Հայտնի խոսքը մի քիչ ձևափոխելով կարելիյա ասել, որ ամեն ժողովուրդ արժանիյա իր ֆուտբոլի ազգային հավաքականին:
Ամենահետաքրքիր էնա, որ ֆուտբոլ սիրող, հեռու, մոտիկ բոլորը իրանց պարտքն են համարում այսպես ասած դեռ առնել հայ ֆուտբոլին, "դե հայերն ու ֆուտբոլն ուր' ու էտ կարգի:
Իբր թե մնացած ոլորտներում վառել թափել են:
Ուղղակի ֆուտբոլը շատ ավելի սիրված ու մասայական ձևա, ստեղ մրցակցություւնն անհամեմատ մեծա ու հաջողության հասնելը անհամեմատ դժվար:
Ասենք եթե աշխարհում շախմատիստները տարեկան 5-10մլն եվրո աշխատավարձ ստանային պարզա, որ էտ դեպքում հազար անգամ ավելի շատ մարդ լուրջ կզբաղվեր շախմատով ու մեծ հարցա, շախմատում մենք առաջատար կլինեինք թե ոչ:
Ավելացվել է 14 րոպե անց
Հա մեկ էլ հիմնը սուլել չսուլելու մասին:
Ամբողջ աշխարհում ստադիոն մարդիկ գնում են իրենց էմոցիաները արտահայտելու:
Ուզում ես սուլի, ոնց որ թուրքերը, ուզում ես նստի, ոնց որ երեկ իսպանացիները, ուզում ես կանգնի:
Մենակ Հայաստանում կարան ասեն, թե եթե սուլում ես ուրեմն հակառակորդի հիմնը չես հարգում, եթե չես հարգում ուրեմն քոնն էլ չես հարգում մի խոսքով հայտնի անեկդոտի պես եթե սուլում ես ուրեմն գոմիկ ես, եթե զգաստ կանգնում ես ուրեմն գիտակից, հայրենասեր տղա ես:
Էջանիշներ