Լավ կարդացվեց
Ինչպես միշտ, հղկված լեզու, տեղը-տեղին՝ հայերեն հեքիաթ:
Այվիին հանգիստ կարելի ա վերագրել հայ ժամանակակից հեքիաթագրության տատիկի պատվավոր կոչումը: Էդ ապագայի համար, էլի
Լավ կարդացվեց
Ինչպես միշտ, հղկված լեզու, տեղը-տեղին՝ հայերեն հեքիաթ:
Այվիին հանգիստ կարելի ա վերագրել հայ ժամանակակից հեքիաթագրության տատիկի պատվավոր կոչումը: Էդ ապագայի համար, էլի
Ես էլ նոր կարդացի։ Լավն էր։
Հին հեքիաթներիդ հոտն եկավ, կարոտել էի։
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Շատ լավն էր, սենց հումոր ամեն մարդ չի կարող ունենալ, էդ աստծո պարգև ա
When life gives you lemons, make lemonade
Շատ լավն էր, բայց դե լասոյի համար հեղինակային իրավունք եմ պահանջում
Վերջին խմբագրող՝ impression: 20.11.2008, 11:17:
Քոնը երկու ս–ով ա, քեզ լինի, իմն ուրիշ ա։impression-ի խոսքերից
Շատ լավն էր, բայց դե լասսոյի համար հեղինակային իրավունք եմ պահանջում
Քոնը երկու ս–ով ա, քեզ լինի, իմն ուրիշ ա։մի ս-ի իրավունքն եմ պահանջում
Այվույ կլնի գրկեմ:տրամադրությունս տեղն եկավ ես մռթնած օրվանից
«Հայ–հայ»–ի մասին չգիտենք, բայց Պարգևիչի ռոմանտիկան դեռ տեղն էր։
Love has an enemy, but it is already defeated!
ԱՆԻՐԱՎ ԱՇԽԱՐՀ
Գյուղացի Համբոյի տունը նորից կռիվ էր ընկել: Համբոն ցանկանում էր փոքրիկ Գալոյի հետ միասին գնալ Երևան, որպեսզի ինքը մասնակցի “Շոգեքարշին”, իսկ Գալոն երգի ԱԼՄ-ում: Կինը դեմ էր.
-Չեմ ուզում… Էս անմեղ գառանն էլ էն անիրավ աշխարհը մի գցի, չեմ ուզում…
Բայց Համբոն դարձյալ չլսեց.
-Այ կնիկ, իզուր ես բողոքում: Տելեվիզոր եմ բերելու: Ամեն օր սերիալ կնայես: Գալոն էլ Կարապետիչի մոտ կերգի, կերգի, ադամանդ կտան: Համ էլ Կարապետիչին էն քաշածս թթի արաղից եմ նվիրելու: Գալո ջան, գնա քնի: Առավոտը 8-ին զարթնելու ենք, որ շուտ տեղ հասնենք:
***
Հաջորդ առավոտյան...
-Ժավելի՜ սպիրտ…
Դա հարևան գյուղի բնակիչ Տարզանն էր:
Տարզան.
Բիզնեսմեն: Բիզնեսը` ժավելի սպիրտի վաճառք: Ամեն առավոտ արթնանում է ժամը 7-ին և ժավելի սպիրտով լցված մի մեծ կանիստր ձեռքին` շարժվում դեպի հարևան գյուղեր, վաճառելով այդ չափազանց մեծ պահանջարկ ունեցող ապրանքը: Եվ քանի որ շրջակա գյուղերում միայն նա է ժավելի սպիրտ վաճառում, սահմանում է իր ուզած գինը: Այդ պատճառով էլ նա մեծ եկամուտներ է ստանում այդ բիզնեսից: Ամեն անգամ, երբ գնորդները դժգոհում են բարձր գներից, նա արդարանում է.
-Ինչ անեմ: Մոնոպոլիա ա…
Եվ գյուղացիները, որոնք գաղափար չունեն, թե ինչ է նշանակում այդ բառը, պատասխանում են.
-Հա, դե որ արտասահմանյան ա, ուրեմն լավն ա:
Նրա երթուղում ընդգրկված է նաև Համբոյի գյուղը: Նա միշտ այդտեղ է հասնում ժամը 8-ին: Եվ քանի որ գյուղում ոչ ոք ժամացույց չունի, ապա գյուղացիները ժամը որոշում են նրա զիլ կանչով, որից արթնանում են ամբողջ գյուղով: Բոլոր ժամադրությունները գյուղում տեղի են ունենում ժամը 8-ին, քանի որ օրվա մնացած մասում ոչ ոք ժամը չի իմանում:
Արտաքին տվյալներ.
Քիթը` կորընթարդ, ինչպես մի բլուր
Աչքերը` կանաչ, ուռած ու կլոր,
Ականջները լոշտ, մազերը փառչակ,
Նայողը կասի` այ քեզ խեղկատակ:
Ունի զիլ ձայն: Կիսամերկ է, հագին ունի ընդամենը մեկ քռչի կտոր, որտեղ նաև պահում է փողերը:
Դատվածություն չունի: Չի ծխում, չի խմում: Ամուսնացած չէ:
Համբոն զարթնեց, արթնացրեց Գալոյին և շտապ սկսեց ճանապարհի պատրաստություն տեսնել: Մի տոպրակ վերցրեց և մեջը սկսեց հաց ու պանիր դարսել: Չմոռացավ նաև իր ձեռքով քաշած օղու շիշը: Դուրս եկան տանից, առանց նանին ու Զանիին հրաժեշտ տալու:
-Դե, Գալո ջան, ճամփա ընկանք:
Կիլոմետրերը հաջորդում էին միմյանց, իսկ քարքարոտ ճանապարհը շարունակում էր իր ոլորապտույտ ընթացքը սարերի ու ձորերի միջով: Երկու ժամ քայլելուց հետո նրանք տեսան մի հուսահատ վարորդի, որը փորձում էր փոսից հանել իրեն պատկանող “Ռաֆ” մակնիշի միկրոավտոբուսը:
-Քու՛ տիրումերը,-ամեն անգամ զայրացած բացականչում էր նա, երբ ուժասպառ էր լինում այդ աժդահա մեքենան ապարդյուն հրելուց: Հետո նստում էր գետնին, մի փոքր հանգստանում և նորից անցնում գործի: Նա Ռաֆի Սամվելն էր:
Ռաֆի Սամվել.
Միկրոավտոբուսի վարորդ: Երթուղին` նայած տրամադրության և փոսերի առկայության (ավելի ճիշտ` բացակայության):
-Համբո ձյա, մեռնեմ սրտիդ, լավ ա եկար,-տեսնելով Համբոյին` Սամվելը վեր թռավ փոշոտ գետնից, թափ տվեց փոշոտված հետույքը ու փոշոտված ձեռքով սեղմեց Համբոյի ձեռքը,-խաթերական արի մառշուտկես հանենք փոսից:
-Արի Սամվել ջան,-ասաց Համբոն,-բայց մի պայմանով. ինձ ու քյորփիս ձրի կհասցնես Երևան:
-Երևաաաա՞ն-Սամվելը փոշմանած հայացքը թեքեց դեպի Ռաֆը, սակայն ևս մեկ անգամ զգալով իր անզորությունը, փոխեց հարցի բնույթը,-Երևանում ի՞նչ եք անելու…
-Դե, գնում ենք ԱԼՄ: Ես շոգեքարշի, Գալոյին էլ հետս եմ տանում, որ երգի, ադամանդ տան:
Սամվելը անզուսպ ծիծաղեց, բռնելով թուլացած փորը, հետո մի կերպ ուշքի եկավ ու հարցրեց.
-Բա էն ձեռինդ ի՞նչ ա:
-Թթի արաղ ա: Տանում եմ Կարապետիչին նվեր: Հիմա մեզ կտանե՞ս:
-Կտանեմ: Ձրի: Մենակ թե օգնեք էս դարուփոսերից հանենք: Ում կանչեցի, չկարեցավ հանի: Պապը եկավ, չկարեցավ, Տատը եկավ, չկարեցավ, Շունը եկավ, չկարեցավ, Կատուն եկավ, չկարեցավ, տո էն շաղգամ պոկող Մուկն էլ եկավ, սկի ինքը չկարեցավ: Հադին, Հուդին, Չատին, Մատին եկան փորձեցին, էլի չեղավ: Ասեցին մենակ Սուտասան Որսկանը կարա, էն էլ ափսոս տունը չի: Բանակում ա:
Համբոն լարեց ուժերը, հրեց Ռաֆը, իսկ վերջինս հաստատակամ կանգնած էր իր տեղում` լուսարձակների արհամարհական արտահայտությամբ:
-Գտաաա՜,-հանկարծ բացականչեց Համբոն, լոռեցու սովորույթի համաձայն` “ա”-ն երկարեցնելով մինչև անվերջություն,- միասին բրթենք:
-Ոնց չէի ֆայմել,-և Սամվելը, որը իրեն համար խոտերում քաշված ծխում էր, վեր կացավ տեղից,-Համբո ձյա, դու բրթի, ես էս ա հետս մարդ կբերեմ:
Մի քանի րոպե անց Սամվելը երևաց` Պապիկի, Տատիկի, Կատվի և Շան հետ միասին:
Սկսեցին հրել: Պապիկն ու Տատիկը` դեմից, Համբոն, Շունը, Կատուն, Գալոն` հետևից, իսկ Սամվելը, ղեկին նստած, քաջալերում էր նրանց.
-Ժողովուրդ, քիչ մնաց:
Ի վերջո բոլորը ուժասպառ եղած նստեցին: Եվ քանի որ տարբեր ուղղություններով էին հրում միկրոավտոբուսը, այն մնացել էր տեղում կանգնած:
-Չէ, ճար չկա. գնամ Մկանը կանչեմ,-ասաց Սամվելը և գնաց Մկան հետևից:
Քիչ անց երկուսով եկան:
-Իմ համար սաունայում պառկած դնջանում էի, ինչի հանիր,-զայրացավ Մուկը:
-Դե 5 հոգով չեն կարում բրթեն, ասեցի մենակ դու կկարենաս,-ասաց Սամվելը և դարձավ հրողներին,-ժողովուրդ, Մուկը ասում ա` մառշուտկեն պիտի կռիշից հանվի: Ուրեմն դուք միասին հետևից կբրթեց, Մուկն էլ կբարձրանա կռիշ, որ իրան չխանգարեք: Ես էլ մեջից խոդի կտամ:
Համբոն, Գալոն, Տատիկը, Պապիկը, Շունն ու Կատուն հետևից, իսկ Մուկը` կտուրին նստած, սկսեցին առաջ տալ միկրոավտոբուսը, որը վերջիվերջո ենթարկվեց նրանց և դուրս եկավ ճանապարհի երես:
-Ձեր տեղը ամեն ինչը պտի ես անեմ,-ասաց Մուկը և հեռացավ:
Սամվելը դժկամությամբ, բայց այնուամենայնիվ որոշեց Համբոյին ու Գալոյին անվճար հասցնել Երևան:
-Տենց եմ անում, որ չասեք մենակ Կարապետիչն ա մարդկանց ձրի տեղ տանում մառշուտկով:
***
Ճանապարհը շարունակվում էր: Լսվում էր միայն մեքենայի շարժիչի ներդաշնակ բզզոցը, որը թուլացնում էր Համբոյի ու Գալոյի նյարդերը, որոնք շատ էին հոգնել քայլելուց ու “Ռաֆը” հրելուց և լուռ նիրհում էին հետևի նստարանին: Աշնանային քամին կիսաբաց պատուհանից ներխուժելով` խուտուտ էր տալիս Գալոյի փոշոտ երեսը, չթողնելով նրան քնել: Ձգվում էր ճանապարհը, իր հետևում թողնելով Լոռվա սարերն ու ձորերը, իսկ առջևում Երևանն էր, որտեղ շտապում էին հայր ու որդի:
***
Վերջապես նրանք տեղ հասան:
-Էսի Կոմիտասն ա,-ասաց Սամվելը,-էն շուշաբանտով տեղն էլ ԱԼՄ-ի շենքն ա:
-Մերսի,-ասաց Համբոն,-շատ շնորհակալ եմ:
-Լավ: Մեծ բան չեմ արել: Մի հատ նվեր կուզեի սրա համար, էն էլ մոտներդ ոչ մի բան չկա:
-Ուզում ե՞ս էս արաղից տամ, կես բաժակ խմես,-և Համբոն օղու շիշը մեկնեց Սամվելին:
-Տո չէ հա, գիժ եմ, ինչ եմ: Բա որ ԳԱԻ-ն ասի “հո արա”: Դե, ձեզ հաջողություններ:
Համբոն և Գալոն հրաժեշտ տվեցին Սամվելին ու բարձրացան “ԱԼՄ-ի շենք”:
***
Ամեն ինչ որոշված էր: Հանդիպումը` վաղը ժամը 3-ին, ԱԼՄ-ի ստուդիայում: Իսկ մինչ այդ, հայր ու որդի օրվա մնացած մասը որոշեցին շրջել քաղաքում:
***
Էլիտար շենքեր, շատրվաններ, հսկա հրապարակ, Օպերայի շենք… Այդպիսի բաներ Համբոն և Գալոն կյանքում չէին տեսել:
***
Գիշեր էր: Նստել էին Կրկեսի դիմաց:
-Ապի, սրանք ժամ ունե՞ն:
-Հա, բա ոնց, սրանք էլ են մեր նման հայ քրիստոնյա:
-Եկեղեցի չեմ ասում, ժամ եմ ասում: Սրանք ժամ ունե՞ն,-և Գալոն ցույց մայթի ծայրին կանգնած երկու էգերի:-Ուզում եմ իմանամ ժամը քանիսն ա:
-Հա, գնանք հարցնենք:
Մոտեցան: Համբոն հարցրեց.
-Քիրա: Ժամ ունե՞ք:
Էգերը շրջվեցին: Երկուսն էլ կապիկի հայացքներով, մինչև կոկորդը պուդրայած, մինչև ատամները քսված պառավներ էին: Նրանց աչքերը սուպեր ադամանդներ դարձած` փայլեցին : Մեջներից բոյովը խոսեց.
-Հիսուն դոլարից պակաս մտքովդ չանցնի:
-Հիսուն դոլաաաա՞ր,-ապշեց Համբոն:
-Լավ, քառասուն դոլար:
-Էս ինչքան շատ ես ուզում...
-Ինչ էլ պնդերես են էս գեղցիք: Լավ, երեսուն դոլար տուր:
Մեջներից կոլոտը չդիմացավ:
-Օֆ… Հերիք չի եկել ա, երեխուն էլ հետն ա բերել: Համոզեցիր, քսան դոլարին էլ եմ համաձայն:
-15 դոլար,-խոսեց բոյովը:
-10 դոլար,-ծղրտաց կոլոտը:
Վիճաբանությունը շուտով վերածվեց ծեծկռտուքի:
-Գնացինք, Գալո-նրանց վիճաբանության նյութից անտեղյակ` ասաց Համբոն,-էս քաղաքում մարդիկ ինչ քծիպ են: Գնանք քնենք:
Պառկեցի Կրկեսի մուտքի մոտ:
-Երգելուց չհուզվես, Գալո ջան: Կարևորը, քո ուժերի վրա վստահ լինես: Հետո ով գիտի երգիչ դառնաս: Ինքդ երգեր կգրես, կերգես, աստղ կդառնաս, կթռնես Ամերիկա` համերգների: Ամերիկաները մարդկանցից զգույշ կլինես: Ստացածդ փողը աղջիկների ու խմելու վրա չծախսես, մեկ մեկ էլ Հայաստան կուղարկես, որ լավ ապրենք: Քեզ էլ լավ կնայես, գիշերները չբացվես, ճամփեքն անցնելուց էլ ուշադիր եղի: Որ դու էլ ավտո ունենաս, խմած չքշես, օրեր են, կմթնեն, բայց դու ճամփեքին չքնես…
Պատմում, էր Համբոն, իսկ Գալոն ննջում էր: Մեքենաների աղմուկը, երաժշտական խանութներից լսվող ռաբիզն ու ռուսական շանսոնը, տոնավաճառներում տիրող աշխուժությունը, տարատեսակ ազդանշանները, այս բոլորը ղժվժում էր նրա գլխում: Շուտով նա քնեց: Իսկ երազում նա երգում էր: Եվ ոչ թե «ԱԼՄ»-ի ստուդիայում էր, այլ` հոր ասած “Ամերիկայի բեմերում”:
***
Ժամը 14:50-ն էր: Համբոն և Գալոն մուտք գործեցին “ԱԼՄ”-ի ստուդիա: Ճանապարհին նրանց կանգնեցրեց պահակը:
-Ու՞ր…
-Շոգեքարշի: Տղիս էլ տանում եմ, որ երգի…
-Մոտներդ զենք, թմրանյութ ունե՞ք:
-Չէ, քե մատաղ, մենք աղքատ մարդիկ ենք: Մեզ ո՞րտեղից զենք կամ թմրանյութ:
-Էն ինչ շիշ ա:
-Թթի արաղ ա: Տանում եմ Կարապետիչին նվեր:
-Նայեմ:
Պահակը բացեց շիշը, և մի արբեցնող հոտ տարածվեց շրջակայքում: Բայց շշում ոչ թե թթի օղի էր, այլ` ժավելի սպիրտ...
-Թու, կնիկս շիշը փոխել ա…-Կմկմաց Համբոն, բայց դա արդարացում չէր:
Համբոն և Գալոն հեռուստաէկրաններին հայտնվելու փոխարեն աքսորվեցին դեպի իրենց հայրենի լեռները և հայտնվեցին “Թմկա բերդ” կոչվող քրեակատարողական հիմնարկում...
շարունակելի...
Վերջին խմբագրող՝ Աբելյան: 23.03.2009, 01:52:
Все люди - евреи, просто не все нашли смелость признаться.
CactuSoul (07.02.2014), Chilly (23.03.2009), comet (23.03.2009), CrusaderAM (14.06.2009), Enigmatic (23.03.2009), Jarre (26.03.2009), Kita (23.03.2009), Morpheus_NS (23.03.2009), murmushka (26.03.2009), Nareco (24.03.2009), Sona_Yar (23.03.2009), Terminator (13.06.2009), Yeghoyan (01.04.2010), Արիացի (23.03.2009), Բարձրահասակ (23.03.2009), Երկնային (23.03.2009), Լեո (23.03.2009), Լուսաբեր (23.03.2009), ԿԳԴ (23.03.2009), Հայկօ (23.03.2009), Մանուլ (01.04.2010), Մարկիզ (23.03.2009), Շինարար (06.02.2014), Ուլուանա (23.03.2009), Չիպ (23.03.2009), Ռուֆուս (01.04.2009), Քամի (23.03.2009)
Դեմքություն էր, ապրես։
Իրադարձությունները լավ հավեսով խճճեցիր, հետո էլ հավեսով հանգուցալուծեցիր։
Դու նենց լավ ես իրական դեպքերն ու հեքիաթ–մեքիաթներն իրար խառնում, հավեսս գալիս է։
Վերջին խմբագրող՝ Ուլուանա: 23.03.2009, 02:43:
Երջանկությունը ճամփորդելու ձև է, ոչ թե նպատակակետ։
Ռոյ Գուդման
Աբելյան (26.03.2009)
Աբելյան (26.03.2009)
Հայկո, էս առավոտ շուտ ո՞նց զվարճացրիր
Լավն էր , ամենաշատը պապու տված խորհուրդները կրկեսի բակում, դուրս եկավ
Բա որ ասում եմ լավն ես
Վեր տան զրուցը տանան տուսա կյամ, տան կրիշը կլխեդ փոլա կյամ
Ժողովուրդ
Աբելյան (26.03.2009)
Լավն էր հատկապես էն «տղերքի» կռվի պահը
Աբելյան (26.03.2009)
Հայկո վերջն ես:
Այ սենց կարգին բաներով զբաղվի, ոչ թե ուֆերով:
Աբելյան (26.03.2009)
Տխուր պատմություն էր: Կրկեսի մուտքի մոտ անցացրած գիշերվա պահը շատ լավն էր:
DIXIcarpe noctem
Աբելյան (26.03.2009)
Այս պահին թեմայում են 1 հոգի. (0 անդամ և 1 հյուր)
Ձեր իրավունքները բաժնում
Մեջբերել
Էջանիշներ