Մեջբերում Վարպետ-ի խոսքերից
Ես ունեմ մի շատ ցավալի օրինակ: Իրավիճակն էսպիսին էր... Զգացմունքներս ուզում էին մի բան, գիտակցությունս այլ բան, ընկերներս, ընտանիքս լրիվ երրորդ կերպ էին արձագանքում: Անկեղծ ասած` ես տրվեցի ընտանիքիս ու ընկերներիս հորդորներին, մասամբ նաեւ` գիտակցությանս: Հիմա գիտակցում եմ, թե ինչ սարսափելի կլիներ, եթե ես այդպես չվարվեի
Կարծիքս հետեւյալն է. Սերը կատարյալ է ներդաշնակության մեջ. Փոքր-ինչ շեղում` էական անդառնալի փոփոխություններ են տեղի ունենում, որոնք աստիճանաբար վերածվում են բավական լուրջ խնդիրների:

Ես երկու անգամ ամուսնացել եմ, երեք երեխա ունեմ, երկու անգամ իմ հետ կապված սիրո պատմություն է եղել, երբ փորձ է արվել ինքնասպանության, 7-8 անգամ, դարձյալ իմ հետ կապված սիրո պատմությունների շրջանակներում, մարդիկ հիվանդանոց են ընկել, ընկերներ եմ կորցրել, իմ դեմ մահափորձ է եղել, լի~քը սիրել ու սիրվել եմ, մի 5 հատորի կհերիքացնի, ավելի շատ սխալներ եմ արել, աններելի սխալներ, մազեր եմ սպիտակցրել.. իմ, ուրիշների Պատկերացում չունես անգամ, թե որքան իրավունք ունեմ ես այս ամենի մասին խոսելու ու պնդելու, որ ավելի իմաստուն եմ այս առումով, քան շատ-շատերը:

Եթե որեւէ մեկն արհամարհում է շրջապատի կարծիքները, ապա կամ ուղղակի դմբո պոֆիգիստ է, կամ պարզապես, կոպիտ հայերենով ասած` չի "ռաստվել" դեռ երբեւէ:

Ես այպես եմ մտածում:
Այո, դու շատուշատերից ավելի փորձ, գուցե և դառը փորձ ունես, բայցի ինչ գիտես թե ինչ կլիներ եթե չլսեիր նրանց, այլ անեիր քո ուզածը, միգուցե շատ բաներ այլ կերպ կընթանային, շատ բաներ չէին լինի: Այ տես հենց քո բերած օրինակի վրա դու քո ընտրած ուղին թողեցիր, ուրիշի առաջարկածով գնացիր ու....... լավ չեղավ:
Վարպետ ջան ես չեմ ասում, որ պետք է աջ ու ձախ թքած ունենալով առաջ շարժվել, ոչ, սակայն կախված լինել , ոչչչչչչչ:
Մի բան ել ասեմ, մի շատ լավ գիրք կա, իրոք շատ լավնա, խորհուրդ եմ տալիս կարդա, և մյուսները ևս թող կարդան «Робин Шарма - Святой, Серфингист и Директор»
Այստեղ ասվումա, որ կյանքը դա դպրոց է: Ամեն մարդ ունիկալ է, միանաման մարդիկ չկան, խոսքս միաձվանի երկվորյակների մասի չէ, նրանք բացառություն են, և ամեն մարդ այդ դպրոցում պետք է սովորի իր դասերը այլ ոչ ուրիշի:
Եթե մենք այս պահին չենք սովորում մեզ հրամցրած դասը, ապա տեղից չենք շարժվում, ստիպված ենք լինում կրկնելու, լրացնելու բաց թողնվածը, սակայն այս անգամ ավելի խիստ է լինում դասը, ավելի դաժան: Այսպես շարունակվում է այնքան, քանի չյուրացնենք այն: Եվ մարդիկ տարբերվում են հենց նրանով, թե իրենց կյանքի ընթացքում ինչքան բան են սովորել, ինչքանն օգուտ են քաղել:
Միգուցե հենց դա է եղել պատճառը քեզ հետ կատարվածների, որ դու չես նկատել, չես սովորել դասը և ստիպված ամեն անգամ ավելի ծանր է եղել քեզ համար կրկնելը և եթե սովորել ես ապա վերջ, սպասիր նորին, եթե ոչ, ապա նորից է կրկնվելու:
Շարունակելի....