«Հայր Մեր»-ը գիտե՞ք

[Dayana]

Ես գիտեմ «Հայր մերի» գրաբար տարբերակը: Ինքնուրույն եմ սովորել, երբ դեռ քրիստոնյա չէի: Ծիծաղելի է, բայց մինչև քրիստոնյա լինելս այն ավելի շատ եմ ասել, քան հետո, կարելի է ասել՝ ամեն առիթով: Իսկ քրիստոնյա դառնալուց հետո հասկացա, որ Աստծո համար ավելի կարևոր են մեր կենդանի խոսքերը, որոնք ներսից են գալիս: Իհարկե, հիմա էլ է պատահում, որ «Հայր մերն» ասում եմ, բայց որպես աղոթք, ոչ թե որպես կախարդական խոսքեր, ինչպես առաջ էր:

Բյուր գիտես ես միշտ "Հայր Մեր" -ն ասում եմ որպես գաղտնաբառ , կածես դրանից հետո երկնքի դռները պիտի բացվեն ու կարող եմ ասել այն ինչ ուզում եմ ու խնդրել ՝ ինչ ուզում եմ ։ Իսկ "Հայր Մեր" ը սովորել եմ տատիկիցս գրաբարով, երբ դեռ նորմալ խոսել էլ չգիտեի

Ես փորձում էի ցույց տալ հակասությունը. մի կողմից Աստվածաշնչում ասվում է, որ Աստված ոչ ոքի փորձության չի տանում, եթե փորձության մեջ ընկնեք, ուրեմն դրանում դուք եք մեղավոր, Աստծուն մի մեղադրեք։ Սրա հետ ես համաձայն եմ լիովին։ Բայց մյուս կողմից էլ աղոթքում խնդրում ենք Աստծուն մեզ փորձության չտանել։ Ինչու՞ ենք խնդրում, եթե գիտենք, որ եթե ընկնենք, ուրեմն մեր խելքից է։

Կարծում եմ մենք խնդրում ենք , որ մեզ այնքան "խելք" տա, որ զերծ մնանք փորձանքներից ։ Ինչպես Սողոմոնը՝ Դավթի որդին , խմդրեց իմաստություն , նմանապես մենք էլ պիտի ձգտենք դրան ։ Դրանում է աղոթքի իմաստը ։ Իսկ ինչ վերաբերվում է փորձություններին , ապա համոզված եմ , որ ժամանակ առ ժամանկ Աստված ինքն էլ մեզ փորձության է ենթարկում , ավելի շուտ թույլ է տալիս որ մենք ենթարկվենք , ինչպես Հոբի դեպքում