Հեքիաթներ ոչ երեխաների համար

[Աբելյան]

Սրա մտահղացումը շաբաթներով ա եկել: Սկզբում ուզեցել էի էս պատմությունը կապեի մոխրոտիկի պատմության հետ ու մի հատ էլ երրորդ մաս գրեի, որտեղ էտ 2 պատմությունների կապը բացահայտվելու էր (մի խոսքով, ահագին ուժեղ վերջաբան պետք ա ստացվեր), բայց դրա համար երևակայությունս հերիք չարեց

[Selene]

Հայկ, շատ լավն էր, ինչպես միշտ, ամեն ինչը տեղը տեղին

[Chuk]

Սիրում եմ այն թեմաները, որոնք տրամադրությունս բարձրացնում են

Շատ հավանեցի ivy-ի գրելու ոճը: Էս էն ոճն ա, որ դրանով եթե «ախմախություն» էլ գրված լինի, կարող ես նստել ու հաճույքով կարդալ: Բայց բախտներս կրկնակի է բերել, որ բացի ոճից, բովանդակություններն էլ շատ հաջող: Կլանված կարդացի ու հիացա:

h.a.y.k.o-ի գրածներում իմ սուբյեկտիվ կարծիքով լեզվական, խմբագրական ահագին գործ կա անելու (շփոթություն չառաջանալու համար նշեմ, որ ժարգոն-մարգոնը նկատի չունեմ): Բայց բովանդակություններն ու հումորն արտակարգ էր, հրաշալի տրամադրություն պարգևեց:

Հավանեցի նաև Impression-ի դեղերի պատմությունը, թեև ճիշտն ասած չեմ կարծում, որ այս թեմայի համար էր դա: Բայց դե գրելու վարպետությունը միանգամից երևում է, միտքն էլ շատ հետաքրքիր էր

[ivy]

Այս հեքիաթը ծնվել է Ջայպուր-Դելի-Դոհա–Մյունխեն քսանժամյա ճանապարհին, որի ժամանակ հոգնածությունից չմեռնելու լավագույն ելքը ցնդաբանելն ու դրանից զվարճանալն էր:
Արդյունքը հանձնում եմ ձեզ:

Քարայրի Մանյակը

Մութ քարայրներից ու դաժան մանյակներից վախեցողներին խորհուրդ չի տրվում կարդալ:

Կար, չկար, մի փոքր–մոքր մարդ կար, անունը՝ Մնացական: Ապրում էր նա իր գյուղանման ավանում, սովորական մի կյանքով: Երբ դեռ երիտասարդ էր, շատ ձգտումներ ուներ, որոնք այդպես էլ անկատար էին մնացել. կյանքում առանձնապես ոչ մի բանի էլ չէր հասել:
Դրա միակ պատճառն իր կարծիքով սեփական անունն էր, որը կանխորոշել էր իր ճակատագիրը: Որպեսզի իր զավակներն էլ անվան դաժան գերին չդառնան, ամեն մեկի անունն ընտրել էր մեծ զգուշությամբ և հատուկ նպատակով: Այսպիսով, ուներ նա չորս որդի՝ Հրայր, Նորայր, Ժիրայր և Քարայր: Առաջին երեք զավակները, ենթարկվելով անվան մոգական ուժին, հենց այնպիսին էին, ինչպիսին վայել է իրենց անվանը. Հրայրը կրակի կտոր էր, ձեռներոց ու գործունյա, Ժիրայրը ժիր էր ու ճարպիկ, օձից մազ խուզող, իսկ Նորայրն էլ ստեղծագործ էր ու նորարար:
Ինչ վերաբերում է կրտսեր որդուն, ապա Մնոն ցանկանում էր, որ Քարայրը լինի ուժեղ ու քաջ մի աժդահա, որին տեսնելիս բոլորը վախից լեղապատառ լինեին: Քրոն իսկապես խոշորամարմին, ժայռանման մի զանգված էր, բայց արի ու տես, որ անվան զորությունը սրանից ավել չէր գնացել, ու տղան, հակառակ բոլոր անվանակախարդական օրենքների, սարսափելի վախկոտ էր և թույլ:
Ավագ եղբայրներն արդեն վաղուց գտել էին իրենց տեղն այս կյանքում, դարձել մեծ ու հաջողակ մարդիկ, ամեն մեկը՝ մի տաք երկրում, իսկ քսանվեցամյա Քրոն դեռ վախենում էր անգամ տնից մենակ դուրս գալ: Ի՞նչ դուրս գալու մասին է խոսքը, նույնիսկ տանն էր վախից դողում: Բավական է մի ճանճ հայտնվեր օդում, որ մեր Քարայրը սարսափից ճչար.
- Վայ, պաբա ջան, մոծակը, մոծաաա՜կը...
Ու դբըռ ջանն առած՝ ամբողջ տնով մեկ վազեր` փախչելով ճանճից:
- Այ տղա, ամոթ չի՞, մի հատ քո ջանդակին նայի, բա էտ պստիկ ճանճից վախենա՞լ կլինի,- հոխորտում էր Մնոն:
- Պաբաաա՜... մոծաաա՜կը...
Երբ տեղ-մեղ էր գնում, Մնացականն աշխատում էր տղային էլ իր հետ դուրս հանել, ինչքա՞ն կարող էր այդ աժդահան մնալ չորս պատերի արանքում՝ ամեն անգամ ճանճից թաքնվելու համար մկան ծակին յոթ թուման տալով: Բայց դրսում վտանգն ավելի մեծ էր...
Հերիք է, որ Մնոն մի քայլ այն կողմ դներ, ավանի տղաներից մի երկուսը անմիջապես օգտվում էին Քարայրին ծաղրելու հարմար առիթից:
- Քրո՛, Քրո՛, մոտիկ արի, ֆոկուս ցույց տանք,- ասում էր նրանցից մեկը:
Քարայրը, ամբողջ մարմնով դողալով, սկսում էր հայացքով փնտրել հորը.
- Ինքը Քրո չի, այլ Քուրո,- հռհռում էր մյուս տղան:
Նրա ընկերը, ձայնը սարսափազդու ու խռպոտ դարձնելով, շարունակում էր.
- Քուրո, Քուրո, մոտ արի, քեզ տանք թափով մի քացի:
Ու բոլորը պայթում էին ծիծաղից:
- Պաբաաա՜...
Փոքրամարմին Մնոն վազելով վրա էր հասնում ու մեջքով փորձում փակել իր տղային հանդուգն ջահելներից:
- Ի՞նչ եք ուզում էս էրեխուց: Դու մի հատ քո տարքին նայի, այ լակոտ, չե՞ս ամաչում: Բա դու... Սենց մի հատ թարս որ չե՜մ տվել,- սպառնում էր Մնոն:
Երիտասարդները, չուզենալով վիրավորել բախտից առանց այն էլ նեղացած ծեր Մնոյին, քթի տակ ծիծաղելով հեռանում էին:
Քրոն սիրում էր նկարել: Բայց նկարածը միայն թիթեռներ էին, որոնցով գունազարդում էր անգամ տան պատերը: Հայրն անդադար համոզում էր, որ փորձի այլ բաներ էլ նկարել, բայց Քրոն, հերթական թուղթը վերցնելով, նորից պատկերում էր նույնը...
- Ի՞նչ պիտի լինի էս քյոռփիս հետ, ոչ ուժ ունի, ոչ խելք, ոչ շնորհք,- դարդ էր անում Մնոն:
Երբեմն, երբ այցելում էր իր ավագ որդիներին, նրանց ընկերները, որոնք իրականում չէին ճանաչում Քարայրին, հարցուփորձ էին անում նրա մասին: Մնոն լուրջ դեմքով ու շինծու հպարտությամբ ասում էր.
- Փոքր տղաս էլ, գլուխ գովել չլինի, կենսաբան-արվեստագետ է, հիմա էլ օր ու գիշեր դիսերտացիայի վրա է աշխատում:
Իսկ երբ վերադառնում էր իր հարազատ տուն-տեղը, նայում էր այս ու այն կողմ թափրտված թիթեռոտ թղթերին ու ինքն իրեն բարկանում.
- Թու՛ քո դիսերտացիայի վրա...
Ու դեռ կարգին չթքած՝ մեկ էլ տունը դղրդում էր Քարայրի ոտների տակ:
Մնոն հոգնած գլուխը կախում էր ուսերին.
- Հազար եմ ասել, էտ անտեր պատուհանը փակ պահեք, ճանճ չմտնի...
...
Հարևան ավանում այդ նույն ժամանակ ապրում էր մի աղջիկ, անունը՝ Մանյակ: Հավանաբար նրա ծնողներն էլ, հետևելով անվան կախարդական օրենքներին, ուզեցել էին, որ իրենց աղջիկը լինի շքեղ մանյակի նման փայլուն ու չքնաղ: Բայց նույն չար բախտը վրա էր հասել նաև այս օջախին, և աղջիկը, ճիշտ հակառակի նման, անտանելի գեշ էր, այնքան, որ նույնիսկ մանյակի ու ապարանջանի փայլն էր խամրում նրա վրա: Ոտքերը ծուռ ու բարակ էին՝ մեջը ոչինչ չպարունակող փակագծերի նման, մազերը այնքան քիչ էին, որ հինգ քայլ հեռավորության վրա, մի աչքդ էլ արևից կկոցած՝ անսխալ կհաշվեիր հատիկ- հատիկ: Ատամներն էլ ոնց որ Նոյի թվի զաբոռ լինեին՝ ցից-ցից ու ամեն մեկը մի կողմ թեքված, բերանից դուրս թափվող: Իսկ ականջներն այնքան մեծ էին, որ ցանկացած ականջող մխրճվում էր ուսերի մեջ ու քրքրում այդ ոսկրակույտի չեչոտ մաշկը:
Մի խոսքով, իրենց կողմերի չինարն էր: Ու նրան տեսնելիս մարդու լեզուն էլ չէր պտտվում ասելու՝ աստված էլ բեթարից ազատի: Էլ բեթարը ո՞րն է, ես չասեմ, դու ասա...
Մանյակը տարված էր ժամանակակից ռեպ երաժշտությամբ և նույնիսկ սեփական հիպ-հոպ խումբն էր ստեղծել, որում բացի իրենից ևս երեք չինար կար՝ մեկը մեկից ջոկած, բայց դե ոչ մեկն էլ Մանյակին չէր հասնի՝ ոչ տեսքով, ոչ տաղանդով: Ամիսը մեկ հավաքվում էին իրենց ավանի կենտրոնական պուրակում ու բոլոր բնակիչների համար համերգ տալիս: Խղճահարությունից, պարապից կամ էլ մարդամեջ դուրս գալու ցանկությունից դրդված՝ բնակիչները պարտաճանաչ կերպով ամեն ամիս գալիս էին համերգի: Նստում էին պուրակում ու ամբողջ համերգի ժամանակ մեկը եղունգներն էր խարտում, մեկը մարդու շալվարն էր կարկտում, մեկը քնում էր, մյուսներն էլ հավեսով լվացք էին անում՝ լվանալով ավանի բոլոր դուրս ընկածների փչացած ու կեղտոտ ոսկորները: Մանյակն ու իր «Սարի սմբուլ» վոկալ-պարային անսամբլն էլ գոհ ու երջանիկ ելույթ էր ունենում: Իսկ համերգի նախորդ երեկոն ու գիշերը Մանյակը, որպես հատուկ ավանդույթ, անց էր կացնում մոտակայքի անտառակում՝ իբրև թե մայր բնությունից ներշնչանք ու ոգեշնչում ստանալու համար:
Եվ մի օր էլ՝ հերթական ելույթից առաջ, Մանյակը սովորականի նման դուրս էր եկել ծառ ու խոտի օրհնանքը ստանալու: Մի պահ թողնենք նրան այստեղ և վերադառնանք մեր քարայրը... ահ, հազար ներողություն... Քարայրին:
- Պաբաաա՜...
- Զահրումա՛ր:
Մնացականի համբերության բոլոր դույլերը լցվեցին ու շուռ եկան Քրոյի գլխին.
- Տո գրող ու ցա՛վ: Հերի՛ք էղավ, բո՛լ էղավ:
Նա բռնեց անկյունում կծկված տղայի ոտքը, ու մի կերպ-մի կերպ քաշեց, բերեց Քրոյին դռան մոտ:
- Պաբա ջան, ի՞նչ ես անում,- զարհուրեց Քարայրը:
Մնոն, էրեխու քաշից ճկռած ու զոռ տալուց կարմրատակած երեսով, հազիվ արտաբերեց.
- Նավսը տնից հանում եմ...
Ու տղայի դողացող ոտքը բաց չթողնելով՝ մյուս ձեռքով բացեց տան դուռը: Քրտնքի մեջ կորած, մեջտեղից կիսվելով՝ Մնոն իր ջանավարին հանեց, շպրտեց դուրս:
Հազիվ էր հասցրել Քրոն ուշքի գալ ու ոտքի կանգնել, երբ նրա գլխին թիթեռնիկների կարկուտ տեղաց:
- Էս էլ քո դիսերտացիան, գնա պաշտպանի՛,-ու բոլոր նկարները դուրս շպրտելով՝ Մնացականը շրխկոցով փակեց դուռը:
Քարայրը մնաց մութ փողոցում մեն-մենակ: Երկար լաց ու կոծից և դուռը բացելու աղերսանքներից հետո նա ի վերջո հուսահատվեց, հավաքեց իր նկարները ու դողացող քայլերով շարջվեց անհայտ ուղղությամբ՝ մերթընդմերթ ֆսֆսացնելով քիթը: Շուրջն ամեն աննշան շարջումից ու ձայնից վեր թռչելով՝ նա հասավ մի ավանը մյուսին միացնող անտառակին: Չիմանալով, թե այսուհետև ինչ պիտի լինի իր հետ, նստեց անտառակի ծառերից մեկի տակ ու հոնգուր-հոնգուր լաց եղավ:

[ivy]

...
Այդ միջոցին Քրոյի դիմաց դուրս եկավ ռեպի արքայադուստրը՝ իր ողջ գեղեցկությամբ: Քարայրն այնպես ճչաց, որ շուրջը բոլոր ծառերը մի երկու հիպ-հոպ շարժում արեցին:
- Դու մանյաաա՞կ ես,- ատամները կտկտացնելով՝ մի կերպ արտաբերեց Քրոն:
- Յա, ինչ իմացա՞ր, հա, Մանյակն եմ,- զարմացավ չինարը:
- Վաաա՜յ... հիմա ինձ սպանելո՞ւ ես, թե՞ բռնաբարելու ես հետո սպանես,-այս ասելով՝ Քարայրը գրեթե ուշագնաց եղավ:
Մանյակը, որ պատկերացնել անգամ չէր կարող, թե ինչպես են բարում, այն էլ բռնի կերպով, աչքերը ճպճպացրեց ու ավելի մեծ զարմանքով նայեց վախից կիսացնոր աժդահային:
- Քեզ ի՞նչ եղավ, ջահել ջան, վա՞տ ես զգում:
Թե ասեինք Քարայրը լավ էր զգում, սուտ կլիներ:
Մանյակը մոտեցավ նրան, կռացավ վեր ընկած հսկայի վրա ու ուշադիր զննեց նրան: Տղան մի պահ բացեց աչքերը և ուղիղ իր առջև տեսավ Մանյակի ցանցառ ատամներն ու մեղմ գիշերային զեփյուռից տարուբերվող ականջները: Իսկ Մանյակն արդեն անցել էր կենսաբան-արվեստագետի թեկնածուականի ուսումնասիրմանը: Լուսնի լույսի տակ նայելով թիթեռներին՝ Մանյակը հիացած ասաց.
- Ինչ սիրուն են...
- Ուզում ես քեզ վերցրու, միայն թե ինձ բաց թող, ես գնամ...
- Քեզ բռնե՞լ եմ, որ բաց թողնեմ, ուր ուզում ես գնա:
- Բա ինձ չե՞ս բը...բը...բը...սպանելու:
- Չէ, այ տղա: Ես ինքս եմ վախենում` գլխիս մի փորձանք չգա, ջահել, տեսքով աղջիկ եմ, գիշերը՝ մենակ, մութ անտառում:
Այ տղան ուշադիր նայեց ջահել, տեսքով աղջկան ու ասաց.
- Սիրուն ականջներ ունես, ոնց որ թիթեռի թևեր լինեն:
- Մերսի,- ամաչելով շշնջաց աղջիկն ու թիթեռնիկի թևերով փակեց դեմքը:
Երբ ամոթխածությունը մի փոքր անցավ, Մանյակը հարցրեց.
- Իսկ ինչու՞ են քո նկարներում միայն թիթեռներ պատկերված:
- Որովհետև ես միայն թիթեռներից է, որ չեմ վախենում... Դա իմ գաղտնիքն էր… Քեզ հայտնեցի:
- Ուրեմն արդեն վստահու՞մ ես ինձ, էլ չե՞ս վախենում, թե վերջդ կտամ:
- Արդեն չեմ վախենում,- սիրտ հավաքելով՝ ասաց Քարայրը, ու ինքն էլ լավ զգաց իր ասածից:
- Ուրեմն արդեն ինձ էլ կարող ես նկարել,- ոգևորվեց Մանյակը, ու նրա ժպիտը զարմանալիորեն փոխվեց, գեղեցկացավ:
Քրոն էլ ոտքի ելավ, ու նրանք սկսեցին զրուցելով քայլել անտառակում: Մանյակը պատմեց նրան իր համերգի մասին և առաջարկեց միանալ իրենց հանդիսատեսին: Քարայրն էլ համաձայնեց. միևնույն է ուրիշ տեղ չուներ գնալու: Նրանք ամբողջ գիշերն իրար հետ անցկացրեցին՝ խոսելով տարբեր բաների մասին, որոնք սկզբում վախենալու էին թվում տղային, բայց հետզհետե սկսեցին անգամ դուր գալ նրան:
- Նայիր լուսնին, վախենու՞մ ես,- հարցնում էր աղջիկը:
- Չեմ վախենում,- խիզախորեն պատասխանում էր տղան:
- Իսկ այս խոշոր ծառի՞ց:
- Դեեե... չէէէ...
Նրանք էլ չնկատեցին, թե ինչպես վրա հասավ արևածագը, ու խավարը հետզհետե սկսեց վերածվել լույսի: Այդ ժամանակ նրանք պառկեցին մի բացատում և անուշ-անուշ քնեցին:
Կեսօրին մոտ ավանի բնակիչները ինչպես միշտ հավաքվել էին կենտրոնական պուրակում և սպասում էին համերգին: Նրանք զարմացած նայեցին իրար, երբ տեսան Մանյակին. աղջիկն ակնհայտորեն սիրունացել էր: Կողքին էլ մի թիկնեղ երիտասարդ էր, որը հպարտորեն քայլում էր և անհոգ շվշվացնելով՝ ձեռքով քշում ճանճերին:
Երիտասարդը իր տեղը գրավեց հանդիսատեսի շարքերում, իսկ Մանյակն անմիջապես բաևձրացավ բեմ՝ միանալով իր «Սարի սմբուլին»: Ու համերգը սկսվեց:
Այդ պահին պուրակում հայտնվեցին հարևան ավանի բնակիչները՝ Մնոյի գլխավորությամբ: Հոր սիրտը չէր դիմացել, ու նա, հավաքելով հարևան-բարեկամներին, ընկել էր իր խեղճ ու կրակ զավակի որոնմանը:
Հենց այդ ժամանակ Մանյակն անցավ իր առաջին երգի կատարմանը: Հիպ-հոպ շարժումներով, իրեն կոտրտելով առաջ եկավ, ու ռեպը գնաց.
Կարմիր, կապույտ հագել եմ,
Խալխի մեյդան ելել եմ,
Աչքով-ունքով արել եմ,
Տղանց խելքը կերել եմ:
Յո, յո...
Ու այդտեղ խմբի սմբուլիկները մտան կրկներգով ու տաշով.
Ավլեմ, թափեմ փոշին,
Թռնեմ յարիս դոշին,
Փոշին, փոշին, յո, յո...
Դոշին, դոշին, յո, յո...
Մանյակը, ուղղելով վզի հիպ-հոպ ժնջիլներն ու գլխի թարս կապած գլխաշորը, անցավ շարունակությանը.
Հեռու գնա, այլանդակ,
Չունես կարգին մակարդակ,
Ես օջախի աղջիկ եմ,
Կեղտոտ մտքինդ գիտեմ:
Յո, յո...
Ու նորից սմբուլիկները՝ կրկներգով ու ընտիր ռեպ պարով.
Ավլեմ, թափեմ փոշին,
Թռնեմ յարիս դոշին,
Փոշին, փոշին, յո, յո...
Դոշին, դոշին, յո, յո...
Մնոյի ու իր ավանցիների բերանը, կոպիտ ասած՝ ներքևի ծնոտը, ընկավ գետնին:
- Էս ի՞նչ էր, այ ձեր ցավը տանեմ:
Մնացած հանդիսականները սովորականի նման իրենց գործով էին զբաղված, միայն Քարայրն էր, որ ոգևորությամբ ծափ էր զարկում՝ ի՞նչ անենք, թե տակտից լրիվ դուրս:
- Վայ, էս իմ քյոռփեն չի՞,- նրան նկատելով՝ բացականչեց Մնոն ու վազեց դեպի էրեխուն:
Իսկ Մանյակն այդ ժամանակ կլանված նայում էր Քարայրի ոգևորված աչքերին, ու երկուսն էլ հալվում էին... Ոգեշնչված այս անգամ ոչ թե խոտից, այլ բնության մի այլ հրաշքից՝ Մանյակը դեն նետեց գլխաշորը ու թափ տվեց փարթամ, գանգուր մազերը՝ ապշանք առաջացնելով նրա վեց ու կես ծամին սովոր մարդկանց մոտ: Ապա նա պոկեց վզի ժնջիլները, մի կողմ նետեց ու խորը շունչ քաշելով՝ մի գեղեցիկ օպերային արիա կատարեց, այն էլ այնպիսի երկնային ձայնով, որ հավաքվածները քար կտրեցին:
Մի քանի վայրկյան անց միայն բոլորն ուշքի եկան, ոտքի կանգնեցին և ինքնամոռաց ծափահարեցին: Իսկ Քարայրն էլ, սիրուց արդեն լրիվ արբեցած, ու չնկատելով անգամ Մնացականի՝ «վայ, տղուս գտա, մատաղ ունեմ»-ը՝ ոտքով մի կողմ հրեց դիմացի շարքի քարե նստարանները, թռավ բեմի վրա ու մոտեցավ Մանյակին:
Հանդիսատեսը ծափերին միախառնեց բացականչություններ.
- Գոր-կա՜, գոր-կա՜:
Բայց Քրայրը դեռ գորկայի սիրտ չէր անում…
- Մի րոպե, ժողովուրդ,- խառնվեց Մնացականը:- Իմ քյոռփին ուրիշ բան գոռացեք, թե չէ գորկա-մորկան ո՞րն է: Երեք ույու չորս, իրար հետ՝ բալես, ռիս-կո՜վ, ռիս-կո՜վ:
Ու ամբոխը ձայնակցեց.
- Ռիս-կո՜վ, ռիս-կո՜վ...
- Պաբա... պաբա ջան,- հոր վրա երախտապարտ հայացք գցեց Քրոն ու շրջվեց դեպի կարմրատակած Մանյակը...
Նրանց քաղցր համբույրը հրաշք գործեց՝ վերջնականապես քանդելով անվան քարկապ ընկած կախարդանքը:
Այժմ բոլորի առջև կանգնած էր մի ուժեղ ու քաջ երիտասարդ և մի չքնաղ աղջիկ:
Այս տեսնելով՝ հիպ-հոպի չինար սմբուլիկները աղի արցունք թափեցին ու ճչացեին.
- Բա մե՞նք...
Հետո հարձակվեցին ջահել տղերքի վրա ու սկսեցին պաչպչել... Բայց դե որոշ դեպքերում կախարդանք-մախարդանք չկա. ում ուզում ես պաչպչի, միևնույն է, թե գեշ ես, գեշ ես մնալու... Լավ է, որ սմբուլիկները չգիտեին դրա մասին. բոլոր երիտասարդներին էլ գուրգուրանք հասավ:
Իսկ Քարայրն այդ ժամանակ մի ձեռքով բարձրացրեց հյուրընկալ ավանի բնակիչներին, մյուսով՝ իր հարազատ ավանցիներին ու պտտեց օդում՝ հրճվանք պարգևելով բոլորին: Այնուհետև բաց թողեց բոլորին էլ ու գրկեց իր Մանյակին: Նրան վազելով մոտեցան ավանի «ֆոկուսնիկ» ջահելները, ձեռքներին՝ մի-մի աթոռ:
- Ինչ՞ու եք ոտքի վրա մնացել, Քարայր Մնացականովիչ, նստեք...
Մնացականն էլ երջանկացավ, աշխարհով մեկ եղավ՝ տեսնելով իր քյոռփի հետ կատարվածը: Բոլորն էլ ուրախացան, չէ՞ որ սիրուն հրաշք էր եղել: Բայց հիմա մտածում եմ՝ գուցե ոչ մի հրաշք էլ չկար. ուղղակի երբ գտնում ես այն միակին, նրա կողքին միշտ էլ դառնում ես ամենասիրունը, ամենաուժեղը, ամենաշնորհալին ու ամենա...
Խոսքս կտրելով՝ երկնքից երեք կտավ ընկավ, որոնց վրա Քարայրն անմիջապես աշխարհի ամենալավ բաները նկարեց, ամեն մեկի մեջտեղում էլ՝ մի խոշոր թիթեռ. բա ո՞նց, էլ ի՞նչ նկար առանց թիթեռի:

[Ուլուանա]

ivy, դու դեմք ես։ Էդ ի՜նչ հաճույք ստացա կարդալուց, ուղղակի չեմ կարող նկարագրել։ Ապրե՛ս։ Իսկապես ընտիր գրելաոճ ունես, ինչպես միշտ՝ մաքուր ivy-ական դիպուկ ու սպանիչ արտահայտություններով հագեցած։ Սյուժեն էլ էր շատ լավը՝ համ հետաքրքիր էր, համ էլ ուսանելի։

[ivy]

ivy, դու դեմք ես։ Էդ ի՜նչ հաճույք ստացա կարդալուց, ուղղակի չեմ կարող նկարագրել։ Ապրե՛ս։ Իսկապես ընտիր գրելաոճ ունես, ինչպես միշտ՝ մաքուր ivy-ական դիպուկ ու սպանիչ արտահայտություններով հագեցած։ Սյուժեն էլ էր շատ լավը՝ համ հետաքրքիր էր, համ էլ ուսանելի։

Լավ է, որ բացի ինձնից ուրիշ մեկն էլ է հաճույք ստանում իմ ցնդածություններից:

[Enipra]

Լավ է, որ բացի ինձնից ուրիշ մեկն էլ է հաճույք ստանում իմ ցնդածություններից:

Իիիի... բա ե՞ս

[Աբելյան]

որպես հեքիաթ շատ լավն էր
հեքիաթային կերպարներ, ու, ինչպես միշտ, լավատեսական վերջաբան


Այ Քարայրին ինձ շատ նմանացրեցի. վախկոտ, անճաշակ, մենակ մախերին լավ կարա տա: Մեկ էլ ռեպ ա սիրում:

Իսկ "Սարի Սմբուլ"-ի նման ռեպ այլասերող խմբեր միշտ էլ եղել են, կան, կլինեն:

[Second Chance]

ivy...

Հ.Գ. եթե սիրես հրաշքներ կլինեն...

[Script]

Շատ հետաքրքիր էր մինչև վերջ կլանված կարդացի

[Sunny Stream]

Շատ-շատ-շատ լավն էր!!!
Ընտիր հումոր, հետաքրքիր ու անակնկալներով սյուժե, ավելի ճիշտ` կերպարների անակնկալ բնորոշումներ, լավ բառեր, օրինակ` սմբուլիկներ և այլն...
Շատ ծիծաղեցի...

[Mari]

Պարապելը դժվար պարտականություն է, բայց պահի տակ հեքիաթներ էլ են ծնվում...

Օրորոցի հետքերով

Լինում է, չի լինում մի փոքրիկ քաղաք է լինում: Քաղաքում այդ փոքրիկ, շաաատ փոքրիկ մարդիկ էին ապրում, այնքան փոքր, որ նույնիսկ մանրադիտակով նրանց հնարավոր չէր տեսնել: Նրանք շաատ աշխատասեր էին ու բարի: Քաղաքի ոչ մի բնակիչ գոնե մի րոպեով տեղը հանգիստ չէր նստում, եթե նույնիսկ գործ չէր էլ լինում, հարևանին էին նախանձում բարի նախանձով, դե բայց պարապ չէին մնում, դա՝ հաստատ:
Հենց մի այսպիսի պարապ պահի էլ քաղաքի երկու փոքրիկ բնակիչներ՝ Վիխծիանդրն ու Ջանդարմելան, իրենց հարևանին նախանձելուց հետո նախաձեռնեցին իրենց ապագա բալիկին՝ Վիխմելանին: Օրերը սահում էին, ապագան առավել ցայտուն էր դառնում, իսկ Վիխծիանդրը, որը ի դեպ համաստեղությամբ ձուկ էր, իրեն դրել էր խուլ ու համր ձկան տեղ: Բա վրայից ի՜նչ ձկան հոտ էր գալիս. վույ աման: Դե Ջանդարմելան էլ մի բարի պտուղը չէր. հենց հասարակական կառք էր նստում, ամբողջ կառքը մի մարդու նման դուրս էր թափվում: Այո, այո, ճիշտ գուշակեցիք, նրանք իրար գտել էին ոչ թե ճակատագրի, այլ հոտի բերումով: Կարճ ասած, մի հոտաբույլ էր նրանց դեռևս չհամալրված, չկազմավորված ընտանիքը…
-Վիխծի, եկ ամուսնանաք:
-Եկա, Ջանդի,- ասաց Վիխծիանդրն ու մի մեծ քայլ արեց դեպի Ջանդարմելան:
Այդպես, երկուսով գնացին, գնացին, եկան, եկան,որոշեցին, ամուսնացան, ծնվեց Վիխմելանը:
- Ծիկ, Վիխծիկ, գնա և Վիխմելաշկայի համար օրորոց գնիր կողքի հարևանի գյուղի ամբարտակից:
Վիխծիկ, դու Վիխծիկ: Շալակը գցեց պապիկի թվերից մնացած ես ասեմ կուժ, կուլա հասկացիր պարկը, Ջանդարմելայի պատրաստած, բայց չօրհնած պիցցայի կես կտորը, ականջակալները դրեց ականջին, միացրեց W800i-ը ու պատրոնդաշը քթի տակ մռմռացնելով՝ ճանապարհ ընկավ: Գնաց, գնաց, կանգնեց գյուղի մեջտեղը, աղջիկներին նայեց-նայեց, հետո ուշքն ու միտքը տեղը բերեց ու շարունակեց ճանապարհը: Տոթ օր էր, Վիխծիկը քափ ու քրտինքի մեջ կորել էր: Խեղճը անգամ չէր իմանում ճակատից հոսող քրտինքը, թե մազերից հոսող ձկան յուղը սրբեր:Այսպես տարակուսած, չկողմնորոշված, հասավ մի մեծ անտառի: Սկզբից վախեցավ, ուզեց ետ դառնալ, մեկ էլ հիշեց՝ բա օրորո՞ցը, ախր Ջանդարմելան չէր ների նրան: Մոտը 1925թ-ից մնացած դուխի կար, ցանվեց, ինչքան շատ, այնքան բարի սկզբունքով, ու մտավ անտառ: Շուրջը մարդկային շունչ չկար: Մեր Վիխծիկը մի քար գտավ, նստեց, հանեց պիցցան, վրայի լոլիկները մի կողմ շպրտեց ու սկսեց ծամծմել: Մեկ էլ անտառում մի աղմուկ-աղաղակ, մի գոռում- գոչյուն բարձրացավ: Թռչունները մի կողմ են թռնում, գազանները մի կողմի վրա են փախնում, մի չկողմնորոշված սկյուռիկ էլ՝ մազերը հենց նոր գունաթափած, էս կողմ, էն կողմ էր վազվզում: Վիխծիկը վախվխելով գլուխը դարձրեց ձայնի ուղղությամբ: Անտառի ծառերը շրջանցելով, վերջի մոդելի մի սայլ արագ սուրալով՝ առաջ էր ընթանում: «Տեսնես, էս ո՞վ ա»,- ինքնիրեն մտածեց Վիխծիկը:
Ինչևէ, սայլին քիչ էին հետաքրքրում Վիխծիանդրի մտածմունքները: Մի հաստաբեստ ծառի մոտ կանգ առավ, մեջից մի կացնով մարդ դուրս եկավ, ու սկսեց կտրել ծառը: Վիխծիկը թեթևացած շունչ քաշեց. «Հա երևի տեղը էլիտար անապատ են սարքելու»-մտածեց նա, պիցցայի վերջի կտորը գցեց բերանը, ծամեց-ծամծմեց, կուլ տվեց, սիրտը հովացավ, ու շարունակեց ճանապարհը: Գնաց-գնաց, թե ինչքան՝ դա մենակ ինքը գիտի ու ես, հասավ մի բարձր սարի:
- Բալես, վե՞րև ես գնում:
Վիխծիկի դեմ-դիմաց ասես տափի տակիցը մի ծերունի էր բուսնել:
- Դու՞ք որտեղից հայտնվեցիք:
-Տափի տակիցը, որտեղից: Հիմա էն ասա, վե՞րև ես գնալու:
-Հա,-վախվխելով ասեց Վիխծիկը,- դու՞ք էլ եք գալիս:
Ծերունին լուռ գլխով արեց: Վիխծիկը առաջ անցավ, էնա ուզում էր սարը բարձրանար, մեկ էլ հո՛պ, մի ծանրություն հո չզգաց մեջքին: Հավասարակշռությունը կորցրեց, հայ-հայ, ռուս-ռուս ընկնում էր:
-Բալե՛ս, զգու՛յշ, մեջքիդ չլինեի, դենդվեր էիր ընկնելու, ջարդուխուրդ լինեիր:
Համակերպվող ու շատ ձկնային Վիխծիկը լուռումունջ սկսեց բարձրանալ սարը:
- Տղա՛, ձու՞կ ես ծախում:
-Չէ՛, պապի ջան:
-Թու՛, դե լողացե՛ք, էլի:
Վերջը, մի կերպ տեղ հասան: Պապին իջավ Վիխծիկի մեջքից, շորերը դզեց, իրան կարգի բերեց:
-Ապրես, բալես, ծլես, ծաղկես, մանուշակ դառնաս: Ե՛կ հետս, հրեն իմ տունը, յանի կնիկս էլ սպասում ա ինձ:
Վիխծիկը մեկ ուզեց հրաժարվի, մեկ էլ ասեց, լավ, գնամ, մի քիչ էլ կհանգստանամ: Խրճիթի դուռը պապին բացեց, մտան ներս: Սեղանի վրա աշխարհի ուտելիքներն էին դրած՝ էլ խոզի բուդ, էլ սացիվի, էլ կոնֆետներ:
- Յա, էս կնիկս նոր տարվա սեղանը չի՞ հավաքել:

Ավելացվել է 1 րոպե անց
Մեկ էլ մի անկյունից մի հատ ավել՝ ուղիղ պապիկի երեսին:
-Ա՛յ տղա, ինչի՞ չես ասել, որ մարդ ես հետդ բերելու:
Վիխծիկը նայեց ձայնի ուղղությամբ: Մի հատ տատիկ, ընկմված վաննայի մեջ, ձայնը գլուխը գցած, կարմրած, ձեռքով 5եր էր շնորհում պապիկին:
«Երևի դասախոսա, 5 ա դնում, որ բանակ չգնա պապին: Տեսնես ծանոթը ովա՞»,-մտածեց Վիխծիկը, ու խոզի բուդը խցկելով պարկի մեջ՝ շուտ դուրս եկավ խրճիթից:
Նայեց շուրջը՝ հենց դիմացը մի մեծ լիճ էր՝ մեջն էլ լիքը բադեր: Մեկ էլ ինչ տեսնի մեր Վիխծիկը: Էն նույն վերջի մոդելի սայլը՝ կիսաջարդուխուրդ, կանգնած էր հենց լճի ափին, կողքն էլ էն մարդն էր՝ էլի կացինը ձեռքին:
«Երևի ուզում է կողքերը հյուրանոց սարքի»,-տրամաբանեց Վիխծիանդրը:
Հենց նույն պահին կացնով մարդը կացինը շպրտեց բադերի ուղղությամբ: Բադերը թռան, մարդը գոռգոռաց, շորերը հանեց, մտավ ջուրը, ու լողաց դեպի կացնի ընկած տեղը:
-Սա հետ էկողը չի, չէ,- ասաց Վիխծիկն ու շորերը հավաքեց, ու նայեց սայլի կողմը:
Մտածելն ու անելը մեկ եղավ: Գնաց, նայեց համարներին՝ «Ձախ Փանոս»:
-Չէ հա՝ Ձախ Փանոս, էնա՝ ձախորդ Փանոս,-քմծիծաղ տվեց Վիխծիկն ու շարունակեց ճանապարհը:
Գիշերն էլ չքնեց, քայլեց, քայլեց: Առավոտվա կողմ հեռվից կամաց- կամաց Արևն էր դուրս գալիս:
-Այ տղա Վիխծիկ, Էս վիպուսկնոյից հետո կորար էլի, համարդ փոխե՞լ ես:
-Վայ, Արև, պրիվետ, հա, գրի:
-Էս ու՞ր ես գնում:
-Կողքի հարևանի գյուղի ամբարտակ՝ մանկասայլակ գնելու իմ նորածին զավակի համար:
-Յախք, Վիխծիկ էլի սկսիր գրական խոսա՞լ, հաջող:
Վիխծիկը ժամանակին դասարանի լավ սովորողն էր, բայց դա էլ բավական չէր, որ նա իմանար ամբարտակ բառի նշանակությունը:
Հեշտ էր գտնել կողքի հարևանի գյուղի ամբարտակը, զի այնտեղ մի պամպերսանոց էր՝ համեմված մանկասայլակների բազմազանությամբ: Վիխծիկը երկար նայում էր օրորոցներին՝ չկողմնորոշված սկյուռիկի պարզ միամտությամբ:
Նույնիսկ հեքիաթում վաճառողները հանգիստ չեն թողնում:
-Օգնե՞մ Ձեզ: Օծանելիքների և հիգիենայի պարագաները կողքի բաժնում են:
-Ո՛չ, ո՛չ, ես մանկասայլակ եմ ուզում:
-Կալյասկա՞: Աղջիկ է, թե՞ տղա:
Վայ, աման: Ախր մեր Վիխծիկը էնքան արագ դուրս եկավ տանից, որ մոռացավ հարցնել Ջանդիից երեխայի սեռը: Հա, բայց անու՞նը: Վիխմելան: Հըըմ: Չէ, չգիտի:
-Թող երեխեն որոշի, ինքը ո՞վ է՝ փոքր լիճ, թե ծով է, իսկ ես չգիտեմ, թե ով է, չգիտեմ թե ով է: Մի խոսքով, թող մանկուց ինքնուրույն որոշումներ կայացնի:
-Դե լավ: Ուզում էի ասել՝ կապույտը տամ, թե՞ վարդագույնը: Լավ, մի կողմը վարդագույն, մի կողմը՝ կապույտ: Այ տենցն էլ ունենք,-խորամանկորեն ժպտաց վաճառողն ու աչքով արեց Վիխծիկին:
«Դուրը եկա, ախր ժամանակ էլ չունեմ մնալու»,-ինքնագոհ մտածեց Վիխծիկն ու վերցրեց օրորոցն ու դուրս եկավ:
Նստեց հասարակական կառք: Վայ Վիխծիկ, Վիխծիկ, գալուց խնայեց, հիմա էլ թիթիզ-թիթիզ նստեց հասարակական կառք՝ թող հարևանները տենան՝ ինքը հարուստ մարդա: Կես ժամից արդեն դռան մոտ էր:
-Եկա՞ր Վիխծի: Բերեցի՞ր:
-Իհարկե, Ջանդի: Էս օրորոցը: Ճանապարհին էլ բուդ առա, դեմը նոր տարի է, մեկ էլ Վիխմելանի վիպուսկնոյի համար շորեր եմ առել: Երեխեն կմեծանա, կհագնի:
-Վույ, Վիխծիկ, սիրելիս, դու հրաշք ես:
Երեխային դրեցին օրորոցի մեջ, գլուխները դրեցին միմյանց ուսի, տեսախցիկը կամաց-կամաց հեռացավ, ներքևի ձախ անկյունում էլ գրվեց ՎԵՐՋ:
Ու կապտավարդագույն ֆոնին մանր տառերով գրվեց՝ Վիխծիկը իր բալիկի համար աշխարհը ոտի տակ տվեց:
Երկնքից մի հատ պարկ իջավ՝ մեջը ամեն ինչ՝ ուրախությունից սկսած: Եթե մի փոքր ժպտացիք, ուրեմն այդ ուրախ պահերից ինչ որ մի մասնիկ ձեզ էլ բաժին հասավ...

[Ուլուանա]

Mari, հեքիաթդ մի քիչ շատ էր խճճված, բայց հավես էր կարդացվում, դեմքոտ պահեր կային , անհասկանալի պահեր՝ նույնպես... Բայց էս վերջինը գուցե ինձնից էր, չգիտեմ...

[Արշակ]

Լավ է, որ բացի ինձնից ուրիշ մեկն էլ է հաճույք ստանում իմ ցնդածություններից:

ivy, սատկած օրվաս վերջում ահագին դրական լիցքեր տվեց հեքիաթդ։ Շա՛տ ապես։

Mari, քո հեքիաթն էլ մյուս անգամ կկարդամ