Թրումեն Կապոտե. «Նախաճաշ Թիֆընիի մոտ»

[StrangeLittleGirl]

- Երևի մտածեցիք, թե որևէ մեկը ձեզ միլիոն է թողել, այո՞:
- Ամենևին: Մտածեցի պարզապես, որ այդ Բերգդորֆն ուզում է իր պարտքը ստանալ: Բայց և այնպես մտա խաղի մեջ ու գնացի փաստաբանի մոտ (եթե, իհարկե, նա իսկապես փաստաբան է, որին ես խիստ կասկածում եմ, քանի որ կարծես գրասենյակ էլ չուներ, միայն հեռախոսով հանձնարարություններ էր ընդունում, իսկ իր հանդիպումները նա միշտ նշանակում էր «Երկնային ուտեստներում», որովհետև շատ գեր էր և կարող էր ուտել միանգամից տասը աղացած շնիցել երկու աման թանձր կերակրահյութով, և մի ամբողջ լիմոնի կարկանդակ): Նա ինձ հարցրեց արդյոք համաձայն կլինե՞մ մխիթարելու մի ծեր, միայնակ մարդու և դրա համար շաբաթական հարյուր դոլար ստանալ: Ես նրան ասացի. սիրելիս, դուք սխալվել եք միսս Գոլայթլիի հարցում, ես ձեր իմացած դայակներից չեմ, այդ գործով չեմ զբաղվում: Եվ հոնորարան էլ ինձ չցնցեց, ես կարող եմ նույնքան վաստակել հենց միայն կանացի հարդարան մտնելով: Քիչ թե շատ շուք պահպանող ուզածդ ջենտլմենը հիսուն դոլար տալիս է աղջկան հարդարան մտնելու համար, իսկ ես միշտ վերցնում եմ և տաքսւ փողը՝ ևս հիսուն դոլար: Բայց այդ ժամանակ նա ասաց, որ իր կլիենտը Սալլի Թըմաթոն է: Խեղճ Սալլին, ասաց նա, երկար ժամանակ ինձնով հիացել է a` la distance և ես բարի գործ արած կլինեմ, եթե համաձայնեմ շաբաթը մի անգամ այցելել նրան: Դեհ, ես չկարողացա ասել ոչ. դա այնքա՜ն ռոմանտիկ էր:
- Չգիտեմ ինչ ասեմ: Այստեղ մի խարդախ բան կա:
Նա ժպտաց:
- Կարծում եք սու՞տ եմ ասում:
- Մի պատճառով՝ այնտեղ երբեք թույլ չեն տա, որ ով ուզի այցելի բանտարկյալներին:
- Իհարկե թույլ չեն տալիս: Այնքա՜ն են բարդացնում: Դրա համար էլ ես հիմա համարվում եմ նրա զարմուհին:
- Ուրեմն այդպես հեշտ ու հանգի՞ստ, մի ժամ իր հետ զրուցելու համար ձեզ հարյուր դոլա՞ր է տալիս:
- Նա չի տալիս, փաստաբանն է տալիս: Միստր Օ'Շոնեսսին անմիջապես ինձ փոստով ուղարկում է փողը, հենց որ ես նրան հայտնում եմ եղանակի մասին տեղեկությունը:
- Իմ կարծիքով, դուք փորձանքի մեջ կարող եք ընկնել,- ասացի ես և լամպն անջատեցի, քանի որ դրա կարիքն այլևս չկար, առավոտյան լույսն արդեն ողողել էր սենյակը, և աղավնիներն էլ ուրախ ղունղունում էին հրշեջ սանդուղքին:
- Ինչու՞,- շատ լուրջ հարցրեց նա:
- Անպայման ինչ-որ օրենքներ կլինեն ինքնությունը կեղծողների վերաբերյալ: Չէ որ դուք նրա զարմուհին չեք: Իսկ այդ ի՞նչ հաղորդումներ են եղանակի տեսության:
Նա հորանջեց, ափով թեթևակի ծածկելով բերանը:
- Ոչինչ: Պարզապես հեռախոսով հաղորդում եմ միստր Օ'Շոնեսսիի գրասենյակ, որպեսզի նա իմանա, որ այնտեղ եղել եմ: Սալլին ինձ ասում է, թե ինչ հաղորդեմ, ասենք օրինակ. «Կուբայում փոթորիկ է» կամ «Պալերմոյում ձյուն է գալիս», մի անհանգստացեք, սիրելիս,- մոտենալով մահճակալիս, ասաց նա,- վաղուց արդեն սովոր եմ ինքս իմ մասին հոգ տանել:
Առավոտյան լույսն ասես թափանցում-անցնում էր նրա միջով, և երբ նա վերմակը բարձրացնելով քաշեց մինչև կզակս, լույսի անդրադարձումից նա երևում էր թափանցիկ ու թեթև, ինչպես մանուկ: Հետո նա պառկեց կողքիս:
- Դեմ չե՞ք: Ուզում եմ պարզապես մի քանի րոպե հանգստանալ: Եվ արի չխոսենք: Քնենք:
Ձևացրի, թե քնած եմ: Շնչում էր խորը և համաչափ: Կողքի եկեղեցու ժամացույցը խփեց կես ժամ, հետո մի ժամ: Ժամը վեցն էր, երբ նա նիհարիկ թևով քնքշորեն դիպավ թևիս, վախենալով, թե ինձ կարթնացնի:
- Խեղճ Ֆրեդ,- շշնջաց նա, ասես խոսում էր ինձ հետ, սակայն ինձ հետ չէր խոսում:
- Որտե՞ղ ես, Ֆրեդ: Մրսում եմ: Սառնասուն քամի է:
Նրա այտն իջավ ուսիս՝ տաքուկ ու խոնավ:
- Ինչու՞ ես լալիս:
Նա ետ քաշվեց, նստեց:
- Օ՜, աստծո սիրուն,- ասաց նա քայլելով դեպի պատուհանն ու հրշեջ սանդուղքը:- Ատում եմ քիթն ուրիշի գործերի մեջ խոթողներին:

[StrangeLittleGirl]

Հաջորդ օրը, ուրբաթ, տուն վերադառնալով, դռանս մոտ գտա մի շքեղ ծաղկազամբյուղ «Չարլզ և ընկ.» ամենաթանկ խանութից, նրա այցետոմսով. «Միսս Հոլիդեյ Գոլայթլի: Ճամփորդում է», իսկ ետևը մանկական անվարժ, անշնորհք ձեռագրով խզմզված էր. «Աստված քեզ պահապան, սիրելի Ֆրեդ: Խնդրում եմ ներես անցյալ գիշերվա համար: Դու պարզապես հրեշտակ էիր, որ դիմացար այդ բոլորին: Mille tendresses.- Հոլլի: P.S.: Այլևս չեմ անհանգստացնի: Ես պատասխանեցի. «Խնդրում եմ անհանգստացնես», և փողոցում վաճառվող մանուշակի մի փունջ գնելով, միակ բանը, որ ի վիճակի էի գնել, երկտողիս հետ թողեցի նրա դռանը: Բայց երևում է նա իսկապես որոշել էր անել այնպես, ինչպես գրել էր: Նրան չէի տեսնում, ոչ էլ լսում էի, և ենթադրեցի, որ իր համար շքամուտքի բանալի է ձեռք բերել: Ամեն դեպքում, այլևս իմ զանգը չէր տալիս: Ես նրա կարիքն էի զգում, և ժամանակի հետ, օրեցօր իմ մեջ մի անբնական վրդովմունք էր առաջանում նրա հանդեպ, ասես ինձ լքել էր ամենամոտ բարեկամս: Կյանքս էր սողոսկել անհասկանալի մի ձանձրույթ, տխրություն, միայնության զգացում, սակայն և մեջս ոչ մի ցանկություն չէր առաջանում տեսնելու նախկին ընկերներիս, բարեկամներիս, նրանք ինձ թվում էին անամ, ինչպես անաղ, անշաքար կերակուրը: Մինչև չորեքշաբթի մտածմունքներս Հոլլիի մասին, Սինգ-Սինգի, Սալլի Թըմաթոյի մասին, այն աշխարհի մասին, ուր կանանց հարդարանքի սենյակ մտնելու համար տղամարդիկ հիսուն դոլար էին շռայլում, ինձ այնքան հանգիստ չէր տալիս, որ այլևս չէի կարողանում աշխատել: Այդ երեկո մի երկտող գցեցի նրա փոստարկղը. «Վաղը հինգշաբթի է»: Հաջորդ առավոտ որպես փոխհատուցում ստացա նրա խզմզած երկտողը. «Շնորհակալ եմ անչափ, որ հիշեցրիր: Կարող ես այսօր երեկոյան վեցին գալ ինձ մոտ, մի-մի ըմպանակ խմենք»:
Մի կերպ դիմացա մինչև ժամը վեցն անց տասը րոպե, հետո ինձ ստիպեցի սպասել ևս հինգ րոպե:
Դուռը բացեց տարօրինակ մեկը: Նրանից սիգարի և թանկագին օծանելիքի հոտ էր բուրում: Նա բարձր կրունկներով կոշիկ էր հագել: Առանց այդ ավելացրած սանտիմետրերի նրան հանգիստ կարելի էր թզուկի տեղ դնել: Ճաղատ, պեպենոտ, անհամաչափորեն մեծ գլխին ասես ամրացրած լինեին երկու փոքրիկ, սրածայր, իսկական գաճաճի ականջներ: Նրա կոճականման աչքերը դաժան էին և փոքր-ինչ դուրս պրծած: Ականջներից ու քթից մազափնջեր էին դուրս ցցված, այտերն ու կզակը գորշագույն էին կեսօրից հետո աճած մազերի պատճառով, իսկ ձեռքը, երբ ինձ ողջունելով ձեռքս սեղմեց, ասես մորթիով ծածկված լիներ:
- Փոքրիկը ցնցուղի տակ է,- ասաց նա, ձեռքին պահած սիգարով ցույց տալով այն կողմը, որտեղից ջրի խշշոց էր գալիս: Սենյակը, որտեղ կանգնած էինք (իսկ կանգնած էինք, որովհետև ոչ մի նստելու տեղ չկար), այնպիսի տեսք ուներ, ասես հենց նոր էին այդ սենյակ տեղափոխվել, թվում էր, դեռ չչորացած ներկի հոտ էր գալիս: Ամբողջ կահույքը կազմում էին ճամպրուկներն ու չբացված զամբյուղները: Այդ զամբյուղները սեղանի տեղ էին ծառայում: Մեկի վրա դրված էր ջին և վերմուտ, մյուսի վրա՝ լամպը, պատեֆոնը, Հոլլիի կարմրաշեկ կատուն և ծաղկաման՝ դեղին վարդերով: Սենյակի մի պատին ծայրից ծայր գրադարակ էր, որի ընդամենը կեսն էին զբաղեցնում եղած գրքերը: Այդ սենյակն ինձ միանգամից դուր եկավ, դուր եկավ նրա խառնիխուռն տեսքը:
Տղամարդը հազաց, մաքրեց կոկորդն ու հարցրեց.
- Ձեզ սպասու՞մ են:
Գլխիս շարժումը նրան այնքան էլ համոզիչ չթվաց: Սառն աչքերն ասես վիրահատում էին ինձ, խնամքով կտրվածքներ անում, որ հետազոտեն:
- Թե չէ այնքան մարդ է գալիս, նրանց այստեղ ոչ մեկն էլ չի սպասում: Փոքրիկին վաղու՞ց եք ճանաչում:
- Ոչ այնքան:
- Ուրեմն այնքա՞ն էլ վաղուց չեք ճանաչում:
- Ես ապրում եմ նրա վերևի հարկում:
Պատասխանը երևում է թվաց բավարար, և նա հանգստացավ:
- Ձեր բնակարա՞նն էլ է այսպիսին:
- Շատ ավելի փոքր է:
Նա մոխիրը թափեց գետնին:
- Ոնց որ աղբանոց լինի: Հավատալու բան չէ: Փոքրիկը փող ունենա էլ՝ չգիտի ինչպես ապրի:- Նրա խոսքը կցկտուր էր, մետաղահունչ, ասես հեռատիպ տկտկար:
- Դեհ,- ասաց նա,- ի՞նչ եք կարծում նա՝ այո՞, թե ոչ:
- Ինչը՝ ոչ:
- Դեհ, ձևացնում է, թե՞ ոչ:
- Ես այդպես չեմ մտածում:
- Եվ սխալվում եք: Նա ձևացնում է: Բայց մյուս կողմից դուք իրավացի եք: Նա չի ձևացնում, որովհետև իսկապես խելառ է: Եվ ամբողջ այն անհեթեթությունները, որ գլուխն է լցրել, իսկապես դրանց հավատում է: Նրան ետ համոզել հնարավոր չէ: Կաշվից դուրս եկա, չկարողացա: Բեննի Փոլանը, բոլորի կողմից հարգված Բեննի Փոլանը, նույնպես փորձել է: Բեննին ուզում էր ամուսնանալ նրա հետ, բայց նա չուզեց, Բեննին հազարներ ծախսեց նրան հոգեբույժների մոտ տանելով: Եվ նույնիսկ այն ամենահայտնի հոգեբույժը, նա, որ միայն գերմաներեն է խոսում, օհ, նա էլ անզոր եղավ: Նրա գլխից հնարավոր չէ դուրս մղել այդ…- նա օդի մեջ բռունցքը թափ տվեց, ասես ուզում էր ջարդուփշուր անել անտեսանելի ու անշոշափելի մի բան,- մտքերը: Փորձեք մի անգամ: Ասեք, թող պատմի, տեսեք, թե ինչ անհեթեթություն է մտցրել գլուխը ու հավատում է: Ես էլ ձեզ պես սիրում եմ փոքրիկին,- ասաց նա:- Բոլորն էլ սիրում են նրան, թեև շատերը կան, որ չեն սիրում: Բայց ես սիրում եմ: Ես անկեղծորեն սիրում եմ փոքրիկին, որովհետև շատ զգայուն եմ: Նրան գնահատելու համար պետք է լինել զգայուն; բանաստեղծական ջիղ ունենալ: Բայց ես ձեզ կասեմ ճշմարտությունը: Կարող ես գլուխդ պատով տալ նրա համար, միջիցդ կես լինել, իսկ փոխարենը ամենաանհեթեթ, անշնորհակալ պատասխան կստանաս: Դեհ, օրինակ, ո՞վ է նա այսօր: Մեկն այն աղջիկներից, որ ինքնասպան են լինում մի ամբողջ տուփ սեկոնալ ընդունելով: Եվ այդ բանն այնքան անգամ եմ տեսել, որ ձեր ձեռքերի ու ոտքերի մատներն էլ չեն բավականացնի, եթե հաշվելու լինեք, ընդ որում այն փոքրիկները խելառ չէին: Իսկ սա խելառ է:

[StrangeLittleGirl]

- Բայց երիտասարդ է: Եվ դեռ երկար երիտասարդություն ունի իր առջև:
- Եթե ապագայի համար եք ասում, նորից սխալվում եք: Մի երկու տարի առաջ ծովափում, ուր հնարավոր էր, որ ամեն ինչ այլ կերպ դասավորվեր, նա հաջող ընթացքի մեջ էր, կարծես մեկը նրան կախարդած լիներ, նա նրանց ստիպեց իրենով հետաքրքրվել՝ ա՜յ թե կարող էր փող վաստակել: Բայց որ բախտդ բերում է, էլ չպիտի ձեռքից բաց թողնես, էլ չի վերադառնա: Հարցրեք Լուիզա Ռայներին: Իսկ Ռայները կինոաստղ էր: Իհարկե Հոլլին աստղ չէր: Փորձնական նկարահանումներից այն կողմ չգնաց: Բայց դա մինչև «Բժիշկ Վասսելի պատմությունը»: Իսկ այդտեղ նա կարող էր իսկապես փող վաստակել, նկարահանվելու էր ֆիլմում: Ես դա լավ գիտեմ, ես էի նրա գործերը դասավորում:- Նա սիգարն ուղղեց իր կրծքին.- Օ. Ջ. Բերման:
Նա սպասում էր, որ իրեն կճանաչեն, և ես չէի զրկի նրան այդ սիրալիրությունից, դա ինձ համար ոչինչ չարժեր, սակայն երբեք չէի լսել Օ. Ջ. Բերմանի մասին: Պարզվեց, որ նա հոլիվուդյան դերասաններ վարձող գործակալ է:
- Ես առաջինը նրան նկատեցի: Դեռ Սանտա Անիտայում: Տեսնեմ շարունակ քարշ է գալիս մրցուղու մոտ: Նա ինձ հետաքրքրեց, իհարկե, մասնագիտական առումով: Եվ իմացա, որ նա ժոկեյներից մեկի սիրուհին է և ապրում է այդ քնձռոտի հետ: Այնպես արեցի, որ այդ ժոկեյին ասացին. «Վերջ տուր, եթե չես ուզում գործ ունենալ ոստիկանության այն բաժնի տղաների հետ, որոնք զբաղվում են պոռնկության և թմրադեղերի վաճառքի հարցերով»,- հասկանու՞մ եք, ախր փոքրիկն ընդամենը տասնհինգ տարեկան էր, բայց արդեն հետաքրքիր էր, ինքնատիպ, տպավորիչ: Չնայած հաստ ապակիներով ակնոցին, որ նա կրում էր, չնայած որ բավական էր բերանը բացեր, արդեն չէիր հասկանում, թե նա որտեղից է եկել՝ հարավային խուլ գյուղից, Օկլահոմայից, թե էլի ուրիշ մի տեղից, չնայած այդ ամենին, միևնույն է, նա հմայիչ էր: Մինչև հիմա էլ չեմ հասկանում, նա որտեղից է: Կարծում եմ, ոչ ոք էլ երբեք չի հասկանա: Նա այնքան սուտասան է, որ երևի ինքն էլ արդեն իր ով ու որտեղից լինելը չի հիշում: Մոտ մի տարի կարգի էինք բերում նրա առոգանությունը: Եվ տես ինչ արեցինք: Ստիպեցինք, որ ֆրանսերեն սովորի: Իսկ երբ նա սկսեց ֆրանսերեն հնչյուններն ընդօրինակել ու ցույց տալ, իբր ֆրանսերեն գիտի, նրա համար արդեն դժվար չէր անգլերեն հնչյուններն ընդօրինակել ու ցույց տալ, իբր անգլերեն գիտի: Մենք նրան պատրաստում էինք Մարգարեթ Սելլիվընի ոգով ու նմանությամբ, սակայն նա ուներ և իր սեփականը, և մարդիկ, մեծամեծ ու հարուստ մարդիկ սկսեցին հետաքրքրվել նրանով, և հանկարծ վե՜րջ տալ այդ ամենին. Բեննի Փոլանը, այդ հարգված մարդը, Բեննին ուզում էր ամուսնանալ նրա հետ: Գործակալը դրանից էլ լավ ի՞նչ կարող էր երազել: Ու մեկ էլ՝ խնդրեմ: «Բժիշկ Վասսելի պատմությունը»: Տեսե՞լ եք այդ: Սեսիլ Բ. դը Միլլ, Հարրի Քուփեր: Օ՜հ, Հիսուս: Ես կաշվիցս դուրս եմ գալիս, վերջապես ամեն ինչ կարգավորված է, նրան պետք է փորձեն Վասսելի բուժքրոջ դերում: Դեհ, բուժքույրերից մեկի դերում: Եվ մեկ էլ՝ հեռախոսի զանգ,- նա օդի մեջ վերցրեց երևակայական լսափողն ու մոտեցրեց ականջին:- Ասում է. «Ես եմ, Հոլլին»: Ես ասում եմ. «Փոքրիկս, ձայնդ հեռվից է գալիս», և նա պատասխանում է. «Նյու Յորքում եմ», ասում եմ. «Գրողը տանի, ի՞նչ գործ ունես Նյու Յորքում, չէ որ այսօր կիրակի է, իսկ վաղը փորձ ունես»: Նա ասում է. «Նյու Յորքում եմ, որովհետև երբեք չեմ եղել այստեղ»: Ասում եմ. «Սատանան տանի, իսկույն նստիր ինքնաթիռ և վերադարձիր»: Պատասխանում է. «Չեմ ուզում»: Ասում եմ. «Դու ի՞նչ ես մտածում, փոքրիկս»: Պատասխանում է. «Դու ուզում ես, որ ամեն բան լավ լինի, իսկ ես չեմ ուզում»: Էհ, ասում եմ. «Իսկ դու ի՞նչ ես ուզում»: Ասում է. «Թե երբևէ հասկանամ, քեզ առաջինը կասեմ»: Հիմա հասկանու՞մ եք, ինչու էի ասում, թե ապերախտությամբ է պատասխանում:
Կարմրաշեկ կատուն զամբյուղից ցած թռավ և մարմնով քսվեց նրա ոտքին: Նա ոտնաթաթի ծայրով կատվին բարձրացրեց ու մի կողմ շպրտեց. այդ տեսնելը զզվելի էր, սակայն նա, ըստ երևույթին, այդ պահին այնքան զայրացած էր, որ կենդանին նրա համար պարզապես գոյություն չուներ:
- Այ սա՞ է նրան պետք,- ասաց նա ձեռքի շարժումով ցույց տալով սենյակը:- Տանը լիքը մարդիկ, անկապ, անտեղի հայտնված: Ուրիշի տվածով ապրե՞լ: Թափառաշրջիկների հետ ընկերությու՞ն անել: Միգուցե նույնիսկ ուզենա ամուսնանալ Ռասթի Թրոուլերի հե՞տ: Միգուցե դրա համար նրան նույնիսկ մեդա՞լ է պետք տալ:
Նա սպասում էր լարված:
- Ներեցեք, ես նրան չեմ ճանաչում:
- Եթե դուք չեք ճանաչում Ռասթի Թրոուլերին, ուրեմն փոքրիկի մասին էլ շատ բան չգիտեք: Լավ չեղավ,- ասաց նա լեզուն չփչփացնելով,- ես էլ հույս էի փայփայում, թե դուք կկարողանաք ազդեցություն ունենա նրա վրա: Կարող էիք համոզել, խելքի բերել փոքրիկին, քանի դեռ ուշ չէ:
- Սակայն ձեր ասածներից ստացվում է, որ ուշ է:

[StrangeLittleGirl]

Կարդու՞մ եք: Մեկ-մեկ ձայն հանեք, ինձ բզեք, որ շարունակեմ, թե չէ էսպես ես շատ դանդաղ առաջ կգնամ:

Նա ծխի մի քուլա բաց թողեց, սպասեց, մինչև այն հետզհետե տարրալուծվեց և հետո միայն ժպտաց: Ժպիտը փոխեց նրա դեմքը, այն մի քիչ մեղմ արտահայտություն ստացավ:
- Ես դեռ կարող եմ այնպես անել, որ դա հարթվի, ասում եմ ձեզ,- ասաց նա, և հիմա նրա ասածը ճշմարիտ էր հնչում:- Ես անկեղծորեն սիրում եմ նրան:
- Այստեղ ի՞նչ բամբասանքներ ես անում, Օ. Ջ.,- Հոլլին սրբիչով փաթաթված, որ մի կերպ ծածկում էր մարմինը, չլմփացնելով սենյակ մտավ, հատակին թաց հետքեր թողնելով:
- Սովորական բան, ասում եմ միշտ: Որ դու խենթ ես:
- Ֆրեդը դա արդեն գիտի:
- Բայց դու չգիտես:
- Մի սիգարետ կպցրու ինձ համար, սիրելիս,- ասաց նա, լողանալու գլխարկը գլխից քաշելով ու մազերը թափ տալով:- Քեզ չեմ ասում, Օ. Ջ.: Դու այնպիսի նվնվանն ես: Մի գլուխ փնթփնթում ես:
Նա կատվին բռնեց ու դրեց ուսին: Ուսին նստած կատուն ճոճվում էր հավասարակշռություն պահպանելով, ձողին թառած թռչունի նման, առջևի թաթերը խրել էր Հոլլիի մազերի մեջ, ինչպես թելի կծիկի մեջ, և սակայն, չնայած իր այդ անմեղ չարաճճիություններին, դա կատաղի կատու էր երևում դաժան ծովահենի արտահայտությամբ: Մի աչքը կպած էր, փակված, մյուսը չար կայծկլտում էր:
- Օ. Ջ.-ն նվնվան է,- ասաց նա, վերցնելով իմ վառած սիգարետը,- բայց ինչքան ասես հեռախոսների համարներ գիտի: Դեյվիդ Օ. Սելզնիկի համարն ինչպե՞ս էր, Օ. Ջ.:
- Վերջ տուր:
- Ես բոլորովին էլ կատակ չեմ անում, սիրելիս: Ուզում եմ պարզապես, որ զանգ տաս նրան ու ասես, թե Ֆրեդն ինչ հանճար է: Նա այնքան սքանչելի պատմվածքներ է գրել: Ֆրեդ, կարմրել պետք չէ, հո դու՞ք չէիք ասում, որ հանճար եք, ես եմ ասում: Լսու՞մ եք, Օ. Ջ.: Ի՞նչ կարող եք անել, որ Ֆրեդը հարստանա:
- Գուցե թողնես, դա ես ու Ֆրեդը որոշենք:
- Հիշիր,- ասաց նա սենյակից դուրս գալով:- Ես նրա գործակալն եմ: Եվ հետո, երբ ձայն տամ, կգաս, որ մեջքիս շղթան քաշես: Եթե դուռը բախեն, կբացես, եկողին ներս կթողնես:
Հյուրերի մի բազմություն հավաքվեց: Ընդամենը քառորդ ժամվա ընթացքում Հոլլիի սենյակը լցվեց տղամարդկանցով: Ոմանք զինվորական համազգեստով էին: Եկածների մեջ տեսա նավատորմի երկու սպա և օդային ուժերի մի գնդապետ, սակայն նրանք կորչում էին զորակոչային տարիքը վաղուց անցած ճերմակահեր տղամարդկանց բազմության մեջ: Բացի այն, որ բոլորն էլ երիտասարդ չէին, այդ մարդիկ ուրիշ ոչ մի ընդհանուր բան չունեին, ամեն մեկն ասես օտար լիներ օտարների մեջ, և յուրաքանչյուր ներս մտնող աշխատում էր թաքցնել իր շփոթմունքն այնտեղ ուրիշներին տեսնելով: Թվում էր տանտիրուհին շաղ է տվել իր հրավերները բարից բար քարշ գալով ու թերևս հենց այդպես էլ էր: Սակայն ներս գալով, նրանք շուտով մեղմացնում էին իրենց խոժոռ հայացքները և անտրտունջ միախառնվում, ընդհանուր խոսակցություն էին սկսում, հատկապես Օ. Ջ. Բերմանը, որն շտապով խոսքի էր բռնվում նոր ծանոթների հետ, միայն թե ստիպված չլինի խոսել իմ հոլլիվուդյան ապագայի մասին: Ես միայնակ կանգնած էի գրադարակների մոտ. գրքերի կեսից ավելին ձիերի մասին էին, իսկ մնացածը՝ բեյսբոլի: Ձևացնելով, իբր հետաքրքրված եմ «Ձիու առավելությունները և ինչպես դա որոշել» գրքով, հնարավորություն ունեցա անարգել ուսումնասիրել Հոլլիի ընկերներին:

[Dayana]

Բյուրակն ջան ես կարդում եմ ու ամեն անգամ նոր մաս կարդալիս մնացածներն էլ եմ վերանայում, չնայած երևի վերջում կարիք կլինի նորց ամբողջությամբ կարդալ Հոլին մի տեսակ խղճիս ազդումա չգիտեմ ինչի՞

[Stver]

Բյուր ջան, երբ առաջին անգամ մի քանի հատված տեղադրեցիր այս ստեղծագործությունից չդիմացա և ռուսերենը կարդացի ասեմ, որ անչափ հետաքրքիր էր և ես Հոլլիի և քո միջև նմանություններ տեսա, այն առումով, որ երկուսդ էլ ըմբոստ եք և տարբերվում եք հասարակ մահկանացուներից: Նմանատիպ ինչ պատմվածք կառաջարկես կարդալ՞:

[Anika Verdy]

Բյուր ջան սաղ քոփի եմ արել ու պրինտ էսօր բոլորը կկարդամ,
ու արդեն շարունակությունը իրար հետ սայթում կկարդանք…

[Anika Verdy]

Բյուր? Բզեմ, թե ոնց?

[Shauri]

Իսկ ե՞րբ սպասենք շարունակությանը...

[StrangeLittleGirl]

Շուտով

[Ուլուանա]

Բյուր, մինչև հիմա դրածդ լրիվ տպել եմ ու կարդացել եմ, երեկ վերջացրի, սպասում եմ շարունակությանը։ Շուտ արա։

[Ռուֆուս]

Շատ եմ սիրում այս գործը: Խորհուրդ եմ տալիս նաև կարդալ Կապոտեի "The Grass Harp" վիպակը, կարծում են, սա նույնպես ձեզ շատ դուր կգա:

[Ուլուանա]

Բյուր, սրա շարունակությունը ե՞րբ ես դնելու։ Դրածդ մասը վաղուց կարդացել եմ ու արդեն սկսում եմ մոռանալ... Դիր, կարդանք, էլի։

[StrangeLittleGirl]

Պատկերացրու, ես էլ նոր նկատեցի, հիշեցի: Շատ լավ զբաղմունք կլինի անքուն գիշերներիս համար: Երևի վաղվանից կշարունակեմ, ես գիշերվա համար արդեն գործ ճարել եմ:

[StrangeLittleGirl]

Ինձ բզբզեք, որ մինչև սեպտեմբեր վերջացնեմ, թե չէ հետո հնարավոր է՝ հավերժ կիսատ մնա:

Շարունակություն
Շուտով նրանցից մեկն ուշադրությունս գրավեց: Դա միջին տարիքի մանկիկ էր, որ այդպես էլ չէր ազատվել մանկական գիրությունից, թեև հմուտ դերձակին գրեթե հաջողվել էր քողարկել նրա հաստլիկ հետույքը, որին նայելիս ուզում էիր մի լավ շրմփացնել: Նրա մարմնում ասես ոսկոր չկար, զրոյանման, մանրիկ դիմագծերով դեմքը կուսական արտահայտություն ուներ, ժամանակը հետք չէր թողել այդ դեմքին. թվում էր ծնվելուց հետո այն այլևս չէր մեծացել, փչվել էր գնդակի նման, առանց մաշկին մի կնճիռ թողնելու, շրթունքները կլորիկ-ուռած էին, կարծես ամեն րոպա պատրաստ պոռթկալու: Սակայն իր այդ արտաքինի համար չէ, որ նա աչքի էր ընկնում. մանուկ մնացած մարդիկ այնքան էլ հազվադեպ երևույթ չեն: Նա ավելի աչքի էր ընկնում իր պահվածքով, պահում էր իրեն ինչպես այդ երեկոյի տերը: Եռանդուն ութոտնիկի նման մարտինին էր խառնում, հյուրերին իրար ներկայացնում, ֆոնոգրաֆի ձայնապնակներն էր փոխում: Ճիշտն ասած, նրա բոլոր գործողությունները կատարվում էին տանտիրուհու թելադրանքով. «Ռասթի, եթե կարելի է: Ռասթի, եթե դեմ չեք…», եթե նա սիրահարված էր Հոլլիին, ուրեմն զսպում էր իր խանդը: Խանդոտ մարդը դուրս կգար հավասարակշռությունից, տեսնելով, թե նա ինչպես է սահելով շրջում սենյակում, մի ձեռքով բռնած կատվին, մյուսն ազատ թողած, որպեսզի կարողանար ուղղել հյուրերի փողկապներն ու բաճկոնների դարձածալերից վերցնել մազմզուկները. օդային ուժերի գնդապետի մեդալը նա ուղղակի փայլեցրեց:
Այդ մարդու անունը Ռուդրֆորդ (Ռասթի) Թրոուլեր էր: 1908 թվականին նա կորցրել էր ծնողներին. հայրը զոհվել էր մի անարխիստի ձեռքով, մայրը չէր դիմացել այդ հարվածին, և այդ կրկնակի դժբախտությունը նրան դարձրեց միաժամանակ և որբ, և միլիոնատեր ու նշանավոր՝ հինգ տարեկան հասակում արդեն: Այդ ժամանակից կիրակնօրյա թերթերի հավելվածները նյութ չունենալու դեպքում միշտ կարող էին նրանով լցնել իրենց էջերը, բայց նրա հռչակն առանձնապես ուժեղ թնդաց, երբ նա, լինելով դեռ դպրոցական, կարողացավ ձերբակալել տալ իր կնքահայր-խնամակալին, մեղադրելով նրան արվամոլության մեջ: Հետո արդեն բուլվարային պատկերազարդ լրագրերը գոյություն էին պահպանում նրա ամուսնությունների և ամուսնալուծությունների պատմություններով: Առաջին կինը, նրանից իր հասանելիք ալիմենտը վերցնելով, ամուսնացել է հայր Դիվայնի ախոյանի հետ: Երկրորդ կինը տարօրինակ և անհասկանալի անձնավորություն էր, իսկ երրորդը Նյու Յորքի նահանգում դատական գործ էր հարուցել նրա դեմ, ներկայացնելով ահագին ապացույցներ, որից գլուխն ազատելը դժվար եղավ: Նա ինքը բաժանվեց վերջին միսիս Թրոուլերից, մեղադրելով նրան այն բանում, որ իր նավում խռովություն էր բարձրացրել և իրեն իջեցրել էին Դրայ Թորտուգաս կղզիներում: Այդ ժամանակից նա փաստորեն ամուրի էր, թեև բոլորին հայտնի էր, որ պատերազմից առաջ ամուսնության առաջարկություն էր արել Յունիթի Միթֆորդին. խոսում էին, որ հեռագիր էր ուղարկել նրան, առաջարկելով ամուսնություն, եթե Հիտլերը չամուսնանա նրա հետ: Հենց դա էլ հիմք էր տալիս Ուինչելին նրան նացիստ անվանելու, դա և այն փաստը, որ նա կանոնավոր կերպով հաճախում էր Յորքվիլլում կայացող նացիստական հավաքներին:
Ինձ ոչ ոք այդ մասին բան չասաց: Բոլոր այդ տեղեկությունները կարդացի «Բեյսբոլի տեղեկագրում», որի մեջ Հոլլին հավաքում էր նաև լրագրերից կտրված զանազան նյութեր: Գրքի էջերի արանքները լցված էին կիրակնօրյա լրագրերից կտրված հոդվածներով և սկանդալային պատմություններով: «Ռասթի Թրոուլերը և Հոլլի Գոլայթլին «Վեներայի մի հպումը» ներկայացման ժամանակ այնպես էին քայլում դեպի իրենց տեղերը, ասես շուրջը ոչինչ չէին տեսնում»: Հոլլին ետևիցս մոտեցավ այն պահին, երբ մի նոր սյունակ էի կարդում. «Միսս Հոլիդեյ Գոլայթլին, բոստոնցի Գոլայթլիներից, տոն է դարձնում իսկական միլիոնատեր Ռասթի Թրոուլերի ամեն օրը»:
- Հիանում ես իմ հռչակո՞վ, թե՞ պարզապես բեյսբոլի սիրահար ես,- ասաց նա, նայելով ինձ ուսի վրայով և մուգ ակնոցն ուղղելով:
Ես հարցրի.
- Այսօր եղանակի տեսությունն ինչպե՞ս է:
Նա ինձ աչքով արեց, երևում էր, որ կատակ չի անում. դա նախազգուշացնող նշան էր:
- Ձիեր ես սիրում եմ, իսկ բեյսբոլ տանել չեմ կարողանում,- ասաց նա, և ասածի ենթատեքստից հասկացա, որ ուզում է մոռանամ այն ամենը, ինչ պատմել էր Սալլի Թըմաթոյի մասին:- Ատում եմ այդ ռադիոյի ձայները, բայց ստիպված եմ լսել, այնպես, ընդհանուր զարգացման համար: Տղամարդիկ այնքան քիչ բաների մասին կարող են խոսել: Եթե տղամարդը չի սիրում բեյսբոլ, ուրեմն նրան հետաքրքրում են ձիերը, իսկ եթե նրան չեն հետաքրքրում ոչ մեկը, ոչ մյուսը, այդ դեպքում ես ծանր դրության մեջ եմ ընկնում, որովհետև կնշանակի նրան չեն հետաքրքրում և աղջիկները: Դուք ի՞նչ համաձայության եկաք Օ. Ջ.-ի հետ:
- Իրարից բաժանվեցինք փոխադարձ համաձայնությամբ:

շարունակելի