Ժող, ախր ձեր նկարագած «կառավարման» ձևերը, իմ կարծիքով, իրականում սիրո կառավարման հետ կապ չունեն։ Ըստ իս, այդպես մարդը կարող է իր պահվածքը կառավարել, բայց ոչ սիրո նման հզոր զգացմունքը։ Մարդը կարող է իրեն ստիպել չշփվել իր սիրած էակի հետ, մերժել նրան, հրաժարվել նրանից, նույնիսկ կոպտել ու արհամարհել նրան, կարճ ասած՝ կարող է զսպել, այսինքն՝ չարտահայտել իր զգացմունքները, բայց չի կարող իրեն ստիպել չունենալ այդ զգացմունքը, չի կարող իրեն ստիպել չսիրել, ինչպես որ չի կարող իրեն ստիպել սիրել որևէ մեկին։ Ձայնալարի ասած՝ բանականության միջոցով հենց պահվածքն է կառավարվում, ոչ թե սիրտը։ Պահվածքի կառավարումը մի խառնեք զգացմունքի կառավարման հետ։ Ոչ ոք չի ժխտում, որ մարդն իր վարքը կարող է կառավարել, ավելին. այլ կերպ չէր էլ կարող լինել... Բոլոր մարդիկ էլ այս կամ այն չափով կառավարում են իրենց վարքը։
Այստեղ մի նրբություն էլ կա. կարելի է սիրելով հանդերձ՝ կառավարել սեփական վերաբերմունքը սիրո նկատմամբ, այսինքն՝ ոչ թե ստիպել այլևս չսիրել, այլ պարզապես այլ աչքով նայել, ասենք, անպատասխան սիրոն՝ փորձելով հասկանալ, որ կարևորը սիրելիին, անկախ ամեն ինչից, երջանիկ տեսնելն է ու այլևս չտառապել կամ ավելի քիչ տառապել։ Այ այս մեկը, թեև դժվար, բայց, իմ կարծիքով, հնարավոր է։
Ինչևէ, եթե երբևէ որևէ մեկը դադարում է սիրել ինչ–որ մեկին, ապա դա հաստատ ստիպելու շնորհիվ չի տեղի ունենում։
Մեջբերել
Էջանիշներ