Աշնան տերևը դողում էր ծառի կատարին: Անտարբեր նայում էր բարձրից ու մտածում իր կյանքի մասին: Այն ե~րբ էր. ինքը բողբոջից նոր դուրս էր հանել իր կանաչ, փայլուն թևիկները: Ամեն Աստծո օր բացում էր աչքերը, բարև տալիս ժպտացող արևին, լվացվում վաղորդյան ցողով ու նորից նայում շուրջը` փորձելով հասկանալ, թե ինչու՞ առվակը կարող է վազել, ինքը`ոչ, ինչու՞ ճանճն անգամ կարող է թռչել, ինքը` ոչ… Նույնիսկ մի քանի անգամ փորձեց թռչել իր մոտով սուրացող ծիծեռնակի ետևից, ձիգ տվեց իրեն…ու հասկացավ, որ պոչիկով ամուր կառչած է ծառի ճյուղին: Գոնե այդ հիմար պոչը քիչ երկար լիներ, կարող էր գոնե մի փոքր հեռուն նայել: Ու տխրեց…
Օրերն անցնում են մեկը մյուսի նման…Անցնում էր այն հյութեղ կանաչը, որն ինքն ուներ: Տեսնես որևէ մեկը նկատե՞ց իրեն այդ բարձրում, ճյուղից կախված` լի թռիչքի անհույս երազանքներով…
Իսկ հիմա աշուն է…Չորացել է: Դեռ երբ կարմիր էր` չէր ամաչում իր գույնից: Հասուն գույն է կարմիրը, վառ, իմաստուն…Բայց հիմա նույնիսկ չի կարող որոշել իր գույնը, զգում է միայն, որ քամու ամեն սյուքի հետ դողում է ու կծկվում ավելի: Իսկ երազանքները մնացին նույնը,այնտեղ` իր տերևաձև սրտիկում անթեղված…
Այդ աշնան արևոտ օրն էլ ամեն անգամվա պես լույսի հետ բացեց աչքերը: Նայեց շուրջը, ցած…Ինչ շատ են պակասել կողքի տերևները…Հմմ…Դա թույլ տվեց նայել դեռևս պահպանվածների արանքից երևացող հեռուն: Ինչ սիրու~ն է աշխարհը…Ու ինչ ափսո~ս, որ ինքն այսքան թոշնած է արդեն:
Աշնան սառն առավոտ էր: Քամին մերթ-մերթ ուժգնանում էր ու տերևին պտտում իր ճյուղին հազիվ կպած պոչի շուրջը: Ու հանկարծ, տերևն ինքն էլ չզգաց թե ինչպես, քամին պոկեց նրան, առավ իր ամենաավեր գիրկն ու թռցրեց…
«Աստված իմ… ես թռչում եմ», մտածեց տերևը: Նա այնքան էր երազել թռիչքի մասին, որ այլևս չէր հավատում դրան: Փոքր ինչ հարթեց ճմրթված թևիկները, որպեսզի քիչ երկարաձգի թռիչք-անկումը, ու սկսեց ճախրել օդում: Խենթանում էր անկման անկշռությունից…Սա ի~նչ անծանոթ ազատություն է…«Ես ազատ եմ… ես թռչու~մ եմ…Գլխապտույտ է ուղղակի…». հրճվում էր տերևը:
Այդպես մի քանի պտույտ գործեց օդում, հոգևարքի պես վեր ու վար արեց քամու թևերին ու հավերժ փարվեց մայր հողին` ավելացնելով ծառի տակ խաշամ դարձած տերևների թիվը…
Մեջբերել
'
Manon-ի խոսքերից
, բայց ես դեռ նոր եմ քամին սանձել սովորում, հլը շուտա...
Էջանիշներ