Առաջարկում եմ գրել հեքիաթներ մեծահասակների համար ու տեղադրել էստեղ:
Առաջինն էլ գրում եմ իմ հեքիաթը:
Խոնարհ Մարսելան
Մինչև 18 տարեկան անձանց խորհուրդ չի տրվում կարդալ:
Գերմանական մի հեքիաթային քաղաքում կար չկար մի աղջիկ կար, անունը՝ Մարսելա: Նրա տարիքը միայն իր ծնողները գիտեին, մեկ էլ ես, որովհետև որպես հեքիաթասած պարտավոր եմ ամեն ինչ իմանալ ու պատմել ձեզ: Մարսելան երեսուն տարեկան էր, սակայն ինչպես բոլոր էլֆերը, տրոլերը ու այլ հեքաթային գազանեղենը, մեր Մարսելայի տարիքը դժվար էր հասկանալ: Ինքն էլ ոչ այն է էլֆ էր, ոչ այն է՝ տրոլ, և ոչ էլ անգամ գոբլին, բայց հաստատ այդ ախպերությունից էր:
Մարսելան մի տեսակ երկարոտ էր, և իր ամեն ինչն էլ երկար ու ձիգ էր:
Նա ուներ շատ երկար մազեր, որոնք ներկում էր տարբեր գույների՝ ըստ շաբաթվա օրերի. ամեն օրն ուներ իր գույնը: Իմ սիրած գույնը մուգ կարմիրն է, իսկ քուրիկս սիրում է վարդագույնը, մեր հարևանի տղայի խելքն էլ գնում է կապույտի համար, բայց դա կապ չունի այս հեքիաթի հետ:
Մարսելան ուներ բարակ, երկար քիթ, որի վրա դնում էր մի հնաոճ ակնոց, և միշտ նայում էր կամ ակնոցի վերևից կամ տակից, բայց ավելի շատ նախընտրում էր վերևից նայել ու մի բան տեսնելու համար ստիպված էր գլուխը լավ խոնարհել. ակնոցը խանգարում էր: Մի խոսքով, խոնարհ աղջիկ էր Մարսելան:
Մարսելան ուներ երկարավուն մատներ, ցուցամատներն էլ երկար էին միջնամատներից, բայց դա իրեն չէր խանգարում հաջողությամբ օտագործել միջնամատները, հատկապես, երբ շատ զայրացած էր ինչ-որ մեկի վրա: Եղունգներն էլ կանաչ էր ներկում, բայց միշտ դժգոհ էր իր ընտրած կանաչի երանգից. իրեն պետք էր ֆիկուսի տերևի գույնի կանաչ, որը դժվար էր ճարել այդ հեքիաթային քաղաքում:
Մարսելայի ոտքի մատները մի առանձին պատմություն էին... Նրանք, ինչպես արդեն կարող եք գուշակել ինքներդ, շատ երկար էին... ու ծակում անցնում էին ամեն ինչի միջով, լիներ դա գուլպա, թե ձմեռային կոշիկ: Մարսելան էլ շատ հպարտ էր նրանցով: Ոտի մատը այդպիսին պիտի լինի, բա ոնց, թե չէ ում են պետք հնազանդ, կուչ եկող մատները:
Մարսելան ուներ երկար... չէ, երկարի թեման վերջացրեցինք... ուներ փոքրիկ կապույտ աչքեր, որոնք սիրում էր լղոզել սև, անհասկանալի ծագում ու նշանակություն ունեցող ներկով: Շուրթերին էլ քսում էր վառ կարմիր շրթներկ, որից հնության ծանր հոտ էր գալիս:
Մարսելան սիրում էի իր տանը հյուրեր ընդունել: Երբ իրար գլխի էին հավաքվում բոլոր ջադուներն ու այլ չարքերը, Մարսելան հագնում էրիր սպորտային հագուստը՝ զարդարված շիֆոնե շարֆերով ու տոնածառի վրայից թռցրած զարդերով, մազերը հավաքում էր ուղիղ ճակատի վրա, դնում էր իր տոնական ակնոցները, որոնք ավելի նեղ էին, և ամեն ինչ կարլի էր տեսնել առանց շատ խոնարհվելու, ու անցնում էր հյուրերին զվարճացնելու գործին: Զվարճանքը սկսվում էր անցյալ տարիների թերթեր կարդալով, որը մի իսկական ռիտուալ էր. մեկը ձեռքը տանում էր մակուլատուրայի կույտի մեջ ու պատահաբար հանում որևէ որևէ թերթ, որից հետո սկսվում էրայդ թերթի բարձրաձայն ընթերցանությունը, ընդ որում հավաքվածներից ամեն մեկը հերթով կարդում էր մի տող: Դե հիմա հաշվեք, թե ինչքան ժամանակ է պետք ամբողջ թերթն ընթերցելու համար... Դա էլ հենց զվարճանքի իմաստն էր. երբ ընթերցանությունը վերջապես ավարտվում էր, բոլորն այնպես էին երջանկանում, որ դժվար է բառեր գտնել այդ հրճվանքը նկարագրելու համար, նույնիսկ իմ նման հմուտ հեքիաթացածի համար:
Դրանից հետո բոլորն ուտում էին պանիր ու սունկ և խմում գինի: Հնչում էր փախած երաժշտություն, չգիտեմ, թե որտեղից էր փախել, բայց հավատացնում եմ ձեզ՝ փախած էր:
Եվ գալիս էր ամենահետաքրքիր պահը, երբ բոլոր լուսերը հանգչում էին, վառվում էին հազարավոր մոմեր, որոնք ամենուր էին, անգամ Մարսելայի մազափնջերում: Երաժշտությունը դառնում էր միստիկ... Բոլորը սկսում էին շարժվել տարօրինակ ձևերով, ազատվում իրենց հեքիաթային հագուստներից, քսմսվում իրար և ցույց տալիս իրենց սերն ու նվիրումը միմյանց հանդեպ: Կատարվողը ոչ ոք չէր համարում էրոտիկ, որովհետև այդ ամենը վեր էր սովորական մարմնական տենչանքից և անգամ չէր էլ մոտենում ցանկասիրության սահմաններին. դա միմյանց հանդեպ բարի վերաբերմունքն արտահայտելու, եղբայրական սերը ցույց տալու ամենահեքիաթային ձևն էր:
Իսկ երբ Մարսելան հոգնում էր բոլորից, մտնում էր իր սենյակը, ու աղմուկով փակում դուռը, և հյուրը հասկանում էին՝ տուն գնալու ժամանակն է:
Ես էլ եղա այդ կերուխումերից մեկում. ոչ շուրթս թրջվեց, ոչ փորս կշտացավ, հեքիաթացածի իմ տրիվիալ աչքով էլ ամեն ինչ ընկալեցի որպես շիզոֆրենիկ պորնագրաֆիա:
Այստեղ իմ հեքիաթը մոտեցավ ավարտին:
Երկնքից մի խնձոր ընկավ, մի տանձ ու կես բանան: Մարսելան դրանք եփեց կաթի մեջ ու կերավ:
Հեքիաթս կցուցանե մի պարզ ճշմարտություն.
Երբ դու շատ ես արտառոց , ապա գուցե ոչ թե օրիգինալ ես, այլ ուղղակի խփնված:
Մեջբերել
Էջանիշներ