Արդյոք սերն անկառավարելի զգացմունք է

[linus]

!(Դժվար հարց է... Եթե մարդիկ զգացմունքային հարցերում առաջնորդվում են ուղեղի թելադրանքով կամ այլ գործոնների , այլ ոչ սրտի ,ինձ թվում է իրենք կարող են կառավարել սերը ... Իմ համար սերը անկառավարելի է , նույնիսկ ընդհակառակը սերն է կառավարում քեզ :Սերը թևեր է տալիս , այլ ոչ թե ղեկավարման վահանակ որպեսզի այն կառավարել : Ցավոք շատ դեպքերում սերը ,նույնիսկ իսկական սերը ենթարկվելով տարբեր փորձությունների ազդեցությունների , դառնում է կառավարելի արդեն իսկ կյանքի (պայմանների ) կողմից ) Հույսով եմ հասկանալի եր
*e}|{uka* ինչ արած

[քաղաքացի]

Ինձ թվում է, որ եթե առաջին անգամ ես սիրահարվում այն դառնում է անկառավարելի: Եթե արդեն դու այդ անկառավարելիության փորձն ունես, արդեն կարողանում ես քեզ զսպես: Ճիշտ է, դժվար է այն կառավարելը, սակայն ինձ դուր է գալիս երբ այն անկառավարելի է, քանի որ երբ չես կարողանում գիշերները քնես, ամեն վայրկյան մտածում ես Նրա մասին, սիրուց տանջված ես դա նշանակում է, որ իսկապես սիրահարված ես: Գոնե մի բանում կարողանում ես համոզված լինել

[Tigana]

Երբ հրապուրանքը կամ կիրքը վերածվում է սիրո,մարդ իրականում չի էլ ուզում կառավարի,այլ ուզում ա ազատ թողնի ու դրանից հաճույք ստանա,ցույց տա իրա սերը:
Բայց միևնույն է այն միանգամայն անկառավարելի է:

[Selene]

Համաձայն եմ Cassiopeia-ի հետ, հենց այն վայրկյանին, երբ կարողանաս կառավարել, վստահ կարող ես լինել, որ դա սեր չէ

Չէ, պետք չի հասկանալ թե ինչու ես սիրում, ուղղակի պետք է որևէ բան անելուց առաջ կարողանաս քեզ «ստիպես» ու մի քիչ մտածես թե ինչ ես անում

Դե չես էլ կարող հասկանալ, թե ինչու ես սիրում, որովհետև սիրելու պատճառներ բառերով գրելի գոյություն չունեն, ուղղակի սիրում ես և վերջ, երբեք չես կարող քեզ ստիպել՝ զգալ կամ ոչ, իսկ սերը զգում ես, այն գործողություն չէ, որ մտքիդ թելադրանքով կամ խելամտորեն իրավիճակը կշռադատելով՝ ետ կանգնես նրանից
Շատերն ավելի շատ կարծում են, որ սերը կառավարելի է՝ ելնելով որոշակի սահմանափակումներից շարունակություն չունենալու դատապարտված սիրուց: Կան այսպես կոչված, արգելված սերեր, բայց դա բնավ չի նշանակում, որ կարող ես սերը կառավարել, պարզապես շարունակում ես սիրել, թեկուզ անիրական երազներով, անպատասխան, կամ էլ փոխադարձ, երբ բացի զուտ միմյանց նկատմամբ ամենավեհ զգացմունքն ունենալուց, այլ շարունակություն բացառվում էՈւ անգամ այս ամենը գիտակցելով` չես կարողանա սերը կառավարել:

Հ.Գ. Ժող, խոսքը սիրո մասին է, այլ ոչ սիրահարվածության, հրապուրանքի

[Սերխիո]

Կարծում եմ անկառավարելի է,եթե անսահման է, իսկ կառավարվածը մի տեսակ սահմանափակ ու կաղապարված է:
Վստահ կարող եմ ասել ,որ կյանքում մեծ կամք ունեմ ,ու արել եմ այնպիսի բաներ ,որ պահանջել են կամք ու համբերություն ,դրա տարական օրինակը ,որ բանակից եկա, 1 տարի էլ ազատ կյանք վարեցի, բայց հետո 6 ամիս պարապեցի զրոյից ու 55 բալով անվճար ընդունվեցի ԵՊՀ ,24 ժամից 15-17 ժամը պարապում ու գիրք էի կռծում...
Բայց սիրո հարցում կամքս թույլ է ,միտքս չնչին

[Dr. M]

Երբ հասկանաս թե ինչո՞ւ ես սիրում ու կարողանաս այդ զգացմունքը կառավարել, ապա դա այլևս սեր չի լինի

ոչ միշտ!
իսկ միթե չի կարելի համաձայնվել գիտակցական մակարդակի սիրո հետ?
կարծում եմ սիրել գիտակցաբար, դա ամենաուժեղ զգացմունքն է, իսկ կառավարել կարելի է ամեն ինչ, հատկապես երբ սիրում ես... գիտակցում ես: Պե'տք է կառավարել, պետք է զգոն լինել միշտ, բայց կառավարել ոչ թե զգացմունքների հոսքը, այլ նրանց ընկալումը, հաղորդումը, որ մի գեղեցիկ օր անակնկալի չգաս , թե ինչու այսպես, այլ ոչ թե այնպես ինքնակորուստ սիրահարվել, այնքան էլ խելամիտ չէ կամ էլ դա որոշակի տարիքային խմբի է բնորոշ... էհհհ
ի դեպ, սեր , եթե հասկանում ենք զուտ սիրահարություն, ապա կարելի է համարել, որ այն կարող է պայմաններից ելնելով վերահսկողությունից դուրս գալ, դառնալ անկառավարելի
իսկ ՍԻՐԵԼ, դա լրիվ այլ պատմություն է ...

[Dr. M]

Երբ հասկանաս թե ինչո՞ւ ես սիրում ու կարողանաս այդ զգացմունքը կառավարել, ապա դա այլևս սեր չի լինի

ոչ միշտ!
իսկ միթե չի կարելի համաձայնվել գիտակցական մակարդակի սիրո հետ?
տարբեր կարծիքներ կարող եմ մեջբերել
1. այո կարելի է և պետք է
փոքրիկ պարզաբանում
կարծում եմ սիրել գիտակցաբար, դա ամենաուժեղ զգացմունքն է, իսկ կառավարել կարելի է ամեն ինչ,բոլոր տեսակի էմոցիաները, սերը, երբ սիրում ես... գիտակցում ես: Պե'տք է կառավարել, բայց կառավարել ոչ թե զգացմունքների հոսքը, այլ նրանց ընկալումը, հաղորդումը,
2. ոչ, ցանկալի չէ
կառավարել զգացմունքները, սերը` ինքնասպանության պես մի բան կարող է լինել, սակայն այն կարող է դիտվել որպես ինքնապաշտպանական մեխանիզմ, ոչ լիարժեքության արտահայտում

ինքնակորուստ սիրահարվել, այնքան էլ խելամիտ չէ կամ էլ դա որոշակի տարիքային խմբի է բնորոշ... էհհհ վերջինս ավելի հավանական է

ի դեպ, սեր , եթե հասկանում ենք զուտ սիրահարություն, ապա կարելի է համարել, որ այն կարող է պայմաններից ելնելով վերահսկողությունից դուրս գալ, դառնալ անկառավարելի դա կարող է արտահայտվել կրքի ձևով օրինակ

իսկ ՍԻՐԵԼ, դա լրիվ այլ պատմություն է ...
մի նախադասություն հիշեցի` թաքցնել սերը, դժվար է, առավել դժվար է, երբ այն անցնում է... այստեղ կարելի է անալոգ ձևով ընկալել ասվածը:

ի վերջո. որպիսի շատ չծավալվեմ... մի բան ասեմ ու վերջ կարելի է սիրել, բայց երբեք չմոռանալ սեփական ԵՍ-ի ու ինքնասիրության ու ինքնատիրապետման մասին

[Sunny Stream]

Սերը քո սիրտն է ու ենթագիտակցությունը` անկառավարելի է, թեև տառապանքների գնով գուցե հաջողվի զսպել ու պահել ներսումդ,
սիրահարությունը` ըդնամենը ներշնչանք, հետևաբար` գիտակցություն, որը, իհարկե, կարելի է կառավարել ու ավելի թույլ "տառապանքների" գնով ուղղակի ջնջել.

[Kheranyan]

Գրեթե բոլորդ նշեցիք, որ սերն անկառավարելի է, այո ես համաձայն եմ, որ նրա ծագումը անկառավարելի է, սակայն համամիտ չեմ այն բանի հետ, որ նրա զարգացումը նույնպես անկառավարելի է: Ինչպես արդեն ասել եմ, կան որոշակի հանգամանքներ, որոնց պայմաններում մենք կամ ուզում ենք կամ չենք ուզում կառավարել սերը: Բերեմ մի այսպիսի օրինակ, եթե դուք սիրում եք մեկին, ով, ասենք, ամուսնացած է, կամ փոխադարձաբար սիրում է մեկ ուրիշին, ապա այս պարագայում, միթե՞ դուք չենք ցանկանա կառավարել ձեր զգացման հետագա զարգացումը, միթե՞ չեք զսպի այն ձեր մեջ և չեք ցանկանա մոռանալ այդ անձնավորությանը, (հենց այդ պրոցեսն էլ ինքնին սիրո զարգացման կառավարումն է) քանզի իմ կարծիքով, այդպես անպատասխան սիրով ապրելն ավելի վատ է, ավելի շատ ցավ կարող է պատճառել, քան այն, որ դու քեզ ստիպես հրաժարվել այդ սիրուց: Այո, հիմա կասեք թե դժվար է, այո դժվար է, բայց ոչ անհնար, այսինքն կառավարելի, և իմ սուբյեկտիվ կարծիքով լոկ զգացմունքով ապրելը այնքան էլ ճիշտ չե, քանի որ մարդը տարբերվում է մնացած բոլոր էակներից հենց այդ ԳԻՏԱԿՑՒԹՅՈՒՆ կոչեցյալով, և ինչպես ցանակացած բան բնության մեջ պատահական չէ, այնպես էլ գիտակցությունը պատահական չէ, այն, ըստ իս, տրված է մարդուն որպեսզի մարդը կարողանա ավելի դյուրին և իմաստալից անցկացնի իր գիտակից կյանքը: Այո չեմ բացառում, որ կգտնվեն մարդիք, ովքեր չեն ցանկանա զսպել, այլ ոչ թե չեն կարողանա զսպել այդ սերը, սակայն ինչպես ասում են՝ Ուրիշի դժբախտության վրա սեփական երջանկությունը չես կառուցի: Ես ևս մեկ անգամ ասում եմ, ՍԵՐԸ կառավարելի է, պարզապես պետք է գիտակցել, արդյո՞ք մենք ուզում ենք այն կառավարել, թե ոչ:

[Cassiopeia]

Քանի դեռ չես հանդիպել ՆՐԱՆ, կարող ես ենթագիտակցությանդ ճկունությամբ կառավարել քո պահվածքն ու վարվելակերպը հակառակ սեռի ներկայացուցչի հանդեպ: Քանի դեռ չես զգացել սիրո թրթիռը, այլ լոկ դուր գալ-չգալու երևույթ է, ապա հաստատ կարող ես ինքդ ձևավորել ապագա հարաբերությունների գեղեցկությունն ու տգեղությունը: Սակայն երբ սիրտդ այլևս քեզ չի պատկանում, ինչպե՞ս ես պատրաստվում կառավարել այն, չէ որ այն այլևս քոնը չէ:
Ու երբ սերը դառնա կառավարելի, ապա այն ձեռք կբերի շուկայական արժեք՝ նախատեսված լոկ "մարդկային հարաբերությունների" առևտրի համար…

[Ձայնալար]

Հմմմ, նախ և առաջ ասեմ, որ առաջին և վերջին տարբերակները նույնն են, քանզի եթե ընդունում ես որոշակի սահմանների գոյությունը, որոնք չպետք է անցնես, նշանակում է կառավարում ես սերը:
Սերն անշուշտ հզոր ուժ է, բայց ոչ ավելի հզոր, քան բանականությունը: Դա չի նշանակում, որ կարելի է որոշել սիրել ինչ-որ մեկին, և դա իրականացնել նախանշված ժամանակացույցով Չնայաց միգուցե և հնարավոր է, բայց չեմ կարծում:
Մարդուն բնությունն օժտել է գիտակցությամբ և ենթագիտակցությամբ: Մեր խնդիրը կայանում է այս երկուսի առավելագույն օգտագործման մեջ: Կան դեպքեր, երբ ենթագիտակցությունն ասում է. «արա հլը նայի ինչ լավն ա», իսկ գիտակցությունը՝ «այ դեբիլ ձեր դասարանի գոռիկի ընկերուհին ա»: Եվ հակառակը՝ գիտակցությունը ասում ա «տղա ջան նայի գյոզալանան աղջիկ ա, խելքով, շներհքով, սիրուն, քեզել էդքան սիրում ա», իսկ ենթագիտակցությունը՝ «չէ մեկա մի բան էն չի»: Հիմա ասածս ի՞նչ ա՝ կառավարել իհարկե կարելի է, բայց պետք չէ ընկնել ծայրահեղությունների մեջ, պետք է լսել նաև սրտի ձայնը: Բայց մենակ սրտի ձայնով եթե առաջնորդվես կարող է, ասենք, ամբողջ կյանքում սիրես մի մարդու, որի համար դու բացարձակապես հետաքրքրություն չես ներկայացնում:

[Դեկադա]

Էլ ինչ սեր եթե այն պետք է կառավարել: Կարծում եմ զգացմունքների հարցում կառավարելը կբերի զգացմունքի տապալմանը

[Ուլուանա]

Ժող, ախր ձեր նկարագած «կառավարման» ձևերը, իմ կարծիքով, իրականում սիրո կառավարման հետ կապ չունեն։ Ըստ իս, այդպես մարդը կարող է իր պահվածքը կառավարել, բայց ոչ սիրո նման հզոր զգացմունքը։ Մարդը կարող է իրեն ստիպել չշփվել իր սիրած էակի հետ, մերժել նրան, հրաժարվել նրանից, նույնիսկ կոպտել ու արհամարհել նրան, կարճ ասած՝ կարող է զսպել, այսինքն՝ չարտահայտել իր զգացմունքները, բայց չի կարող իրեն ստիպել չունենալ այդ զգացմունքը, չի կարող իրեն ստիպել չսիրել, ինչպես որ չի կարող իրեն ստիպել սիրել որևէ մեկին։ Ձայնալարի ասած՝ բանականության միջոցով հենց պահվածքն է կառավարվում, ոչ թե սիրտը։ Պահվածքի կառավարումը մի խառնեք զգացմունքի կառավարման հետ։ Ոչ ոք չի ժխտում, որ մարդն իր վարքը կարող է կառավարել, ավելին. այլ կերպ չէր էլ կարող լինել... Բոլոր մարդիկ էլ այս կամ այն չափով կառավարում են իրենց վարքը։

Այստեղ մի նրբություն էլ կա. կարելի է սիրելով հանդերձ՝ կառավարել սեփական վերաբերմունքը սիրո նկատմամբ, այսինքն՝ ոչ թե ստիպել այլևս չսիրել, այլ պարզապես այլ աչքով նայել, ասենք, անպատասխան սիրոն՝ փորձելով հասկանալ, որ կարևորը սիրելիին, անկախ ամեն ինչից, երջանիկ տեսնելն է ու այլևս չտառապել կամ ավելի քիչ տառապել։ Այ այս մեկը, թեև դժվար, բայց, իմ կարծիքով, հնարավոր է։

Ինչևէ, եթե երբևէ որևէ մեկը դադարում է սիրել ինչ–որ մեկին, ապա դա հաստատ ստիպելու շնորհիվ չի տեղի ունենում։

[Dr. M]

Բայց մենակ սրտի ձայնով եթե առաջնորդվես կարող է, ասենք, ամբողջ կյանքում սիրես մի մարդու, որի համար դու բացարձակապես հետաքրքրություն չես ներկայացնում:

համաձայն եմ ... եթե դեմ չեք ավելացնեմ
կարող ես սիրել մի մարդու, որի համար դու "չկաս" և բաց թողնես մի մեծ հնարավորություն սիրված և ինչու չէ սիրած լինելու
պետք է միշտ հիշել, որ կան անտեսանելի բաներ, որոնք կարող են մշուշի միջից հայտնվել, նրան պետք է միայն նկատել ու ճիշտ գնահատել

[Pulet]

Երբեք չեմ կարծել, որ սերը կարող է լինել անկառավարելի: Ճիշտ է այն մի քիչ խենթ է դարձնում մարդուն, բայց ոչ երբեք անկառավարելի այդ խենթության մեջ……