացիաներ, այնպես որ դուք ունեք ընտրություն, ես ձեզ զգուշացրեցի: